После вчерашното вежбање се чувствувам како воз да ме прегазил, цела снага ме боли. Настинкава очигледно е решена да ме дружи, а рашмрканово носе почнува да ме нервира. Денов сакам да го поминам во кревет, со чај и кафетин колд до мене, да си сркам пилешка супа и да си читам книги и да гледам заостанати епизоди од сериите. Ама пусти обврски...
Последниве два дена суум пресрекна(а немам никаква причина)искрено ии јас одлепувам од време на време аххахаха
Денес се чувстувам како да сакам да заспијам и да не се рабудам.Несакам повеке да го чувствувам ова.Зошто ваков мора да биде мојот живот?Зошто на моменти сум толку срекна имам се фамилија,пријатели,љубов,и таман помислиш поминало лошото тогаш животот те срамнува со земјата.Еднаш моите родители ја изгубија добербата во мене,пак настана таа дилема во мене дали сум зањубена или не сум па ја шутнав и љубота,а другарките по стоти пат се потрудија да ја докажат теоријата дека нема вистинко и искрено пројателсто.Јас останав без ништо.Заете ли какво е тоа чусто секој ден да се будиш знејќи дека немаш ништо вредно во животот??И тоа што ми беше вредно сама го оттргнав од себе.Не бев таков човек кој ке се исплаши од животот и злото околу него па ке престане да сака.Јас секогаш се борев за пријателството.Како луѓето се чиствуваат подобро кога се затвараат во себе и не пуштаат никој внате замислете не си дозволуваат ни да засакаат нешто за да не бидаат повредени.Мене тоа ми беше смешно.Можему затоа што до тогаш немав изгубено ништо но сега сфакам.Покрај тоа што јас толку пати сум го имала тоа чуство на осаменост и безвредност на животот јас сепак имав некоја надеж во мене дека еден ден ке најдам некој со кој ке можам да делам се,ќе најдам некој со кој ќе можам да бидам потполно искерна и сигурна некој кој исто така ќе биде зависен од мене,но од ден на ден ја губам таа надеж гледајќи ги луѓето како постапуваат без емоци.Повеќе несакам ни да се надевам,се претварам во она на што некогаш му се смеев.