Денеска се чуствувам навистина прекраснооооо .Мислев дека после таа шала со другар ми,немаше никад да го видам.Полудев го немаше два дена .Тие два дена не бев ни ја способна за ништо,пишував семинарски а бев како изгубена не знаев за што да читам.Истата ве4ер си ка4ив и темпертура 38,5 и му се молев на Бога да се смириме .Утрето дента отидов на факс и после тоа отидов у црква.Запалив две свеки (една за мене и една за него) и ги споив.Се молев.Кога ке го прочитате ова сигурно ке ре4ете зошто сум го направила тоа? Одговорот е ми зна4и премногу и незнам што би правела без него .Потоа отидов кај него си поминавме убаво,го прашав дали ми е лут ми ре4е не .Коне4но ке се среди,ке има нешто свое на документ и така тоа добро му иде.Горда сум на него .Е сеа направив мала глупост кога правев кафе.Го ставив кафето на плинско ама немаше шекер и мислев дека ке се вратам брзо од продавница и го оставив.Кога се вратив назад како манџа да се вари .Земав о4истив се.Срека не ме виде Ама и продавницата беше на приземње и мислев брзо ке дојдам ама оно кафето побрзо од мене
па со оглед на тоа што времево е катастрофа облачно така некако и јас сум плус на нерви ми иде колегава па можете да замислити каков ми е денов
Денес се чувстувам многу busy , но не во смисла дека имам многу обврски или слично туку мојот ум повторно е зафатен со некои темни мисли. Вообичаено се жалам од животот, но јас сум животот всушност па се жалам од самата себе си. Си велам гледај позитивно најди нешто позитивно во тебе и привлечи го со тоа , но сепак сите знаеме но се лажеме дека внатрешноста не привлекуа туку надворешноста, па почнав да се анализирам и заклучив дека освен моите плави очи не за друго туку затоа што сите сакаат сини очи се најдоброто надворешно нешто во мене. Се замислив и веќе ја покорив надежта и полека се откажувам веќе и од помислата дека ќе имам дечко , едноставно надежта ме мене убива и разочарува секој ден.Кога станувам наутро си велам дека можеби нешто денес ќе се случи , но секој ден поминува се толку обично...Но нема ни на што да се надевам во животот ни има некои сиимпатии спрема мене , ни ти сум слушнала нешто за мене и пак ќе повторам дека тоа од ден на ден ме плаши и вознемивува, си велам тогаш кога не очекуваш тогаш ќе дојде тоа нешто но залудно постојано таа мисла ме окопира и не ми дава да излезам, ми велат дека не ти треба обврска за дечко но јас не мислам така зошто ако имам сега дечко ќе го сакам најмогу , зошто ќе се плашам да не го изгубам и дека после него никој повеќе нема да ми се приближи...Но вака лутајќи и согледувајќи ги работите дојдов до еден заклучок , дека немам изглед што ќе го привлече некој...И пак на крај во мене живее една трошка надеж што ми вели: Живеј со мене , еден ден ќе имаш дечко ! А кој ќе е тој ден , тоа не се знае е тоа мене ме убива можеби малку изгледам дека сум каприциозна со сето тоа но само кажувам што сакам. Едноставно ме убива тоа што не сум искусна во животот
Не е све во дечко и не е поентата само да имаш некаков си дечко,во денешно време тешко е да најдеш нешто нормално,не е битно дали е искусно или не.Све е од корист и сите гледаат да те заебат немој да стигнеш до цел да имаш само дечко па макар и по секоја цена,она што е твое е само твое и никој неможе да ти го земе,а она туѓото што не е твое еден ден ке си замине,е тој ден кога ке си замине знај дека не била твоја среќа тоа.Така да има мн мали а уствари големи работи што го прават животот прекрасен немој да стоиш во место него талкај,уживај дружи се искачај и ќе си се најдете со среќата.