Колку пати во животот сте дошле до некое искушение и сте му се препуштиле ? Колку пати сте си ветиле нема поторно да го правам а не сте го одржале веувањето на самите себе си ? А колку пати сте му се препуштиле на нешто што моментало ве исполнува,но знаете деа секогаш му се ближи крајот ? Јас да ви кажам незнам по кој пат ги правам истите грешки,како да не учам од нив. Колку пати ви се случило да си кажете веќе ја затвараам таа страница ,но полсе некое време ве фати ужасна носталгија и пак се фрлите во вода?(Немој да мислите дека сум наркоман,не зборувам за дрога). До кога ке го правам ова,до кога ке си правам лошо мене и ке ги повредувам другите ? Јас мислам дека секој чувствува поголем успех кога ветувањето ќе си го одржи себе си ,а не на некој друг.
Кога се разбудив се чувствував многу грдо. Грлото ми беше целото отечено. Решив да одам на училиште. Таму супер си поминав. Добив петка на тестот по физика. На одморот супер. Малки се пошегувавме. Потоа на додатната физика за натпреварот супер поминав. Добро ми одат задачите. Се вратив дома. Гледав аниме. Но, се прејадов. Еден час не бев во состојба да ставам нешто во уста. Потоа отидов на тренинг, карате. Всушност и таму беше убаво, само малку на крајот се расипа работата кога едем имбецил седна до мене и ми ја исцеди сета енергија. Но, во ред. Излезе дека денес имаме кошарка натпревар. Стигнав таму пред крајот. Нашите беа супер слаби. Играв јас пола минута. Потоа заврши натпреварот. Немам информации дали сме победиле или изгубиле. Но, претпоставував дека сме изглубиле. Значи, измешано. Каша-чорба. Ете така се чувствувам.
Цел ден океј се осеќав, се беше добро се до моментот коа си дојдов од училиште и моите ми го видоја телефонот со пукнат екран кој долго го криев.Паднаа тешки зборови, а и мене ми е криво али што е тука е, нема враќање назад.
