Колку ве разочарале роднините?

Сите роднини - ужас. Со никој ни се слушам ни контактирам. Љубоморни, завидливи, лоши. Не ми требаат такви во животот.

 

Јас братучеди/братучедки имам ама како да ги немам
Овие братучедки што се од страната на мајка ми исто како да не постојам за нив
2ри братучеди основно учев со нив 4 год во исто училиште, не ме прашаа Како си?
Пред некој ден излегов во градод (сама) налетав на вујкоми со неговата керка (моја 2ра братучедка) се поздравив со Вујко ми си напраивме кратко муабетче на 2-3мин, а оваа пак брачетка ми како да не ме познава, ако не и пружев рака да направиме здраво немаше ниту даа и текне на неа.
Ама гајле не ми е, не сум јас за едно нивно "ЗДРАВО" "КАКО СИ?" или неш сл.
Имам другарки до мене кои ми се нашле во сите тешки времиња, јас па ке се секирам за братучедите мои

 

Јас имам пекрасни родители, брат кој секој може да го посака! Први братучеди како сестри и браќа, буквално да се јавам по полноќ, што и да ми треба, би дошле каде и да сум! Имам уште една баба останата жива, скромна и мирна. Во глобала сме голема фамилија, сите гледаме да се почитуваме, и сакаме, сите со секого живееме, имало и кавги, ама не толку големи за да го "срушиме" тоа што сме го граделе цел живот. Сега со коронава се немаме видено со месеци, не сме се ни собрале, што тоа за нас е и предолго време, барем еднаш во месецот сме се собирале сите, сега само се слушаме, за мене фамилијата, семејството, роднините, се нешто најважно во животот, дали дека така сум навикната цел живот да сум со нив, не знам..

 

Me razocarale i toa mnogu! Ama neli se reklo "kjuti na ridninite, roda ne se bira!", e zatoa da si molacm i da be si ja navredam rodata...

 

So tetka mi sto mi bese kako vtora majka ne zboruvam godina ipol...

 

Моите роднини многу ги сакам и почитувам. Додека бевме деца често се собиравме што од страната на тато со неговата сестра и братучедите од таму што од кај мама со вујковците и братучет ми.... Како растевме секој со свои обврски и нели веке не одиш со мама и тато по гости но секогаш сме тука едни за други.... Со вујкоми бев многу блиска уште од дете и неговата смрт ја доживеав многу тешко

 

Ни не очекувам многу знам дека ќе се разочарам.

Освен една прва братучетка се друго ме има разочарано за била каква услуга.
Само гледаат да фатат сеир, да се исмеваат, да се ситат на несреќа.
Истите после тоа расправаат на други и се чудат зошто никогаш не им се јавувам.
Јас сум таква и приметувам дали некој сака да се дружи, да прави муабет без разлика дали е роднина или пријател. Ако се осетам отфрлено чао и пријатно, не ме гледаат следен пат таму.

Тие викаат дека јас не ги дружам што не е точно, како можам со останати да сум дружељубива и да имам муабет за секоја тема, а со нив не?

Сакаат да бидат почитувани и да им се молиш, а да не почитуваат и да те гледаат одозгора. Сакаат нив да им се однесе за се подарок и да им се посвети внимание, а тие на никој немаат купено ништо се прават дека не знаат, дека некој му е роденден, има бебе итн.
Прекинав и јас да им честитам било што, како што тие забораваат така и јас.

Ќе беше поубаво да можевме да си ги бираме како пријателите.

 

Спојлер: ..

И така едно 4 ипол години од пишаново... татко ми почина, а една од сестрите не се ни јави да даде сочувство..
Другата ме лажеше по телефон зошто не можела да дојде на погреб.. па тие лажни солзи .. на сета мака сакав и да се изнасмеам ама ајде..
И ниту еден (прв)братучед/братучетка од страната на татко ми...

Од нив не сум се разочарала ама баш ич
Ама се изненадив од брат му може стварно се менувал човек...

 

Прими сочувство мила

Нека не те чуди тоа, мајка ми се 3 сестри, најмалата се испокара со мајка ми и тетка ми за имот и ај овие како постари и попуштија и и оставија се на неа, ама да биде покрај дедо ми, баба ми веќе беше почината. Кога почина дедо ми (починал рано сабајле) ноќта пред погребот некаде 11 часот беше, се јави сестра од баба ми да ни каже дека починал дедо ми.
На денот на погребот отидовме јас, мајка ми и тетка ми само и стоевме настрана како далечни комшии да сме.
Тогаш мајка ми и тетка ми тргнаа да влезат во црква, јас останав надвор и брат од маж и на таа најмалата рече "Овие две сега им текна да дојдат, вчера цел ден ги немаше, а за имот ќе трчаат". Му се свртев и му реков "Да не беше баба ***** немаше ни да знаеме дека дедо починал, зашо снаа ти тешко и беше да дигне слушалка и покрај се што и оставија", маж и кој беше тука само ја навали главата.
После некое време, синот го женеше, па и рекла на баба ми да ги праша мајка ми и тетка ми дали ќе сакаат да дојдат на свадба. Секако рекоја дека не, штом таа не дига слушалка, тетка ми и покрај тоа што рече нема да оди, сепак замина, мајка ми не.
Ме сретна мене по пат, таа со снаа и, ме допре да ме праша како сум, како е мајка ми, јас само се позз со снаата и заминав.
Кога се мажев, лично јас отидов да ги канам братучедите (синовите нејзини) и ми вика "а за нас нема покана" жичките ми се споија и реков чекај може на баба да и јавам да те праша дали сакаш да дојдеш, ама и да сакаш , ја не сакам" станав и заминав. Со братучедите сум во контакт, а и комшии станавме, со неа и ден денес не зборуваме (а ја гледам скоро секој ден) и покрај што почна да се јавува и извинува.
Се менува човекот, но премногу касно.

 

Прими сочуство Даст за загубата на татко ти ..... човек се признава дека е човек кој ти е до тебе кога ти е најтешко, тие што не биле тука не ги сметај ни за роднини ,исто ко да не постојат .

 

Прими сочуство Даст.
Кога ти е најтешко ќе видиш кој ќе ти помогне.
Се останато бриши.
Џабе ти глумат колку им е жал.

 

Што имам братучедки од секогаш биле многу љубоморни, и себични, и никогаш не ми помогнале во ништо ама...биле такви секогаш си гледаа само за нив две сами..Не можам да сватам како можат да бидам такви, јас од кога се знам самата себе, секогаш сум била тука за нив во било кое време, и да им помогнам и све..