Држи вода муабетов, но мислам дека освен љубомората, која и јас ја осеќам дека ја имаат према тие што живеат во Скопје, има уште нешто. А тоа нешто за да би го дознал поубаво и сфатиш што е работата, треба да седиш одреден период таму, со нив. Кај секој е различно, но има и многу работи што кај 90% провинцијалци е истото размислување за нас од Скопје.
Јас кога студирав од другиве градови ми кажуваа дека не не мирисаат многу дека се ни е на дофат, демек се на тацна, може затоа имаат некоја одбивност дека навистина не е лесно да го напуштиш домот и да почнуваш со студии во Скопје. Па ценовен шок ги фаќа и истовремено им фали топлината на домот и таа блискост што ја имаат таму во малите места кадешто секој се познава со секого, ама кога ќе се вратат од студии и ги гуши и ако не останат во Скопје како со завидливост гледаат кон тие од таму. Друго во помалите места сите си се знаат кој со кого се мириса или не и си имаат интерни шали и да им отидеш не им се вклопуваш во шемата. Мене ми е смешно најискрено Скопје да го доживуваш како кој знае што, ама тоа е.
Македонско општество е за на психијатар. Имам братучеди први во австралија мажени, контакт 0 еве веќе 18 години. Стрико мој, на таткоми брат, контакт 0 со мене па и со таткоми еве веќе 8 години. дали треба да се коментира? Вервам дека вакви примери има еден куп кај нас.
Никогаш не се израдвале искрено за нешто. Сѐ е тоа само една слика. Нон стоп само се жалат за нешто. Контакт само за празници. Да не беше роднинската врска веројатно со ваков тип на карактери не верувам дека би имала контакт.
Една роднина навистина ме разочара, бидејќи се дури правиш она што сака од тебе ќе те дигне на седмо небо, а ако не...Тогаш се понаша како да не постоиш. Со таа особа од 2019 година немам никаков контакт. Додуше проба таа да стапи во контакт со мене демек ај да се видиме ќе те носам таму и таму но ја одбив. Очи не сакам да и видамна сите животот ни го уништи, за мајка ми јадеше л*јна постојано а пред нејзе се правеше светица. Толку лицемерно, одвратно суштествода му се згади на човек
Ич не ме разочарале бидејќи не ни имам некои преголеми очекувања од нив, имаме коректни односи, со дел од нив поблиски контакти, комуницираме, помагаме едни на други кога можеме, се дешавале и закачки во главно небитни за кои кривица имаме и ние и тие, не секогаш се другите само виновни треба да сме свесни и самите кога грешиме, да не изиграваме вечити жртви и да прифатиме кривица.
Ова точно многу ,не знам дали е таков генот на македончето буквално владее завист и љубомора не сакат повеќе од нив да имаш или да си по успешен,хејтат се исмејуваат ,се возвишуват ко којзнае што да се. Јас одамна намалив контакт со многу а со некој и целосно. Не ми требат бе нека се гонат .
Еве и јас имам еден пример дека роднините се само за корист и ништо друго. Имам една братучетка што е од друг град, иста генерација сме и до пред да се запишеме на факултет се гледавме, бевме блиски, јас одев кај неа на неколку дена и таа кај мене. Кога почнавме на факултет таа дојде во Скопје и од тогаш само за корист ми се јавуваше, зашто не знаеше да се снајде па додека го поднаучи градов, а на моето ај да се видиме и дојди кога сакаш слободно само важи и толку и така еве 2 год. веќе поминаа. Во меѓувреме ме блокирала на мобилен, а јас не приметив веднаш никогаш не сме се скарале, ни на крај памет не ми беше дека е можно да ме блокирала. Иако бев блокирана таа ми ѕвонеше, само за корист за како да се снајде и се правеше наудрена со др зборови јас на неа да не можам да и ѕвонам а таа мене да може. Од тогаш престанав да и кревам иако таа се уште понекогаш ѕвони. Некогаш отпосле и пушував да ја прашам за што ме барала и отворено си кажуваше ми требаше нешто, а братучед ми пак (брат и нејзин) е тотална спротивност, многу мил и фин. Веќе никакви контакти немам со неа од нова година, ниту и кревам ниту и пишувам.
Роднини за друга роднина се радуваа се омажила на 33 години и немала да има деца. Замисли колку е тоа психопатски. А не им прави ништо лошо таа, само е пообразована од нив. Друг подалечен роднина оти е преуспешен, убав, работеше во странство, му вадеа муабети бил наркоман и не можел да се ожени. Абе кој убав, паметен, богат и нашетан не може да се ожени? Ген и тоа настран. Што се однесува до мене, дистанцирана сум, не одам по гости освен ако не морам.
Не знам какви се другите народи али ние како народ имаме некаков синдром на жртва. Очекуваме сите да ни читаат мисли, да ни местат работа без да прашаме, да ни позајмуваат пари. Нема некој што не е жртва на свои роднини, пријатели, комшии, тука се ставам и јас. Ова се обидувам да го искоренам од себе, буквално го има секој во мое опкружување, фиромски синдром на вечна жртва. Некогаш мислам дека разочараноста расте со животните успеси на роднината/пријателот, колку поуспешен сосед/пријател/роднина, толку поголема разочараност во истиот и дека нема никаква врска со предавство или одмагање. Колку повеќе успеси, пари, моќ, толку поголеми очекувања да ни помогнат, да ни средат нешто, да ни фатат врски, па за тоа се роднините. Како за еден топол и кроток народ, многу сме некако разочарани во блиски. Затоа и таа ,,топлина’’ ја сметам за мит и глупост.
Родителите ме разочаруваат , шо понатака да кажам? Не очекувам ништо од никој, па така и не ме разочаруваат луѓе. Затоа пак ме радуваат позитивни изненадувања/постапки.
Тие што се завидливи или се однесувале некултурно и безобразно се отстранети од мојот живот веднаш, тие кои “морам” да ги “трпам” не ги ставам на дневен ред и на провокации враќам со сарказам така да многу ми е погодено
