Со текот на времето за жал голем дел од блискоста што ја имав со поблискиот круг на роднини избледе... особено откако почина татко ми. Можам да се потпрам на 2-3 луѓе ама можеби и подобро е така, отколку да глумиме фамилија и се смешкаме со фејк намери.
Многу, премногу злоба и завист од нивна страна што доведе на крај тешки зборови од нивните усти насочени спрема мене, а ја ни крива ни дужна.
Хаха да беа само роднините .....сите до еден ме имаат разочарано, ниту веќе очекувам од некој нешто .
Многу, само една личност. Брат на татко ми... од тогаш не стапнав ни во таа куќа ни во тоа село. Поточно отидов во селото кога почина еден мој братучед кој го погребаа таму па морав да отидам. Ќе умрев тој ден, не сакав да сум таму...
Mене не ме интересира тие дали се живи, секако ништо добро не мислам за особи на кои им умира близок член во фамилијата и два месеци подоцна решаваат за прв пат да прослават именден, и тоа со фешта и притоа ги канат ожалостените најблиски на покојниот ко најнормално нешто. Само им посакувам на нивна глава да им се врати, не можам против желбите понекогаш. Ама чудно ми е како некој што никогаш не би направил таква работа - или умира пред време, или мора да ги трпи.
