Колку ви се важни финансиските средства?

Пак ќе се повторам - материјалното богатство (облеката, играчките, пувањето со најскапа технологија) нема врска со воспитувањето на моето дете. Шетањето на било која дестинација не ја ставам под „фалење“, зошто сето тоа му ги отвара видиците на моето дете и ми помага во формирање на еден космополит (се надевам ).

Трендафилке, ти кажав и претходно дека ти се дивам на размислувањето, ама има огромна разлика на сингл и семеен човек Кога бев како тебе веќе имав поминато страшни турбуленции во животот - од смрт на родител, до пропаѓање на семеен бизнис, па преживување со 1000ден месечно, до воздигнување, вработување за ситни пари, па се` до она што го имам сега. И треба ли да се срамам од постигнатото?

Затоа реков

- Не сите луѓе дошле до некаков лагоден и малце полуксузен живот преку крадење и проневера. Не генерализирајте, она што нас ни се случи во МК беше ненормално и не е репер за вреднување на луѓето.

И еве, чисто како за пример од мојата фамилија (пошто секој само за себе може да зборува, се` друго е рекла казала) - без разлика дали имам 2000 денари или евра за живеење, јас на моето дете со месеци уназад му немам купено облека, затоа што истата ја добивам од децата на другарките кои ги израснале. Парите кои ми остануваат (а не се малку, кој има мало дете знае), се тргаат на страна и со нив шетаме низ Македонија затоа што сакам детето мое да ја чувствува, научи и САКА својата земја. Со таквите заштеди, ние оваа година сакаме да одиме 2 пати на море (ништо луксузно, обични апартмани) само затоа што е здраво, и затоа што сакам детето да ми е во допир со природата и водата. Имам можности да одам и поинаку, ама не сакам, мермерите од хотелите ми се многу „поладни“ од тревата во дворчето на апартманот.

И дали е сега фер некој моето дете да го карактеризира како разгалено и распрдено, и да тврди дека тоа е „вистината“ која боли ако е кажана во очи? Не ме боли вистината воопшто, ме боли непознавањето и судењето безвезе.

 

Јас си кажав дека ми се важни многу финансиските средства, но не мислев и не мислам на вртоглави суми на пари, знам дека нема да стигнам до тој степен, немам педигре за тоа, а ниту пак некоја голема способност или Ајнштајнов мозок да ме вивнат во облаците. Освен лото да ме трефни тоа е веќе друга приказна...Си знам колку вредам де, ама пак знам и дека не сум за фрлање, т.е. имам амбиции и способност барем да мрднам од мртва точка и да не го поминувам слободното време во наредните триесетина год. пример пред компјутер, телевизор или прошетка во градскиот парк...На тоа мислев, си зборувам за себе, гајле ми е дали некој пиел виски секој викенд од 150 евра, веројатно може да си го дозволи тоа и тие 150 евра за него се како за мене 150 ден...Немам проблем со богаташи, ќе имам со себе ако утре го лишам моето дете од екскурзии, одмори, исполнување на неговите амбиции, ако се лишам и себе од секакви задоволства, дури и најмали, само и само да можам да покријам сметки и храна...Ќе бидам депримирана, нема да се помирам и нема да ми биде сеедно гледајќи ја мојата фамилија како постојано се теши со зборовите-Добро е, доволно е, има и бетер...

 

^^^ Точно Моира, се согласувам со се' што напиша и се извинувам ако делував дрско и безобразно.
Јас воопшто не зборувам за такви случаи, зашто знам најдобро како се штеди од петни жили, за да се отиде на море или на планина.
Или шетањето низ Европа да речеме, кое го искусив и јас, благодарение на трудољубивоста од моите родители, за да видам нешто од светот и животот, да не блеам како изгубено теле во шарена врата во иднината којашто следи.
Јас алудирав на сосем поинакви семејства и случаи, но нема врска, ти ја разбрав поентата.
И точно е дека размислувањата кога си сингл и кога ќе имаш семејство нема да се исти, и приоритетите се менуваат.
И парите нормално прават разлика и смисла во еден живот. Од најбанални, најситни нешта, до крупните и значајните.
Мојата поента беше дека - и да се има, и да се нема, некои вредности треба да се задржат во луѓето.
Никогаш да не се преоѓа до границата на чисто расипништо... ама ретко кој сака да го сфати тоа.
Нејсе, животот треба да се живее по сопствени правила.

Јас ги сфаќам луѓето кои немале, се стегале и по секоја цена сакаат да дојдат до повеќе финансии, и повеќе средства за подобар живот.
Посебно додека се млади. Многу ми е јасен тој дел, секој го посакува тоа.
И јас го главата си викам - сакам да си најдам добра работа, да имам некаков план / идеја и реализација каде ќе живеам, па откако ќе го изреализирам тоа, ќе размислувам за брак и семејство.
И тоа е ок.

Тоа што не го сфаќам, а неколкупати го споменав е - како, кога имаш се' што животот може да ти пружи, бараш ненаситно уште, и уште и уште, по цена да си оддалечен од најблиските, да си константно под стрес?
Некој сака да ме убеди дека одморот поминат со лап топ пред себе и достапен на телефон 24/7 е совршен? И дека е вистински одмор?
Или страшно е ако те посочат со прст и речат - ене ја, не сака да поработи прекувремено, се задоволува со медиокритет.

Ама темата и онака е премногу сложена.
За некого моето можеби е премногу, за мене можеби е малку, за друг гледано од страна - премалку.
Кога секој ќе си разграничи КОЛКУ му е доволно во животот, ќе си ги распредели работните обврски, а ако притоа тој/таа и домашните се среќни со изборот, фино.
Не можеме да се убедуваме кому како му одговара.
Само во меѓувреме, секој нека не заборава да биде ЧОВЕК.

 

Важни се и тоа многу. Не верувам во приказните дека, доволно е да се сакаме и се ќе биде ок. Кога ќе дојде дете на свет, тогаш ќе видиш колку е важен секој денар. Е сега не оправдувам на пример да се омажиш за некој само затоа што има пари, ама да ги имаш доволно не е на одмет.

 

Не секогаш „бараш“, некогаш едноставно те носи текот на реката и нештата се местат така да буквално ти паѓа лаптоп-от во скут и почнуваш да работиш на одмор

Сакам да кажам - си се школувала, си се надоградувала, си одела на курсеви, семинари, работни групи, и доаѓа момент тие горните да те викнат и да ти понудат унапредување, затоа што знаат дека вредиш и дека можеш. Верувај, не е воопшто лесно да се измери трезвено сатисфакцијата и материјалната придобивка од новата позиција со мањакот на време и сила со фамилијата...сите почнуваат со ентузијазам како „Неееее, јас нема никогаш да дозволам да сум воркохолик како него/неа“, а после запаѓаат во вртлог од кој малце потешко се излегува.

Ова зборувам за фирми/компании каде има хиерархија и можност за такви напредувања.
А што е со приватните бизниси? Еве на пример, мажот ми - како може да рече „Нема да одам денес на состанок во 17 саат затоа што сакам да ручаме заедно“ кога со тоа свесно си го „држи и влечи“ бизнисот наназад, а инвестирал толку време, нерви, труд и пари во него? Можеби не секогаш ќе оди на такви состаноци, ама кога ќе има потреба никој нема да му префрли дека тоа не е во ред.

Некогаш едноставно те носи животот, во денешно време е полесно да одиш „нанапред“ со вртлогот отколку да седиш во место....за тоа е потребна многу поголема сила

А последната реченица ми е мото во животот

 

Молам?! Како не се вистински вакви?! Немој не ме смеј!
Во транзицијата во Македонија се случи чудо. При приватизацијата случајно неколку илјади граѓани случајно пронајдоа лек за ракот, цистинчната фиброза, тумори и слично,па го унапредија светот, не спасија од злото,па заради тоа заслужија милиони.
Тоа беше моментот кога поганоста и алчноста на нашиот народ излезе во целост на површина. Затоа што не сите успеаа да се нечесни,денес шака народ ужива нешто што некој може само да посака. Ах и да не зборувам дека влашкото лоби приграби многу,освен оние кои си ги задржаа моралите и вредностите високо,како што ги учеле со децении и генерации наназад.
И не зборувам кој како ги заработил парите. Но, она кое цел свет зборува и е негова црна дупка е,сериозно големите социјални разлики и немањето еднакви права по некои прашања на многу категории на луѓе. Ама секако дека некој мочко што води осигурителна компанија која не обезбедува унапредување на светот,ами чиста манипулација со туѓи пари,што врз хазардерство,што врз точна пресметка, секако дека не е оправдано за големите суми на средства кои ги прима. Тоа те девалвира и тебе и мене и било кој човечки живот.
И да,утепаниот Македонец ќе си прозбори,зошто реалноста го уништува. Затоа што некој ринта 300 саати физичка работа,а некое бате си го прчи во канцеларија. Некој ќе рече,умствена работа,знаеш, факултет завршил. Точно,тоа го прави значително супериорен врз основа на личен избор и различни услови во кои растел,но не е оправдано да има толкава ароганција врз човечкиот живот и однесување.
И утре,ќе имаш здравство кое се наплаќа и нема да имаш право да се лечиш,затоа што немаш пари. И тогаш работите се менуваат и не станува збор за одмор некаде далеку,туку за човечки живот. Зошто пак мојот,твојот се повредни од на работникот од Бетон?! Кој е пак тој аршин обајсни ми?! Да,има народов право да збори што сака,затоа што не може никој да ме разубеди дека со плата или преку ноќ се вози бмв најнов модел или има дуплекс во строг центар.
Ајде не ме смејте со вакви апсурдни глупости. Саде светов го спасивте па оправдано е. Во оваа земја нема научна дејност,ниту нешто особено иновативен и посветен народ за да било што заслужи. Можам само да намачениот земјоделец да му симнам капа. Сите останати...

 

Апсолутно истото го кажав.

Мене не ме девалвира тој, мене други луѓе ми ја девалвираат човечноста. Тој, и таквите како него, можат да прават што сакаат, никој од дома не ми ги земал парите.
Алал да им е на способноста и снаодливоста да го работат тоа што го работат, но тоа не ме прави мене помалку човек од нив.

„Утепани“ не се само Македонците, секаде во светот луѓето и уживаат и страдаат. И никој не рече дека не треба да прозбори, ама нема потреба од таков бес кон луѓето кои имаат повеќе од нас. Почитта кон другиот ја вродува фамилијата, не парите и статусот, така да тој што има - по дифолт НЕ Е арогантен. Во случајов испаѓа - по дифолт е предмет на напад и непочитување.

Не знам кој е тој аршин, нека објасни тој што го рекол тоа.

Фино што си се насмеала , сепак би те замолила следниот пат да се обраќаш со малце повеќе почит. Во секој случај не се знаеме лично, и не знаеш нит која сум, нит што правам. А ако сакаш да помогнеш на секој што му треба помош во оваа држава, имаш отворена покана за почесен член во нашето хуманитарно здружение.
Поздрав и се најубаво!

 

Лилит, и погребално има кое се мерачи на умрените и од нив заработува.
И тие од погребалното имаат усти дома што чекаат да бидат нахранети.
Не е лесно нити да умреш, исто ко што не е лесно и да живееш. За да преживееш, треба и да јадеш и да си здрав за да можеш да работиш и да заработиш за да го имаш баш основното, пак кога ќе создадеш фамилија треба да се сеќираш за истите работи, дури и повеќе, зависно од твојата желба

Спојлер

(пошто некој можда е премногу праведен и се води од нешто друго за своите деца, дека сами треба да се снајдат, пример)

... да им го осигураш на твоите деца - здрав, нормален, пристоен живот; колку што е можно поубав од оној што ти си го живеела. Пошто, тоа е она што нормалните, обичните родители, кои не живееле некој посебно убав живот им го посакаат на своите деца. И баш ради тоа, тие се трудат во животот, макар и со глупи, бескорисни за човештвото идеи за заработувачка.
Не секој може да биде доктор, физичар, хемичар, информатичар... Не секој го бива за да го спаси светот од пропаст, човека од смрт, или шта ти ја знам, да измисли машина некоја што ќе ти го олесни животот. Ама ете, имал или можда немал доволно ум, а богами и велики муда, та пробал една многу проста работа, која на уште 1.000 други им заѕвонила в глава истиот ден и успеал. Ама, само тој ја испробал. Сите други рекле- глупост е. И после ќе си пекаат истите по дома зашто они не пробале и ќе си се тешат плукајќи го овој, пошто, створил толку безвезален бизнис, небитен.. и можда и со парите од лозјето на татко му го направил. Како и да е, човекот си створил средства за живот. Убав, нормален, луксузен... негово си е, како што е и на неговото семејство.
Или што знам, за да има можда еднакви шанси, треба да се укине оној дел од правото со наследувањето, пак секој, како таткото, така и синот да тераат од нула. Сам да си го заработи и чаршафот и виљушката, оти и татко му така почнал, а така почнал и синот на комшијата кој толку имал, т.е немал пошто, комшијата работел во Бетон, не во осигурителна компанија. Тогаш и родителот ќе се откаже од желбата да создаде нешто, што ќе им го остави на своите деца, за да имаат повеќе одошто имал тој и ете ти, чист старт за сите. Нема да е битно дал татко ти е градежник или е барон, ќе биде буквално во стилот, таткото те чува до 18та година и потоа за да се осигура равноправност, правда во светот мораш да го напуштиш татко ти и неговиот дом и да почнеш да ствараш за себе, пошто полнолетен си, можеш да гласаш, свој човек, одговорен за своите дела. И у контекст на овој, ваквиот праведен свет, можда ни треба онаа студеност на Германците кон своите деца, роднини... онаа што јас ја знам. У стил, синот дури и кирија му плаќа на таткото, мада живее у стан во сопственост на таткото, а кој па по смртта негова ќе си го наследи. Или, ќерката и ги враќа парите до денар на мајката, пошто мајка и’ и го платила патот до што ти знам каде и храната и тракатанците уз пат,на прошетката на која биле заедно во... Париз е.
Иначе, и оние што шминкаат ништо не придонесуваат освен да и ја разлепшаат фацата, да и ја покачат самодовербата и ојачаат егото непотребно, кога на крајот од денот, пак ќе ја видат без шминка, сосе бубуљиците, подочњаците и сите нејзини недостатоци, а кои овој со неговата скапа од „рајот“ набавена пудра, четка, коректор, крема, фикасатор... бла бла бла.. и ја излинцкал фасадата. И тој истиот заработува по 1000,1500, 2000 денари, ама он молим ти се, набавил квалитетни шминки кои живот значат... ова од нешто последно што читав тука на форумот, како некоја заработува по 250 денари од свадба, али наводно поубаво шминкала и шминката на невестата останала цела вечер. И јас, пример знам такви „шминќерки“, кои работат за да преживеат и немаат дури ни сопствен салон, а одат од куќа до куќа, знам и такви кои прават фустани за свадби и што и да е, и ги прават убави, не ко на Каран и шта ти ја знам кои се.. а кои, реално не може да си ги дозволи ќерката на оној што работи во Бетон. Ама, таму ќе прочиташ оправдување за оние што шминкаат за 1.000-2000 денари пошто они инвестирале у материјалот. И да, разбирам јас кога некој од фелата ќе се побуни против ваквото нешто, пошто не е ко јас дека не ги сфаќам нив, оти и оној што преведува се буни против оној што зема по 80 денари од страничка, пошо со тоа го намалува прагот на заработувачката во неговата сфера и утре истиот нема да може да си го побара оној износ, што му е потребен за да води нормален и пристоен живот, а не да преживува и преживари само во животецот негов.
Ама пак од друга страна, ако го земам предвид муабетов твој за праведноста од аспект, што посебно значајно за човештвото прави тој шминќер(?), та, на колкумина во земјава, дневната заработувачка им е 1000 денари? Пошто, толку не заработува ни докторон во кого се крсти човек дека ќе стори се’ за да го спаси болниот. Или ете, да отиде човек подолу на постоечкава социјална скала, да не збориме за оние благодарение на кои имаме храна, вода за пиење, станови, куќи... пошто сите тие се обични работници, не се научници, не се изумители, ама ствараат битни ствари, кои јас, ти, шминќерот, докторот или што ти знам... пронаоѓачот на лек против сида нема да ги створи, нема да засука ракави и да ни ги изгради со свои раце градовите, селата итн.
Многу ги сакав, ама отсекогаш тие утопистички идеи за социјалната праведност, ама не Македонија е трулото јаболко во светот. Бујрум во Америка лечи се, или во Франција ете, они стварно имаат можда посуперски систем. Тоа што во Македонија се воспоставува ко систем доаѓа од надвор, како пример... а, ти се чини она однадвор како критериум за праведно, како треба да бидат поставени нештата?
Луѓето, секаде, во секоја држава, пак и Македонецот со Французинот е еднаков само кога ќе умре. Пошто тогаш, теретотот за неговата смрт реално не го чини него ништо, ги чини оние што ќе го закопуваат. И тогаш, исто е за сите. Ти треба плац, ти треба ковчег, ти треба да те пренесат, те да нахраниш роднините, те задушници и триста глупости потоа, документации, чудесии... И ете ти колку чини животот на тој што го живеел. Многу повеќе одошто било кога заработил, ама исто за секого, дал си бил богаташ или голтар од Бетон. Стартно е исто, затоа и секогаш е подобро да човек има повеќе и да остави зад себе, што е можно помал терет за останатите. Затоа и се трудат, како знаат и умеат да се докопаат до повеќе средства за живот, да видат, сторат што е можно повеќе за себе и своите пред се.
Борба е.
А, колку чини животот? За тоа можеш да ги разгледаш судските случаи, за висините на оштетите што семејствата на починатиот ги добиле за смртта на нивниот близок. Тоа е реалноста. Ако пронајдеш поинаква, поубава... викни ме и мене. Со задоволство ќе ти бидам комшика. Е сеа, не ми оди мене од рака да измислам некој лек за нешто, нити некое летало ќе створам за да се спасиме у случај да снема веќе воздух и вода за пиење на планетава, пак да одлетаме на некоја си друга планета... уште помалку дека ќе откријам каде ќе можеме да слетаме и да се распостелиме со парталите наши. Толку ми е умот. Не е за да му се клања некој, затоа и не сум ни ја човекот од кого зависи големината на другиот ум, та да се припотресува дал ќе му го вреднувам трудот ил не.
Пффф...

 

Искрено,премногу далеку отишла темава.
Напишав нешто,но несакајки си го избришав мислењето.
Може овде до бескрај да се морализира,но едно ќе кажам.
Не му лесно ни на тој што има ,ни на тој што нема.
Тој што нема, има едно гајле-нема пари.
Тој што има-има повеќе маки.Со поголема моќ(читај пари,нели парите се моќ)доаѓа и поголема одговорност.

Според мене парите се важни за еден пристоен живот.Жално е што тука кај нас ,тоа што секаде е нормално,кај нас е луксуз.И доколку некој успеал да си обезбеди пристоен и нормален живот,не треба да се осудува.Секоја му чест.

 

Безпредметно е да дискутирам со надреден знак,покажи почит. Тука некаде сериозно ми се бистрат дилемите,веројатно ако подадам рака за запознавање ќе ме дочека некоја од високо подадена и лабава.
Научете се да дискутирате,ниту имаше непочит,ниту навреда. А пак уште помалку имам намера да покажувам особена почит (оти,па ете рече не знам која си,а ова е форум каде што сите се непозната категорија,а башка што немаше непочит па да си го кренам прагот бар од култура,а ако бидеш потемелна ќе разбереш дека зборев воопшто за сите.Обиди се и обратно ако не па.). Сите тука нешто плачете за почит,за разбирање,а ниту еднаш не видов некој со контрастав кој ќе покаже како тоа вие го сакате. Форум е,веќе не знам по кој пат треба да ви се објасни, научете се да си ги браните ставовите,а не одма да посегате по најглупото оружје што може да го фатите во витруелниот свет- покажи почит.Па кај виде дека го нема? А чекај уствари,зошто пак?!Само други се тие работи...

И Жап4е си ми ја утнала поентата. Јас не се изјаснив за себе,туку појаснив зошто Македонецот го збори тоа што го збори. И многу убаво ми е јасна борбата колку што ми е јасна различната поставеност на мојот, твојот, на земјоделецот менталниот склоп. Исто колку што ми е јасно колку во државава се оди по линија на помал отпор и колку малку услови имаш за започнување на мал бизнис (е да бе,обиди се,кој се запознал со уловите,ќе рече жити условите),а од друга страна *сиромашни* се со едукација на оние кои умеат,но им недостига фактор образование за да реализираат. Премногу монохроматски ја земате ситуацијата.
Стереотипот кој го наметнале богатите, сами нека си го урнат,ама нека се обидат на поинаков начин од градење манастирчиња и куропецања по хуманитарни балови. Туку имаше еден таков што западна во депресии кога почна совест да го напаѓа за покрадените пари,чак ќе се убиваше. Мојот родител го крена, после ни фала не кажа,ама еве пак не му иде...Живот! Уат гоус араунд,камс араунд. Не се ситам,ниту ми е мерак,дури и жал ми е.
Ја знам борбата и се борам. И мене ми се финансиите на прво место зошто ми значи да опстојам за себе и да прошетам за себе и се за себе(а не за фејсбук и комшиите,ако некои луѓе го прават тоа за себе не ми е јасно зошто ставаат слики на фб или се фалат,м?!), за утре ако се разболам пред се можам да се излечам,зошто јасно ми е кои се тие пари кога некој на кантар те става,а кои се пак кога тука нема кој да те излечи,но не можам да сум игнорантна на реалноста. И не се морализира премногу, туку овој народ тука што ќути цело време и ведне глава научен е да ЗБОРИ исто како што ЗБОРИ сиромашниот,ај бе па ти многу морализираш,ај бе па ти што се замараш,ај бе па ти не се прави паметен. И јас сум увредена од генерализациите кога некој сака да направи промена,а некој брбља од страна дека наводно морализирал и не знаел. Аха,епа ок,седете си со својата совест во оваа тиња. Да погледам низ мислењава сигурно ќе се најде некој со загрозено работно место или пак без работа, а рекол дека финансиите му се важни. И?! Каде сега?! Не сум во право?!
А од друга страна што денес веке е апсурдно да се збори за социјалистички и капиталистички систем. Веке не се работи за такви категории,ако се работи тогаш некаде воопшто светов закшкрипел и отишок у курац. Во Европа не секој систем е како системот на Америка,напротив. За страница да,за својот народ воопшто. Ме убиваат стереотипите дека социјалната еднаквост е социјалистичка категорија,кога не е. Овој разум кој секој ден расте и се развива,оваа свест треба да ме убедат. Ама не, кога си доле секогаш ќе се пожалиш,кога си горе,кој те ебе бе,ова е капитализам,либерализам, шо ми е гајле за тебе бе Трпе,туку дај да организираме некоја хуманитарна акција. Хипокризија глава боли.
Сите ќе речеме дека ни се на прво место финансиите,ама дали ги имаме колку што ни е посакувано?! Но најпрво не сме се избориле за нештото,па затоа дури и нашите 2000 евра ќе бидат на стаклени нозе цел живот и ќе си умреш на крај од висок притисок. Нервози,јеби га.

И темата не е забегана,туку многу сте навикнати секој да си го каже своето или да се цитира ако и само ако се согласуваме. Јас ве замолувам да побарате што значи форум. Ова е женски каде збориме за ноктите,косата и не знам какви работи,еве ова се посериозни теми каде што може и сериозно да кажеме макар подрско што мислиме. Отворете некој за економија или било што да видите како таму се дискутира.

Ајде имајте убав ден.

Ах и да потенцирам,да не рече г-ѓа Моира... сум дете на кое му биле задоволени потребите доволно и во услови кога можеле да му бидат задоволени одвише и затоа денес можеби малце одвише ми работи совеста и чувството за останатите,а и рака на срце никогаш не дочекав да ми речат,остај разгалено детиште. Не знам каде погрешиле... Пред некој ден пишав,не сакам луѓе кои кога може да се бира лакомо го бираат најдоброто за себе,тоа ми е останато од дете кога сме краделе сливи и кога разгалените си ги бирале најубавите. Ако сакате пластично да објаснам со еден глуп пример,со моите блиски кога одиме во Мекдоналдс,помфритот го истураме на хартијата во послужавникот и го делиме братски. Пред некој ден забележав нешто...преќутно,сите сме научени прво да ги јадеме смотаните мали и суви компирчиња од купот,а потоа големите,убави,сочни,долги... Некако ситница која ми го разубаве денот и ми покажа многу!

 

Антагонизмот помеѓу "елитата" и "боранијата" e вечен.Многу мал процент на луѓе,својот "елитен" статус го стекнале на чесен начин и со напорна работа.Баш спротивното е чест случај.Ситуација каде луѓе максимално ги уживаат благодетите кои нели животот им ги нуди,а кои реално не ги заслужуваат,на сметка на луѓе кои максимално не ги уживаат благодетите на животот а кои реално ги заслужуваат.Од таму доаѓа незадоволството,фрустрациите па и љубомората.Имаме систем каде реален објективен критериум не постои.Трчаме маратон,а одамна на целта не чека "победникот" со 150+kg(не у буквална смисла),кој е толку полн со срања што дури дели и совети како треба да работиме на кондиција и техника,додека публиката не бодри како ние можеме,како знаењето е сила,знаењето е моќ.Можеби во некоја друга реалност,дефинитивно не во оваа.Играта не е фер.Судија педер!The Game is rigged.

Играта не е фер у основно кога неколку дена пред распуст има навала од родители кои вршат притисоци и се расфрлаат со пари за да нивните деца ги добијат оценките кои не ги заслужуваат.
Еве денар да изневериш,еве денар да заборавиш.Можеме и у оригинал пошто интересот за девизи е секогаш голем .

Играта не е фер кога професорот на ненајавено ке направи тестирање,па у цел клас ќе има само по една петка,четворка,тројка а остатокот ќе бидат двојчиња и бандери,а поради преголем број на телефонски јавувања и притисоци професорот ќе одлучи да ги фрли писмените у корпа за ѓубре
наредниот час и да ги прогласи резултатите за неважечки,иако совршено одговараат на реалноста.Додај малце розево те молам!

Играта не е фер на факултет.Некој учи по 3-4 месеци и добива осумка или деветка,фраерчиња за 2-3 дена земаат десетки.Мито, корупција независно дали добива форма на знаете организираме вежби за кои треба да се плати,а сите оние кои ќе платат ќе дојдат до посакуваното положил,иако немаат мозочен капацитет за хаотичниот испит,или пак носење на алкохолни пијалоци+ една,две или три "виолетови" во зависност од "проблематичноста" на професорот,како и желбата на студентот да земе повисока оценка.Ура!Овации.Па завршуваме факултет.

Играта не е фер у процесот на наоѓање на работа.Некој работи со факултет+постдипломски+искуство у долен ешалон,други со незавршен факултет и без ден работно искуство почнуваат у среден ешалон,за да по 3 години бидат на позиции кои другиве можат само да ги сонуваат у нивните 3 наредни животи.
Пари-моќ да,критериуми не.Па дури и на запад иако постојат одредени критериуми сепак и они се далеку од она што е на хартија напишано.
Вратите на Светот се широко отворени кога имате пари.Станувате дел од клубот.
Тоа е овој систем,систем на клубови,или си дел од клубот или не си,не само на индивидуално ниво туку и на државно-меѓудржавно-меѓународно ниво.Како ни кажаа околу спорот со Грција?Дечки Грција е дел од клубот,вие не сте.Ајде у ќош,и бидете мирни.Не е фер,но тоа е реалноста,а луѓето мислат дека со елегантно заокружување на гласачкото ливче и ставање у гласачката кутија ќе влијаат врз реалните текови.Epic fail!"Потрошен материјал" без емоции,и без објективен став кој состојбите у своето опкружување ги дефинира во зависност од тоа каде во тој момент се наоѓа у хиерархијата.Па многу се повикуваат на среќата која е ОК и е битна,но побитно е постоењето на објективен критериум.Не е нормално да градиш систем во кој сите свежо дипломирани ги стискаат палците као еве можеби ќе се усреќиме и ќе најдеме работа.А знаеме сите како реално се доаѓа до работа.Во врска со среќава кога ќе се спомене секогаш добивам асоцијација како идеме на гости кај некоја типка и сакаме да ни подготви пица или палачинки.Или знае да подготвува или не знае,крај на муабетот.Среќа е ептен да се погодат и да бидат вкусни,не е среќа да ги стискаме палците у позадина,за да не летаат тави .
Имаме системски проблем кој е потребно да се реши,заеби ја среќата,затоа што ако идеме така што е следно?
Бинго за вработување.Пари нема да се делат,но затоа секој извлечен добива работа . Ајде Натали заврти го Барабанот на среќата . Јас лично мислам дека овој критериум е пообјективен од
она денес што се спроведува,а им одговара на луѓе кои сакаат да се китат со туѓи перја,оние кои и за два нивни животи нема да ги исполнат критериумите.Класично ебење у мозок,каде сакаат да престанеме да веруваме во се што е нормално,објективно и води кон вистински напредок,и да го замениме со нешто ненормално и необјективно затоа што потребата за опстанок е посилна од се.Во меѓувреме ќе продолжиме да зборуваме за напредокот,а ќе тапкаме у место.

За крајот, крајно е индивидуално дали подобрената финансиска состојба ќе води до среќа.Иако во поголем број на случаеви одговорот е да,сепак постојат бројни примери од познати музички имиња
(Cobain,Hendrix....)а од посвежите ни се Houston и Аmy,кои имале од пиле млеко,познати и признати.
Очигледно не биле среќни или од премногу среќа некои од нив се упуцале.Можеби се тешки трауми од детството,можеби некои уживаат во удобноста да се биде тажен.Крајно индивидуално.

 

А темава да не треба да се преименува у - колку ви пречат финансиските средства кои ги поседуваат луѓето во вашата поширока или поблиска околина?

Луѓе сме, јбг, такви сме у глобала. И се додека повеќе гледаме за другите отколку за себеси, се дотогаш ќе функционира системот на „клубови“ (копирајт Хардсекс). Едните ги потценуваат другите, другиве ќе мрчат за првиве, се додека едните си мислат дека со пари се семоќни и можат се, и се додека му го завидуваш на комшијата парчето леб затоа шо тебе денес ти се погодила едвај паштета а он веќе го мачка со белиот дел од еурокремот, се до тогаш светов ќе биде изсексан до јаја. Да вулгаризирам малку. И среќа камо? Нигде. Али намргоџени фаци, абе со лопата, колку сакаш.

А впрочем, знаеме ли како е да се направи чекор во чевлите на оној другиот, макар и идел бос? Сите сме многу паметни кога зборуваме за оној другиот, али кога ќе се најдеме ние во некоја ситуација, оп куршлус, па како сега? Па леле не знам. Ма, ко изгубени кучиња скитници сме. Ама за чергата на другиот секогаш поубаво се коментира.

Муабетов исто ко - среќни се, на слики изгледаат среќно. Ахам, да. Mon oeil! Или жими опинокот на Обама.

Лично за мене се битни, и ќе се трудам да ги постигнам на чесен начин. И се додека некој не ме тапша со даска по глава, се дотогаш ќе се трудам, макар и да ја скршам даската. Зошто денес и дишењето нешто кошта, а дишењето е веќе половина живот.
Јас си имам сопствен клуб. Доволно ќе ми биде да си обезбедам влезница за таму, за ова другово, не ме занима едноставно. Чисто за сеир едино за небитна ствар, пошто нали, така малку и Македонка сум ама да си го нарушувам здравјето и трошам живците?! Не бре брате. Не ми вреди. Ваљда така ме научиле моите, не знам.

 

@Phyramide

Што се однесува до мене јас би ја преименувал без никаков проблем...насловот на темата е ОК .
Јас не кријам дека сум им љубоморен на таквите"фаци",ама тоа е позитивна љубомора, доколку она што го стекнале е на нечесен начин т.е. го јавнале системот,и нема врска во мојот случај со мојот статус.Јас сум умерено задоволен со мојот статус.Утре и 5x поголема плата да земам,доколку нема реално подобрување на состојбите околу овие прашања мојот став ќе биде тој.Инаку мене ми одговара се да се поништи,да речат сите се невработени,идеме со објективен критериум на селекција.Сигурно ќе земам поголема плата и ќе котирам подобро,иако некогаш имам сериозни дилеми дали е подобро да си Blockbuster или Clitbuster (иако постојат и такви мислења кои идат на бранова должина за да бидеш
Clitbuster,прво треба да станеш Blockbuster) .

Срамота е на пр. на снимка да не видиш куршум,а тоа е така не затоа што немаме добри лекари,туку затоа што правите луѓе не се на правите места.Ситуација,која се повеќе наликува на детска градинка,во која сите се обидуваат да бидат сериозни,посветени и "професионални" до коска.А за меѓучовечкиот однос да не зборам.Не зборувам за исклучоците,туку за генералните текови,и каква мотивација и стимулација им даваме и на помладите генерации.Знаеш во ситуација кога не постои критериум,и оние добри момци и девојки не бираат средства како да се снајдат,што на некој начин и нив ги прави"злосторници" од помал ранг,но можам да се ставам у кожа на таквите.

Јас лично ти посакувам пријатен престој у клубот .HardSex им посакува на сите што објективно заслужуваат,у клубот умерено да конзумираат алкохолни пијалоци,и да сркаат со златни лажици .

П.С. Упатство:Ве советуваме да посветите посебно внимание на она што сркате.Можеби се работи за трик ситуација .Нормално ве зезам,никогаш доста од мојата безобразност.

 

Лошо е што во Македонија, ако имаш добри примања главно не значи дека уживаш не знам каков луксуз, туку си ги плаќаш сметките редовно, си ги плаќаш кредитите, и можеш да си дозволиш пристоен одмор. А ако имаш просечна плата не знам како се поминува месецот.
Уште помалку, ако работи еден член во семејството, или ако платата е под просек.

Дека не ми се финансиите најважни ми стана јасно кога дадов отказ на претходната работа, и прифатив нова, со полоши услови и 40% помала плата. А никогаш не се покајав. Напротив, кога си одев од таму се чувствував како да сум го освоила светот. Или уште подобро, како да сум победила некоја војна со сама себе.
Ама дека ми се сепак важни си докажав повеќе пати, кога одбив неколку понуди за државна работа по струка.
Живеам за денот кога кредитите ќе станат минато. ќе можам да правам што сакам, иако не сум сигурна што е тоа. И кога нема да ми е важно колку заработувам, туку ќе уживам во работата, без пардон!

 

Вистината е, на крајот на денот, на сите ви се важни финансиските средства. Нема овде помалку или повеќе, може да ставиш повеќе месо во јадењето ако имаш пари, ама парите на сите до еден ни се важни. Ајде да ве видам, тие што викате дека не ви се воопшто важни, откажете се од сите ,,луксузи,, што ги имате, колку и да се минимални и да се сведуваат макар и на едно месечно купување на чевли? Зашто и тоа е луксуз, да ви кажам. Ако не ви се важни парите, љубете се боси со дечкото и дајте ги парите кај што навистина требаат.

Ама никој нема да го направи тоа.
Може не од што не сака, ама од што гледа дека никој друг не го прави тоа. Е тоа е тоа, болната точка кај нас на Балканов.

А, бе, да, љубовта е важна, ама ако немаш пари да испаднеш и да се дотераш, љубовта дома нема да ти дојде. Еве сега, јас ќе се спремам и ќе одам на кафе. Зошто? - Затоа што ИМАМ средства да си го дозволам. Ами ако немам? Ќе седам дома, така. Другарките полека полека ќе си наоѓаат нови другарки кои имаат пари да се дружат со нив. Вистинските другари точно е дека ќе те сакаат и со пари и без, ама ако не можеш ти ниеднаш месечно да се видиш со нив, ни па да си дозволиш да ги викнеш на една чаша сок дома, што, вечно ќе се дружите? Ако не си имала пари да се школуваш, шипки што ќе се мешаш со нови луѓе, затворена во некое мало гратче, ни А ни Б пред тебе. И да фанеш некоја стипендија, дома на гладно ќе верглаш со книгите? Уствари, кои книги, немаш пари да си ги купиш.

Затоа, пред сите да речете дека не ви се важни, замислете си го животот без нив, со живот како што има едно просечно македонско семејство во кое се ПРЕЖИВУВА и се брои секое денарче.... Па ќе видите како ќе ви станат важни.

 

Не велам дека не се важни. Веќе со векови наназад не се практикува стокова размена (трампа), така што за да преживееме и убаво да живееме и те како се потребни и ми се важни.

Како и да е, ништо не ми е поважно од семејството. Ги сметам за потребни за просечна живеачка, по пар ретки мали луксузи и убави моменти. Не сакам да кријам, сакам да заработувам многу, мислам кој не сака, но не по цена на тоа да немам време да уживам во тоа со саканите и да ги гледам поретко од директорот оние заради кои најмногу имам и стимул да се борам.

Веќе напоменав дека последниве неколку години доживеав многу промени на тоа поле. Пред неколку месеци, добив шанса да одам во странство една година, да се усовршам, а и да заработам, но одбив затоа што не ми дозволија и мм да дојде со мене. Некој ќе си рече будала оваа. Но, немаше да го направам тоа, мм да го немаше направено истото за мене на почетокот. И нему му се укажа голема шанса, му дозволија да дојдам со него, но јас бев таа која му рече дека тука имам студии кои се при крај и мора да ги завршам, а не го спречив тој ако сака да си се усовршува. Тогаш не бевме ниту верени, ниту земени, можеше многу лесно да ми рече „до видување“ и тоа да биде тоа. Но, тој не замина. Точно, се мачевме последниве неколку години, но се изборивме за своето место под сонцето.

Кога и да имам ваква дилема во животот, се потсетувам на филмот „Клик“ кога на главниов лик му викаат у стил „секогаш ќе разочараш некого, само гледај да не ги разочараш погрешните луѓе.“

 

Ситуација -
четири-члено семејство, финансиски примања вк.1000/12000, притоа работи само едниот родител. Односно, р’мба. Пола плата оди за сметки, а пола за храна и неопходни работи за цел еден месец.
Седиш дома, оти ако излезеш со друштво нема да можеш да си го платиш сокот/кафето (или било што да е). Одиш на излегување за да не те сметаат за несоцијална персона, а гледаш да се правиш најаден, напиен и не порачуваш ништо, иако внатре цревата ти гргорат.
Имаш Х години и никогаш не си бил во Грција, а камоли подалеку. За крстарење муабет да не се прави. Го знаеш единствено Дојран, оти таму беше за еден ден или викенд. Не знаеш да пливаш, а доколку одиш на градскиот базен сите ќе ти се смеат, оти нели - кој не знае да плива во денешно време?
Минуваш низ рандом продавници - внатре џунгла, попуст, секој гледа за зграпчи што повеќе работи, а ти немаш пари ни за попустов, а камоли да купиш нешто во нормална цена.
И после, нема да ти бидат важни парите?
И не мора да значи дека само кај богатите има кавги. Кој го вели тоа - не искусил што е кавга поради немање пари, сите како лудаци се понашат. Така да, не е тоа правило дека богатите никогаш не се среќни, а сиромашните се. Не дека на сите им е цакум-пакум, но, сепак ’дај ми’ - ’еве ти’ , а не да кенкаш оти немат да ти дадат 50 проклети денари.
Но, сите сме со различни гледања кон животот.
Не сакам никој да се пронајде во текстот, ниту пак да мисли дека се однесува за него.
Само, дали и после тоа воопшто нема да ви бидат важни парите?
Јака му душа на оној кој и после се’ остане рамнодушен кон финансиските средства, и покрај немаштија.

Ама јас сепак сум среќна, ова е мојот период од животот и нема да го пропуштам заради парите.

 

Лично јас вистински би била среќна кога на нашиве простори би се вратила онаа средна класа и кога сите убаво живееле, а богатството на едниот не би се гледало по неговата гардероба или по цената на пијачката која ќе ја испиел...туку се знаело: на корзо, 22 саатот отчукува и фајронт...а не сеа како што се вреднува човек според тоа во кој кафич ќе седне. Лично јас многу ретко седам по кафичи да јадам и да пијам нешто што имам и дома иако можам да си го дозволам. Важноста на парите ја ставам на друго ниво, т.е. подобрување на условите за живеачка.

 

Јасно е дека во вакви теми се заминува во крајности. Веројатно ќе уништам нечии илузии, ама и покрај цела желба насушна, голем број луѓе па макар и со плата од 30.000 ден. кои биле еднаш Шпанија, два-три пати Грција или Црна Гора, поседуваат смартфон и малку полуксузна класа автомобил, само во наши, да не речам македонски услови, ќе си умислат дека се висока класа. Запрашајте се реално дали е навистина така?! Или пак ,,големосопственици,, со самонаречени компании кои вработуваат дури 10-ина лица, на кои им доцнат по 3-4 месеци со плата и чиј цел имот е под хипотека и се неколкукратно задолжени над целокупната актива, ама важно нивните ќерки ја форсираат сликата на вона би Хилтоници...

Земаме дека најголемата група од населението кај нас се со приходи или плати од 6.000-30.000 ден. по вработен член. Едно, оние со поголеми приходи навикнати се и на поголеми трошоци. Друго, што е можеби и најкруцијално, правилната распределба на буџет кореспондира со способноста за истото, не е секогаш во корелација со висината на средства, има луѓе кои и со 18.000 ден. месечно ќе ги покријат сите трошоци, има и такви на кои и 60.000 ден. им се малку. Трето, барем од свое искуство говорам среќата не е неминовно поврзана со финансиската состојба.

И иако секој има право да дискутира, не сметам дека се многу релеватни како дискутанти на темава средношколки/ци и студентки/ти без никакво работно искуство. Бидејќи иако вашите родители може и остваруваат огромни приходи, дали знаете дека може тие неколку илјадарки плус тие ги плаќаат со трајна загуба на здравјето и духовниот мир?! Иако ќе речете, знам јас дека не цветаат ружи, ама немате поим всушност колку е често големо трњето во македонските работни услови - мобинг од нереализирани и полуписмени раководители, предолго работно време, лоши работни услови, сведоштво на малверзации и криминал од страна на колеги, нивно наседнување ако не си со нив, екстремно неразбрани клиенти... Верувајте, дека од вашата удобна позиција немате ни најмала претстава. Така да, за тие неколку илјадарчиња плус, кои ја прават разликата од пршут до паризер, или од пастрмка до плашица или од шарпланински овчи до растителен кашкавал, а сите ќе завршат на исто место - во канализацијата како прити мач д сејм шит, а за кои, ќе земам пример кој е сосема возможен - вашиот татко има константна тахикардија и притисок накај двеста, а вашата мајка е зависна од седативи и депресивна и асексуална со години, дали вреди?! (Бидејќи смртноста е најголема на старосната група 40 и нешто, 50 и нешто години). Според мене - не. А, всушност тоа е темава колку сте спремни да жртвувате за некое илјадарче плус - и време, ама и здравје. А, околу изборот секому на здравје и со здравје.

Инаку дискусијата нема смисол и да оди во насока - не се воопшто важни финансиите, бидејќи не е веќе ни праисторија ни па среден век, па да си бидам среќен ловец на мали диви ѕверки и бобинкоберачка, мора да се плаќаат сите обврски кон монополите кои не снабдуваат со услугите на модерното живеење, по ненормално на стероиди напумпани цени, ама тоа е веќе цела нова тема.

Мене лично мислам дека границата од 10.000 - 30.000 ден. месечен приход, не ми го менува животот во суштина претерано. И вака и така ќе преживеам, во вториот случај за нијанса поквалитено ќе се хранам и облекувам, ама горда сум на фактот што знам да се снајдам и со помалку и нема никогаш да паднам во очај, на кој би биле изложени оние кои биле секогаш навикнати на премногу. Ама, сепак јас и не сум репер, имам нешто карамазовско во мојата природа која оди и во крајности, ги допира и двете бездни, ама за мене е тоа предност да знаеш да вирееш во секакви, па макар и најлоши услови понекогаш.

И се мислев искрено, сега скоро, дали би трампала живот во краен луксуз, во замена за IQ 79? И одговорот ми беше - категорично не.

 

Неколку пати ја читав и препрочитував темава и се преиспитував самата себе си:
Дали другите ќе ме гледаат како лоша личност, доколку одговорам дека парите ми се многу важни? Дали ќе испаднам лицемер, ако кажам дека воопшто парите не ми се важни? Со парите не можеме да купиме љубов ( освен љубовта на некое домашно милениче ), но постои и онаа приказна која раскажува дека парата врти и таму кадешто бургијата не сака.
Сите би сакале да имаат пари, бидејќи никогаш не е доволно, а малкумина се оние кои својата добивка ја остваруваат за да им помогнат на своите најблиски, да се стекнат со најдобро образование или да основаат фондови за загрозените и за оние на кои финансиската помош им е навистина неопходна.
Што се прашувате себе си кога одите на интервју за нова работа? Колкава ќе ми биде платата или што всушност е мојата работа? Од одговорот на тоа прашање во најголема мерка и зависи ставот што го имате спрема парите, како и начинот на кој ќе ги трошите заработените пари.
Не е работата во тоа парче хартија, меѓутоа утре истото да изгуби вредност и да почне да се тргува со полжави, сите би ги фрлиле парите и би одгледувале полжави. Од нешто мора да се живее, а парите се средство со кое се набавува тоа од што треба да се живее. Како што за животните главниот начин на преживување е ловот, така луѓето се борат да преживеат заработувајќи пари. Нема тука некоја голема филозофија.
Значи врти заврти, парите ми се битни, но не и пресудни!
Го кажувам ова од аспект на жена во брак и родител. Било кој млад брачен пар, за да си создаде кров над глава има потреба од пари, а воопшто и да не зборуваме за комуналиите. Животот не завршува тука, секој има свои потреби, почнувајќи од најосновните како што е храната на маса. Ако сме стапиле во брак, не значи дека треба да се затвориме дома,ако се затвориме ќе биде интересно некој краток период, а потоа настапува монотонија, почнуваат кавги. Едно излегување на кафе чини пари, а да не зборувам за излегување на вечера, па дури и доаѓање и одење на гости. Каде е облеката, козметиката, бензинот за во кола кое е реална потреба, а не луксуз? Работиш цела година за да можеш да си дозволиш десет дена на одмор и тоа парадајз-туризам. А сите тие трошоци, се удвојуваат кога ќе решиш да го прошириш семејството. Детето уште од најмала возраст влече пари, што за памперс, кашички, сокчиња, млеко.Раснат како под вода, секоја сезона има потреба од облека и обувки, па градинка, па ќе појде на училиште, па ќе сака да студира....Боли кога ќе го фатиш за раче на една најобична прошетка и кога ќе види дека некое дете јаде сладолед, а ти немаш пари да му купиш, зашто последните 30 ден. ги стискаш во џеб, за да утредента имаш сув леб за ручек од кој ќе јаде целото семејство, а тоа не е свесно, подголтнува и со очи го јаде. А за сето тоа се потребни пари.
И неможам да кажам дека дека не се важни финансиските средства. Кркорењето на цревата не ги заситува љубовта, не дај Боже болеста не се лечи со љубов, љубовта не ги плаќа сметките за струја...
Љубовта е најважна за да едно семејство има хармонија, но кога бедата влегува на врата, љубовта бега преку прозор.