Колку години би сакале да живеете?

Од 35 до максимум 50. Порано сакав да живеам што е можно подолго, ама се премислив, само затоа што лошо би поднела да гледам помлади, поубави и повитални од мене.

 

Јас некаде до дека ме држат нозете, не сакам да бидам терет на некој за да ме чува па така некаде до 85 да сум жива и здрава.

 

Додека ме држи ум.

 

Би сакала да живеам онолку колку што би можела да водам грижа сама за себе. Не би сакала да легнам во постела, да не можам основните работи да си ги завршам без нечија помош.

 

Исто.

 

Додека сум здрава и способна самата да се грижам за себе и своите потреби.
Релативни се годините тука. Можиш и на младост да се разболиш па родителите или блиските да се грижат за тебе. Не сакам таков живот.

 

Da dodrzam Dodeka da zastanat decata ,,na svoi noze" pa uste utredenta bi mozela da si umram .

 

Па бар 80 години, да видам дали и јас ќе станам "излапела" баба што ќе ги нервира децата со неслушање и сите старачки особини
Па на погреб да има повеќе насмеани отколку ужалени лица

 

Сакам бесконечно да живеам! Ама не е можно. По можност секако здрава и физички и психички.

 

Додека е жив мојот (иден) сопруг и/или додека можам сама да си ги извршувам основните потреби, не би сакала да сум терет на никого.

 

Колку ќе даде Господ.Бар да ги изведам децата мои на прав пат.

 

100 години рамно. И тоа задолжително торта со 100 свеќи и со деца, внуци и правнуци околу мене

 

Што знам
36 години
50 рамно
понекогаш и 70-80
некогаш и 100 рамно да ги дочекам сакам со правнуци.

Зависи.
Нека биде вољата божја.

 

Најискрено? Вечно.

 

Би сакала да дочекам длабока старост. Барем до кај 80-85 години.

 

Колку било пишано..

 

Бесконечно ама ликот да ми е вечно млад и да изгледам ко сега.

 

Додека да порасне син ми. Значи до кај 50 год да наполнам доста е. После тоа почнуваат здравствени проблеми, од кај да знам може ќе ми се земе умот и ќе бидам гадна свекрва како мојава. Не сакам. Подобро да си умрам на 50 отколку да живеам до 80 а се околу мене да нервирам. Знаете викаат со годините умот го губиш, па не сакам да правам лошотии.

 

Па никогаш не знаев одговор на ова прашање, како помала сакав "вечно" со мама и тато и цела вечност ми била малце тогаш.
А сега, сфаќам дека не ми треба да сум "вечно" тука, ако моите блиски и најмили луѓе ги нема, без нив не ми треба "вечност"
Сметам дека секогаш ќе ни биде малце живот, и на 60, и на 70, ќе кажувам како ми е рано, ама ете моја желба е многу убави работи да дочекам, и детето (или децата), да бидат одгледани по правилен и добар пат, нема правила, ама желба си е желба.