Кому во животот никогаш не би му простиле?

Точно.. без разлика дали можиме да им заборавиме и простиме, најважно е да продолжиме напред. Нештата се случија.. Наше е да научиме од тоа и да сме среќни што тие личности не се повеќе дел од нашиот живот

 

Една и единствена личност во мојот живот : Татко ми ...
И на смртна постела да и да ми бара прошка нема да ја добие од срце истата !

 

Никогаш ама значи никогаш не би и простила на мојата колешка од работа оној ден кога ме нападна дека сум и непријател и ме наклевети за мнооогу тешки работи ! Толку многу блискост ...доверба...се се распрсна ! Иако денеска зборуваме најнормално е се , ама никогаш нема да заборавам колку многу ме навреди и пониЖи нити пак Ќе и простам за тоа !

 

На некого што една иста грешка ја повторил два пати

 

јас тум таква личност којаа многу лесно простувам...
Ноо на таткоми никогаш значи никогаш никогаш нема да му простам незнам колку да ме моли нема да му простувам како што кажа WildCherry и во смртна посетла да е нема да му простам...

 

јас на сите ростувам,порано или подоцна..
додуша нема некој ми наравено нешто толку ..за да неможам да простам

 

Ова денеска што ми се случи беше последната капка која ја прелеа чашата, никогаш нема да му простам на претседателот на клубот.

 

Простувам.Но не заради тоа што тој што ми згрешил го сакам, и сакам да биде во мојот живот.Простувам затоа што сум човек, и јас сум грешник грешам многу грешам!И јас сакам да ми простат кога ке згрешам.Простувам затоа што сакам да ми биде простено!

Но незнам дали некогаш ке можам да си простам себе си и на мојот брат.За брат ми не сум 100% сигурна, сепак брат ми е, но на себе никогаш нема да си простам што бев толку проста,Никогаш!!

 

Немам на никого да му замерам и да не му простувам никогаш,досега никој ништо не ми згрешил.
Овде сите зборувате за тоа како некој ви згрешил.Мојата приказна е поинаква.Значи имав една другарка со која се дружевме цело лето и си ги запоставив другарките.Тоа е моја грешка
На нова година цела вечер ме избегнуваше незнам што и беше и деновите понатака што следеа.Исто така многу ме изнервира таа вечер од една причина за која неќам на зборам.Кажав лоши работи за неа,всушност и не беа толку лоши само кажав дека е непристојно од нејзина страна така да биде разголена и некако лошо делуваше за годините кои ги поседува.
Ми се налути поради тоа бидејќи и кажаа дека сум зборувала.Се чувствував одвратно.Мислев дека сум крива,дека сум одвратна личност.Се трудев да ми прости и кога виде дека ја молам и се кренаа акциите и почна да ме омаловажува.Потоа дознав дека пред мојата комшивка,наша другарка, која ми е како сестра,зборувала дека сум никаква лоша злобна лицемерна и што ли уште не.Како незнам шо да сум и згрешила али ајт.
Навистина,се чуствував грозно,но всушност се спасив и си се вратив на моите стари другарки и сега мие добро ,но сепак чуствувам некоја вина.Вие девојки што мислите за ситуацијата во која се наоѓам??

 

Кога на родениот татко, најдов сила за прошка, некој начин да му простам за се, не ја гледам причината на некои други небитни, квази другарки, непријателки па и роднини, да не им простам.
Кога човекот кој те создал не оставил доволно простор за ти да го процениш па и да се зближиш со него, длабоко во срцево те пече ранта која остава лузна засекогош, но нема решение во вечна омраза, само во прошка. Се надевам дека и тој мене ми простил за тоа што можеби не се потрудив доволно за нас.
Не сум страшно побожна, но едно го паметам, прости им на грешниците, и јас би додала ама прво прости си и на себе си.
Им простувам на сите, си простувам на себе си, заборавам, но не сакам со ист интензитет како порано.
Обично те разочаруваат само луѓе во кои се верувал, си ги сакал и си се борел за нивната љубов и внимание,кои ти значеле многу, но кога ќе ти направат нешто незамисливо, фер е да им простам, но не и да продолжам како што било,чувствата се менуваат, а против нив никој не може.
Веројатно "казната" е во губењето на чувствата, љубовта, емоцијата, поврзаноста, вербата, блискоста а не во одмаздата и омразата.
Најлошо нешто е да се живее со омраза и горчина, таа го нагризува срцето и уништува душата.
Прости за да и тебе ти простат и за да се ослободиш од тежината и продолжиш понатака, мирно и спокојно.

 

На дедо ми по мајка. Посебичен човек не верувам дека постои.
Секогаш простувам, ама причината за ваквите мисли е посилна од простувањето.

 

Јас простив,всушност секогаш простувам.Само се прашувам зошто мене никој не ми простува иако некогаш и повеќе од тоа ме повредле отколку јас нив

 

На татко ми

 

На него.
Затоа што периодот со него ми буди многу лоши спомени, затоа што направив грешка што дозволив да продолжам со него кога не требаше. Затоа што потоа ме понижи како никој досега. Затоа што од кога прекинавме тој сеуште не се промени, и тоне се подлабоко. Затоа што кога ќе го видам од далеку сеуште цревата ми се превртуваат, ми се повраќа и гади од присутноста негова.

 

Нема да им простам на сите оние кои ја искористиле својата креативност и интелигенција за да освојат високо седиште во жарот на настаните дури и по цена на бришење на својот морал. Интелигенцијата е дарба која се користи за доброто на човештвото.

 

На НЕА. Бевме сестри, раката ќе ја исечев да ми побараше (верувам и таа за мене). Го запозна НЕГО, лепотан прав, кој беше љубоморен на нашето другарство. Ја тргна од мене. Правеше се за да ме понижи.
А сега кога раскинаа дојде да ми се извини. Не благодарам.

 

Христијански е да се прости. Простувајте, но не заборавајте.
Во мојот живот не постои некој на кому никогаш не би му простила.

Спојлер

Можеби во темава имам напишано пред пола година неколку личности, не се сеќавам, но тие и не се некои работи кои не се за простување..

 

На татко ми! Кој незаслужува да се нарече татко
Нема простување за расипано детство, набиени комплекси, претрпени стравови, непреспиени ноќи, тажни денови, трауматични искуства. Тоа што ни го направи животот пекол, страдањата на мајка ми

 

На НЕА..на мојата поранешна најдобра другарка..бевме постојано заедно(уште од мали),се знаевме една за друга,ја ценев и и верував(исто и таа на мене),но од кога фати дечко ме занемари,никогаш не беше тука кога ми требаше(туку само кога имаше корист)-и го простив тоа...потоа следуваше нов дечко,иста ситуација-епа чекај бре,за што сум јас тука?...иако не сум злопамтило и со разговор можам да решам се-сепак со неа не...може слободно да ме заборави..

искрено од такви личности ми се лоши

 

На дебилот што успеа да направи да немам ни трошка самопочит и самодоверба после него.
Мислев дека сум простила,ама не е така...