Не знаев баш насловот како да го ставам, се мислев за Како да се остане смирен кога ви иде да ги исплескате? Прочитав интересна статија за како да се исконтролираме кога мислиме дека ќе пукнеме и вриштиме по децата, еве ќе ја пренесам тука во спојлер. Спојлер In gentle parenting circles, talk of parents getting angry and 'losing their cool' is often spoken of in hushed tones and largely frowned upon. I am convinced that many people who say they never lose their temper with their children are either lying, delusional or asimply haven't been a parent for very long. All parents 'lose it' at some point and I'm right up there with the best of them! Personally I have found it harder to keep my cool the older my children get. My first real 'red mist' moment didn't happen until towards the end of the toddler years. Since then they have been more regular than I would care to admit. You know what though? That's life. Nobody is perfect. There is nothing wrong with anger, it's a normal human emotion and actually a very useful one (more on this later). The problem is in the way we deal with it, especially in front of our children. Why we get angry as parents I think it's important to start by saying that even the most placid person will have something that triggers them at some point in their life. In many cases though anger, or particularly the type of anger that makes us act in ways we would never normally would, can be avoided if we understand our triggers. The following all play a role in our levels of anger, some can be avoided and others can be worked on, whether by ourselves or with the help of a professional. Growing up in a home where verbal or physical violence was the norm Physical exhaustion (including improper nourishment and deficiencies) Mental exhaustion Lack of support from family, especially partners Financial worries Stress from looking after elderly or sick relatives Work worries A lack of time to yourself, particularly time to unwind and 'breathe'. Friendship or relationship problems. I know in my own case that anger is my default setting because of my own upbringing. My parents were wonderful and I loved them very dearly, but my mum was 'a shouter'. Understandably I grew up to be a shouter too and I have to really work to stop that being my initial response to any issues with my own children. My other big triggers for anger are work stress (either from working too much or absorbing too many emotions from my clients) and a lack of looking after myself properly in terms of nourishment and relaxation time. As with all things, prevention is better than cure with anger. I know now (after many years of observing my own feelings and parenting) when I need to take 'time out'. I know what my early warning signs are. I know when I've neglected self care (from what I eat, to a lack of exercise, fun and relaxation) and I can usually schedule in an emergency top up before I lose my cool. I budget £100 per month of self care for me (this covers a weekly Pilates class and a monthly massage and reflexology session). I know that's a lot of money and out of many people's reach, but I see this as a household expense, it keeps me running well and I can take care of the house and the kids as a result. Yes, it means I forfeit new clothes and much of a social life, but I cannot parent without it. Coping 'In the Moment'. Practicing mindfulness is my saving grace here. I don't mean mindfulness in terms of listening to relaxation CDs everyday (although that certainly is great!). I mean living 'in the moment', being aware of what is happening inside me and really observing my feelings. This helps me to pause before responding. Often anger as a response to our children's actions is unjust or unwarranted in the degree we release. My friend PETER helps me out when I'm really struggling (find more about PETER in my new discipline book) to help me in these scenarios: P = Pause. Don't react immediately. E = Empathise. Try to understand how your child is, or was, feeling and their point of view. T = Think. Think about different ways you could respond and the learning that would happen as a result. E = Exhale. Take a deep breath, breathe out, relax your shoulders and picture your anger leaving. R = Respond. Now is the time to respond to your child, not before. Other Coping Tips: These are some of my favourites, but the list here is infinite! Wear five red bands on your right wrist. Each time you overide your anger when responding to your child move a band to your left hand. You goal is to have all five bands on your left wrist by the end of the day. Close your eyes and picture yourself in your favourite place: A beach, a forest, a mountain. Take yourself off there for a minute or two when you're most in need or peace. Picture somebody who always seems calm and cool. Imagine stepping inside their body and wearing it as a suit. Feel how calm they are and let the peace soak into your body. Think about how they might respond to situations that trigger your anger. Call a friend, or have a good rant on an internet discussion group. My gentle parenting group on Facebook is full of kind and non-judgemental parents who will listen to you!. Take a parental 'time out'. If all else fails make sure your child is safe in a child proofed room and take yourself off to another room to calm down for a couple of minutes. What Should you Do if you Lose your Cool? Accept it, forgive yourself and move on. Everybody has bad days. Learn from what happened, don't let it go to waste. Identify your triggers and what you could have done differently at each point. Don't give up, you're not a bad parent - even if it lasted all day. Giving up on gentle parenting because of a bad day is like getting your new shoes dirty in a muddy puddle and then rolling in it and covering yourself in mud because you 'failed'. You didn't. You can wash the shoes off and keep them clean tomorrow. Lastly - and perhaps most importantly - apologise to your child. Children are more resilient than we think. If you lose your temper take time to calm down and then apologise to your child. If they are older, this is a good time to discuss with them that feeling anger is OK, but being violent in voice or body is not. Tell them that you made a mistake, that you will do better next time. If you're feeling run down and short of patience ask your children to help you. Tell them you feel highly strung today and would really appreciate their help to keep things calm. You'll be surprised at their response! Јас досега не сум имала "црвен" момент, ама ми се случило да мислам дека ќе пукнам и тогаш ја оставам со татко и, му викам што знаеш прави, твоја е. Инаку, за оние што ги мрзи да ја прочитаат статијата, накратко, како причини поради кои може да се избувне наведени се растење во дом каде што имало физичко или вербално насилство, физичка и ментална исцрпеност, недостиг на поддршка од сопруг или семејство, финансиски грижи, грижи на работно место, немање време за себе, проблеми во врската или со пријателствата... На сите ни се случува да почувствуваме некое од овие во одреден период. Јас сум израсната со мајка која викаше цело време по нас, со дерење, тепање чат-пат, па затоа гледам дека и мојот прв одговор во стресна ситуација е да викам. Ми треба многу работа на себе да го избегнам тој момент. Има интересни тактики за избегнување на таква ситуација во статијата, една од нив е и да бидеме свесни во моментот што се случува, да застанеме и размислиме. Во случај да излезе ситуацијата од рака веќе нема што да се прави, едноставно треба да се прифати, да си простиме сами на себе и да продолжиме понатаму. Но, и да се извиниме на детето за избувнувањето и доколку е постаро да продискутираме што довело до ситуацијата и како да се справиме со лутината. Како вие се справувате со ваква ситуација? Колку често се случува?
Vo druga prilika ke ja procitam statijata. Za zal so golemiot cesto mi se slucuva da izbuvnam i da vikam i toa mnogu. Moze da sum go plesnala nekolku pati ama retko i gledam veke i da ne mi se povtori. Ne e loso dete ama znae seriozno da me izvadi od takt. Se ligavi uste nekogas za gluposti, a ima veke 7g, mi treba nekogas milion pati da mu povtoram nesto da napravi i ke poslusa ako se razvikam duri, nekogas e drzok i bezobrazen i toa nemozam da gi toleriram. A od dr strana e osetliv mnogu i koga ke se iskarame posle e tazen znae da se isplace ubavo a mene mi paga mn tesko. Posle probuvam da sednam da razgovaram so nego ke se smirime ke mi kaze deka znae deka ne treba taka da pravi ama pak dete ko dete vo druga prilika ista pesna. Jas nekogas nepotrebno ako izreagiram mu se izvinuvam i mu kazuvam deka jas sum zgresila. Vo odnos na pricinata za ovie moi reakcii, jas sum bila mn mirno dete i retko koga me karale ili sum ila kaznuvana (osven za skolo) a ydrena moze u nikogas. Pred se mislam deka malku mi e na vrv trpenieto, nervite i nekogas stvarno nemanje vreme da se objasnuvam so saati. Zal mi e premnogu sto se slucuva vaka da se iskaram so nego i sto nekogas mn vikam.ama veruvajte se trudam is petni zili prvo so ubavo da se objasnam ama nekogas koga nema dr nacin da mu privleces vnimanie tesko e da se iskontrolira covek
ova kako jas da sum go napisala kaj mene duri vikanjeto i karanjeto mi premina vo histerija. dete ko dete ke pogresi ne deka ne znae kako treba no ete... jas ednas objasnuva dva pati povtoruvam potoa vejke vikam. kjotek ne praktkuvam iako epten retko se slucuva da go plesnam po gazot ni vejke toa e vrv na neposlusnosta. sepak mislam deka nie roditelite treba da sme potolerantni za da ne izbuvnuvame a denesnive deca se 1000 % porazlicni od ona sto nie sme bile nekogas.
Баш 1000% поразлични. Кај сме смееле бе да повипиме тон и да се инатиме и расправаме. Не знам што да кажам не знам каде грешам пена ми фаќа устава од зборење и откако чр де искараме му е жал ќе се извини ќе рече дека разбира и нема веќе пак така да се однесува и после некој дрн ќе се заборави и се јово наново. А ги гледам сите во комшилук се слични уствари не да го фалам ама со исклучок на 1, 2 деца другиве се бре ужас. Моево барем со други луѓе е внимателен послупен па ај со нас може се олабавува. Уф има едно во комшии ми доаѓа јас да го истепам колку ме нервира. А после подолго време поминато ао него син ми му се счучува малтене истите фаци и гримаси да ги прави и ми се урла тек тогаш. Оф а тек пто не чека во пубертет
i nie morame malku potolerantni da bideme,sepak dete e kaj moze da zapamti sto e dobro a sto loso odnesuvanje.... uste mnogu zboruvanje ke treba. eve vejke jas postanav nervozna i histericna ama sto da se pravi mora da se kontrolirame
Јас не и викам на малата, ја карам, сфаќа дека е сменет тонот. Уште е мала за викање, не верувам дека ќе викам, ама не се знае... Ја учам да не слуша кавги, јас и маж ми не се караме, ние двајца со други не се караме, такви сме, знаеме се со добар разговор да средиме, знаеме да сослушуваме, знаеме да бидеме трпеливи кога друг е изнервиран, знаеме да калкулираме дали вреди или не да се караме. Ама па малава знае да се кара. Јас и зборувам дека нешто не може, она ме имирира и вика погласно. Карактер...
Мала ти е уште ска. Дај боже да не викаш. И кај нас нема кавги и викање, со мм воопшто и не се кадаме ама ете со големиов во последно време се расправаме почесто. откако ќе повториш 1000 пати се спојуваат жиците и пукаш колку и да не сакаш.
диши длабоко , изброј до десет и размисли како да постапиш - Мојата тактика ..А денеска и викам не не така она се мава од земјата ај си викам да не и обраќам внимание ама жал ми падна и како ја земав упорно уште повеќе зема да плаче значи се разгалува и ај пак по нејзино тоа е треба трпение
Како одминува време јас се повеќе сум нетрпелива . Имам темпераментно дете, кое сака да си истера по свое скоро секогаш... ама дете како дете, нели. Има 17 месеци и знае да плаче за работи кои не му ги дозволуваме, ако му забраниш нешто веднаш зема да штипе, каса или удира . Првин му зборувам, одвлекувам внимание ама знам и да плеснам по раче чисто колку да знае дека не треба да фаќа каде не треба. Многу ми е криво што некогаш реагирам бурно и ќе гледам да применам некој совет/идеја од статијава погоре
