Во ред е да не знаеш, не е во ред да размислуваш да увалуваш непотребни трошоци на други луѓе без разлика дали некој ти кажал дека така било адет. Заради вакви муабети, луѓето одбиваат кумства. Трошок е. Пак ќе кажам, размислувај со своја глава. 100 луѓе да прашаш сите различно ќе ти кажат. Ако еве јас ти кажам дека бурмата ја купуваат кумовите, што ќе направиш? Ќе идеш да им кажеш да ти ја купат или ќе речеш еј не е нормално таков трошок да им правам на луѓето. А ако сакаш искуства, еве ќе ти кажам јас како сум правела. Ние правевме свадба со 100 гости. Се' си плативме јас и сопругот: порциите во ресторан, музиката, тортата, бонбони пред секој гостин, сликите на врата, сликите на кумовите итн. Кога ги каневме кумовите однесовме во корпа пијалок, цвеќе и бонбониера. Им кажавме дека од нив сакаме само да ја крунисаат нашата љубов и ништо повеќе. Они сакаа торта да купат, им кажавме да не се трошат дека доволна дека е невестинската торта. Кумата инсистираше да купи бидермаер, се согласивме и своеволно без да ми каже претходно, ми купи мене накит. Трошоците за во црква за сите ги покривме ние. Сакавме да ги ослободиме максимално останатите од трошоци за НАШАТА свадба. Кума сум била на две места кај блиски пријатели и на едно место имам одбиено. За првата свадба (голема свадба, не канеа од дома и "земавме невеста"), ние однесовме торта од нас во ресторан и бонбони што се делат со тортата (младоженците имаа нивна торта), купивме бидермар за невестата и покривме трошоци и се што треба за во црква и секако поклон - пари. Нас не даруваа со часовници. Втората свадба (мала свадба, само црква и ресторан), торта не сакаа, понудивме да покриеме дел од главната торта исто не сакаа, па парите што ни беа предвидени за тортата ние одлучувме да ги додадеме на поклонот. И исто купивме бидермар за невестата и покривме трошоци и се останато за во црква. Не даруваа ваучери, да си купиме по избор што сакаме. Бидејќи и едните и другите ни се блиски пријатели, седнавме сами на маса и си се договоривме како ќе правиме. За местото каде што одбивме кумство, се работеше за старо кумство. Сопругот и идниот младоженец само како деца се дружеле. Се јавија дека ќе дојдат, знаевме дека ќе сакаат да не канат за кумови. Првичната идеја ни беше да прифатиме, но идната невестата која тогаш ја запознавме, дојде со список што се' ние сме требале да направиме (читај купиме/платиме) како кумови, кој вклучуваше мал милион небулози, т.н. адети собрани од секаде. Им дадовме благослов да си бараат нови кумови.
Е за ова тенкју вери мач. Рекла, казала ми се сите, кој што ќе ми каже јас си верувам, затоа си прашувам. Да не ми кажат после еве тоа требало, ова не требало. Не сум личност што многу барам. Што е по адет тоа, да е до мене све би си платила.
