Лажни хуманитарни акции

Лично барателот мора да биде или старател доколку е малолетно лице или лице кое има потреба од старател.

 

Луѓето во Германија собираат докази да ја пријават оваа, но сеуште молк од МВР.
Инаку заслужи.

 

А некој ја пријави ли?

 

Не знам.

 

Епа се огласила глупавата,сега има нов профил. И оваа работа ја заташка МВР.

 

Без коментар.

 

Од авион се гледа дека е измамничка, по самото пишување. Не можам да бидам паметна какви луѓе постојат на светов, па уште да упорна е во намерата да си ги оправда лагите.

 

A zosto MVR ne postapuva po nalog na dopren glas?
Se znae deka e prijavena no nekoj ja shtiti.
Uste se zakanuva I pravi filmovi.Dno.

 

Vo MVR e prijavena.

 

Како за измамник многу самоуверено пишува па и навредува. Не е во позиција да напаѓа така. Ако не и суди правниот систем ќе ја стигне карма. Кој и да и го чува грбот не е спасена целосно.

 

и што бидна со работава? Не следев многу, ама цел фејсбук беше преплавен, сега не ми се појавува ништо..

 

Ништо не бидна.....нити ги осудија за нешто ниту пак некој од нашите господа од влада се замарашесо нив...

 

На кој начин "бирате" на кого ќе помогнете, а на кого нема?
Едно врвење по улица ќе те застанат 10тина Роми кои питаат. Прво знам дека парите не одат кај нив, а и да одат голем дел трошат за пиво и цигари. Жал ми е да одбијам, ама не се ни моите средства бесконечни. Од друга страна се и многу невоспитани, колнат, плукаат, пцујат ако одбиеш.

Ова го пишувам бидејќи вчера излезени дојде помлада женичка, дотерана, културно се извини и побара. По 2 часа ја видов седната во кафич. Секогаш тргнувам од тоа дека ако јас денес потрошам пари за кафе или вечера, можам да издвојам 20/50/100 за друг. Само човек кој нема, нема да оди на пијачка, и јас ретко одам.

Да не речите осудувам или нешто, не. Само сум во некоја морална дилема, кому и колку да помогнеш.
Можеби грешна тема.

 

Ист случај ми се случи и мене. Повеќе пати имам давано на една женичка што проси на семафори тука кај мене у маало, некогаш 50 некогаш 100 зависи колку имам у џеб. Ама еднаш ја начекав у локалното дуќанче како купува малборо цигари Од тогаш не сум ѝ дал ни денарче.
На помали ромчиња па не сакам да давам пошо знам дека после им ги зимаат. Еднаш ми се закачија 4,5 џивџани кај Автокоманда на семафори и ги однесов у пекара им изнакупив буреци, лиснати. Поарно да се најадат него да им дадеш пари што после секако ќе им ги соберат.

 

Мене на железнилка ме сретнаа. Викам еве ќе ви купам што сакате да јадете. Дури и бурек? И бурек викам, што да не. Ама јок, не смееја да дојдат. Едно запна "абе и бурек дури рече", ама поголемите го исшуткаа.

Пред маркет ме начекувале 2-3 пати млади ромчиња, не мали деца туку девојче, момче, да бараат храна. Влезам со нив, купиме и си идат. Едно беше прекултурно, цела приказна ми ја раскажа, дека татко им умрел пред неколку месеци, а само тој работел, и тој е најстар плус имаа сестричка бебе дома. Колку речито дете, се гледаше дека е фино и образовано. Тажни приказни.
И една баба гревче, ја среќавав 2-3 пати или проси, или седи на клупа и јае сув леб кој и го поддал некој од околу. Срце ме стегаше кога ја видам.

Мајка ми колку облека има издадено на луѓе што немале, да ја носат еднаш и фрлат оти не сакаат да перат.

 

Заради вакви случки многу ретко давам на некој на рака веќе.

Порано често ми доаѓаа на врата, и секогаш има давав пред сѐ храна, понекогаш и пари, ама храната не ретко ја наоѓав фрлена како што сум ја дала, а ако нешто мразам тоа е фрлање храна која не е расипана.

Сега најчесто донирам на броеви или сметки кога нешто е потврдено, обично предмети и облека се распрашувам дали некој знае за семејство на кое му требаат.

Инаку, со уличното питање само се стимулира циклусот на питање, колку и да звучи брутално. Сум секогаш за да помогнеш кај што треба, ама со тек на време сфатив дека тие пари нема да му помогнат на човек кој сам не сака да се извади од тоа, туку напротив, ќе го стимулираат да продолжи по истиот пат. Знам дека ова звучи бесчувствително од страна, ама после долги години живот во Скопје, на тој став сум дошла.

За храна да, секогаш би купила или би дала.

 

Јас разбирам дека луѓето просат од мака не од што им е убаво,ама што се случува во државна болница, мене стварно не ми е јасно. Како може да влегуваат и да просат во болниците. Буквално секоја ден истите просјаци по неколку пати во денот поминуваат по болниците, и тоа не е еден па да му дадеш, еден , па друг , па трет се редат, па не знам колку пари треба да носиш во себе. Сепак е болница, луѓето си дошле од мака и уште некој да им бара пари. Да седнеш пет минути на клупа во државна болница 10 просјаци ќе поминат, не знам што мислат милијардери ли дека сме, јас упола пари во мене не носам колку тој што ќе собере во текот на денот. И не не давам, зошто приметувам дека тоа им е научена шема.

 

Да, баш се потсетив и јас штотуку дадена облека ја видов фрлена, непријатно.
Не ми е поентата да кажам дека давам или дека сите се неблагодарни. Во последно време мислам дека бројот на питачи е значително зголемен. Непријатно од секој аспект. Да дадам на сите немам, ама еве некако не сум раат ако не дадам. И голем број хуманитарни акции има, пак на сите не можам.

Е сега поради еден кој лажи немам верба во никој. Парите кои и онака од дома ги земам, да ги давам за нечии цигари нема смисла.

 

Никој нема за сите да даде, колку и да заработува човек, секогаш има лимит.

И од најтажната приказна, секогаш ќе има потажна и не можеме да сме спасители на секого. Апсолутно секогаш ќе постои граница на колкумина можеш да помогнеш и за тоа не треба да се обвинуваш

И да, тешко е да се одлучиш баш каде да дадеш, ти ја сфаќам поентата. Ама факт е дека не можеш и да сакаш да помогнеш на секој и не треба да се чувствуваш лошо заради тоа, едноставно не е возможно.

Исто, не секогаш помошта е материјална Секогаш можеш да одвоиш дел од времето и да волонтираш во некоја организација за некоја цел што ти сметаш дека ќе помогне некому

 

Добро напишано и добар совет, фала.