Литературни блогови

http://vodlabocinatanatunelot.wordpress.com/2013/12/23/неперфектната-јас-допирот-со-реалнос/
Разбрануваните мисли се разлетаа како безброј шарени пеперутки во свемирот каде што ништо не пречеше никому, каде што можев да бидам тоа што можеби и сакав да сум и каде што патот ме водеше до местото каде што сакав да пристигнам … Беше невозможно да се престани во тој момент, моментот на безконечна моќ каде што секоја боја почна да се губи и се препознаваа само боите на среќата и радоста, и ништо друго, само топлина, занемарувајќи го студот.
Мелодијата која излегуваше со секој нежен допир на пијаното, оттргнувајќи ме се повеќе и повеќе од реалноста, обидувајќи се целосно да се откинам од неа, зошто едноставно не сакав, не сакав да бидам дел од реалноста која беше толку сива … Таму ни пеперутките немаа боја. Дури ни звукот кој излегуваше, мелодијата која свиреше и гласот кој пееше … Беа толку груби, ладни и сиви, но не би можела да избегам, тоа беше само ладниот допир со реалноста, реалноста која што на сите ни ги уништува соништата, сега или подоцна.
Разбрануваните бои кои излегуваа од од никаде и се распласнуваат наоколу и се е толку убаво и нежно, толку невозможно, но вистинито …, но сепак не е дел од реалноста која ја имаме.

Spoiler

ЕДИТ:
(Патем ова многу сум сигурна дека го ставив во „Ваши дела - поезија или проза“ ....)

 

http://vodlabocinatanatunelot.wordpress ... %b0%d0%bd/
http://vodlabocinatanatunelot.wordpress ... %82%d0%b0/

 

http://vodlabocinatanatunelot.wordpress ... i-sonista/

Spoiler

Цел мој живот беше мечтаење, мечтаење кон подобро утре и исполнето со надеж дека се` ќе биди онака како што сум замислила и тогаш ме изненадуваат работите удирајќи ме по лицето докажувајќи го спротивното. Моите неперфектни соништа, еднакви на мојот мизерен живот, умираа еден по еден, паѓајќи во бездната на безкрајноста, не оставајќи ни една единствена трага назад која е доволен потсетник дека сум доволно загубена и можеби треба да се предадам на таа борба, но таа преголема сила ме влечи назад, тивко шепотејќи на моето уво „Ти си борец“.
На борба не сум се предала, чиниш, одамна, од моментот кога почнав да верувам во себе, верувајќи дека перфекција не постои и тогаш беше почетокот на моите неперфектни соништа. Соништа исполнети со реалност, лаги, неверства, така добро испреплетени меѓусебе, но сепак нешто повеќе би ме влечело да седам во моите соништа него во реалноста, од проста причина што не реалното е позаштитено, а реалното е вистинито и мистично, а сите знаеме дека човекот се плаши најмногу од непознатото. Стравот во едно е најголемото оружје против секој. Стравот од продолжување, стравот од губење, секогаш и секаде присутен, никогаш не заминува, ни на миг и трпеливо ја чека својата следна жртва.

 

http://vodlabocinatanatunelot.wordpress.com/2014/01/29/смртта-на-една-книга/

 

http://vodlabocinatanatunelot.wordpress ... %be%d1%82/

 

http://vodlabocinatanatunelot.wordpress ... 02/03/797/