Мајчински муабети (не е за барање совети)

Па јас имам впечаток дека сепак некако недоволно се зборува за ова иако во последните неколку години сепак малку повеќе се актуелизира темава...

 

искрено мислам дека е, сите ми збореа колку убаво ќе ми биде после пораѓај кога ќе си дојдам дома со бебето, никој не ме предупреди дека ќе плачам без никаква причина со месеци и дека нема да можам да се соберам, таа бура од емоции и хормони и тоа лудило никогаш нема да го заборавам, дури откако се породив почнав да зборам со други мајќи и сфатив дека не сум само јас...

како и да е и таа фаза брзо поминува, како и секоја друга, еве ме мене се спремам за прв роденден на велико.
буквално поминав цел месец во спремање, ама добро што си фатив со време, бебе ми се разболе две недели беше се во застој и околу неа.

цело време ве читам и никако да најдам време да шкртнам нешто...а не знам ни од кај да почнам.
еве ја заспа и земав телефонов да ви кажам која еуфорија ме има пукнато за првиов роденден
се е спремно и нарачано, чекаме само да дојде петок

не ми се верува дека поминаа три месеци откако се вратив на работа, на породилно мислев дека тогаш времето брзо ми поминува, сега мислам уште побрзо, а бебе, бебе расте со брзина на светлината и веќе не е бебе него заличува на детуле се пушта по неколку чекорчиња ама сака да ја чекаме да се фрли во нас и да не гушка никако да се ослободи од стравот ...

ја се чувствувам како некој во струја да ме уклучил, сабајле станувам прерано да ја средам неа, па мене, па да ја однесам во градинка, земи ја, готви, бањај ја, поирај малце и дошло време за успивање, откако тргна во градинка си фативме ред... и се тоа убаво но се осеќам како тие три саати во денот од 5 до 8 како да ми се премалце со неа, седам на работа и ја мислам

се надевам дека за кратко ќе дојде време каде што ќе можам повеќе време да и посветам, затоа што пребрзо растат...

 

Пишав негде претходно дека очи нејќев да му видам на мм , за се се лутев. Му љубоморев што не му се смени животот толку драстично и дека оди на работа и се социјализира. Исто од стрес и неспиење качив поише кила него што бев на пораѓај и тоа дополнително ми прави нервоза. Јас дека и предходно бев затворена дома со месеци заради скратен цервикс и серклаж за нигде бев. Сега после 5 месеци полека си доаѓам на себе.
П.С. Со мм 7 години се немавме искарано вкупно како првите 2-3 месеци после пораѓај

 

Кога ќе ми текне сега после година и кусур како се понашав на почетокот, не ми се верува дека јас сум била тоа.
Мислам дека 3 4 пути карања, до разведување имавме.
Ме нервираше што одеше на работа, ме нервираше што имаше контакт со возрасни луѓе...се ме нервираше кај него. Ме нервираше што јас морав дома затворена да бидам со бебе, а он не.
А топ татко е реално. Кога бев на породилно и ја доев малата, мал милион пати се има случено да станеше во 4 сабајле,да ја земе во дневна, за јас да се отспијам 4 5 саати без прекин. Кога ќе дојдеше од работа, одма преземаше грижа за нејзе.
Искрено не знам како ме истрпи тој период.

 

Читајќи ве сфаќам дека имам уште мн време до средување на хормони, ако не се разведам со мм до тогаш Еднаш мн ме нервира, ќе му се развикам, па ќе си плачам што сум се скарала. После пак викам по него зашто не ме разбира и не сака да ме ислуша, па пак си плачам. И се така во круг еве скоро два месеца. А мм кога си идел дома од работа броел до 10 пред да влез, тоа ми го кажа вчера и пак си плачев. Има ли крај?
Во бременоста не бев толку емотивна и нервозна како сега.

 

Ние со маж ми пред пораѓајот супер функциониравме некогаш може да дошло до кавга за тие 5 години ама многу ретко речиси ич. Сега за овие месеци рушиме рекорди.
Исто се плашам дека до развод ќе дојде работава.
Јас пред некој ден го викнав маж ми да му покажам ќерка ни како научи да се врти и маж ми вика кога ќе ме викнеш вака да ми кажеш нешто ме фаќа страв дека пак ме викаш за да се караме. И секогаш се прашувам што направив сега за што сум крив.
И ми падна некако криво. Ама како да се исконтролирам во тие моменти не знам. Одма пукам.

 

Нема контрола во тие моменти. Хормони се тоа, не е трезвено мислење. Ние бевме заедно 13 години пред да ја имаме ќерка ни. Кога се породив мислам дека се каревме поише од сите 13 години заедно што сме се карале.
Најкриво ми падна кога ми рече еее колку ме сакаше кога беше трудна, сега јас сум небитен, само ми се дереш.

 

Јас после пораѓај плачев за се. На криво да е сликата на ѕидот, ќе се расплачев. Воедно сите ме нервираат и на живци ми одат. Не можам без нив, а не можам ни со нив, такво чувство.
Баш вчера плачев, затоа што бебе плачеше надвор без престан и не можев дома да си дојдам, морав такси да викам. Е плачев после затоа што сум помислила да го оставам на клупа со писмо и да му ја побегнам негде. После криво ми падна, оно цица, ја врнам над него, се мрсулавам. Што мајка сум била со такви мисли.

Инаку тргнав да напишам друго нешто ете и за тоа се расплакав. Ме остави бебе 15 минути плакарот да го средам. Ќеса од Џамбо и уште една спакував. Ми порасна бебе. Уште гледам едни чорапчиња со мече, мали, мали. И врвот беше, пуфкастото за надвор што му го облакам над алиштата, преку ноќ му се смали. Лета времето...

 

Белки ќе не истрпат и ќе се смееме еден ден за ова. Ама после оваа мм мислам дека ќе се плаши второ да правиме

 

Ова со хормоните почна да ми се случува уште трудна кога бев при крај, плачев за сешто, за секое амбулантно возило со пуштена сирена, на песна, на тажна или среќна приказна. После пораѓај вака нешто како вас ама не до толку, баш некако убав ми беше тој период тројцата заедно и сами.
Втората бременост и еве сега 2 месеци породена воопшто немам такви бури од емоции, напротив многу брзо се стабилизирав, НО, ми остана еден проблем од првото породување и баш ме интересира дали има некоја како мене
Пример, раскажувам случка, пријатна е, некоја убава вест и не можам да ја довршам реченицата без липање и насолзени очи. Слушам песна што ми се свиѓа (значи не е срцепарателна, најнормална песна, весела), почнувам да пејам на глас и буквално ми се крши гласот и пак солзи на очи. Не знам кој ми е проблемот, немам некои емоции во тие моменти ама нешто ме тера на плачење. Сите ме гледаат чудно и одма скокаат Што ти е, зошто плачеш… Јас не знам да кажам зашто и јас не знам. Ајде дома со мои луѓе пак некако ама надвор со пријатели само подголтнуваат и ќе се насмеат. Како лудача се осеќам.

 

Буквално исто
Само кога ќе се скарам со мм пробувам да плачам (за да изглумам) неможам, а ете новиот филм на сител го плачам дури со липање без проблем И кога им кажувам нешто убаво на домашните веднаш очите ми се полни со солзи па ајде од срам станувам да пијам вода

 

И јас се вадам со пиење вода Многу ми е незгодно да плачам пред други. Не знам зошто ама веднаш се кријам во вц или кујна

 

Нема да верувате што ми се случи сабајле, цел ден сум вознемирена. Си спијам и ми влегува син ми во спална, се качува на кревет, јас насмеана тргам да го гушнам како и секое утро и ми залепи шамар
Јас цела во шок и прашалници, само го прашав зошто и почна да плаче. Го гушнав и го легнав до мене, ме гушна и тој. Почнав одма да му зборувам дека не е убаво, дека сум му мајка и го сакам, не смее да удира никој бла, бла… и не можам да сфатам што се случи, дали сонувал нешто.
Со маж ми се испокаравме и не ми збори цел ден зашто лошо сум изреагирала, требало да му се развикам, да го избркам од соба, да му бидам лута, сум наоѓала изговори (тоа што реков дека сонувал нешто) за да му го оправдам однесувањето.
Може ќе бев поостра да се случеше преку ден, вака сонлива се збунив, не очекував, а душевната болка на страна… Што мислите, како ќе постапевте?

 

Постпородилната бура беше страаашна. Никој и ништо не ме подготви за првите неколку месеци по пороѓајот. Имав теоретски сознанија за бејби блуз, постпородилна анксиозност, депресија и слично, ама ги одминував како да ни на крај свет тоа не би ми се случило мене - нели одма ќе се заљубам во бебето и улогата на мајка... Аха, важи. Од првите три месеци не памтам скоро ништо освен плачење и плачење, мое и на бебе. Раздразлива бев до срж и еден поглед накосо (а камо ли неумесен коментар) знаеше да ме срози психички. Ме потиштуваше монотонијата на секојдневието, хроничниот умор, збеснатите хормони и далечината од моите. Обично се претешки тие први денови/недели/месеци и верувам дека има мајки кои полесно врват и кликнуваат со новата улога ама и јас имам чувство дека не се разговара доволно отворено на темава

 

Коментарите од маж ти се господе боже
Имало причина што направило така, ете може стварно сонувал нешто.
Па те гушнал, ќе му објасниш дека не е во ред и тоа е тоа.
А маж ми да ми рече да го избркам од соба, јас него нема да му зборувам, а не тој мене.

 

Oдлично си изреагирала. Баш така би постапила и никако поинаку. И преку ден да те удрил, од нигде никаде, не би му викала. Исто би било, со зборење дека не е убаво и зошто тоа го прави.
Го делам мислењето на Мантуб, маж така да ми каже, ич не би му зборела. Па уште он лут.

 

Еххх...
Со второво дете го немав ни јас тој првичниот бран...
Сега го имам и пак ми е за големата.
Да не е запоставена?!
Да и се посвети внимание.
Ех да можев да се поделам на два дела.
Ме јаде совест, ме јаде душата.
Една недела лежев во болница со бебето, душата за големата ми страдаше.
Совест ме јаде за нејзе, дали и е добро, дали е тажна.....

 

Абе маж ти... ај да не бидам вулгарна. Низ игра прашај го зошто направил така, што го поттикнало и слично. Јас многу разговарам со големиот и кога нешто не сака да ми каже му кажувам дека мама му е најдобар другар и дека нема никому да каже. Ако е нешто озбилно и стварно не кажувам никому, си останува меѓу нас. Создадов таква врска од најмали нозе, постојано со зборување, постојано да објаснуваме, да раскажуваме, да си кажуваме како ни поминал денот, што се случило... и само така се гради доверба меѓу мајка и деца, и се ми кажува, некогаш и јас ќе се налутам, ќе го скарам, ќе седнам ќе разговарам, ќе го казнам ако треба, ама во последно време се со разговор решаваме. Ако дете ти се затвори и не те пушта во неговиот свет, тешко тебе, нема искачање од тој круг. Деца многу лесно се оттргнуваат од себе, тешко е да ги придобиеш и да ги направиш отворени. Сигурно сонувал нешто, вчера утрото и моето стана вознемирено, не сакаше да каже ама го опуштив и ми кажа дека сонувал кошмар, го гушнав, му кажав дека тоа е само сон, дека тато ќе го заштити, дека мама не го дава на никој (сонувал дека крадци го убиле татко му и го украле него) и му реков трк да го гушнеш тато да видиш дека силно ќе те гушне и ќе знаеш дека тато е најсилен и се смири. Ама па разговаравме и за однесување со непознати луѓе, вечерта пред да си легнеме го прашав дали се сеќава на сонот, го оставив намерно да го процесира, па му објаснив дека на улица, во парк или некаде каде не е дома, не смее да разговара со непознати и луѓе кои не му се допаѓа како се однесуваат, дека ако се сомнева во нешто да ни каже одма нам или на наставничката или на првото познато лице што ќе го види да не побара и така ја научивме лекцијата за однесување со непознати надвор. Да беше лесно деца да се гледаат, немаше да има волку деликвенти меѓу младите.

 

Ви благодарам за мислењата. Не е работата да се карам со мм, да не збориме, јас сакам да знам со детето што се случува. Се случи сабајлево пак ама така една незгодна болка ми дојде, што болка што срам, ми идеше да го залепам за земја. И ајде пак јас смирено, пак збори ама реално вака се лигават децата. Трет пат нема да помине вака лесно, ќе си сноси последици. Маж нормално ништо не искоментира, ќе чека сега да види како ќе заврши.
Ангел верувај многу се трудам да го постигнам тој однос и успевам, само со мене е близок и збори искрено ама кога греши се затвара и само менува тема. Денеска пак ќе пробам да видам ама не е кошмар сигурно, дали си тестира граници или ете да си проба, не знам. Знам само дека ми се плаче од немоќ.

 

Некоја реакција е, ќе го скршиш ќе пробиеш до него, ќе ти каже што е. Пробај со финтата Како би ти било тебе да дојдеме ние и вака да те шамараме без причина?