Мајчински муабети (не е за барање совети)

Леле кога ќе остариме и ние ќе бидеме такви, пошто гарант до тогаш сите препораки ќе се сменат и ние ќе паметуваме како што било во наше време

 

Мене ми носеше книги од 80тите и ми подвлекуваше реченици. Ја и реков ова веќе не е релевантно и прекина

 

Исто

 

Леле не дај Боже

 

Едногодишно пуфле бегала со лазење од татко ѝ за облекување пижами и бумна со глава на ламинат. Плачење драма, едвај ја смирив, цицна и се успа. Сеа ме јаде црв да не има потрес. Татко вика не видел колку се бумнала, ама носот повеќе страдал. Нема никаде џумка, ама стражарам до креветче.. детево ќе ме доумре

 

Здраво, мамиси!
(Се думав во која тема да го ставам мислењево, дали во труднички, дали во категорија Дете, и си ја најдов темава )

Тука не ве пратам, ама сигурно ве има и мајки со едно, две деца, бремени со едно тодлерче дома и останати комбинации.
Сакам да се искажам некаде, а и некоја мајка да ми даде советче, коментар, искуство. Многу многу ќе ми значи.

Се чувствувам во еден емотивен хаос.
Дома имам едно мало детуле, со кое сум по цел ден заедно. Доаѓа и мајка ми ми помага, за јадење, за средување, за тоа збор немам. Сопругот посветува исто така големо внимание на синчето, ме остава да одморам, тие двајца шетаат, во сѐ е вклучен еднакво во грижата за детето.
Бремена сум на почеток на 9ти месец. Освен со пратечките труднички потешкотии, мислите кои секојдневно ми го мелат мозокот, јас сум напрегната и изморена и од страна на детево.
Зошто? Затоа што понекогаш се осеќам презаситено, како да ми пречи присуството, имам потреба да бидам сама, да имам време за себеси, како да сум програмирана за неколку нешта во денот и истото пак истото секој ден.
Детево не оди во градинка, нема ни почнато воопшто. Причини имам свои, и за неа ќе почекаме уште некој период.
А знам дека со градинката ќе ми беше организирано времето поинаку. Ама здравје.

Чувствувам затегнатост, од една страна, да сум вклучена во активности со детево, а од друга страна сакам да се чувам ради бременоста. Ми се ствара потешкотија во дишење, не можам многу да се движам и како напнати ми се сетилава ради тоа што тодлерчево си го тера своето. Нормално. Фала на Бог што си се развива, среќна сум за тоа, ама имам потреба од простор.

Значи почнуваат да ми пречат работи што ги повторува цело време, па кенкањето, мољакањето, па ѕвонлинвото барање, ова сакам она сакам, (баш сум ваква ) опседната сум со тоа да му држам ред во денот за спиење и јадење. Дали сте и вие вакви?
Прееска дури ми се заврте мисла што ако кренам притисок од постојано напрегање сѐ да биде тамански? И дали може да се качи притисок од детски изводења?
Пример еве навечер кога го легнуваме за спиење, го ставаме во креветче и излегуваме, јас сум на штрек да не ме побара назад, па се туфкам за колку време ќе заспие... Мене сѐ уште спиењето негово ми ствара тензија, а ќе прави 3 години. Зошто ми е така?
И вие се штрекате за спиењето или само јас сум фрикот овде?

Потоа, се мислам кога ќе се роди бебето здравје, како ќе биде со двете дома, колку ќе му се поремети спиењето на големово. Колку ќе имам време за себе, дали ќе се запуштам, дали ќе се снајдам со двојна мајчинска улога...
Добро, за ова знам дека сите така се мислиме. Ама главно ме интересира дали и вие се штрекате за спиењето, дали и вие издишувате по дома, ради сенешто што прават децава, дали и вие се осеќате како во вртлог?

Ова не ми е некоја депресивна ниту меланхолична точка. Ова ми е една своевидна досада и монотонија, желба за себеси, потреба за личен воздух и простор.
Му велам на маж ми ајде да излеземе уште еднаш на само, како дејт да нѝ биде, дури сме со едно, бидејќи после тешко таа работа. Е вакви мисли ме окупираат, дека готово, после катинар.

Ај кажете нешто од ваше секојдневие, како се справувате?
Доста дробев

 

Немам одговор на сите прашања ама делумно сите имаме слични секојдневија.

Нема да качиш притисок од детето.

После 3 месеци на работа, 2 недели сум дома затоа што исто не е во градинка, а моментално баба и не може да ја чува и еееедвај чекам да дојде следна недела за да одам на работа. Во фаза е на проодување, чепкање кај што не треба, урлање и кенкање нооон стоп.

Спиењето, јас се плашам да си легнам. Се плашам да заспијам затоа што ќе стане и ќе ми се скрши сонот по 683ти пат и едноставно си го пролонгирам легнувањето секоја вечер и не спијам . И за воља на вистината во моментот кога ќе затворам очи она станува.

Вртлогот, тука ми е тој откако направи 6 месеци и најголем удел има јадењето и готвењето, сега е година. И не се утешив пошто ти си во него 3 години.

Буквално сега си размислував, време за себе, време за одмор и спремна сум да одам во најблискиот хотел што ми е до дома, да си платам соба за 1 или 2 ноќи и да бидам сама, а сепак блиску ако нешто еееептен згусне, е ти си 9ти месец, за тебе немам идеја.

Како и да е, имаш помош, тоа неверојатно многу значи, ќе се излезе на крај. А после 2-3ти месец резервирај си ноќевање во најблискиот хотел.

 

Да ти кажам право, добра ти е идејава за хотел.
Да не нејќиме да се вратиме дома после, избеглици.
Тоа му велев на мојов пред некој ден, ќе избегам негде велам, не можам веќе. Тој смири се та смири се. Што па? И мене ми се вришти, и мене тантруми ме фаќаат, ама јас си собирам само. Дека само читам на инстаграм на фејсбук страници, на едното мајки со профили, со совети како треба со децата, како се поставуваат тие, па гледа ја перспективата на детето иии пукнав од што сакам да ставам ред, да бидам како нив, а не можам секогаш. Ми набија комплекс, да не викнеш на детето, да пробаш со разговор ама многу да не зборуваш бидејќи децата се мали и не можат да сварат. ..
Не знам зошто си наметнав некои работи. Па некогаш и ќе викнеш по детето, па да знае до каде може. А не вака, онемевме.

Ти, за спиењето, издржи. И моето не спиеше тој период, знаеш одење едно друго , промени еден куп. Ама после тоа, почна да сменува. Сега веќе по цела ноќ спие, освен по некој исклучок кога има. Ама за легнување навечер мора да се помолиме малку, па попушта. Ајде и тоа нека го, само да спие. Тоа велам јас.
Од почеток на мајчинството најголема работа за мене беше да спие дете, да спијам јас. Дете без ред во спиење, не знам.... паника ме фаќа на помислата.
А времето за себе го наоѓам откако ќе легне навечер, се струполувам во кревет си книга во рака и заспивам. Или пак денски кога спие 2 сати. Тоа е. И некој ако го извади на шетање.
Затоа градинка е спасот, 4 или 8 часа да си раат со себеси, па кога ќе се видиш, гушкање, новост, поуба енергија, заедничко време и на крај нано. Бар така мислам дека е. Да не идеализирам многу?

 

Опушти се за спиењето, неможе да биде фиксно и нормално е да има мали отстапки, само смирено тебе ти се спие ли секогаш во исто време ? Исто си изморена секој пат ? За другово со профилите за инста на фејсбук за gentle parenting, следам една ourmamasvilage и баш е отворена и кажува дека секако дека никој не е е совршен родител и ќе има моменти кога ќе се развикаш и ќе изгубиш контрола и тоа е нормално сепак луѓе сме само битно е отпосле како ќе реагираш и ќе се поставиш, ако не ја следиш заследи ја разгледај и ја содржината. Опушти се и труди се да уживаш во мајчинството, еве и јас исто бев како тебе во врска со спиењето ми беше најголемата анксиозност, јадењето пошто е голем нејадач и секако како да го воспитувам без да викам да казнувам и слично , двекпол е скоро после годината олабавив со се видов дека не можам се да лонтролирам и тоа е индививуа со свои потреби и карактер, тогаш се преродив мислам. Сите мисли се што имаш е нормално се надевам ти помогнав нешто.

 

Утре сабајле сме, ама и дома го мериме и за 4 дена качи 100гр, што мислам е ок, ама он уште се дере ко да го колам... У меѓу време утре сабајле дојде и пројде, супер напредува, 40гр на ден, си достигна родилна тежина и сега одиме појако.

Јас не можам да издржам со муабетите веќе.... и тоа од мајка ми. Плаче бебе, зошто плаче? Прееска и викам Видов не си тука, коа удрив да го мавам, да го тепам, си викам да искористам баба додека не е тука. Цело време јади, пиј, спиј, а помош за дете аш, од оној ков е што мора прво да се исчисти па дури после останатото, своеглава е ептен, јас ќе одам речам црно е она мене бело е и се инати... исто така опседната е со тоа кој што ќе рече за неа, како седела она кај мене во куќата од свекрва ми веќе 3 недели срамота било, може затоа не идела свекрва ми... Ама мајка е, кога ќе си оди ми недостига. Криво ми е зошто не беше ваква, ама тоа е. Стареат будалеат, исто ко и ние.

Постот вчера го почнав, ама вчера Бејби рече плаче, рече се дере, вика, цица, плус шише доби и пак вика. Оно ладно му било, си го сакал топлото ќебенце. Мајмун од 20 дена не игра ламбиче сите по дома, ете тоа ни се дешава. Инаку педијатарката задоволна од напредок на Бејби од четвртокот до сега, задоволни и ние, ако го исклучиме тоа што се дере ко да го тепаме. Цица по желба, ако приметам дека бара уште давам шише мајчино молзено и така тераме. Навечер е маката што он заспива кај 10, јас дур се средам ме фаќа 1 и тоа е. Утрово си дојдовме од кај матичниот и сме легнале ко покосени, 3 саата спиевме.

Да стиснам испрати уште додека имам шанси, оти ќе отиде постот, трет ден ќе ми биде да го пишувам

Убав ден!

 

Како јас да сум пишувала. Ова е една од причините зошто толку доцна се решив за второ, што воопшто се решив де. Времето ќе покаже дали стравовите ни биле безпотребни

 

За спиењето кога како со свои промени, ајде некако се навикнувам, знам дека има осцилации.
Ама ако размислам подобро, она што ми ствара повеќе притисок е тоа да одговорам на потребите на син ми соодветно, а истовремено и здосадено ми е овој период, зашто сме заедно нон стоп.
Следам многу профили за родителство, и српски и англиски, наши исто така. Има многу добри совети, пробувам да го сфатам детското однесување, но не се сведува само на тоа да го разберам. Кога си по цел ден со детето, секој ден, без оддишка, некако како во една центрифуга, од која нема излез. Така се осеќам.
Пример има некои од нашиве профили кои не можам да разберам која им е целта на советите. Паднав под влијание, се споредувам, го споредувам син ми. Читам пред некој ден кај еден таков наш профил, кои фрази им ги кажуваме на децата, а како можеле да им влијаат. Па не требало да им се вели немој до телевизорот ќе ти се расипат очите; немаме пари за таа играчка, не можеме да ја купиме; не јади многу/јади многу/немој благо ќе ти е лошо итн итн.... И размислувам. Многу размислувам веќе кој пат да го фатам во воспитувањето. Тоа е тоа што ми врши притисок, плус овие советчиња на дневна основа, кадешто сме бомбардирани од тоа како колку што кон децата.
Се прашувам, што им зборуваат ко тогаш овие мајки на нивните деца?
Па нам порано цело време нѝ велеа немој блиску до тв, очите ќе те болат, и еве гледам од таа фраза колку се упропастивме. Ај за храната сфаќам дека е сензитивна тема и треба малце поодбрани зборови.

Кога син ми пред два месеци имаше ноќни терори со вриштење од 15 минути, ја прашам истава мајка за мислење и ми вели има неколку објаснувања ама можеби има некоја емоционална незадоволена потреба. И така неубаво ми дојде, кај се трудам да бидам со него присутна и уште ова да ми го каже некој друг. Јас ѝ враќам ама велам син ми многу когнитивно се подобри, говорот за 50 посто му е подобар (сега дури и уште подобар), таа пак истото. Ок.
Прашувам една психолог што работи, ми вика нормална фаза е без гајле и ми даде совет смирено како да постапувам.

Зборот ми е дека, премногу сум чувствителна на некои вакви совети, методи, демек се осеќам како цело време да грешам некаде, а инаку сакам да го правам подоброто.
Ги ценам странските профили кои споделуваат и од нивните деца примери, како тие се снаоѓаат.
Кај другава мајка еднаш немам видено да сподели некоја поапла ситуација, справување со предизвици кај нејзиното дете пример итн.
Се прашувам, добро никогаш не викнале на детето, никогаш не се изнервирале пред него?
А истите кажуваат како треба да ги прифатиме и искажеме сите чувства пред детето, дека валидни се сите чувства.

Вака хаос ми е откако син ми почна да осознава сѐ повеќе, сѐ поотворен е, знае и да си тера по свое, па се трудиме до финти да дојдеме до целта.
Со сопругот не сме од старата гарда, демек како останале фразите од порано, така да правиме. Читаме книги за воспитување, за сфаќање на детското однесување, си креираме наши принципи.
На пример мразам фрази старски како дојди со мене, ќе те земам од кај мајка ти (некој непознат кон детето) или ќе ти викнам полиција, доктор, чичкото е лош ќе те кара, баба рога и слични глупоштини, заплашувања, уценувања посериозни, не сум таков ков. Ама да не можеш да викнеш ниту па да кажеш дека од некоја активност следува последица - гледање блиску тв -> болат очи, е стварно ми е туу мач.

 

Најдобронамерен совет од личност која исто премислува се и сешто и се преиспитува за се, избегнувај социјални мрежи особено таквите наши мајки што знаат се, отследи ги блокирај ги ако треба да не ти се појавува воопшто. Следи си го твојот мајчински инстинкт, применувај тоа што се совпаѓа со твоите размислувања и што мислиш дека е добро другите работи игнорирај ги. НИКОЈ НЕ Е СОВРШЕН, верувам дека и тие губат контрола. Сликата која ја покажуваат на инстаграм не е реалната слика како дома. Има ги гледам и јас ама не следам други профили, ја следам само ourmamasvilage на инста поврзана со одгледувањето, воспитувањето и heysleepybaby за спиењето толку се добри и реални немам зборови, се друго ми е на игнор. Не му фали ништо ни на детето ни на нас како мајки, за се едно нешто и секоја постапка може да има мн различни исходи кај различни деца се зависи и од карактерот на детето, на едно ќе речеш не толку блиску ќе те болат очите, и ќе го разбере како што е, на друго дете истото во иста ситуација ќе влијае на друг начин. ... И кога викаме мн е побитно како ќе изреагираме отпосле отколку самиот чин на викање. Јас така за цуцлата па голем е, па како да му скратам некое задоволство што го има, како да му скратувма којзае што, ама ако не ја тргнеме ќе има последици бла бла еден куп мисли ме утепаа , и ред други ситуации кога не ме слуша и не прави како што кажувам или за инат прави бељи и ќе се развикам па се нервирам зашо така сум изреагирала.... Потполно те разбирам, не си единствена, ама со самото тоа што се трудиме да бидеме подобри од тоа што сме треба да сме задоволни среќни и исполнети бидејќи никој не е совршен

 

Абе знаеш како, имаше еден пост, вика, џабе се трудите со џентл парентинг, оваа генерација на бебиња (не знам која ќе му дојде, од типот на милениалс, џен з, бумерс) кога ќе пораснат секако ќе посетуваат психотерапија, затоа не се мачете и чил. А јас најмногу му верувам на детето, ако е детето ок ондак воспитниот процес е на место, не зборувам за мали деца без тантруми или бебиња без дневен ред, зборувам за основно здраво детство што ги вклучува сите такви периоди во растот и развојот.

 

Не сум сигурна дали сфатив што ти е “проблемот” освен дека сакаш време за себеси што и секако нормално е. Еве јас ти гарантирам дека за една година ќе е одлично се ама до тогаш немам гаранција. Со две деца сум секогаш средена, имам утринска и вечерна рутина за лицето, читам книги, навечер пијам нескафе, децава се сакаат премногу, време за себе имам како никогаш до сега и да напоменам дека немам буквално никаква “помош”, се јас и маж ми. Со две деца е многу полесно. Со три викаат уште полесно и поубаво било.

 

Ама дали ти од инстаграм дојде или што е финтата?
Може дека не пијам нескафе, затоа ми фали време. Или дека едно дете само имам
Џоки Џоки

 

Различно е. Тие на инстаграм имаат време за се и за нив ништо не е невозможно за една мајка со деца. (читај дадилка, мајка, свекрва, втора дадилка…) Кај мене можеби со три деца се ќе биде возможно се.
Јас сум скромна.

 

Многу ме мрзи да куцам ама ќе пробам накратко да кажам. Прво @elenaklasik unfollow на сите овие совршени мајки на инста. И јас ги следев додека бев трудна, откако почна да ми разбира детето сфатив дека ништо од моето gentle parenting. Не сме ние сите исти мајки со идентични деца, па сите исто да се однесуваме. Не можам јас со моето дете што е своеглаво, бестрашно и брзо да седнам да се објаснувам пола саат. Ниту ја има возраста за тоа, ниту јас имам секогаш време, некогаш мораш и да викнеш и да изгубиш контрола за да те сфати сериозно. Од многу тинтрење може да има и полоши последици.
Имам две деца, иако е доста рано можам да кажам дека се ден и ноќ различни. Секако дека моето воспитување нема да биде исто со двајцата, а и односот. Исто, не можам да очекувам исто однесување од нивна страна за една иста ситуација. Следете си интуиција, изградете си добар однос, бидете отворени, искрени и другари. На крајот од денот целта е да се среќни, живи, здрави и безбедни.

Јас го ‘заплашувам’ син ми, морам. Не сака да седне во седиште во кола, сака меѓу двете седишта и да збори со татко му. Муабетите ала инфлуенсерки не палат. И така си знае дека чичко полицаец ќе го застане да го провери дали е врзан појасот и ако ни пишат казна ќе нема пари за игротека. Мир е во колата, sorry not sorry.

 

Мислите инфлуенсери ставаат реални слики? Се тоа е лага мајки, не потпаѓајте под притисок.
И јас не ставам слики од син ми кога плаче. На слики од страна можеби изгледа како бубаче мирно, ама е ѕверка!

Следам совети за нежно родителство, читам за психологија, како треба, како не и давам максимум за да применам. Најголем дел од времето сум успешна ама еден мал дел не сум. Кај мирни дечиња е многу лесно. Ама кај деца со темперамент и карактер нема шанси.

Зборам зборам зборам ама викам кога треба. Се случува да дојде до мене додека мијам садови, некоја чаша брзински, и тогаш ке почне да ја чепка фурната, ако кажам дека плотната е жешка ке проверува дали е жешка, ке пали гаси сијалици итн. Два три пати ке кажам не, ама на 4-5 ке викнам.
За јадење претам и се заканувам и не ми е гајле. Ако не изеде главно јадење, нема да јаде благо и крај.
Ако ми бега ке го украде човекот пред нас и ке го стави во вреќа. Секунди се во прашање, толку му треба да бега.
Во продавница уште по пат го спремам дека имам пари за една играчка. Спремен е да купи 5 играчки. И иако финансиски можам да му обезбедам, мора да се има мерка и почит кон пари и како се троши, да научи да е умерен итн. Среќа па разбрано дете е за во продавница.
Ако кажам дека прво ке собере алишта и тогаш ке одиме надвор, така и правам. Нема никаде да мрдне додека не стави алишта на куп.
Најбитно е да си стоите на збор. Ако кажете ке купите играчка, мора да купите. Ако кажете нема чоколадо додека не изеде се од тањир, нема и крај. Ова посебно важи во присуство на баби и дедовци. Ако проба некој да е мек, одма сечам дека мој збор е главен и крај. Ако сум кажала нема нема.

Мене ми е битно што знам дека сме најдругари. Среќен е и знам дека не грешам. Малку можеби, ама целокупно сум добра мајка на син ми.

 

Zdravo majki. Kako ste?
Neznaev kade da pisam pa aj tuka
Denes posle mesec I pol od carskiot krvaram. Normalno . Kako za ciklus. Pretpostavuvam deka dobiv.
Ne e rano taka? Toa e toa?