Мајчински муабети (не е за барање совети)

Јас чував од првото дете, знаев ќе имам бар уште едно, ништо не дадов, па и 2те машки се, сега второво се си носи од брат му, плус ми дадоја братучеди на мм и нив си го носи, ништо немам купено. Мене сега ми е жал ко ќе ги збирам, нa 3то не одиме. Еден најлон дадов на братучед сега имаат машко бебе, некои ќе си чувам за спомен, ама се друго ќе раздадам, нека се носат, се е ново, не беа моите пожолтени, само неколку.

 

Во спејсбег ги вакумирам и ги пикам по плакари кај најдам место, дел кај мајка ми ги носам она има повеќе простор . Не планирам друго дете а немам кај да ги дадам во моментов немам бебиња во околина

 

Јас уште ги чувам алиштата. Не сите. Некои ги дадов. Среќа што и второто ми е машко. Наскоро ќе имаме принова во фамилија, па алиштата ќе завршат таму. Нема да дадам се. Пред да дојдеме во Германија ги средував алиштата. Пакував се што им е мало. Ми фали тоа време кога беа бебиња. Помирни беа.

 

Site alista skoro gi imam podareno osven nekoi sto gi cyvam za spomen.Ako mi trebaat za vtoro ili ke kupam ili isto mozam da zemam na podarok. Poveketo raboti gi podariv na sosema nepoznati luge barem da se iznosat .

 

За алишта што е оштетено со флеки што не се вадат, со дупчиња, расипан патент и слично фрлам веднаш. Не се обидувам да носам на поправка.

Дел од алиштата сакам да и ги зачувам за спомен, без разлика дали натаму ќе имаме друго дете или не.

Останатите засега ги чувам. Не се погодило прилика за давање или да имаме девојче во фамилија. Битно секако дел е во план за донација.

Немам ни место, ни пак се врзувам сентиментално нешто премногу, па да не можам да се одделам од алиштата или играчки.

 

Ноќ мајки. Ми се спие ми се плаче ама не можам да заспијам. Мож оти маж ми хрчи во уше директно, мож оти сме биле меѓу две еклипси кој да знае веќе…

Седам у тишина и наоѓам патерн во однесувањето како растам со децава.
Бидувањево возрасен се состои од континуирано тепање бубашваби по дома. Растењево ми се состои од фаза кога врескам и мама и тато доаѓаат и ја шлакнуваат бубачката, потоа фаза кога врескам и маж ми доаѓа и ја залепува бубачката. Па некоја залутана меѓуфаза кога со бебе знам да избегам во другата соба и да оставам на маж кога ќе се врати од работа да ја претресе собата за да ја реши бубачката. А сега, ех сега оваа фаза најтешко ми паѓа. Две деца вриштат по мене да ја средам бубата што лазе и веќе го немам тој луксуз да го чекам маж ми. Сега јас вриштам во себе дур шлакам буби. Адултствово ме изморува. Патем мразам бубачки!!!

Не е баш за полноќен муабет, ама нека стои.



Патем, ако се прашувате дали и понатака ќе биде исто емотивно сортирањето надраснати партали, би рекла дури и подлабоко. Колку повеќе живееме со нив толку поинтензивно ги живееме и преживуваме сите чувства одново.
На ќерка ми и пишував писма. Како честитки беа. Од едната страна беа боенки за возрасни, а од другата простор за кратка порака. На син ми му цртав. Некогаш се чини како толку одамна да беше, ама тие двајца се сепак малечки и времето сеуште не постои кога спијат и се е толку спокојно. Утре пак ќе дишеме.

 

Барав вчера слика за да ја најдам единствеата слика со него и ќерка ми во болница прв ден.Тогаш само тој без страв ја зеде и ги сликав.Слика бесценета не повторлива .
Гледајќи ја сликата колку ли мала беше не ми се веруваше дека сега за некој месец ќе прави 8год.Секој ден се прашувам кога ли поранаа и двете и бебето се повеќе ми личи на мома. Бебе ја викам ,а е 3 год.
Алиштата ги чувам во вакум вреќи од големата на малата.Многу донирав ,а после малата пак ги донирам, некој ги продава ама јас не сум за бизнис.

 

Епа токму затоа и не можам да се препознаам. Јас сум човек, кој не може да се врзе. Генерално.
Ни за место, ни за луѓе, ни за предмети.
Трет пат ќе се селам во рок од 7 години. А колку пати и на колку места сменив и работа и градови, не ни бројам. Оставање се и со пар облека, тргање.
И сега, една педа парталче, 20 пати блуцнато и подизбледено од перење, ме срони.
Искрено откако родив, ми се родија толку многу емоции, што не можам да се препознаам. Дури сега кога ќе се присетам, можам да кажам дека јас без неа, не сум знаела ни да се радувам, ни да сакам. Токсик. За грев.
Јас со неа, преморена и со болки, ама со полно срце.
Не знам дали понатака ќе ми се испеглаат емоциите и ќе се присоберам или ќе останам ваква, не е ни битно. Да се живи и здрави само и нека дава Бог на сите кои посакуваат.

 

Мајки со повеќе од едно дете, која е идеална разлика во возраст спрема вас? Баш сега дискутираме со мм, кога би планирале второ (ако не се разведеме ). Сега е сеуште рано, но дилемата ни е дали да почекаме една година да истуркаме во градинка, да видиме како ќе се адаптира, па тогаш да се обидеме, или сепак да е порано.
И дали сте имале проблем при забременување вториот пат? Многу од нашите пријатели имаа потешкотии за забременување вториот пат, кај некои помина повеќе од година.

 

Јас си имам некоја "замисла" да бидам веќе трудна на вториот роденден на синко ова само јас како си замислувам... да е жив и здрав колку станува темпераментен се плашам ќе се предомислам

 

Хаха епа ете и тоа е фактор, како растат стануваат се потемпераментни, околу 2рата година имаат и тантруми, имам колешка со 2,5 годишно девојче, вика секое сабајле додека се облекува за во градинка плаче и има тантруми, веќе отрпнав. Нека споделат поискусните.

 

Ako nemas totalno nikakva pomos osven neli od maz 3/4 godini e idealno .Moeto okolu 3 godini gi imase najakite tantrumi sto mi idese so glavata vo zid da si mavam. Moeto prvo od prva se fati, a za vtoroto malku se pomacivme. Ama i za ednoto i drugoto se e individualno neli a i ova e moe mislenjs.

 

Мене ме фаќаа емоции кога пакував алишта само на околу 3 месеци
Изгледа само мене бебе периодот не ми фали штом без проблем спакував се
Толку бев убедена дека ќе останеме на две деца што подарив буквално се (освен алиштата за вадење од болница, прв роденден и други такви битни моменти), добро и 3 вреќи алишта ми украдоа кога ми ја украдоа колата Ама јбг, сега се одново ќе купувам, па пак ќе израдувам некое бебенце за некое време

@Lavender13 Јас би рекла околу 3 години. Околу 4 год пак ги фаќаат некои бубачки или може е така моево моментално ама малку како тинејџер е. А од 3 до 4год периодот ми беше многу поедноставен со него. Само немој мала разлика ако немаш помош, многу е тешко. Мислам зависи и од децата нели ама пак.

 

Санела ти трудна си или нешто сум смешала пак фреквенциите на крај од денот?
Ако си честитки, со лесно да си ја износиш бременоста.
Кај бе те читав скоро ноќна смена? Одмарај.

 

Тантрумите се страшна работа, многу е тешко до 4 год би рекла. Кај мене така, посебно јаки беа после 3тата година до 3 и пол. Тогаш да имав бебе мислам ќе се скренев Јас сакав 3 год разлика ама не ми текнуваше на 2ро тогаш, уплав имав од првото па имав и жолчка за ваѓање и така се направија 4 год и 8 месеци разлика. Љубомора има ама не многу, мене сега многу ми е убо, си играт заедно, ама буквално седат на под и големиот му дава играчиња, му зборува, ова си зема, па се тргаат за некоја играчка. Интересни се многу, ми помага големово ми носи што и да му речам.
3 пати бремена останав без проблем, првата заврши со миссед абортус. За второво не бевме решени и имавме незаштитен однос после менструација, демек пред да почнат плодни денови, па во плодни зе пазевме нема врска ништо.

 

❤️❤️❤️Мерак ми е да те читам значи.

 

Мене до пред некој си 2-3 недели да ме прашаше некој одма ќе речев ке имам 3 деца. Ама бебо настинат, трчаме по болници, па алергија, па вирус па едвај душава спие, цел е затнат, само влечеме мрсули,жален е ептен, не сака да јаде и сега некако си се подзамислувам, дури на мм му реков како ке сакам друго бебе освен ова, нема шанси, нема да можам да му се посветам исто вака. Ми се изнасмеа, не е вика време за 2ро затоа така викаш, а и реално мало е бебе, немам желба уште.
Јас би оставила 3-4години сигурно да се разлика, па после може за 3торо побрзо да биде
Ама здравје, сеа за сеа ни второ не сакам

 

Мнпгу ми вријат хормони на нервоза се ме тера...мајками. водруг град така да помош од неа нема како не е изводливо 3 саати пат разлика сме..
Дома старите ...нз почна д аме нервира свеки. Кај ниш не ми помага вп бременост иако сум ризична абе да речеше да ти исчистам..нишѕп се качи кај нас вечер коха дете јади, ние вечераме, сакам да лежам одмарам.. 10 мин гп раскисни детето, го рсзлигаво , стиска, писка и си слези после ја си акам главата... сум кажала 100 пати остави го или не разбора или не сака... за месец и поч треба фа се породам и се нервирам од помислата дека ептен ќе замара .. не сакам да го бана бебето ете сскам јас со син ми , со маж ми а прва ќе е да спомне...нз како да постапам.. дали јас претерувам од хормони што ми брчат или сум себична, или па некои моменти стварно ни се нервозни нз..
До пред месец одев ма раб си дојдам дур земам син ми пд градинка, ручек, јадење, па надвор сакал, во 6 7 ја сум капут.. и а легнам малку д аодморам се качи таа и не и текнува да заминр да рече спија жената да не замарам ..она како ништо да не е ...некако како зс инат се ми изгледа... нз како да си смирам нервозата

 

И јас така, па дури немав ми едно ехехе мн лесно ми гледаше а замисли со настинки тек почнуваме, што се допрва не чека големиот првата година во градинка нема што не помина, секакви вируси (коксаки, стомачни, конјуктивити...) бактерии (мораксела, стрептокока..) настинки без крај... Од толку чистење на носето еве го сега од летото навака му течи крв од носот, претежно ноќе, сега спреј ако му прснам утре крв ќе му течи. Па драми (тантруми) охохо како го имам оставано на под да вришти...
Ама, морам ама, сега ми е се полесно со 2рово, не паничам на настинки, на тт, на неспиење бев навикната па и тоа не ми смета. Се e веќе видено и помалку стресно. Не е страшно како со првото.
Како е душата, што му е? Со помин нека е.
Ова денес плачеше многу, излеговме и почна да плачи, досега вака не плачел, па се смири по 1 сат, му дадов парацетамол оти како од болка плачеше, си мислам дека од забите беше.

 

Од искуство не знам, имам само едно, ама некаде прочитав (не знам од кој извор) дека според психолозите 4 години е оптимално.
Мене ми има смисла, од таа возраст веќе се развива емпатијата кај децата, а и нема да има толку љубомора. Од друга страна ако се повеќе од 4 години разлика мислам дека би имале како 2 различни детства во смисла дека нема да се толку блиски како помали.
А тука има и други фактори како на пример дали се тркаш со биолошкиот часовник, дали имаш помош итн итн.
Интересна тема, и мене ме интересира да прочитам искуства од други мајки