Во контекст на муабетот, вчера во игротека, јас со едно дете нели прво, друга мајка до мене со 3то дете. Отприлика колку моево. Јас трчам лево, десно. Скокам по ќерка, глава да не скрши некаде. Таа си седи, си пие кафе раат. Детево нејзино си се качува, си паѓа, си станува. За разлика од моево 100 пати поспретно меѓу другото.
Туѓите. Тоа е непишано правило. Туѓите деца секогаш побрзо растат. Иначе, меѓу моите, да, второто. Со првите се ни е ново, многу поише им се тресеме, се сфаќаме многу потрагично од што е. Често пати не сме свесни колку сме заштитнички настроени па и не сме свесни дека им саботираме односно одложуваме конкретен мајлстоун. На пример нон стоп трчај околу детето и придржувај го, не дозволуваме да падне. Да научи да паѓа и да се крева самото. Ќе го ставиме едвај 17 ипол секунди на стомак и ќе се жалиме како ич нејќе да седи на стомак, а уствари ти не можеш да поднесеш плач и да го гледаш дека му е нелагодно оти тебе ти е стопати понелагодно. Сите сме биле таму. Сите први деца не сакаат на меше, магично, сите втори немаат проблем со тоа. Чак и првата бременост ми траеше чинам 2 години. Третава не сетив кога помина. Со второ си поопуштен. Некако, му оставаш природно повеќе простор за него за истражува и имаш научено како да си контролираш дел од ирационалните стравови. Вторите деца се често понапредни од првите, меѓу другото и поради тоа што родителите им оставаат повеќе слобода. Како родител исто растеш, учиш и многу работи правиш поинаку, што со прво дете поише ги збориш отколку што ги правиш.