Мајчински муабети (не е за барање совети)

Ние одиме во недела. Сме биле претходно без бебе, сега прв пат таму со детето. Што ќе ме советуваш? Како теравте дремки?

 

Јас во пмс влегувам, значи не заокружувам кога си кажувам мислење, се извинувам.
Не дека па и морам да кажан нешто де. Ко којзнае колку да сум паметна.

Единица сум и јас. На брат му жената не можам да ја смислам, ни па аона мене. Ама ако треба да оди, за што и да било, ќе оди. Тој човек со години му бил најблизок човек. А о ко секоја мајка, така и нашите свекрви, сакаат децата нејзини да си се тука едно за други.

За одењето и јас не би оставила бебе од 4м на две недели со татко и баба. Особено ако не е нешто итно и неопходно.
Па уште е премало бебе, си сака утеха од мајка. Ќе и го заборави мирисот.
За мене единствено можно решение е или сите или не одиме. Штом е мирна беба, на 4 месеци уште пие само млеко, полесно од тоа нема. Па и пролет не е претопло. Супер би било. И онака спијат на таа возраст уште по 4 пати.

Не дека нешто кажав многу. Колку да измрчам малку. прерипнете ме слободно.

 

Јас би одела. Од 6 месеци го имам оставено кај моите на викенд, сами го бараат, мерак им е. Го чуваа исто за нова година а јас и мм бевме во друга држава. Син ми ги обожава и моите и свеки. Свеки го чува додека сум на работа и нема никаков проблем. Убава можност ти се пружи, искористи ја .

 

Kako e mozno? Kaj gresam? 15 meseci ima, od koga e rodeno, bukvalno sekoja nok se budi na pola saat da cica ili da go nisam. Do deteto li e, ili pravis nesto poinaku? Pomagajte, izginav sekoja vecer po 15tina pati stani, krevaj, legni,stani....

 

Такво ти е детето. Не си ставај на срце, дека ти грешно правиш нешто.
И мојава спие по 12 саати ноќно време, со едно будење за млеко. Не се ни буди свесно, само мрда и давам млеко и продолжува.
Може кога ќе се одбие од цицање, да си спие по цела вечер.
Ама ти не грешиш.

 

Чудни муабети денеска.
Некој бара мислење а сакал одобрение за донесена одлука.

Уште пред да станам мајка, мнг ми беше грд терминот "немајка". Мислам дека нема такви. Сите прават одлуки за своите деца за кои мислат дeка и со нив треба да се носат понатака.

Простете јас можеби не сум модерна, може и не најумна па не го разбирам успехот да детето може да ти го чува секој, и колку ти е животот сличен на тој пред да имаш бебе, да шеташ цел ден, да можеш да седиш во друга соба да одмориш од детето... а тоа со саати не те помирисало. Не велам дека е лошо, јас не го разбирам тој момент да некому си цел еден свет, и потпора да го сознае остатокот од светот. Освен можеби ако чувствуваш навистина психички притисок да се грижиш за бебето. Зошто и тоа е во ред. Тогаш ти си приоритет и твоето здравје.
Мајчинство, според мене, не значи да патиш, ама нема одмор. Родител не е функција со можност пауза. Да, треба да излезам и јас, треба и време за себе. Треба да не ти е детето лепенка, за да можеш да мрднеш и да завршиш нешто што не вклучува активност за бебето. Ама добро е и да развива врски и контакти со други луѓе и на тој начин учи.

НО, научно е докажано дека мајката и детето се поврзуваат преку лачењето на хормонот окситоцин, кај двата ентитети, преку меѓусебен контакт, доење и тн. Лачењето на окситоцин кај бебето е важно за формирањето на врската со мајката, а на тоа директно влијае однесувањето на мајката. Врската со мајката влијае како ке развива врски со други луѓе.
Во секоја култура, пред модерново време, бебето го носи мајката со себе каде и да оди. Зошто така најлесно нели ке го храни и ке може да врши и други работи. Со ова детето учи преку реакциите, гримасите, расположението на мајката за светот околу него. Ете толку сме му важни. И интересно, бебето пто мајка го носи со себе по пазари, по град, не плаче. А тоа што седи дома со некој друг ке плаче.

Не мислам дека треба да сум со детето 24/7, но мислам дека до прва или втора година повеќе од 1-2 вечери не треба да сум отсутна. И тоа да сум на далечина да може да бидам до него ако треба. Ова си е мој став. И не ми е тешко.

Сево погоре е мое мислење и може и никој да не се сложи со мене. Сакав да си го кажам мојот став и на што го темелам. Што вика погоре jolene, прескокнете ме слободно.
Моја топла препорака е книгата на Монтесори "the absorbent mind".

 

Цица затоа ти се буди. Ќерката ја доев до година, на секој саат се будеше, откако ја одбив, цела ноќ спиеше. Синко сега е на ад, од 4 мес, сега е 7 ипол, пие 1 млеко навечер.

 

Си ми ги срочила моите мисли во постов.
Во овие 3 ипол години како сум мајка, сега веќе на 2 деца, во ниеден момент не сум имала потреба да "бегам" од децата на 3 саати дневно, на една недела, секој викенд. По природа сум екстроверт, темпераментна, амбициозна и никогаш не ми фалело ништо овие 3 ипол години да треба да се оддалечувам од децата.
Ни кога големата ми се будеше на секој саат навечер 1 година, ни сега кога сум активна од 6 сабајле до 9 вечер без прекин со двајцата.
Мали кога имаше 2 месеци го носев со мене на депилација и нокти. Големава си ја носам на кафе, на шопинг, на гости си ги носиме и никогаш не сум си рекла ме гушат децава, ми треба да седам во соба 2 саати да не ги гледам.
Ама секој со свое размислување и свои чувства...

 

Не е точно. Ќерка ми ја одбив на 2 г и тоа само ради тоа што ми се смачи будењето. Се будеше пак уште добри 6 месеци ако не и повеќе.
Па дури жал ми бепше што ја одбив а и после тоа потешко презаспиваше.

 

Затоа јас моите деца ги учам да се сакаат, почитуваат и да си се и за лошо и за добро секогаш тука едни за други. Зашто нема поголемо богатство од тоа да имаш брат/сестра во животот со кој во секое време ќе можеш да споделуваш се и да си тука за него/неа.
И да си имаат сопатник во животот на кого нема да му смета таа врска што се градела од прв здив.

За другиот муабет, јас не би можела да бидам долго раздвоена од децата. Едноставно не можам без нив да функционирам. Морам да ги видам, мириснам, гушнам. Колку и да ми е напорен пример периодов со неспиењево, кога ќе ми се насмее насабајле знам дека вреди и дека уште му треба млекцето и близината што ја имаме.

Инаку, еднаш бев од големата 9 дена одвоена, малечка беше, околу две години имаше негде, а јас морав да правам операција. Најтешки денови во животов ми беа тие. Кога се вратив дома, не сакаше да ме погледне, бегаше од мене, лута ми беше. Сега кога пишувам ми се плаче, ми се враќаат сликите. Одвај некако се смиривме, одвај се опушти да дојде да ме пипне, да ме гушне. Неколку дена поминаа, па се вративме во нормала.

 

Терајте ред како дома, мене ми се разбуди во кола во 7ипол јадеше поигра во 9ипол пак заспа и стана во 11ипол кога стасавме. Вечерта до 8 никако не сакаше да заспие, се му беше ново, интересно, а ние се прибравме дома од 5ипол за да спие господинот едвај во 8 со мм заспа.

Дремка, 2 пати заспа во количка па теравме ручек, другото се враќавме во апартман да преспие. Нас ептен блиску ни беше центарот преку улица на 3мин. Вака ни се одвиваше денот од прилика:
- околу 7ипол-8 се будеше, јадење и го облекував.
- 9 часот веќе бевме надвор, он ке трчаше јас и мм кафе пиевме, ке прошетавме, го носевме на игралиштето над шеталиштето или пак кај луна паркот исто има убаво игралиште, ке се измореше и во количка вртевме еден круг околу тоа фонтана езеро како го рачунаат не знам, како што ти пишав на 2 пати заспа јас и мм седнавме еднаш во Маша, еднаш во Гозба на ручек по препорака на пријатели.
- После дремката еден ден отидовме во El Paso, наредниот ден бевме во Пештерата, после другиот ден со Гондолата, па предпоследниот ден беше преладно и имаше магла. Последниот ден напуштивме апартман отидовме низ центар да се измори и кога му беше време за дремка тргнавме на кај Ниш, таму бевме да прошетаме и вечерта кога требаше да спие на кај дома.
Сакавме да одиме во Дино паркот и на тоа што е боб на шинама ама немавме време, сигурно пак ке одиме ама нареден пат пролет или лето ке гледам да е.

Ептен многу паркчиња има за деца, на секој ќош мислам дека гледав.
Земај топла облека навечер е грч ладно.
Некоја членка имаше пишано низ темиве за Бинис, убав ресторан со игротека 3 дена по ред навечер таму бевме, се беа родители и дечиња убаво чисто топло и секако можеш да јадеш/пиеш кафе на раат, и од мене препорака. Само ептен угорница на кај тоа ресторанот
Не знам што друго те интересира, слободно прашај

 

Уф каква прилика. Можеби шанса што еднаш ја има.

Реално, нема да се сеќава дека си ја оставила, ама и те како ке знае дека те нема. И ке е тажна. На детето мајката му е најбитна до кај 1 година. И потоа е на место број еден, ама полека се менуваат работите, па ке се приврзат и со други личности.

Нема одговор што ке ти помогне да одлучиш.

Знам родители кои оставаат деца со баби за да шетаат по недела-две. Ама јас не сум таа што може така.
Знам дека ке му недостасувам, повеќе ке мислам на него отколку што ке уживам на Тулум журка, и така.

 

Ако ова се однесува за мене, како си ги превртувате муабетите...
Детето нема само мајка, има и татко. Што ако излезам на кафе два саати со другарка, или одам во другата соба да читнам книга и бебето е со таткото само тие два часа. Како зборувате, како да ги носите со вас у вц или дури се туширате. Нема да осети помалку љубов, тоа можам да ви гарантирам.
Јас не викам дека треба да се тера скроз ист живот како пред дете, нормално од многу работи ќе се откажеш. Ама тука не спаѓа се', поготово не едно обично излегување без бебе или читање книга. Уште пред да се роди бебе, читам литература поврзана само со бебиња, воспитување, спиење и сл. На некој начин пак е и тоа за бебе, јас сум човек кој мора да чита по малку секој ден. Тоа ми е храна на мозокот. Никој не бега од детето како што сте напишале, туку едноставно си одвојуваш време за себе. Јас сум постоела и пред бебе, не сум сменета сега, туку си имам плус животче до мене.
И пример ако одам на недела дена со фирмата, мене не ми е воопшто грижа дека тоа ќе влијае на психофизичкиот развој на бебето (Бог да чува, не е возможно такво нешто за толку краток период). Мене ми е дека на мене ќе ми биде тешко...

Инаку завршив општа медицина, знам и како се лачи окситоцинот и се' поврзано со него. Не е само контактот со мајката, туку е и се' што се прави во текот на денот за бебето, особено рутината и навиките на бебето кои влијаат позитивно. И контактот со мајката, блискоста и сл не се редуцирани ако денеска одиш на кафе и не те помириса два саати или отидеш на викенд некаде. Тоа е врска која се оформува уште од утробата, и не се крши баш така.

Секој си знае за себе. И си одлучува како ќе го воспитува детето. Јас не сакам да сум опседната и да сум цело време со детето, и да се чувствувам несигурна или помалку мајка ака решам денеска три саати нешто само за мене да направам. Тоа дете има и татко... Сакам и маж ми да има насамо време со нејзе, да знае детето дека има родители кои подеднакво се инволвирани во се'.

 

Види, кафе од 2 часа и 2 недели не се исто.
Нема мајка која нема да те разбере ако отидеш на кафе три пати неделно.

Јас штом закрепнав од царски, некаде по 2 недели, излегував сама за да прошетам на час-два.

Патем, син ми прв пат го оставив на неколку часа за да одам на свадба. Имаше 3-4 месеци. Кога се вратив, иако само што испил 200 мл молзено, веднаш се фрли на цицка и едвај земаше воздух, од што му недостасувал мојот мирис.

 

Убаво кажано до негде, ги читав скоро сите мислења и не се работи за твоето дете туку за тебе. Снаа ми отиде на операција 4 дена па внука ми остана со мене 1 год и 9 месеци беше поголема и секако знаеше се мајка татко значи мн поголемо од твоето па воопшто не ја побара. Кога дојде јас мислев ќе и скокне впрегратка не бе брате таа со мене си играше. Ех ама како и било на снаа ми таа си знае. Бебето ти е мало нема да знае дека те нема а и нема да те заборави. Сметам дека мали се да знаат мајка татко па дека ги нема, точно е дека растат со нашите мириси ама сепак 2 недели се. Ама ти мајка дали ќе си мирна? Ако се разболи, темп, вирус, плачи, не може да ја смират ти како би трпела за ова размисли. 2 недели се ама предалеку е. Јас не би отишла не ради бебето туку ради мене, не би била мирна.

 

Мене ми се симптоматични постови полни јас, јас, јас. Мене ми треба, јас треба да се тргнам, јас вака, јас така. Не ми се допаѓа перспективата што се наметнува од само својата лична појдовна точка - што ми треба мене. И не ми е грижа за бебето, татко му е супер. А што му треба на бебето? Дали на бебе од 3 месеци му треба да остане неколку недели без мајка му?

На сите ни треба оддишка. На сите ни треба кафе со пријател. Добра книга/серија. Добар секс. Внимание и време со партнерот. Тоа не е ниту дискутабилно.
Ама денеска се наметнува една реченица - среќна мама, среќно дете, толку многу, толку често, кај треба и не треба и се повеќе станува само изговор да ги тупнеш децата на мајка или свекрва и да тераш исто ко пред деца.

Во суштина, кога децата веќе почнуваат да разбираат им годи повеќе внимание од другите. Веројатно би било повеќе полезно за сите да се разделите на 2-3 саати или викенд. Гледам и по моите. Кога доаѓаме мк или гр и се собира фамилијата, тие се центар, им годи, не не перцепираат нас, уживаат во вниманието што го добиваат. А бебе што знам… каква потреба има од туѓото внимание подолго од саат два? Оно може и ќе се смешка на фаци и звуци на сите што ќе пробуваат да го занимаваат, ама со очињата се знае кого бара. Се знае кои се неговите потреби и што е она што прави да се чувствува безбедно.

Ние сме родители што деца со нас доаѓаат секаде. Летото познавајќи го доволно добро, во една прилика му спомнав на маж ми да седнеме сами во таверна, има кој да ги причува набрзина. Ама тој не се осеќаше доволно лагодно. И си ги зедовме со нас. И обожавам што е таков, што стопати ги мисли и премислува, што не сака да изгуби ни секунда од нив. И се правиме заедно денски.
Навечер, кога ќе заспијат, тогаш срце е на место и раат. Го имаме целото време на светов за нас. За приватност и интимност. За филм, за вино, за музика, за секс, за разговор, да се посветиме еден на друг.

Меѓутоа, секое семејство има своја динамика. И не, не е воопшто погрешно да оставите деца на некој саат за да седнете да јадете надвор сами. Сакам да ви кажам, сите треба да го најдете начинот кој ќе ве исполни, а истовремено нема да ви одземе многу од детето. Некој совршен баланс за вашето лично функционирање, земајќи ги секако потребите на бебето/детето пред личните. И така може да е убаво и погодено на сите.

Првата година особено, сите сме биле “изгубени Германци”, жонглирајќи меѓу бебе и она што било пред него, било фрустрирачки барајќи се и губејќи се себе си во сите нови обврски и грижи, ама евентуално сите си ја откриваат својата динамика на функционирање, порано или подоцна.

 

@LadyR темава се врти веќе некое време тука на форумов, и препрочитај погоре, си пишав мое мислење и на што се темели.

Да не прерасне ова на формирање табори. Нема потреба да го оправдуваш својот начин на живот и твоја одлука како ке чуваш дете.

И јас читам книги, читав и пред и по бебе. И излегувам на кафе, одам во теретана понекогаш (не сум баш редовна) и го чува маж ми или мајка ми. Одлично функционира со сестра ми. Бебето е 6 месеци.
Почекај уште 2-3 месеци, мислам дека се потешко ке ти биде носењето вакви одлуки. Зошто од тоа мало мирно бебе веќе се буди личност.
Сакаш најдобро за неа, сакам и јас и сите мајки тука на форумов.

Јас моето дете не би го оставила на 2 недели да одам на друг крај на свет, макар никогаш не отишла таму. Може е полесно да се решиш на тој чекор ако не доиш. Ама сама пиша погоре, не е врската само во доење. Да дете има и татко, ама силната поврзаност е со едниот родител/старател.

Имаш некаква интуиција штом се преиспитуваш. Сепак твое си е. Не си ни прва ни последна што ке патува и ке биде разделена од детето.

И без нервози, ова е форум. И тоа женски. Да си паметуваме.

На страна, книгата на Монтесори, е мнг добра. Ме заинтересира со сиве овие играчки Монтесори и ја слушнав како препорака од еден детски психијатар. Ова како општа препорака, не врзано со ништо.

 

Јас пропуштив едно службено патување, траеше еден ден, во моментот криво ми беше, но после 2-3 дена заборавив. Сега имам уште едно, ќе одам, ама па трае пак еден ден. Повеќе не би можела да бидам одвоена. Не е ради несеќавањето, тоа ми е најмалку битно. Ми е за себе, знам дека ќе сум потребна и ми е за детето, знам дека ќе треба. Иако и маж ми е тука, за се нешто, но мене ме преферира. Што па, јас друг проблем си имам со тоа. Кога сум тука, јас сум најбитна, не го регистрира. А се прави, што и јас.

Тој период кога се бебиња, е доста неизвесен. Приметив дека бебиња и тодлери, менуваат многу често навики. До вчера може спиело, се хранело како што треба, утредента друго дете. А не се болести во прашање. Нормален развој. Се сеќавам цели две недели беше на едно јадење, секој ден, секој оброк, ништо друго. И одеднаш престана, сега со очи не сака да види. Исто така, еден период имаше се наспавме конечно, се разбуди еден ден, очи не склопивме цел месец. И пак, не беа заби, не беше болест, не беше ништо слично. Некое рестартирање си удри и ни расплака се живо.

Ние по природа сме авантуристи и патуваме доста често. Го правевме тоа извесно време, додека беше изводливо, но веќе не можеме. Се ориентираме според туѓи потреби. Сега убавина наоѓаме во патување, со намена детска авантура.

Она што сакам да кажам, секое семејство и ситуации не се исти. Некоја мајка може и сака, друга може и не сака, трета не може но сака, четврта не може и не сака. Работата е никој не може да каже што е правилно. Може од сопствено искуство, живот да каже дали нештото е во ред за себе или не е.

Јас знам дека се додека детето само не знае да си намачка леб, да седне на шолја, само да си игра, да се занимава, ќе морам своите планови да ги модифицирам према туѓи потреби. Не е некогаш убаво, ама е неопходно. Друг, како си сака и може.

 

Не, не се однесуваше на тебе, не се вознемирувај .
Се однесуваше на моето лично сфаќање по однос на темата која ти ја наметна.
Инаку да, така пишувам зашто сум ги носела во вц со мене. Малиов перидов, зашто сме сами по цел ден, а моментално има желба да се пентари на се и да не си скрши глава. Големата кога сум се бањала зашто и фалела мајка и и сакала да поминува време со мајка и, зашто брат и добива повеќе внимание зашто е бебе.
Инаку да и јас имам маж кој е злато, кој е инволвиран во растењето на децата исто колку и јас. И како што пиша погоре другата мајка, ние кога ќе ги оставиме децата на 3 4 саати, ни фалат цело време, не ни е лагодно како кога сме сите фамилијарно излезени. А излагаме сегде заедно. И не не сме опседнати со децата и несигурни туку така сакаме да ги растеме со нивна инволвираност во секој аспект од нашиот живот.
Почекај малку, мало ти е бебето, ќе видиш како накај 4 месеци, кога ќе стане свесно дека е родено и кога ќе доживее overwelm од светот и околината, ќе не може никој освен мама да го смири. Ќе плаче, ќе вика, се дури не го осети мирисот на мама.
Убаво да си поминеш на team building и не се лути и не осеќај причина да се објаснуваш со нас што не сме на твојот став, побара искуства и мислења, сите ти ги пишавме нашите лични. Сигурно не мислеше дека ќе те тапшаат сите и ќе ти речат браво терај за Мексико, сепак форум е

 

Затоа што немаш. Јас сум постара од сестра ми и буквално никој со прст ја нема допрено. Би убила за сестра ми. Не треба ни да ми се јави, на Марс би се качила за нејзе. Татко ми и чичко ми умреа скарани за имот. Јас уште кога беше жив татко ми му имав кажано, и да сме скарани со сестра ми јас утре сестра ми нема да ја оставам без дел од тоа што и следува. Еве јас имам дете, сестра ми не знае веќе што да и купи, што да и донесе. Исто ко што јас утре би правела за нејзиното дете. Синоќа се договорила со маж ми да ја пречека до 11 дур заспијам, да донесе јакна што ми ја купила што знаеше дека ја пекам со месеци да ја купам. Да имаш брат/сестра поинаку ќе размислуваш.