Мајчински муабети (не е за барање совети)

Поминува.
И умор и неспиење. И мене лани ме фати еден критичен момент да дадам отказ, ми беше многу тешко све ми се собра... Еве полека фаќаме ритам и постепено спие подолго,не плаче толку по мене успевам да "мрднам" надвор од зачаран круг работа/дома...
Како раснат се враќаме во колосек и ние... Само да се издржи и да не си додаваме притисок наметнат од околината. Си ставив во глава мантра дека јас сум најдобрата за моите деца, се трудам колку што ми се можностите и секако се трудам да не се само-обвинувам дали доволно имам направено за нив...

 

На темата за амбициите и очекувањата..Со сестра ми вчера зборевме како женските се секогаш понапредни од машките се додека да искочиме од клупите. После мажите заземаат повисоки позиции, повисоки плати без да се разликуваат од жените дури некои се и помалку способни за истата позиција. И тука доаѓа 1, 2 или 3 прекини во кариерата за раѓање и чување дете што често те буткаат скала подолу на пазарот на трудот. Во Македонија на големо владее gender inequality сеуште.

Од тука жените мора да работат многу понапорно да се докажуваат и кога добиваме деца мислиме дека седењето дома чувањето дете е пасивност, а не една од најодговорните работи. Секако не сите, ама на многу ни се свртела оваа мисла.

Само 2 месеца постпартум јас се осеќам лошо пошо не можам да ги држам работите под контрола, не можам да си направам распоред пошо не знам ќерка ми дали ќе спие во 10 за да закажам или сработам нешто по дома, иако има некаква рутина. Баш денот кога ќе решам нешто од прилика фиксно тогаш се пореметува. Јас имам желба да патуваме како што патувавме со маж ми додека бевме сами, да искачаме на ручек, кафе, викенд, ама сега тоа е непредвидливо. Секоја година до мај веќе имавме испланирано одмор на илјадници километри, сега чекам да видам дали ќе не фати скок за една недела до Грција во Јуни. Си мислев дека сум спонтана ама очигледно не сум била.

Си го сакам стариот начин на функционирање и тешко ми е да се примирам дека долг период она ќе ми го диктира распоредот од час во час.

 

Од збор до збор мајка. Капа симнувам на напишаното, исто се чувствувам. Само ретко кој признава на глас.

 

Во глобала распоредот ќе се врти околу детето секогаш. Само различно е бебе, тодлер и поголемо дете.

Осеќам дека се губам себеси, се гушам со обврски околу бебе наново. Учам се одново.
Измешани емоции, ролеркостер од хормони и се фаќам неколку пати со ужасна мисла дека и нема да е толку страшно ако некое сабајле не се разбудам. И избиструвам глава полека, пробувам да ги тргнам страшниве мисли.
Кога се роди првото жалев по животот што го имавме со маж ми сами. Сега по второво ми фали секојдневието и организацијата со едно дете.
Не уживам во ништо, не сакам ништо, робот сум со извадени цицки и исфлекани блузи од млеко.
А како ќе се вратам на работа се прашувам? Море како ќе се организираме за некоја недела на настап на големата во опера и балет да одиме без бебево? Ме теши маж ми ќе биде полесно, само еден месец има бебево, ќе фатиме рутина. А јас плачам.
И ништо не е перфектно, никогаш. Идеален свет и љубови само на фотки по социјални мрежи.

И еве спие на мене моментално, ќофте на гради ми го собира, а јас само си мислам ќе уживам ли и со неа како со сестра и?

 

И ја ќе ви се придружам со муабетиве.
Две мали деца, кое од кое позахтевно… и во денот неколку пати се прашувам што ми требаше ова.
Си ги сакам ама пренапорно е…

Поголемото е уште хорор дома, секое мое држење на бебе она ме гледа луто… за во градинка вришти, болна она па се тресам секој ден да не префати и он, премал е. Станувај 200 пати, ме бара мене, вришти, ајде Носко па за тоа вришти, за спреј… и најстрашното ми е што ова не запира, ќе продолжи и со него. Болници, стресови, овој психички и физички замор не се трпи стварно.

Со мм дома цимери, па и цимери поише се гледаат мислам.

Јас и покрај тоа што сум на породилно, активно сум вклучена во све што се дешава на работа, ми дава некој спокој дека ете не сум само исфлекан, здебелен робот по дома.

Дома машини, сушари вртат, едно те исто буквално… плус некој стрес екстра.

Да шетаме треба екстра клетки и мозочни неврони да горам, што ќе ми остане? Спремај, пакувај, па мисли на услови, храна и чуда, ко све тоа да ми е стресно, а жими се не сум нешто комплицирана или специфична…

Претешко, стварно претешко.

 

Ах леле а тие разболувања. Цел месец беше дома, пукна за градинка и балет. И почна од вчера, не можам да го изолирам детето, од септември во школо почнува, греота е да ги испушти последниве месеци од градинка. Сега очекувам вирусче кај неа до петок, па после и бебево. И тоа сум заборавила, како да се справам со болештии кај бебе. И страв ми е и се нервирам а уште не се ни разболени.

 

Абе тешко или не,тоа е мајчинството. Од сега никогаш нема веќе фулл безгрижност, цел живот и сите постапки и одлуки ќе ни бидат дефинирани спрема децата, или барем спрема создавање на поубави услови за нив.

Овој реалити чек го доживеав кога првото беше новороденче и излегов сама. Една тежина и одговорност ме лупна во срце, од хаосот по дома и еуфоријата не ми текна на ништо друго и одеднаш хеј, све се менува...прифати или... Е нема или

 

И јас ќе се придружам во муабетов.
Таман се навикнавме на секојдневието и направивме ред со малата (2 години),јас се вратив на работа,малата во градинка од септември се одбивме и почна да спие,да можеме да ја оставаме да можеме да излеземе,сега дојде ново мало скоро месец,јас се чуствувам ужасно,како немајка,цело време малово на цицка,големата сака внимание,а сега не можам да и посветам по што бебево скоро цело време е на цицка,таа е љубоморна незнае што да доправи и што глупост поголема да направи.
Во градинка последниве две недели не оди имаше стомачен вирус,сега поткашлува и знаат дека сум дома и цело време наоѓаат нешто да ја вратат а јас поулавена со две дома.
Секој ден имам црни мисли и си викам кој пат да го фатам не можам да издржам,се надевам ова ќе помине како некој лош сон што побрзо.Си го сакам и јас стариот живот со мажот ми,ама го нема.
Нека се здрави и живи само.

 

И јас неколку пати кога ми било ептен мачно и преку глава од се, сум помислила дека ми фали стариот живот.
После некако се осеќав виновно за таа помисла, ама реално ни треба време да навикнеме. Тие што сме прв пат мајки.
Нема да биде како порано никогаш, без деца и со деца е сосема различно.

И ние со мм кога бевме пар сме оделе по 250км на едно ноќевање до Охрид, Лазарополе, Попова Шапка. Сега му велам барем 2 ноќи. Не можам да се влечам, додека се распакуваш ајде пакувај. Се договараме со месеци, оти тој на пат по 2 недели, да одеме на 3 дена некаде, викам ајде сега околу 10 оти после ќе го фате 7 скок.

Порано на одмор јас со план ваму ќе се оди, читам по нет што да се посети, а сега викам само хотел и море, сеедно каде. Не можам да одам и пак да готвам, кај со дете уште и тие глупости. Ни одмор ќе видам ни ништо.

Голема одговорност е детето. Моментално сум со нечешлана коса 3 дена, неисечени нокти, за лакирани да не зборам, алишта за перална, за сушара, садови...
Се немам видено со никој на раат. Ако излеземе, се темпира да не му е време за дремка или оброк, па ќе кенка баш тогаш цело време и ајде назад. И така. Се се врте околу него.

 

Јас од пред 10 страни истово го пишував.
Нема да се повторам, само ќе ве гушнам.
За подобри времиња, еве една маргаритка од мене.

 

Од оваа причина никогаш нема да имам второ дете. Сите викаат сега така збориш, сигурно понатаму ќе сакаш и слично. Не, нема да сакам решена сум 200%.
Сметам дека шанса нема да се снајдам со две деца дома бидејќи и со едно ми е тешко.
Така да, доволно е.

 

Тешко е со две дури се помала возраст, до кај 4год. Кај мене големото беше 5год кога се роди второто. На таа возраст веќе се по самостални, и за по веце, за јадење, за спиење. Само се заигрува. Од кај 4-4ипол години ми беше како да немам дете дома. А до пред тоа, ни по веце неможев да одам на раат, на врата ме чуваше, или до двор да излезам таа на вратата на цел глас плаче.

 

За што сме родени, освен да страдаме? И да уживаме во животот, кад-тад пак ќе тонеме. Болката и тежината е неизбежна. Додуше, повеќе страдаме во нашите умови него во реалноста.

Не сум нихилист одкога станав мајка. Јас сум нихилист одкога постојам. И сепак решив да бидам мајка. Знаете зошто? Зошто е факт дека страдањето е дел од животот, но исто така, светот е преубаво место кое сакам да му дозволам на мојот потомок да го искуси. Јас сум жена што ужива во малите нешта, и сигурна сум дека мојата ќерка ќе ја научам на вистинските животни вредности.

Овој живот кој сме го дале и подариле, оваа љубов која нема граница - вреди секоја стрија на мешето и брчка на лицето.

Ќе биде полесно, но ќе биде и потешко.

 

Иста сум....
Само шо моментално еве цел месец како сум сама со двајцата, големиот 6години малото 8 месеци, мм замина во странство... Се тешам не сум единствена, им блазесвам на мајките со повеќе деца ама претешко ми е луѓе, навечер си легнувам отепана, омалаксана панични напади ме фаќаат од шо сум до толку без сила... Знам дека мора вака уште некој месец дури да појдиме и ние ама како до тогаш, црни мисли цело време, ги игнорирам колку шо можам ама шо друго да сменам за да си олеснам барем малку
Никој немам овде барем малку да ми помогни, моите се во друг град, свекрва ми ми е во комшии и оди во три смени на работа ручек ако напрај некогаш и тоа е, другите секој со својот живот а јас мислам дека сум на раб да западнам во депресија а од тоа најмногу се плашам...
И времето е такво периодов на никој до ништо не му е ама и да е убаво јас кај неможам по дома да се снајдам па уште да шетам
Големиот веќе освен јадење никакво внимание не добива од мене, неможам да мрднам со прст а не па уште некоја активност плус со него да имам

 

Пишував пред некое време за грижата на совест што ја имам за поголемава. Нашиве се тука некаде со години. Гледам колку можам да тераме со активности, ама намалено е. Ајде по дома правиме, сечеме, лепиме, ама и неа и мене тешко ни паѓа што не можеме надвор сами колку сакаме да трчаме, точаци да возиме. Некогаш ептен рано кога одев, ја земав со мене во теретана, па се занимаваше дете со тегови од 1 кг, дури и јога заедно теравме. Она ми покажуваше вежби од физичко, се тегневме. Сега тапа, нула. Чекам 6 недели да поминат да ми даде гинеколог зелено светло, ама што ако кога малово за се нешто си вришти. Де грчеви, де цицање, па нешто сосем десето.

Можам да замислам колку ти е тешко сама, јас тонам што маж ми е тука и се по дома има преземено, а не па сама со две.
Како да се издржи е прашање? Капа ти симнувам.

И морав да редактирам уште ова.
Ве читам и се тешам дека уствари не сум сама со моиве лоши мисли, сите сме слични.
Грижа на совест имам кога помислувам што ми требаше се ова, па си мавам еден хипотетички шамар.
Не сум сама, очигледно сите поштено не сјеба постпарталниов период.

 

Se toa pominuva i grcevi, zabi, bolesti, vakcini, nespienje ..i doaga denot koga pak ke bideme bez takvi obvrski .So prvoto pominav niz depresija so krajni crni misli ,pa sledese period koga od tolku mnogu sto rabotev ne si go gledav deteto i propustiv iljada srekni momenti so nego. Ne sakav vtoro ni pod razno, se dodeka eden den ne mi klikna nesto vo glava...Sega go cekam vtoroto, maksimalno uzivam so prvoto zaedno so site losi i ubavi predizvici, na sekoi losi momenti samo si vikam sto ne pominalo i ova ke pomine i navistina sd pominuva. Edinica sum koga bev mala ne mi bese potreben ni brat ni sestra, sekogas imase deca od gradinka od komsiluk, a sega e sega se bi dala da imam nekoj do mene, da imam nekoj blizok, da mozam i dobro i loso da spodelam..

 

Јас некако сум среќничка со своите мисли, си ги навикнав. кај мене овој стадиум беше посакуван 5 години. Тоа беше страдање. Сега "страдам" и убаво ми е.
Знам дека животот се смени, ама јас се борев за тоа да ми се смени. Е тогаш како ништо немаше поента... не сакам да се сеќавам.

Вредеше секој момент од тој пат.

Еволуирав со организирање. Сега сум за 5-10 минути спремна да излезам од дома со бебе. Претходно дете 2 пати ке се искака, 2 пати ке јаде, јас 5 пати ке се испотам и ке излеземе како спасени од поплава , ако не заврне или задува во меѓувреме.

Кога децата ке пораснат нема да се сеќаваат на колку ни било чисто, средено и дали сме биле исчешлани. Туку колку сме биле среќни или не. Тоа сакам да му го пружам. Да биде среќен.
Господ нека ми е на помош после Велигден како ке функционирам со работа и бебе и маж дома

 

Еве научив тука дека цел живот сум нихилист (не знаев дека така се вика) и додека јас се прашував што ми требаше да родам дете ,како јас него даму објаснам некои работи.. како кога ни јас не гледам некоја си смисла... како кога многу пати сум помислила да го завршам мојот...
Оп мм ,,пробува " за второ мислејќи дека од еднаш нема да фатии а начнавме тема дека ако веќе сакаме (од една страна не сакав да биде единица бидејќи имам брат и сестра и знам колку значи) треба да почнеме бидејќи веќе е голема разлика а многу парови околу нас кажале дека е потешко за второ иии фаќа па сеа еве 30 та недела сум бремена...
Околностите во теков на бременоста ми се хаос жив само некоја глупост се случува работи со кои морам да се носам а немам влијание да ги сменам... на почетокот и толку тешко ми беше шо помислував на абортус ама па немав сила за такво нешто ,психички немаше да издржам,никогаш немаше да си простам. Мислам дека и никаде немаше ова да го кажам ако не отворевте тема.
Животот со мм пред детето не ми фали колку што да бидам комплетно себична ми фали оној кога бев сама. Кај сакаш одиш шо сакаш прајш не се замараш со никој и ништо ,не дека мм ми забранил ама ете така ,кога треба да кажам или се консултирам со некој... па ко ќе помислам и на сите проблеми свекрвата шо ми ги правеше додека беше ќерката бебе.. офф ми се бега ,знам дека истото ме чека...
Си се изнажалив и јас ,ајде сеа добра ноќ
Се надевам нема да завршам со постпородилна само