Мајчински муабети (не е за барање совети)

Би сакала да слушнам коментари на повозрасни мајки за ова, тука некако сите сме во екот. Ама упс, повозрасните буквално го посветиле целиот живот за децата и немаат идентитет надвор од тоа. Барем повеќето.


Не сакам така да бидам, а се претварам. Спонтано.

Секоја генерација жени си мисли дека ќе биде подобра од претходните, но дали сите завршуваме исто?

 

Жени јас искрено, после трагедијава што го снајде мојот град…осеќам неопислива благодарност. Ама ова го кажувам со сета искреност што ја имам. Жалам што мораше вакво нешто да ми ги отвори очите да не се жалам, ама ми ги отвори.
Секој пат кога ќе погледнам во сликата на тие деца, помислувам на таа мајка што би дала се на светот да го има сето ова што јас го имам сега и веднаш сите лоши мисли си ги тргам од глава и си велам само фала.

Секако дека е дозволено да се осеќаме и преморено, и нервозно, и бесно и неправедно, и да се прашуваме како издржуваме, како ќе издржиме, ама се трудам само да си речам ќе помине, ќе помине, само да го гледам како расте и како старее…

И стварно се трудам ете да не се замарам веќе со се.
Моментално стварно ни е многу тешко финансиски, тоа што мм не може да работи ептен не докрајчи и генерално нервозите потекнуваат од тоа, ама истовремено сме многу смирени, буквално дозволувам да тече денот како што тече, ако ми се спие сабајле ќе поспијам, ако дојдам и легнам и дете заспие ќе спијам и јас, нека има садови и алишта и се нека има.
Ако маж ми два дена по ред го храни макарони, нека, битно јаде.
Ако ми се оди денес кај моите, си одам и ништо не фаќам.
Ако не му се спие и сака во 9 вечерта да шетаме, облекувам патики и шетаме.
Ако сака да гледа цртани нека гледа, ако сака да се прави масакар во двор
со кал и вода, нека…значи буквлно се обидувам стресот за вакви навидум банални работи да го сведам на 10%.
А не сум особа која е спонтана. Јас сум човек кој сака рутина, план и организација и вакви работи би ме ваделе од такт, ама во последно време, мантра ми е фала, фала, фала.

И за работа се нервирав што морам да одам, ама веќе не, само ќе си речам, ништо страшно, одам завршувам се враќам.
За пари ми требало едно друго, ќе купам, ќе дојде ред и така за се и некако како да се сменив овие недели.
И се друго ми нема поента освен тоа да сме на број, да ги гледам, да ги гушкам, милувам, слушам и сакам, сите.

 

Јас пред дете, истата работа како и сега меѓутоа 2-3 пати неделно на јога/аеробик, барем една книга прочитана, кафе со другарки, средено по дома...

Јас со дете, трчам после работа да се приберам, да се видам со дете и тоа само 2 години има, да поминам квалитетно време. Читањето книги, го заменивме со читање сликовници. По може 100ти пат вечерва сликовниците за Сани и Стела ги извртивме.
Вежбањето насамо, го заменивме со трчање низ куќа, во парк, во игротека.
За готвење ако стасам 3-4 пати неделно да направам јадење е одлично, некогаш препечен леб со кајмак и шопска салата ни е ручек/вечера. Некогаш готово јадење, купено итн.
Не дека не можам бар пола од работите од претходно да ги правам ама ќе треба да праќам дете дополнително по баби, по тетки, не знам каде часови плус да поминува.

Баш денес го водевме муабетот со колешка како ни се претвори се во трчање. Таа со две деца, кое домашна, кое тренинг имало, едното логопед, другото на роденден, буквално со календарот и планерите живее.

Дека е лесно не е лесно, дека ќе стане полесно не верувам, само ќе се променуваат обврските и приоритетите. Дека сме исполнети, барем жените во моето опкружување, воопшто не сме.

 

Jas pak nemam vreme da se organiziram da postignam se, eve nemam vreme nitu post tuka da pisam. A ne odam na rabota. Mozam da zamislam da odev i na rabota kaj kje mi bese krajot.
Pogore procitav nekoj post okolu rabotata i zenata. I bas sega go pominuvam toa. I zatoa dojdov da se izduvam ovde.
Majkite trpat ogromna diskriminacija od rabotodavcite vo procesot na vrabotuvanje.
Nekolku meseci vekje baram rabota ama nisto od toa, begaat kako gjavol od krst koga kje razberat deka imam malo dete.
Spremni se da vrabotat duri i povozrasna licnost samo zaradi toa sto ima 3 ili 4 deca i zavrsila so ragjanje.
Do koga zenite poradi majcinstvoto kje bidat diskriminirani?
Odma razmisluvaat aha malo bebe kje se razboluva kje zima boleduvanje ili pak mlada e pak kje saka da ragja koj kje i bara zamena. Nema koj da i go cuva bebeto nema dzoker kje ne moze da doagja vtora smena i slicno.
Da ne zboruvame za toa deka so dete treba da mislis da se prilagodis so smenite da go nosis da go zimas od gradinka , najobicna rabota ne moze da se najde vo vakov slucaj a kamoli so diploma kade sto vladee partiska knishka, ama toa vekje druga tema e.

 

@1209 јас сум во твои чевли веќе 2 години. Едноставно I don't give a shit.
Фестивалот Нова на границата со Газа? Требаше да бидам таму. Бев во Израел во моментот. Сирени? Инфилтрација на терористи? Страв? Не фала. Избегавме, дојдовме. А настаните од регионов? Ова сега во Кочани уште толку ми е ветер у грб за ако сакам па у по пижами да искочам надвор. @RainBow Реално да гледаме, никогаш не било идеално. Лоши луѓе одселогаш постоеле и ќе постојат. Дали сега е претерано? Можеби. А можеби и само сме повеќе информирани. Се надевам на промена. Не за нас, можеби не за нашите дечуфки, може тек за нивните деца. Но се надевам! А во меѓувреме, пролетниот дожд убаво мириса. Пред две недели со беба не фати пороен дожд, од нигде никаде. Нешто што ми фалеше беше да ме наврне дожд. Тоа и добив. Го обожавам! Малце жал за бебла ми дојде но ја ставив во топла када кога си дојдовме домче. А мислам и неа и беше преинтересно

@Lady Miami уште по пижами што не сум искочила по дома Важно беба тип топ е, шо сум важна ја. Неможе секогаш да сум главна улога


Искрено да ви кажам мислам веќе почнувам да си доаѓам на себеси... Постпартумот за мене беше х а о с. Единствена работа која ми плесна шамар беше "Postpartum is about surviving, not thriving".

 

Не сум баш тазе мајка, 21 месец ми е малата, па веќе хормоните горе-долу ми се стабилизирани може да кажам. Ве читам и искрено ми е криво што се чувствувате така. Имав можеби и јас некои такви периоди на почеток ама искрено не се ни сеќавам. Некои работи да, ми се како во сон. Ама се сеќавам дека кога и да се почувствував леле е не можам повеќе, си викав ама чекај, треба да сум благодарна. И си расчистив сама со себе многу рано како ќе се чувствувам. Благодарна сум бескрајно секоја секунда од денот, не постои поголем благослов од ова. Ама не е страшно да сум некогаш нервозна, исфрустрирана, па и да повишам тон. Тоа е нормално, секојдневие. Само тоа не ми ја брише среќата и благодарноста - тоа ми е вистинската состојба, другото се само моменти.

Во врска со претходниот живот - ми фали да вежбам, да излеземе со маж ми, да прочитам книга и да гледам серија што нема да е на телефон без звук додека спие. Ама кога ќе ми текне дека бебето не ми е во претходниот живот, па и не ми фали. Уживам во моментов, во овој живот. Пресреќна сум што сега на ручек одиме тројцата и секогаш возбудена и благодарна што можам да го гледам светот преку нејзините очи. Дефинитивно сега светот е повозбудлив и пошарен. Имам само 31 година - не дека се доживеав досега ама живеам и се фокусирам на моментот. Ќе дојде пак време кога ќе сме сами со маж ми. Па со таа мисла, помалку чекам да поминат деновите, повеќе ги живеам и уживам. А да, нормално дека тешките периоди скокови, заби, да сум чекала да поминат. Ама искрено се ми е издржливо, единствен страв ми е да не се разболи многу. Тоа само тоа ми создава страшен стрес. И нормално, во позадина секогаш имам тивок стрес дали е се како треба, дали се развива како треба.

Да не ми испадне мислењето осудувачко. Ни од далеку не е тоа. Само кажувам како се чувствувам. Дека мајките се поголеми "жртви" за децата - да, дефинитивно се. Дали тоа го знаеме и пред да останеме бремени - дефинитивно да. Свесено влегуваме во ова. Јас уживам да сум мајка. Сите други улоги ми се во позадина во моментов ама тоа нема да е вечно. Ова ми е сега нормално - да сум колку што можам посветена на растење и одгледување дете. Одам на работа и работам од 16-17 години, некогаш и по две работи сум работела. Ете може да речам и битна и одговорна професија имам. И сепак растењето на мојата ќерка ми е досега најзначајната работа што ја имам направено и така и ќе остане. Кога сум со неа, најискрено не постои друго место на кое би била порадо. Се може да почека.

 

Одамна не сум пишала тука, ве прочитав сите лани ова време бев нервозна дека сѐ е со брзање, работа, домашни обврски, дете, нула време за себе.. сега веќе се наоѓа по некој саат иако го користам да извежбам или само да лежам и да гледам нешто.
Кај мене некои стресови за здравјето, друго не можам да се пожалам. Иако мајкин ги тестира сите граници, некако се смирувам и гуркам. Среќна сум и благодарна за секоја негова насмевка и гушка. Ќе има понатаму и повеќе мир и време за нас, сега уживам и сакам да останам подолго во овој момент.
Кога ќе ве фати некоја депресија отворете слики (мм ги има сите средено во фолдери и сѐ). Иако детенцето ни е 2 год и 3 месеци, како да сме "пораснати" ние 10 години со него. Двајцата сменети, само љубовта се зголемила х1000. Не ми фали стариот живот, само повремено малку одмор ми фали како на сите мајки.
Чекаме убаво време да шетаме, исто за Велигден сме возбудени, му раскажав и едвај чека да боиме јајца, да одиме во црквата, на гости кај баба и дедо..

 

Мајки здраво..

Си плачам и си пишувам..
Се осеќам како лоша мајка
Денес разговарав со учителката и ми кажа некои работи што ме растажија,воглавно ќерка ми кога нешто не можела да направи/напише почнувала да плаче,скоро секој ден се случувало тоа.
Имам доста убаво мислење за учителката,стварно смирена,тивка,културна жена,права учителка,па со оглед на тоа и верувам целосно дека се труди во секој поглед да помогне на децата..
Истото и дома ми го прави,само незнаев дека и на школо плаче..
Се осеќам заробена во секојдневието..ручек,пери,чисти,бебе пресоблечи,надои,учи со големото,среди го и на спиење..
Веројатно и нејзе и влијае тоа.
Со душа чекам убаво време,да прошетаме,да се релаксираме..
Срце ме боли кога ќе ми побара да си играме,а малово плаче на цел глас за во раце.Немам никој за помош..Маж кога ќе дојде од работа преморен ,мора да одмори,ја само гледам да угодам и на двете,ама не секогаш ми успева, и нејзе како поголема ќе и речам,ај направи сама,пробај сама голема си,а испаѓа дека со тоа она се осеќа неубаво..премногу осетлива,премногу желна за внимание..
Вчера и падна шише од масата и јас малку со повисок тон и реков,де бе мама пази малку да не ти паѓа се на земја и почна да плаче,ми вика нејќам да ме караш не сакајќи ми падна..
Ужасно се осеќам..аман нека мине периодов

 

Дури беше мм тука со големиот ке местевме сложувалки, ке игравме карти, меморија, ке најдев време за да го занимавам, сега ништо неможам...
Проба неколку пат јас го одбив и ми вели абе мама никогаш неможиш, ако спие бебето се капиш или работиш, ако е станат пак неможиш абе срце ми се кине ама ај да можам да се разделам на два дела...
Колку пати ќе заспие без да си кажеме добра ноќ оти нема да стигнам па колку ми е криво..
Колку пати ќе го искарам од шо сум преморена а тој направил некоја ситна глупа грешка
Една вечер си лежиме го гушкам и му велам знајш дека најмногу те сакам само немам многу време да си играме оти тато не е тука, и ми вели знам мама те разбирам
Дете од 6 години ме разбира, а од страна сите само ми се чудат и ме прашуваат како издржуваш, или како се снаоѓаш а никој не се нуди барем во нешто да ме одмени...

Ќе порастат ќе помине се, само ние со нервите истенчени ќе сме

Исто колку пати сум помислила шо ми требаше ова а толку го чекавме..
Се осеќам како лоша мајка со вакви мисли секако дека си ги сакам и двајцата, ама изгледа уморот и хормоните ни го матат умот...

И не мене воопшто не ми фали стариот живот, веќе одамна се имам помирено со тоа, не дека имав други очекувања од периодов ама стварно било претешко.. не за џабе рекле едно ко едно, две ко пет деца

Само го молам бога да ми го чува умот... Со нови сили ќе го истуркаме денов...

 

Те гушкам. Големиов твој ист како мојава, умни глави скроз, душлиња.

 

Охооо, да се надоврзам и јас на темава.

2 месеци сум постпартум и дури сега почнав да уживам у мајчинството. Првиот месец ако ви кажам дека не ми се живееше, може ќе сум лоша мајка.
Буквално бев како зомби. Очите отечени од плачење секој ден, не спиење, депресија, сѐ ти е ниво, појма немаш што/како.
Имав еден куп црни мисли, а ваму имам дете малецко што зависи од мене. И сето тоа мене ме полуде.
Неможев веќе да издржам и отидов на психолог и почнав со антидепресиви, дека доев само една недела.
Мајчинството знаев дека е тешко, ама не го замислував дека мене ќе ми биде претешко.

После тој пекол што го поминав, капа им симнувам на некои мајки кои стојат цврсто психички и неможеш да ги приметиш дека му е тешко. А силно верувам дека на секоја нова мајка и е тешко на почетокот. Само зависи која како го поминува сето тоа.
Јас се расцепив од плачење, заедно со син ми.

Неможам да кажам помина, дека уште знам да заплачам кога плачи син ми и на крајот од денот да ми е претешко, ама дефинитивно има подобрување. Најверојатно веќе се навикнав на темпово.

Сакам да верувам дека секој период си има своја тежина и дека полесното допрва доаѓа.

Ве гушкам сите до една , и мило ми е што не сум сама во ова.

 

А добро нема антидепресиви шо се дозволени за време на доење?
Мислам имам читано дека пијат некои жени, јас пред 5 години кога бев на психијатар ми рече одбиј го малото па ке ти дадам терапија, јас нејќев да го одбијам нормално и се мачев

 

Асентра е дозволен лек за време на доење.

 

Може да си ги сакаме децата, да се долго посакувани и преплакани и истовремено да сме преморени и да ни фали дел од стариот живот - едното не го исклучува другото. Еднаш слушнав на еден филм кога еднаш ќе станеш мајка веќе никогаш нема да не си мајка, и токму тоа е товарот што на моменти ти доаѓа многу.

Јас живеам нормален живот по цел ден ја гушкам ќерка ми и не давам влакно да падне на неа, нема да стигнам да јадам ама на секој зрак сонце сме надвор, ама имам право и да се чуствувам како што пишав.

 

Јас дојдов само да кажам дека имам баба-херој!

Детето ми е со температура. Баба ми дојде да ми помогне околу него. Цела вечер го нишка и око не е склопена , 80 годишна жена.
Капа ѝ симнувам, значи жениште.

Ми се плаче од радост кога ја гледам како му се радува на правнучето.
Мене ме изгледа, сега го гледа син ми.

Господ да ми ги поживее, без нив не знам што би правела. Ги сакам со целото мое срце.

 

Јас колку само лошо се осеќам на секое одење на работа кога се влече по мене и ми вели мама не оди на работа и плаче со липање. Значи секој можен ваков ден го проколнувам денот што не можам да седам дома со него. Му фалам, одвај саат два ме гледа по станување и јас морам одма да се спремам да излегувам…секој ден исто. Значи срце ми се крши, што не се родивме сите богати да не мораме да го минуваме ова секој ден…
Знам дека е нормално ама не сакам детево да си плаче по мене и да ме моли да седам со него.

 

А јас осеќам грижа на совест што малку ми фали работата. Пред некој ден ме побараа за една дилема, отворив лаптоп да им помогнам и се почувствував “убаво”.
На висока позиција сум на работното место, имав главен збор за многу работи и сега кога гледам како некој друг го работи моето, на друг начин, многу нови работи, нови клиенти, малку сум љубоморна.
Не знам дали е нормално ова да го чувствувам?
Си го сакам многу детето, ама не можам ни да замислам да напуштам работа, првично од финансиска позиција, ама и од многу други аспекти. Чувствувам грижа на совест према ќерка ми што сакам да одам на работа, а не да бидам со неа дома на пример, после породилното. Можеби дека е мало бебе, не разбира премногу, мене ми е исто ново, реално е монотонија додека е вака мало, милион причини ми се вртат во глава, а пак осеќам вина.

 

Јас сум дома. Работи мм, пошо кога бев бремена се затвори фирмата и со мм се договоривме додека наполни 2 да сум со него после он градинка јас работа. До пред некој месец му требав јас ама сега го бара мм. По цел ден е тата, тати, тато насабајле станува во 6ипол по татко му, плаче ако го види да излезе, скришкум бега мм од дома за на работа што се вели. Знаеш зошто? Он е цел ден на работа, со мене е нон стоп, навечер кога ке дојде мм скока низ дома како магаренце некое од радост. Верувам дека и да е обратно би било исто. Нормално му фали, му фалиш ти твоето присуство, да поминувате време заедно. Поентата ми беше дека кога тогаш ке мораш да тргнеш на работа или ти или мм или јас и ке го прават истото по тој родител што им фали повеќе во текот на денот.

 

Ич да немаш грижа на совест. Скроз исто се осеќав и јас со првото дете. На работа ете така по потреба почнав да одам кога бебе беше 4 месеца. 10 мес имаше кога се вратив со полно работно време и ниеднаш не помислив дека требало повеќе да останам со неа дома. Тогаш така ми беше.
Со второто сега сум дома. Сакам да се вратам на работа, ама повеќе сакам да сум дома. Не се каам како сум направила со првото, зошто тогаш не се осеќав вака. Малиот е сега 13мес, и дури сега почнав да размислувам да искочам од дома.

Така да секако е нормално да се чувствуваш, и вака и така, и се е во свое време. Ако мислиш дека работата ќе те исполнува и малото има кој да го чува, не гледај назад. Ако си среќна и исполнета како личност, ќе бидеш подобра мајка кога ќе си дома со детето.