Мајчински муабети (не е за барање совети)

А мојов син па од дома нејќе да искочи па и да сакам да се дружам со некој не може да се погодиме. Ти му викаш ајде надвор на лулашки пример ко да си му рекол на колење го носиш одма тантрум, па као му се спие па млекце бара и церемонииве траат 45 мин во најмала рака веќе не ти се ни искача сите можно фази на лутина и депресија си ги поминал и почнуваш да се соблакаш и ќе рече ајде одиме? Тебе скршен филмот ама јбг одиш.

Со луге што не ги гледа често никако не комуницира, еве и со сестра ми пример ќе дојдат или ќе отодеме и ќе му рече да пукне тој гледа и ништо не мрда. А дома е 300 на саат не може да земеме здив ни минутка. Со баба и дедо е опуштен и во градинка. Све остало јок. Плажа нејке, роденден а му спомнеш торта свеќи боже сачувај. Што дете се погоди не знам. Нерви кинам со него што е ваков.
Затоа сестра му сегде ќе ја пикам и кај секој ќе ја оставам да ја чепка држи што и да е.

А за интимата тешко е реално првите години. И ние само нешто викаме све што се збори е поврзано за децата. Секој муабет со некој одбранбен став ко да се напаѓаме многу ми е смешно и тажно истовремено.
Со денови може да се погоди да не се ни бациме ни гушнеме од што сме преморени. Еднаш ја скрати брадата поише од обично, инску со брада е 15 год, не го приметив до следниот ден
Ама мислам станува полесно кога ќе спијат цели ноќи без будење, кога се заигруваат сами децата, па ќе има време човек да се посвети и на себеси и на партнерот.

 

Успеавме од 10та Со едно 100 пати разведување измеѓу и закани дека ќе летал од тераса шаторот.

 

@1209 ќе се вратат заљубените погледи, дури и многу поинтензивни од што биле претходно. Стрпете се уште малку. До третата година на малово бев сигурна дека ќе се разведеме со маж ми После тоа, кога стана полесно со дете, прво најдовме повеќе време за нас, второ кога гледате посмирено какво прекрасно човече растете и воспитувате и дека целиот ваш заеднички труд и умор вродува со плод, не може да не порасне љубовта помеѓу вас. Вашата врска станува уште посилна, верувај.

 

Мојава многу сака деца, ама во последно време ја приметувам дека се срами и и е непријатно ако некое дете ја одбие за игра. Таа оди сама, јас ептен ја мотивирам да оди да праша како се вика детето, дали сака да си играат заедно (зашто сум интроверт јас и ептен ми е криво што не можам да разговарам со други) и ептен ми е криво кога децата не сакаат да ја примаат во друштвото, па обично трчка како кутре позади нив и игра сама. Си има моменти, ама обично змае да си игра и да биде разбрана во група кога е. Кај баба ѝ за викендите кое доаѓаме си најде другарчиња ептен погодени темпераментни и кога се тука цел ден е игра. Инаку бројче нема врска машко-женско, мојава ептен сака бесни игри си има и смирена и безбедносна жичка де, ама повеќе сака да беснее.

За страста дефинитивно се враќа откако дете ќе почне да преспива зашто и вие поодморени се осеќате, ама ете тогаш се случува нова бременост, ново бебе и така пак се губи

 

Уфф на маж не ми текнува .... некогаш си велам требаше да не се мажам дете преку ин витро со донор и рајат ....ова хормониве на зло ме тераат ...ужас ужас бе не можам ни телово да си го гледам

 

Јас не купив шатор ама го изнамеркав овој од видеото, склопувачот тоа

@1209 , тек пред месец ќерка почна повеќе да се заигрува со деца. Уште не и е сеисто за да даде играчка ама барем бркање, лизгалки, чуда се вклопува.
А за пентерење рамен и нема. Пред некој ден во нова игротека, демек вработена ќе ги чува, ние раат да седиме.
По 5 минути имаш, ај мајка дојди и внимавај на детево. Срцев удар добивам вика кога ќе видам кај е качена.
И толку од мојот раат

 

Да и ќе дојдат подобри времиња. Не е до родителството мислам туку до трката за финансии, успех, гледаш да му обезбедиш ништо да не му фали, трчај да завршиш домашни обврски, трчај на работа…како и да се осеќаш е во ред, нормално и разбирливо. Само гледајте да најдете барем 5мин во денот да се гушнете и да си кажете по еден убав збор.

 

Во парк не се влечат играчки, во парк се носи дете да се истрча, да се лула, лизга на лизгалка...
Јас сум од тие што одат со РАЦЕТЕ ВО ЏЕБ и не, не ми е мака да однесам играчки, оти замисли сите имаме играчки, ама баш заради тоа плачење од страна на други деца за играчките не носам.
Оти колку и играчки да однесам, туѓите се секогаш поинтересни и секогаш ќе има плачки.
Кога нема вака некои паметници што понеле се што нашле од дома, мир е во паркот. За еден никаков балон еднаш настана хаос, не па за друго.

 

Шала настрана, ама се надевам дека е вистина ова. Ние исто немаме време за нас. Оти малата и меѓу НАС спие. Навечер сме изморени, јас особено ради неспиењето со малата. Мене еве ноќе кога одиме да спиеме, буквално ми е како трета смена да почнува. Се буди често, ме фаќа да презаспие, некогаш је мачи нешто, некогаш е жедна, ќе побара вода, млеко, цуце... Некогаш не може да заспие одма, па трае со саати.
До 9ПМ денот после е мноогу долг. Кај и да идеме со неа, јас трчам по неа нормално. И на игралиште, и во јавен транспорт и во продавница, она сегде бара внимание. На крај сум да не можам коските да си ги кренам од креветот. Изгледам многу изморено и неодржано. Со темни кругови под очите, неенергична.

Сега почнав со нешто, демек сама себе да си се пронајдам повтроно, сакам да видам за работа и жими тоа за мене.

Посакувам стврано со маж ми да имаме пак муабет нешто, нешто друго освен малата. Кај мене се е толку монотоно, што ми иде сама од себе да се разведам.
Сакам пак заедно да се прошетаме и три, само три минути да пуштиме безгрижно мозок на пасење. Да се напиеме по едно пиво и да си кажеме по некој убав збор.
А уште ми е љубов, најсакана личност на светот, ама како да сме отуѓени некако.


Децата да не делат и да не си играат едно со друго, е скроз нормална фаза. До 3 години и не можат којзнае колку да се заигруваат, повеќе се набљудуваат едно со друго. Моето сака со поголеми деца, од нив има што да научи, малите и се досадни.
Да земат играчки од другите е исто нормално. На секое одење во песок кај што има многу деца, некое лопатче се губи, друго се донесува на дома и така е.
Моата имаше фаза кога стануваше нервозна и удараше дури дете кога ќе и земе играчка. Сега ја пазам и и зборам постојано, дека ќе и ја вратат и дека ако сакаат заедно може да си играат или она нешто друго да прави, да се лула, да се лизга или со топка. Зема исто од други деца играчки и на нив објаснувам исто дека
ќе ги врати, само да ги види сака.
Периодов е таков, ама додека се осамостојат веројатно, тоа е тоа.

 

Скроз се согласувам со ова. Па уште во парк пред зграда кога ќе донесат чипсови, соленки, гумени бонбони ми се темни. Јас разбирам деца се, ама мн се нервирам со тие работи, пред зграда си излегол на 1 саат не си отишол во градски парк па сите грицки да ги земеш...

 

Таков хроничен умор чувствував со детево мое, што бев на лекар да ми земат крв и бев убедена дека нешто не е во ред со мене. Кога ова доаѓа од човек како мене, што воопшто не е паничар или хипоходрик, значи уморот навистина беше страшен. Не можев да се поднесам себеси, од тоа будење по цела ноќ, сабајле не можев да станам од кревет. Не можев да верувам дека немам никаква болест и дијагноза, а се чувствувам така како што се чувствувам. Матичниот ме убедуваше дека е нормално кога имам мало дете, јас мислев дека не е можно. Така да, знам како се чувствуваш и знам што значи магичен круг. До ден денес се буди моево, а не па твоето толку мало. Јас можам да избројам на прсти колку пати ја преспал цела ноќ, еве синоќа се разбудил и сам отишол во дневна, отворил фрижидер, сакал ладно млекце да се напие. Му ги слушнав чекорчињата низ ходник и скокнав од кревет. Крвта ми се смрзна од помислата - што ако фати накај балкон (иако имаме осигурувачи на бравите) или не дај Боже, заборавиме клуч на влезна врата и не го слушнеме Со децава цело време си како на игли, нема тајм аут.

Ама, никогаш немаше да се одлучам за второ дете, доколку не се пронајдевме повторно со маж ми, верувај ми. Имав кажано дека додека не поминам макар еден одмор каде што барем делумно ќе почувствувам дека сум на одмор и доколку не почувствувам дека сум се пронашла повторно себеси и љубовта со маж, никогаш нема да кажам - спремна сум за второ. Имаше денови каде што го гледав маж и не можев да поверувам дека тоа е истиот човек со кого сум заедно 15 год и кој толку знаеше да ме насмее порано и секоја тежина од мене со еден збор да ја превземе и да ми ја олесни…едноставно не ми беше јасно кој е тој човек до мене, со кога имаме само формални разговори за дете, кои 80% преминуваат во кавги

И детуле потпорасна Се намалија тантрумите, почнавме да гледаме дека сето зборување, учење, труд, било складирано некаде во неговото мало главче и чекало само момент да ни покаже дека се е слушнато и научено. И ќе си седнеме со маж навечер, така длабоко ќе си вдишеме и ќе си кажеме - Господе Боже колку е прекрасен И ќе си раскажеме што направил, со што не оставил подзинати и што сме научиле јас и маж еден од друг, ќе си кажеме на кого му се очите, на кого носето и на кого личи и како му се менува фацулето и ќе си издишеме длабоко исполнети со благодарност и благослов за ова што го имаме, за се што сме постигнале во животот, за сите одлуки што сме ги донеле. Што се имаме еден со друг, што го имаме него, што го чекаме бебе И љубовта е тука, посилна, попрекрасна од претходно. Исполнета со мир, со други цели и амбиции, со други желби.

Само треба време и се си доаѓа на место. Нема да биде како што било пред дете, тоа не е можно, ама ќе биде на друг начин убаво Разговорите за дете ќе се провлекуваат во секој друг разговор, на било која тема, ама тоа е таа нова реалност. Време за вас ќе наоѓате секој ден, дали со некоја серија, пиво на балкон или трач муабет за некој небитен, ќе ве зближи и опушти. Нема да бидете толку исцрпени и под стрес. Тоа што си почнала да наоѓаш време за себе, ќе донесе за брзо позитивни резултати

 

За во градинка дали да имаат или немаат играчки оставам ти да кажеш, гледам дека ептен го имаш ПРОУЧЕНО родителството. Јас лаички терам, во темно така бутам и гледам во пракса како е, реално. Граници не знам ни што се, не па да ги поставам

 

Пред некој ден кога сврза прв пат 3саати дремка вечерта од 9 до полноќ, баш вака прв пат се осетив после 2ипол недели со прво новороденче за кое мислевме дека сме толку многу спремни ама искочи дека немаме поима ама ете така скоро три недели спиеме во дневна на гарнитура искривени … и кога заспа подолго си се гушнавме и почнавме да си збориме колку е убава и колку сме среќни и уморни овие 2ипол недели а сеуште сме само на почеток и којзнае што не чека а се осеќаме како секогаш да била тука… јас сум хаос со хормони па емотивно си се испорасплакувам секоја вечер и барем еднаш преку ден додека сум сама со неа а мм е на работа … и тскс поминуваат деновите … сабајле станав во 5 ја нацицав и она си продолжи до 8јас седнав на гарнитура до неа и така блеев пошто не можев да презаспијам зошто она беше легната и раширена на пола гарнитура и така си ги гледав и нејзе и маж ми како си спијат и си останав без спиење

 

Којзнае шо гледаш

 

Те цитирам зошто потполно се согласувам со тебе од збор до збор.
Плус им треба иновација од никаква играчка да смислат нешто да си играат ете не мора ни лулашки, од едно стапче ливче и камче можат цела игра да направат иако најчесто се бркаат и лизгаат.
Градинка и дома се сосема други приказни и нема врска со одење во парк.

 

Моево е од тие што сакаат да пофатат туѓи играчки, да допрат, да видат. Неуморно скроз. Најчесто другото дете што сме пофатиле играчка е тоа што плаче, па убедување дека само ја гледаме, што и е така, па се учиме мојава да враќа и да не фаќа без да праша ама дела на 2,5 години тој концепт и е јасен, тешко тоа.
Инаку стварно не ми се носи торба со играчки во парк ама воопшто.

@Emy867 , почнавте со градинка?

 

Почнавме
Арна е таму, ама дома додека да тргнеме
Сакам, нејќам, плачки...

 

@jolene @Marge да еве и јас сум убедена дека сум болна, толку немам енергија и се осеќам како телото да ми е константно исцрпено, здрвено и неенергично, плус сега на топлово дека сум со хипотироидизам многи ми е мачно.
Првиот проблем е дека и моето сеуште се буди по 4-5 пати ноќта, бара вода, цице, нози го болат…и одма да презаспие јас веќе сум се разбудила, ефективен сон повеќе од 4 саата немам веќе 2.5 г и веројатно е нормално да се осеќаме вака ради тоа ама морам да одам на доктор сепак.

Малце ми олесна штом велите дека кај сите е исто во бракот, мислев јас сум само проблемот. Со мм сме заедно скоро 20г, тој ми е и најдобар другар не само партнер и не сакам да се осеќа лошо ради мене.

Во парк и јас не носам играчки најчесто, некогаш ако излезе од дома со кола или топка да шутираме, ако има камчиња носам кофичка. Не гледам проблем да одат децата со играчки, кој што сака нека носи, јас не сум сопственик на јавен простор, ако сакаат храна нека носат.
Ако ме нервира ќе седам дома.

Децата секако треба да научат и да делат и да се караат за играчки и да прифаќаат дека не може се да земат. Тоа е тоа.