Еднаш еден човек ми рече сакај чедо , сакај за да бидеш сакан ...така и правев сакав , премногу го сакав но тој не ме сакаше јас не бев сакана од него . Тој не ја знае мојата тага за него несакам ни да му ја покажам зошто знам дека е со друга , ме боли мислата дека тој ја сака неа а не мене .Целата младаост ми помина со плач ,пискотници од плачот на моево срце кое премногу го боли вистината ...сакам да му помогнам но тоа полека се гуши и испушта вресок со бол како од жиг нанекое подгреано железо ,кое полека го удира и го жигосува ,,Господе помогни ми градите ке ми пукнат од гушењето ,очите крвави немаат повеќе солзи за плакање . Бледа сум усните темносиними трепереа како и моево тело ,ги вртев очињата и гледав наоколу каде сум , што правам сега зошто ми е тешко..но немав сили да прозборам не геледав ништо предсебе ,ми се вртеа работиве , не ги препознавав .Тешко ми е и болот ме убива полека ,се молам да ми помогнат но и тие незнаат како ,ги гледам со замаглено светло во моиве очи ,ги гледам далие тоа ликот на мајка ми која бесконечно испушта солзи, плаче и нешто зборува мрмори со усните ,но не ја слушам .Единственото нешто што го слушав е одчукувањето на моето срце кое забрзано чукаше.Ме избива ладен пот се тресев и тогаш заспав . Се разбудив некаде далеку ,далеку во еден убав но мрачен свет во кој влаедееше мирот ,талкав наоколу се губев и пак се враќав но немаше никого освен јас ,се зачудив каде сум? ...имаше ливада голема ливада во која цутеабезброј миризливи цвеќиња ,имаше и чудни бубачки кои летаа на кои им се возхитував седнав и ги гледав .Облаците се претвараа од една во друга боја се беше весело и убаво , незнам колку време помина , но единственото што го знаев е тоа дека се ми изгледаше како таму да не постои времето . Така гледајќи реков “зошто не си тука со мене во оваа прекрасно место “ одеднашкако цвеќето да се разбуди се заврте и ми рече “не тагувај девојче, многу тага имаш во себе заборави го минатото и продолжи со животот ,”. Јас се зачудив ,како е возможно тоа ,цвеќето да зборува ,во далечините се слушаа пискотници некоја врева ,некој плач , некоја болка ,го слушав гласот на мајка ми ,која плачеше и ме проколнуваше да се вратам .Но незнаев како со самата мисла продолжив да го следам гласот . Се вратив со мислите и полека ги отворив очите таму беше мајка ми ,татко ми и моите сестри кои плачејќи се насмевнуваа и ми рекоа се врати ,жива си . Татко ми ме погледна во очите , ме бакна и ми рече “која сила те врати во живот ќерко моја “ ,јас незнаев што да му одговорам , со мојата рака му ги тргнав солзите од образите и му реков “те сакам тато “. Поминуваа денови јас сеуште немав сили да станам од креветот сите се шегуваа со мене сакајќи да ме развеселат но јас сеуште ја носев болката во себе иако се вратив од смртта.
Кога отварате тема, искажете мислење, побарајте совет или поставете прашање. Темите треба да поттикнуваат дискусија. Од првото мислење на оваа тема не станува јасно дали се работи за вистинска случка и дали и каков совет се бара, па затоа е заклучена.
