Митот за совршената жртва

Да се надоврзам на @Lianna Anna и @Amellie13 токму сфаќањата кои општеството како генерализација ги има кон жртвите, предизвикува истите да не побараат помош.

Системот (и механизмите за заштита) се сочинети од луѓе од конкретното општество, кои можеби ги делат истите тие предрасуди кон жртвите, затоа и со право жртвите немаат доверба во системот.

Овие работи се искоренуваат прво преку политички одлуки, односно намалување на личниот суд и сфаќања на луѓето кои работат во системот (полиција, социјални работници, медицински кадар...)
Нештото ќе стане прифатено од пошироката маса само тогаш кога системот ќе постапува онака како што треба, без оглед како се чувствуваат оние кои работат во него.

Кога ќе имаме систем кој сериозно ќе ги сфаќа жртвите, независно кои се и што се, кога и на сексуална работничка ќе и' се верува дека е силувана и дека и во брак постои силување, кога насилниците ќе бидат казнувани многу построго него што сега се, можеме да очекуваме дека и "обичниот народ" ќе почне да прифаќа некое ново поведение или нов светоглед.

Ниту онаму каде што се најуспешни во справување со овој проблем не им се сонило како треба. Таа еволуција потекнува од оние кои знаат како треба и ги носат правилата, а тие кои треба да ги почитуваат мораат, затоа што инаку би биле казнети.

Сè додека самата држава не интервенира, вистински, за заштита на жртвите, можеме да зборуваме до недоглед и рандом народ да ти вика - во која нво те научија вака.

 

Касниш,многу касниш. Одамна ми е надраснат моментот со делење епитети како растурикуќа, многу долго пред да се разведам, ако си прочитала убаво. Тоа го напишав од гледна точка на истите тие луѓе (па околу 80% од народ на Балканот) кои и мене ме исмеваа бидејќи и подадов рака на швалерката за и таа да спаси жива глава. Арно ама таа цело време си играла мајтап со мене. До ден денешен не ми е јасно чуму беа тие лукави игри јас секако се разведував.

Многу луѓе се повлекуваат од помагање бидејќи биле изиграни или ставени во многу лоши ситуации, не еднаш, многу пати. Јас се уште не сум се откажала, и немам селективна емпатија, ама дефинитивно почнав да внимавам на кого ќе ја трошам својата енергија, бидејќи луѓе кои не сакаат да бидат спасени јас не можам да им помогнам.
Еднаш се најдов во ситуација (со комшии) и виновна да бидам како јас бракот сум им го растурала зошто сум викнала полиција. Полицаецот ми рече дека може и казна да добијам за ,,лажно,, пријавување, а може и да ме тужат од каде да знам. Знаеш зошто пријавив, и покрај сознанијата од соседите дека редовно се тепаат и ме советуваа да не пријавувам?! Бидејќи кога јас бев жртва моите соседи се преправаа дека ништо нит чуле нит виделе. Е затоа народот не сочувствува со нив,не ги разбира. Јас како поранешна жртва еве кажувам дека не можам да ја разберам швалерката на мојот поранешен сопруг. А вие ако знаете поучете ме!
И тоа нема никогаш да се промени бидејќи ваквите размислувања постојат и во најразвиените држави каде свеста на луѓето а и вербата во системот е на завидно ниво.


Тоа што ми била изневерена довербата многу пати ми дава право да бидам претпазлива.

И да,пред Бога сите сме исти. А пред законот треба но за жал не сме.

Ти на колку швалерки на маж ти си помогнала (или си пробала да помогнеш) додека си била под закани за својот живот ?

 

@tambelina и те како имаш право да немаш доверба, и да си лута на бившиот, швалерката... тоа е човечки.

Но, во даденава тема, добар пример е затоа што таа е сè освен "совршена жртва". Односно е добра кандидатка за "сама си го бараше".

Тоа е целиот муабет, да, нејзините избори се далеку од чесни, но никој не се раѓа инхерентно лош, за да дојде до тие избори постојат причини, за кои можеби ниту самата не е свесна, кои секако не можам да знам кои се.

Но токму тоа што го кажуваш е показател како ќе реагира средината утреден ако таа реши да си оди од него, а тоа е нема да биде прифатливо дека е, вистински, жртва.

 

Мислењето на Тамбелина, со наједноставен пример ја објаснува динамиката меѓу жртва и совршена жртва, концепт што често се поврзува со тоа како општеството перцепира страдање, вина и одговорност. Во нејзиниот случај, општеството покажува повеќе емпатија и сочувство кон луѓе што исполнуваат традиционали и општествено прифатливи улоги на жртва, во случајот, сопруга која е мајка и еден вид столб на семејството.

Наспроти тоа, љубовницата, иако и самата жртва на истата токсична фигура, се гледа низ призмата на нејзиниот морален компас и избори што ја прават лесна мета за осуда.

За општеството, совршена жртва е таа што е невина и беспрекорна, што го засилува колективниот порив за поддршка. Љубовницата, иако страда од истиот насилник, не предизвикува исто сочувство, затоа што нејзината улога е помалку прифатлива од морална перспектива. Значи не ги добива истите симпатии, бидејќи нејзините избори ја поставуваат надвор од тој идеален калап.

Инаку, страдањето не прави разлика. И љубовницата и сопругата се жртви на истиот човек, но перцепцијата од страна на општеството создава морална хиерархија.

Што ме носи до ова:

Само преку систем кој безусловно ја признава вредноста на жртвата, без оглед на нејзината професија, статус или лични околности и кој недвосмислено ја третира секоја форма на насилство, може да се иницира социјална промена. Пошо, историски, речиси секоја општествена промена е иницирана од структури кои ги разбиваат постојните норми и создаваат нови стандарди.

Ама, дури и во најразвиените општества, целосно искоренување на овој проблем останува идеал, (на жалост) а не реалност. Сепак, промената најчесто еволуира од оние кои ги создаваат правилата и инсистираат на нивна имплементација, а почитувањето на истите мора да биде строго санкционирано кога ќе се прекрши.

Ако тоа значи дека ќе се казнуваат поединци во системот кои ја игнорираат или девалвираат жртвата, тогаш нека биде така. Ако тоа значи дека ќе се воведат обуки за сите кои работат со жртви и ќе ги учат дека нивната задача не е да судат, туку да помагаат, тогаш тоа мора да стане приоритет.

Се започнува и завршува со системот. Системот треба да биде пример кој општеството ќе го следи. Без тоа, жртвите ќе продолжат да молчат, а насилниците да профитираат од тишината.

Да се објаснам дека Тамбелина не е фокусот на дискусијава, туку нејзиниот личен пример чисто за илустрација.

 

Сигурна сум дека некогаш сум кажала нешто како „си го барала“ или „си заслужила“. Но колку повеќе мислам за тоа, сметам дека тоа се зборови кои доаѓаат од длабоко вкоренети општествени ставови, а не толку од свесно размислување.

Во последните години, се трудам да ги преиспитам своите ставови и да разберам како сум дошла до тие заклучоци. Често сфаќам дека голем дел од нив се производ на интернализирана мизогинија – суптилни, но длабоко вкоренети идеи за тоа како жените треба да се однесуваат, изгледаат или живеат во општество изградено од и за мажи.

Интернализираната мизогинија ни го наметнува и концептот на „совршена жртва“ – идејата дека за да сочувствуваме со жртвата, таа мора да биде беспрекорна. Не смее да има недостатоци, грешки, ниту „сомнителна“ историја.

Секогаш се бара начин да се најде нешто што ќе ја оцрни жртвата – како се облекувала, каде била, што кажала, или како се однесувала. Овие наративи се директен производ на мизогинијата која општеството ја прифаќа и нè учи да ја репродуцираме, дури и несвесно.

Не постои „совршена жртва“, бидејќи сите сме луѓе со недостатоци. Но, токму оваа перцепција на совршенство ја одразува мизогинијата што бара жените да бидат безгрешни за да добијат заштита или правда.

 

Ова е далеку од мит ако институциите место да заштитат дофрлуваат како не изгледаш за жртва. А тоа се случува доста. Може за да си баш жртва треба да си ко парталче(?). Зашто да, претежно тие неизмиените позади столчињата ја ,,решаваат" вашата ситуација, делумно влијаат и ве спречуваат да ги информирате. Поточно, сте дискриминирани од сам почеток и кога сте - сето си го менува текот.

Општеството како општество е доволно брутално, сето полемизирање е излишно. На крајот на денот, секој еден ќе ви рече дека личната битка е само лична, никако поинаку. И ова остава простор за отварање многу повеќе прашања. Тоа е веќе друга (неисцрпна) тематика..

 

Ќе додадам уште еден пример за овој феномен. Се испостави дека Џорџ Флојд бил насилен кон неговата бремена жена (не знам дали е точно, ама еве нека е), и имам сретнато коментари што го спомнуваат овој факт кога ќе се спомне неговиот случај. И ова е показател како не можат луѓето да сварат nuance и да ги гледаат работите во контекстот во кој се наоѓаат.

Во овој случај веќе не збориме за ,,неморал" во наводници (промискуитет, носење непристојна облека итн.) туку за вистински Неморал кај жртвата. И тука мислам дека е клучниот момент каде на сите ни е тешко, ако не и невозможно, да осетиме емпатија. Што ме води до тоа да мислам дека на погрешен начин се пренесуваат грозоморните дела, или на погрешен начин ги восприемаме. Автоматски како луѓе сме склони кон тоа да создадеме некоја слика за груб страшен насилнил наспроти мила нежна невина жртвичка. И кога ќе се открие дека жртвата всушност во друг целосно неповрзан случај била насилникот (или виновникот), ни се руши цела слика и веднаш новата слика ја проектираме секаде, па дури и во првичниот случај.

Затоа можеби треба да се стремиме жртвите да ги гледаме изолирано, само во контекст на случајот каде се жртви, и целосно да ја одделиме нивната личност од случајот. Впрочем, така треба да ги гледа законот, ама ако почесто го применуваме тој мајндсет општо во општеството, можеби полека ќе се искоренуваат тие biases и на суд.

 

^ Џорџ Флојд беше и џанак, ама и тоа реално не е релеванто. Мислам, далеку од фина личност за опкружување бил човекот општо, СЕПАК тоа нема допирна точка со начинот на кој беше третиран од полицијата и начинот на кој умре.