Можно ли е младите во Македонија да живеат самостојно?

Да, скоро секој што работи во државава може да живее самостојно. Без разлика дали ќе изнајми соба за 50 евра или стан во Ѓорче, барака во Драчево, гарсоњера во Дебар маало. Може да се докопа да си ја плати киријата за сопчето или станот, заедно со режиските трошоци. НО, дискусијава не е толку за тоа дали се може, туку станува збор за личен избор, за план за трошење на заработеното и за квалитет на живот. Одлуки за што и до кој степен ќе се крати и дали вреди сето тоа на крајот на денот.

Искрено за мене човек што работи и придонесува, ама баш никако не можам да го сместам во категорија размазен и врзан со папочна врвца за фамилијата. Избори се во прашање.
И во оваа чудесија од држава не би судела никому што на чесен начин си ги заработува парите и се труди да се издигне над цела прашина. Зошто познавам луѓе што цела младост не отишле на одмор. Што европските метрополи им се мисловна именка. Што цел живот со едни фармерки биле. Па да, не ми е воопшто смешно ниту размазено ако решат дека првите неколку години од своето работење ќе сакаат да видат и тие малку од убавата страна на животот, наместо да живеат во пола соба со кришка леб и маргарин. И тоа не знаачи дека се мрзливи и дека нема да успеат во животот.

Има луѓе што не ги чека стан да се вселат, не ги чека заштеда на штедна книшка, па си собираат за учество за кредит и си прават долгорочни планови.
Има луѓе што работат, но не се кредитоспособни, а сепак сакаат да вложат уште неколку илјади евра во образование.
И има уште многу разни комбинации на животни прилики и неприлики што може до недоглед да се редат.

Има и размазени паразити што можеби живеат и многу подобро и на повисока нога од некои што се претепуваат од работа, ама тоа и не е баш тема на муабет овде колку што разбирам.

Скоро и да не познавам млад човек што не сака да си оди од дома и да си почне нешто свое. Ама не и по секоја цена и не одејќи по една забетонирана траекторија што е ко божем најправилна. На секој ќе му покаже времето какви животни избори си направил. Некои се гледаат одма, некои малку подоцна.

Она ставање на сите луѓе во исти кош и тргање од свое лично искуство како тоа да е најточно и највистинско во најмала рака е одбивно. Никој не знае што го чека и дали ќе биде секогаш способен да се избори со она што ќе му долета пред нос, па за момент да застанеме со тоа ревносно вперување на прст.

 

Ама не наметнувам(е). Како не разбираш, негов избор е и тука треба да ти стои точката. No matter кој избор е тој, не може да му биде дисквалификуван само зашто вас ви личи како живеење во беда.

И темата е дали е можно младите да живеат самостојно, а не дали Бриџит и пар ликови овде сметаат дека живеењето со родители е поисправно од живеењето надвор од родителскиот дом.

Има луѓе кои не сакаат со родителите да живеат. Многу такви има. Ако вие не сте дел од нив или не ги гледате, не значи дека не постојат. И за нив, тука 15 страни се обидував да објаснам дека не е невмозжно како што некои ликови сакаат да кажат.

Да, тешко е со 250 евра, ама не е невозможно. Зошто некој би го правел тоа, well... for the fuck*ng sake of it. Дали е сексот, дали е татко им што ги тепа, мајка им што им бучи со усисивач или прави загорен ориз, дали е баба им што хрчи, на кого му е гајле, има илјадници причини и сите се легитимни.

 

Види, овде нервира баш тоа што уште од прва страна се изгенерализира дека сите што не си отишле од дома дека се паразити и дека севезден одат на антицелулитни третмани и уметоци за вештачки нокти.

Легитимни избори има и од другата страна и баш затоа нема потреба едните секогаш да се подобри, похрабри и поуспешни од другите. Туку само си одбрале нешто што на нив им се чини подобро во моментот.
Се дур човек си работи и се труди нема потреба да биде квалификуван како неспособна мрза, зависна од сукњата на мајка му.

 

Нормално дека има, па повеќето би сакале сами да живеат, тука збориме за реалноста -како е да се живее сам со одредена сума без претерување или илузии. Како што и има луѓе кои би сакале наместо да пешачат секојден по 2 часа во секакви временски услови, да можат барем карта автобуска да си платат а да тоа не биде сметано за луксуз или да некој ги смета за размазени оти пудра си купиле или наместо со сапун со гел се бањаат. Темава да, се претвори во последно во потсмевање но е далеку од смешно.
Кажавме дека е возможно, но она што доаѓа после НО е исто така битно и не треба да се смета за изговор на мамини галеничиња. Барем не секогаш.

 

Капетане, ова е твоето прво мислење на темава, да те потсетам:

Не наметнуваш? Не вреѓаш, не генерализираш и не си дрзок и циничен? Епа извини, ама го правиш тоа и си таков. Немој да се вадиш сега пополека со коректност и муабет на место.

Сарказмот вчера што можеби отиде малку предалеку, е предизвикан од овој генерализирачки тон, твојот и на Чка. Најмногу боде очи што уште од поентата што ни е на повеќето дека треба да се има разбирање оти многу често се нема доволни средства да се осамостојат младите, нѐ направивте дека сме богаташи и се потсмеваме на сиромаштија. Што да ви кажам, алал да ви е за моќта на извртување и манипулација.

Туку, ги исплукавте вие двајца убаво тие што не можат, ама уште после 15 страни не сфатив кој се смее на некој што веќе се осамостоил пред брак во негова околина Секакви малограѓанштини има сѐ уште во македонскиот менталитет, ама вакво нешто не сум сретнала.

 

Не може така ноншалантно да се поттикнува народ ден по ден да се јадело паштета, па макарони, за да заштеделе.
Добро, очигледно има луѓе за кои македонското општество е нормално, а нормално им е и губењето време во неамбициозна работа од која ќе профитираш онолку колку што трошиш горе-долу, плус неколку илјадарки кои ќе ги собираш за црни денови. Во петто одделение, мислев дека со таков вишок кој ти останува неистрошен, можеш да се збогатиш низ годините.
Епа убедувањата што ги посочив погоре во постот, се еднаков булшит како фантазија на 11-годишно дете. Еден ден реалноста удира по глава, и на пример, сите тие паштети ќе си го земат данокот доколку не се променат навиките.
И се едно исто се вергла низ темата, а нема потреба. Јасно е како денот бел и сончев дека може да се живее 100% самостојно, но неквалитетно. Едноставно, преголема жртва и ризик е да се впуштиш на одреден период во штедење и мизерување, за после години да се пофалиш како сам си дошол до просечниот македонски живот - дома, работа, одмор во грчко село, повторно oграничување на месечни трошоци, и паметење на секоја цена во различен маркет...
И мислам дека е можно мрзеливи луѓе во опкружување, или луѓе кои живеат со родителите а не се по ќеиф на членовите кои коментираат, да ги навеле пристрасно да размислуваат и да ја запостават реалната слика.
Толку, се исцрпи дискусијата, а и досадна е.

 

Ауу, имаме ли подфорум научна фантастика? Некои мислења од овде комотно може да се вбројат во фантазии.

Прво, мразам скромност. Скромен човек е еквивалентно на неамбициозен. Доколку не ти е задоволство да седнеш да јадеш еднаш во месец во ресторан туку претпочиташ да јадеш макарони затоа што секако и од едното и од другото ќе наполниш стомак, тогаш драги мои ни за друго во животот нема да се потрудите да добиете по цена на вашата скромност. Цел век ќе протерате со леб и патлиџан со мисла во глава дека може и полошо да биде.
Не знам како се задоволувате со трошки. Како целта во животот ви е да крпите крај со крај и да преживувате.
Во ред, сите сме биле во такви ситуации, јас не осудувам. Сум имала периоди кога ништо сум немала за јадење ама не можам да бидам благодарна и да си кажам ех добро е преживеав, скромна сум јас, не ми треба ништо за живот, се додека сметки ми се подмирени ќе преживеам. Тотално ми се игнорантни ваквите мислења.
Зарем за тоа учевте факултети, зарем затоа се борите? За да сте задоволни со една соба, место за секс, прескокнување оброци, ама важно сами седите во таа соба.

И јас живеам сама од 18 години. Со цимери, па со дечко, па сама, па пак со дечко. И само можам да кажам дека живеев сама а не дека бев самостојна. Во почетокот беше буквално преживување и финансирање од моите. Подоцна се вработив, па менував места. Сега живеам со дечко, и двајцата со солидни примања и пак ни помагаат родителите со по некоја илјадарка. Не затоа што им бараме туку зашто деца сме им, па кеиф им е да ни пружат некој денар од нивните плати за да ние живееме комотно.

Може некој е, ама јас не сум задоволна од живот во кој мора да преживувам само се цела да бидам сама, да слушм гласна музика, да се враќам во 5 часот дома и да имам место кај што ќе имам секс без да ме прекинува некој.
Јас сакам многу повеќе од тоа.
Сакам луксузи како што ги нарече некоја од овде. Ако гелни нокти 3 пати у година е луксуз тогаш да сакам да се луксузирам. Сакам и да се фарбам на 3 месеци. Сакам и квалитетна шминка да купам, сакам козметика, сакам излегувања и смутиња во тегла.
Ок?
На столб на срам ли треба да идам што сакам лагоден живот?
Зошто чувствувате дека треба да се правдате дали носите гел на нокти или трошите 3000 за пудра. Од сите членки овде го приметив тоа.
Срамота според мене е да живееш мизерно и да преживуваш и да се тешиш дека така треба, дека сама си постигнала да крпиш крај со крај, а всушност да немаш ни за паштета да купиш. Важно на форум се курчиш дека си самостална а во пракса далеку од тоа.

Доколку цената на овој лагоден живот е да се вратам кај моите, одма би го направила. Сега за сега ми е ок, ама не се знае што носи животот. И потполно ги поддржувам оние што живеат сеуште со родители ама со тоа имаат поудобен живот, или пак тоа им овозможува да штедат некој денар.

И за крај, за мене самостојно живеење е тогаш кога само со својата плата ќе успееш да живееш пристојно. Со солидна храна, нештедење, излегувања, да можеш да си дозволиш вечера во ресторан 2 пати во месецот и одмор 2 пати годишно.
Се останато е глумење супер херои и немање допирна точка со реалноста туку живеење во бајки и фантазии.

 

Само едно нешто е срамота, на 30 години да бараш од дома пари за кафе или за влошки, како женско. Останатото ништо не е, дали ќе живееш сам, со цимери, со дечко, со родители.
Не можете да седите дома на 25-35 години и да кажете дека нема работа. Ако не почнете да работите ќе чекате некој без ни ден искуство да ве вработи на 40?
Да, знам такви случаи, затоа и зборам. Се останато е избор. Поубаво 200 евра во џеб отколку за кирија, ама не секој го може тоа. Подобро 200 евра за кирија отколку да седам дома и да чекам на мама за основни финансиски потреби.

 

Апсолутно точно, сè дур човек се труди и работи за сопственото добро и ужива во изборите кои ги направил, тоа е одлично. И кога сме кај тоа што нервира и што се генерализира... да потсетам дека во првите 5 постови финансиите беа спомнати четири пати како најголема пречка. Мојот став е дека финансиите за ништо не се главен проблем во животот, туку инертноста и мрзливоста. Парите не се ексклузивно право на децата на богати родители, туку на оние кои нашле начин да ги спечалат. Оние кои не нашле начин, нашле изговор и тоа е правило за речиси сè во животот.

Во мојот прв пост нема ништо наметнувачко. Кога велам дека си наоѓате изговор место да најдете начин, тоа подразбира:
1. Дека сакате да се отселите од дома,
2. дека барате начин како да го направите тоа.

Без разлика на мојата ароганција, дрскост и цинизам кои дефакто ги има, сè уште не сфаќам зошто влегувате во дебата за отселување од дома, кога не сакате да се отселите. Не сакате, не сакате, седете си дома. АМА ако сакате, тогаш има начин, не е дека нема.

Ако сакате, ама не го правите тоа под изговор дека не е возможно, пак со сета дрскост и ароганција ќе ви кажам дека сте неспособни и веројатно ќе останете неспсобни засекогаш.

Смогни сили, те молам и направи разлика меѓу „неспособни се оние кои сакаат да се отселат, а кукаат дека не е возможно“ и „супер ми е дома, зашо да се селам“. Да не ми се качуваш на глава и понатаму за ова.

И навикни се на мојата ароганција, пошто колку повеќе ја прозиваш, толку повеќе ќе те мачи.

п.с. Ќе заборавев... пошто ја прозиваш Чка ти и уште едно 100 души на темава. Еве го нејзиниот прв пост:

Еве да речеме ти, можеш, ама не сакаш, така се произнесе како и многу други.
Многу се произнесоа дека имаат плата поише од 300 евра, ама сакаат да придонесуваат дома.
Читај во оние брак, свекрви-снаи темите, колку девојки има кои од кај мама одат директ кај свекрва.
Прочитавме на темава и за многу членови кои не сакаат да живеат со цимери, тоа не го сметаат за осамостојување „?!?“

Све што јас гледам се факти факти факти. Е после ви ја загорчи темата со тоа дека сте сакале да одите на фризер, маникир и да пиете смутија од теглО. Well Boo-hoo. Не можете емоциите да ги извадите на површина ко возрасни, не па куферите од дома.

 

Реков дека не пишувам повеќе, и два пати го погазувам својот збор, но ова е последно.
Ме интересира, дали читате систематски сѐ на темава? Или онака, ќе прочитате едно мислење во кое е направена некоја груба пресметка и ќе се фатите за неа ко слеп за стап?
Мислам дека е второто. Затоа што ако некој пред да ме цитира и дрзнува да ми кажува каква личност сум на форум, прочитал сѐ што е пишано од моја страна и ја има комплетната слика, нема да го пишува тоа што е напишано.

А сега да повториме, не, не сум личност што се задоволува со малку. Не, не живеам по примерот кој претставува некоја груба пресметка за трошоци на луѓето кои се мнозинство во Македонија. Јавна тајна е дека просечната плата не 500 евра како што ја прикажува јавноста, туку 200-250 евра. Во помалите градови платите варираат и до 10000 денари, нема ни цели 200 евра. Значи луѓето се приморани, без разлика дали сакаат или не сакаат, да научат да живеат со нив.
Ама сум била во тешка финансиска состојба, и да повторам уште еднаш, знам што ми треба и што не, за да бидам задоволена. Ако некој ме прочитал добро, ќе знае оти сум напишала квалитетен шампон и дека имам чуствителна кожа и скалп, ама ајде само да се цитираме и да изиграваме фраери ако исмеваме стандард на пола луѓе, или ајде нека биде третина, во нашата државичка. И не ми треба шминка, точно. Тоа е па мој избор.
И не велам дека има комоција со 200 евра примања за кирија и живот, ама тврдам дека се живее. Може некој да го побие тоа? Не, затоа што, ајде уште еднаш, тоа е плата на повеќето во нашата држава.

И знам како е да се работи по 72 часа без одмор и спиење и да изгледаш како жив мртовец за некој денар плус, ама не сум пишала. Што резултира со, "Задоволна си со својот живот?". И одговорт е: СУМ. Сум научила што ми е битно и неопходно за живот, што може а и не мора, и она што ми е целосно сувишно. Оке? Пишав што ми претставува мене луксус, ако некој го интересира нека се врати поназад и нека прочита пред да почне со претпоставки за маскари и тушеви.

За одражување хигиена пишав, ама ајде уште еднаш. Повторно, колку треба на личност што живее сам, или еве со (еден, оти гледам некој ме чита во множина и тука) цимер, сјај и прашок, што се фативте само за тој сјај побогу, за месец или два? Времето во местото кое ќе го изнајам за прстој би ми било спиење од 5 часа ако се лажеме, и општо во текот на денот уште 5 часа. Знак прашалник е дали ќе јадам еднаш таму, па да ги измијам садевите кои пишав некаде претходно кои се и колку се. Омекнувач не мора, точно. Кога некој нема пари за тоа, битно му е само облеката да му биде чиста.
За лична хигиена пишав, и нема да се повторам како за сѐ друго.
За облека, пошто некој не ме разбра, "не служи за 2 пати да се облече" подразбира да не оди во канта (за ѓубре) после второто носење. Сега јасно е? Ако некој ја провретрува веќе носената, без да ја испере пртходно, тоа е негов проблем.
За чистење, пишав киселина и варкина така? Најевтино, и со многу поголема сила од многу друго поскапи средства. А за други површини како плочки, подови, и санитарија постои Глос од 40 денари. И да напоменам пред некој да ме цитира и за тоа, не ги користам нив сега дома, без гајле, туку други средства, ова е само пресметка за она што е најефтина варијанта за луѓето кои располагаат со помалку средства. Јасно е сѐ до тука?
И без гајле, на перфекционист како мене и на некој што пројавува симптоми на опсесивно компулсивно растројство, нема да си дозволи хаос и нечистотија или пак мувала. И тоа е разјаснето сега?

За посета на доктор(гинеколог, стоматолог, ортопед или било каков специјалист или општ лекар), користам јавно здравство ко до сега. И не сум секој ден таму. За родендени и други прилики, и они не се по 3 пати у недела. Ќе се снајдеш за нешто што има поголемо значење, нешто поситно може да го поминеш и со 150 денари поклон.

За тој фабулозен превоз, не секој е научен да оди со кола или автобус. А пак во оние градови кои нема јавен превоз и немаат кола на располагање, одат пешки до сите локации, замислете. Дури и од пазар или маркет до дома. Или пак дом-училиште-амбуланта-курс-тренингвосала-ипакдома. Значи тоа не е ништо ново за нив.

На членот "Црна Ружа", не му обраќам внимание повеќе. Само еднаш се спуштам под своето ниво, ако некој ме сфати, океј, ако не, пак океј.
(Аргонтна сум бе и јас, треп треп)

Ако има уште нешто нејасно, жал ми е, ама сам ќе треба да излезе од мракот.

Се читаме во другите теми.

 

Зборуваме за осамостојување во Скопје, јер не прочитав никаде дека некој се остамостоил во Македонски Брод, да речеме. Тоа не од една населба во друга, туку од една во друга куќа, која е малку подолу на улицата.

И повторно доаѓаме до муабетот дека оние кои го напуштиле домот на родителите, сепак, тоа го направиле јер мигрирале од внатрешноста во главниот град или ситуацијата дома им е неподнослива.

И не, во Скопје превозот не е луксуз, туку потреба. Од работа-дома можеби и нема да ти треба превоз, ама освен таа релација, ќе имаш потреба да отидеш кај роднини и пријатели на гости, да купиш облека, да платиш сметка.

Читам и не можам да се начудам колкава среќа имате во наоѓање на станови во Скопје. Како што паметам, моите колешки едвај наоѓаа станови кои имаат пристоен мебел, нормална цена а се блиску до Центар.
Станови од 100 квадрати за 200 евра има во Карпош 4, во Центар таков луксуз има - ако се лажеме.

Еве јас како личност која има солидна плата и сеуште живее со родители можам да ти одговорам - нема ништо лошо. Всушност, не сум јас единствената која одлучила да живее вака, голем дел од моите пријатели и пријателки работат иста или слична работа како и јас, имаат солидни примања а сепак се во домот на родителите.

Од една страна остамостојувањето а од друга страна се патувањата, купување автомобил, обновување на апарати за домаќинство, реновирање по дома, купување кожни патики, заштеда за иднина.
Во мои очи првото е тапкање во место, а второто уживање. Или ќе замижиш пред ресторанот и ќе си купиш паштета или ќе влезеш во ресторан и ќе замижиш пред фактот што имаш ист клуч со родителите.

Не глумам херој, иако со платава не би ни требало да глумам, јер ќе имам доволно за стан во кој ќе живеам сама, плус ќе ми остануваат за вечера во ресторан, викенд надвор од градов, смути во тегла, фризер секој месец и облека по кеиф.

Традиција било некогаш, ама денес е опција, која според пресметките, излегува многу подобар избор. Стандардот ни е таков да, младите не можат да живеат пристоен живот надвор од домот на родителите, јер процетот на луѓе кои земаат над 500 евра плата е помал од 1%. За да живееш сам мораш да скратиш многу работи, а со просечна плата не можеш ни една соба да платиш, без да го делиш ве-цето со цимери.

 

И од квадратурата на живеалиштето, колку соби се осветлуваат и евентуално греат.

 

Не сфаќам што сте запнале со паштетата ама ај. Демек сите што не живеат со родителите само леб и паштета јадат и не излегуваат од дома, не одат на одмор, не одат во ресторани? Мислам, ја претеравте и едните и другите, од крајност во крајност одите.

 

Не сите, ама колкав процент од луѓето во Македонија, вклучувајќи ги и младите земаат плата над 500 евра?

Како ќе заштедиш пари за одмор ако платата ти е 200 евра? Па ни со 300 евра не можеш да ставиш на страна за одмор, туку за викенд, ама тоа ако и само ако платата ја користиш рационално.

 

Работа за 200 евра можеш во секој град во Македонија да најдеш. Нема потреба да одиш во друг град, ако сметаш дека 200 евра ти е најголемото достигнување во животот. Ама така се почнува, и јас сум почнала со плата помала од 300 евра, ама сум знаела дека ќе напредувам и ќе постигнам многу повеќе. Еве ме сега, ако барем за секунда почувствувам дека стагнирам нема да си дозволаам да се задоволам со тоа што го имам и да кажам дека ми е доста. Ама не дозволив тоа што почетната плата не ми беше доволна да се издржувам да ме сопре, да кажам дека нема да работам за никакви пари и да седнам дома.

 

Си го редактирала мислењето пред да ти одговорам, а повторно си го заобиколила прашањето: како со 200 евра ќе заштедиш за одмор?
Велиш и тие со 200 евра оделе по ресторани и не јаделе само паштети, дури и за одмор можело да се заштеди. Факат не ми е јасно: какo?!

Сосема си ми ги извртела муабетите, а тоа не е мој стил на дискутирање.

Каква врска има стагнирањето со задоволувањето со малку? Искрено, ме збуни.

Значи, да повторам, јас велам дека не е изводливо, ама ударање во гради и глумење херојство по цена на квалитетен живот за мене е сосема неоправдано. Смешно е што главната причина за тоа е сексот и перењето веш.

Еве јас имам квалитетен секс и покрај тоа што сеуште живеам со родителите, а исто и дечко ми. Гласно би можела да стенкам само ако нема никој на спрат, а во зградата имаш соседи од секоја страна.

Значи твојата плата не ти била доволна да се изджуваш самата, си имала помош од дома а си се чувствувала самостојно. Пак не контам.

Овде тема на дискусија е дали можеш да се одделиш од родителите, ама целосно, без зимница од дома и пари за карта за автобус.

 

Кај сум рекла дека со 200 евра оделе во ресторан и не јаделе само паштети?
Мене тотално не ми се јасни тое што бегаат од дома за да работат за 200 евра и преживуваат, ама ако успеваат нека им е со среќа. Јас да имам опција да земам еднаква плата и да бирам кај ќе седам би седела дома, со моите, во сите мои мислења сум го рекла тоа. Пари за кирија се фрлени пари.

Не сум се чувствувала самостојно, и не сум имала помош од одма. Сум се снаоѓала, сум седела со цимери, или плус уште една година во студентски (ќе аплицирам пред да дипломирам). Од дома не сум земала.
Па така, мојата плата ми била доволна за да не сум лешинар кој ќе живее на сметка на мама и тато.
Значи милион пати реков, не е битно кај и со кого ќе живееш, битно е да не живееш на сметка на твоите.
Дали ќе живееш со нив или одделно е најмалку битно.

 

На прашањето каде, еве каде:

Јас велам не сите, ама најголем дел така живеат, или барем од она што е пишано во темата. Условите се тие, платите се тие, трошоците се тие. Сума сумарум, тестенини и паштети се главни оброци.

 

Ја знам дека плаќањето на кредити ствара голем револт па мора да се исфрлат одредени фрустации.
Подобро на форум отколку дома. Но, затоа што некои животот ги шчепил во лоша ситуација па бараат од другите да бидат „помалку бањати со сапунче“ отколку „бањати со гелови“ е крајно дрско пошо истото се обидуваат да го протнат со осудувачки тон - вие сте зависни, паразитски луѓе, додека ние трпиме и идеме пешки на работа.
Ај ќе ви помине, неколку рати за кредит и ќе свикнеш дека тоа е тоа. Хонорорано ќе работиш некое време, ќе излезе нешо што ќе ти ја олесни маката.

У меѓувреме останатите што сме го поминувале истиот мизерувачки период, остајте не да живееме без лепење етикети дека сме парази зашо кредитирањето и останатите парични расходи ги иаме пројдено.
Ќе го поминете и вие.
Живот е тоа.