Народни и верски обичаи за забременување

Ако со оваа дијагноза те терам да одиш на каменот не ти давам лажна надеж, будала те правам и тоа е нехумано.
Не одат таквите на каменот, ни на психијатар ни на психолог. Помирени се, тие не очекуваат ништо ни со камен ни без камен.

 

Ај ти сега затвори очи и пробај да си го замислиш животот без ќерка ти....каков е?

 

Не можам, и не сакам, заради тоа што е веќе родена. Вистински човек е, не е фиктивна.
Но во брак влегов, со изјава, дека не планирам деца, најмногу заради депресијата и анксиозноста, и не знаев дали без терапија ќе можам да износам плод.

 

Матка и едно фоликулче,само толку е доволно,ни канали ни ништо.

Покрај се ти имаш дете ете,имат овде женички шо со години фоликулче не можат да извадат,запушени канали,тромбофилни состојби па пак се надеваат на детенце,пак ќе ви речам,не бидете сурови.

 

Каменот и во двата случаеви ќе го направи истото ништо.
Таман си е компарацијата.

 

Знам. Се' знам. И знам дека 'ги боли' тоа.
Сакам да не ги боли... сакам да не им е криво.. сакам да се сакаат себе си, без разлика дали се мајки или не.

Не гледам суровост во тоа.

 

Никој не мислиме 'со своја глава', се' е научено однесување... добро.. повеќето.

 

Тогаш зошто им го спориш начинот на кој тие мислат дека болката ќе им се намали?

 

Народните верувања се скоро секогаш врзани со жената, реално е така. Оти мажот не можело нели "јалов" да биде

Тоа го кажа Вајлд. И дека маж без деца никој не го сожалува, ама со жените не е исто. Тоа е пак една сосема друга тема, може и има таква, зошто од нас како жени секогаш се очекува да бидеме мајки.

Еве мене со години ме учат да родам дете, луѓе на кои им имам кажано дека не сакам на дм никогаш не му збореле колку на мене.

Посебно па сега откако се веривме, секој што мене ми честита прво деца ми посакува, но на него не

Зошто е тоа така?

 

Оти мислам дека не им се намалува.
Муабетот што го кажував за очекувањето и разочарувањето.

Значи, примаш терапија за стимулација на овулација, па одиш на пункција или инсеминација па ин-витро, и ако нема позитивен резултат, доаѓа разочарувањето.
После одиш кај некоја баба, и очекуваш дека од таму ќе биде лекот. Ако нема позитивен резултат, наново се разочаруваш.

Зошто постојано и постојано да се 'доведуваш во ситуација', да бидеш разочарана?

Сигурна сум дека, на оние кои се борат со неплодност, 99% од животот им се врти околу зачнување и износување плод.
Секоја мисла и постапка им е насочена кон тоа...
Па уште ќе ти се акни некој, и ќе ти речи: Кога деца? - па ти иди да му шибниш една и да го спружиш на земја...

Не знам дали објаснувам ко шо треба, ама мислам дека може да имаш живот без да бидеш опсесивен за една работа.

 

Не да не е суровост, туку е најхуманото и најправилното нешто на што секоја девојка треба да се учи... И јас ова во себеси го мислам цело време додека ја читам темава, „скандалозно“ е да се пише и не се осмелувам навистина, но ти си искрена до срж и храбра како и секогаш. Ете, имаш 40+ години, мајка си, а си задржала објективен поглед за сè. Затоа и те почитувам од почеток, одамна не ти го имам повторено тоа

 

И мене ми беше страв да го кажам... се тегавев со денови.. Оти знам дека многумина може да го сфатат како напад.

 

Еднашка и јас не се гледав како родител. И еднашка пред месеци можеби и јас ќе ја тегнев другата страна од муабетов.
Конструктот не знам од кај е створен, ама еве кога праша ќе зборам за себе, оти не знам за другите.

Решивме со маж да престанеме да користиме заштита. Муабетот ни беше, опуштено, не работиме само на бебе, туку ќе престанеме да се пазиме, сигурно нема да се фати 6 месеци до година, божем може да се предвиди и испланира ама ај... Од пуст мерак броев денови од првиот незаштитен однос и на точно 2 недели праев тест кој беше негативен. Јас се разочарав, не знам дали можев повеќе да се разочарам во тој момент дури и солзи ми се стркалаа. Друго, тоа беше истовремено огромно изненадување за мене, оти до тој момент јас уствари не сум била свесна колку многу сакам бебе. Сега било која женичка што се бори со неплодност овде и со десетици и десетици негативни тестови има право да ми се смее, и јас немам право да кажам дека ја разбирам оти вториот месец веќе зачнав.
Ама после таквото разочарување со првиот негативен тест, и сфаќањето колку многу уствари сакам бебе, сите останати желби во тој момент ми станаа минорни. Уште ги имам, ама секако сега се ми е во втор план.

Дали секоја жена реагира исто како мене? Не знам. Ама еден тест мене ми покажа што сакам во животот најмногу. И иако навистина не знам како е да го сакаш тоа во животот со години и години, можеби и сум малку пристрасна на темава, признавам.

 

Знаеш многу добро дека децата се учат како што гледаат, а сите бевме деца.
Башка пропагандата и рекламата.

 

Се сакаме,ама се чувствуваме непотполни,то е се.

 

Ете ова е тоа што ме мачи

Жими се', сакам само да не се чувствувате така.
Може моите видувања за начин на кој би се надминало чувството на 'непотполност' не е правилно.
Може грешам, ама она што сакам, е да не се чувствувате така.

Нема потреба

Секој човек, секој живот е вреден

 

Затоа што сакаш бебе!!! Затоа што ако е така само еднаш треба да легнам со мм ако биде биде ако не повеќе нема обиди јер ќе се разочарам?
И за вештачко е така. Да пробам со вакви боцки со овие стимулации, после 6 месеци пак и пак се до успех. Се додека доктор вели дека имам шанса ќе се обидувам. Се би направила за да имам бебе. Желбата е поголема од разочарувањето. Ако ми е страв од разочарување нема ни кај доктор ни на камен да одам.