Наша проза (на членовите на фемина)

Брзам како да некој ме гони.Брзам, небаре ќе го испуштам последниот воз.

 

Iako znam deka toj ke me ceka duri ako treba cel den cel mesec cela godina...

 

сепак...правев умерени чекори, иако требаше повеќе да брзам бидејќи времето ме газеше....

 

sakav sto poskoro da go sretnam, da go vidam, da go pocuvstvuvam zalepen do mene.

 

Таа чудесна светлина што излегуваше од неговите очи ми даваше сила да лебдам, да се издигнам над сите и да ги победам злите јазици. Знаев дека тој ќе биде само мој.

 

Го почувствував тоа уште првиот пат кога го видов.

 

Не го познавав, но како да го знаев целиот мој живот. Тој беше делот што мене ми недостасуваше.

 

negovata prva nasmevka, me natera da se pocuvstvuvam zena polna so zivot.

 

You make me feel like a natural woman, реков, но глас не излезе од мојата уста.

 

Ne mi trebaa zborovi, moeto lice pokazuvase se.

 

Тоа беше моментот по кој копнеев целиот мој живот.

 

Ах кога би можела да го вратам времето назад...пак би го направила тоа...

 

No, ne se zalam. Bidejki sega go cuvstvuvam prodolzenieto na toj moment, i zapoznavanjeto koe se dvizese kako film.

 

Ми рече ќе носи темно зелени панталони...Знае ли колкумина поминаа со темнозелени панталони во рок од 5 минути? Како сите мажи на овој свет да се имаа договорено тој ден да носат иста боја панталони...

 

no sepak go prepoznav... znaev deka samo toj e toj koj sakam da go vidam, sretnam, poocuvstvuvam.

 

Знаев дека тој е љубовта на мојот живот..

 

Боже, зар заслужив ваков благослов? Се прашував длабоко во себе.

 

Зошто од сите прекрасни жени околу него тој ме избра токму мене?

 

Ја поткревам главата и го забележувам како ми доаѓа во пресрет. Чувствувам како ми се тресе тлото под нозете.

 

Го почувствував неговиот парфем, ме опи со самата негова фигура.Зраците на зајдисонцето јасно ја исцртуваа неговата мажевствена силуета.