Наша проза (на членовите на фемина)

Почувствувам како неговите дланки ме галат по лицето. „ Си плачела“- ми рече

 

Ги погледанв тие длабоки очи и како целиот живот да си го видов во нив.

 

Малку, од среќа, тивко одговорив.

 

Нежно ми ги допираше усните со ковчестите прсти, а јас нурнав во неговите длабоки очи.

 

Погледите ни се галеа, а ние немо стоевме како заковани за тлото.

 

Ветрот ни ги вееше мислите и ги мешаше мирисите на нашите тела.

 

И двајцата чувствувавме како ни лазат морници по телата

 

Тогаш му се фрлам во прегратка и сваќам дека таа топлина нема да можам да ја најдам во ниеден друг маж.

 

Vo toj moment, posakav momentot da stane vecnost i nikogas da ne zavrsi.

 

Но може ли да стане вечност или ќе остане само сеќавање, само илузија.

 

Во мене за првпат почна да се раѓа страв. Страв дека ќе го изгубам.

 

Ne nema, ovoj pat nema da dozvolam da go izgubam, si vetiv!

 

Овојпат нема да им верувам на злите јазици кои ми ја трујат душата.

 

ke mu veruvam samo nemu, samo na negovata nasmevka, ubavite oci koi pokazuvaat deka bezkonecno me posakuva.

 

Па, зарем заслужува да се сомневам во него? Зарем недоволно ми докажал дека ме сака?

 

ova trebase da go znam uste togas koga neprijatelite si ja postignaa svojata cel.

 

„ Малечка, одам далеку“- ми рече а јас почуствував како најголемиот дел од мене да изчезнува.Чувствувам како ми се стега грлото а очите ми се полнат со солзи зашто знам дека е време да замине.

 

Требаше да го послушам гласот во мене кој ми велеше дека грешам.

 

Neeeeeee! m- povtorno li. Nejkam da se vratam vo taa polozba od koja edvaj stanav.

 

Нема да дозволам да ме обвие темнината.