Наша проза (на членовите на фемина)

Колку и да бев решена да ја чујам вистината, нешто сепак ме притискаше во градите...

 

Што ако повторно се разочарам? - си велев

 

Но сепак сакам да ја чујам вистината,не сакам да ме лаже.

 

За миг се сепнувам и додека тој ми зборува ги затнувам ушите и не сакам да го слушам.Се плашам дека можеби ќе ми открие нешто што ќе ме скрши, за некоја друга можеби... „ Не сакам да знам“-му реков „ Добро малечка, јас одам а ти продолжи со животот, ако најдеш друга среќа не двоуми се“

 

Toa lisakase da ti go kazam? Mi rece so treperliv glas...
E ne, ovoj pat nema da te pustam, nema da dozvolam da ni bide tesko...
Ke si olesnime i dvajcata, kako majkata koga go raga svoeto malo bebence...
Da. I nie ke imame bebence, rodeno od ljubov i samo od ljubov.

 

Не можев да поверувам во тоа што го слушнав. Зарем сакаше да му станам жена? Многу прашања ми се завртија во глава. Кој би помислил дека јас успеав него да го скротам...

 

Останав запрепастена.Ми поминуваат илјадници прашања низ главата, на кои немам одговор...Знам дека одговорите тој ги знае најубаво но штом ќе посакам нешто да го прашам, гласот ми се зема и двајцата молчиме.

 

molcime..i vo toj molk se slusaat otcukuvanjata na nasite srca,se slusa toj tivok ,baven,tap zvuk..
ljubovta zgasnuva...

 

Повторно низ главата ми поминува онаа негова мисла : ''Зарем ќе дозволиме нашата љубов да згасне''? и во еден момент слушајќи ги отчукувањата на нашите срца, за миг се прекина тишината....

 

не е фер што ќе ве прекинам за миг,во оваа убава проза само едно прашање?
ме познавате вие мене. браво... се препознав

 

продолжение од љубовната идила:

“ Си замина! А јас гледав како и неговата сенка се губи полека...
Замина од мене, а јас заминав од овој свет...
Црковното Ѕвоно се огласи...“

Крај!

Се надевам не се лутите што вака заврши, но морав! Секогаш пишувам така...

 

Црковното ѕвоно се огласи - алармот од часовникот вриштеше во мојата непосредна близина. Ме повикуваше на новиот ден, новите настани. „Каков сон!“ си реков во себе обидувајќи се да се ослободам од растурканата постела на мојот кревет. Станав од креветот....

 

...обидувајќи се да си ги средам мислите, но тоа беше речиси невозможно. Погледнав кон огледалото, сум плачела...И во тој момент се збунив, се запрашав...,,Тоа беше само сон или чиста реалност?‘‘...Останав лежејќи на плочките од бањата, на тој студен под, сама, сама расплакана и без одговор...

 

Сите правила на однесување, тоа бескрајно клише, таа шема на крајот не упропастува, ни ја одзема тивко вљубеноста, што немате ни пристојност да заплачете.

 

А толку сакав да заплачам, да се олеснам, но солзите во моите очи изгледа беа пресушиле... Можеби затоа толку ме болеше ?

 

Сепак станав и си ветив пред себе си дека овој пат ќе останам будна и на јаве и на сон...

 

Почнав полека да чекорам по ходничето, се плашев да излезам надвор... Но морав! Силна сум, си повторував во себе...

 

Тоа малечко зрнце на допаѓање и привлечност кое се зароди во мене имаше ментална и физичка потреба да се храни, да се обликува, да се наполни, да се напие и најаде од тебе.
Да си вљубен и да сакаш се две сосема потполно различни работи. Не знам која е полоша. Не знам што ми е попотребно – да сум вљубена без да сакам, или да сакам без да сум вљубена. Се прашувам – дали може целиот живот да го поминеш вљубен во некоја личност, без да го засакаш? За второто сум веќе сигурна – знам дека можеш да сакаш некого без да си вљубен во него.

 

Хаосот и дилемите се повеќе ме надвладуваат,а јас колку повеќе се борам со нив толку повеќе чувствувам дека ја губам битката.Црвот се движи во мене и ме јаде...полека,но сигурно....

 

Дали можеме да бидеме заедно? Дали ќе успееме? Дали нашата љубов можеме да си пружиме еден на друг без да мислиме на никакви последици? Толку прашања ми се мотаа во главата, толку многу - но сите без одговор.