Немаш право на мислење за мајчинство ако не си мајка...

Ја отворив темата како немајка со интерес, некогаш потаму во животот да стани мајка. Ама како што ве читам....не знам ни дали воопшто во животов да станам мајка

 

You have been warned!

 

Зошто бе?? Хаха

 

Оти ко ќе станиш мајка, тро шизнуваш

 

Па искрено, мајчинството во темава доловено е како квантна физика на сѐ шо прочитав дури и се уплашив
Шо не мислам дека татковците така зборуваат или мислат за татковството, или барем не сум сретнала некој татко да зборува така.

 

Ретко ќе сретниш таков татко, затоа што во МК предоминантна улога во одгледување на децата има мајката.
Не дека не можат и татковците... можат, ама 'им се можи' и да не мораат...

 

Не читај, колку помалце знаеш толку подобро, јас темата за пораѓај никогаш не се осудив да ја отврам до пораѓај и подобро
За моја среќа се заврши пребрзо и лесно.

Немој друг пат да велиш дека се сомневаш дали во иднина сакаш да бидеш мајка само ради нечии искуства

 

Реално и мене ме олаши тоа
Имам другарка тазе породена, не спие.
Мислам сите не сте спиеле. Јас мислам ќе полудам да спијам по 30мин до макс 2-3 саати у ден. Или да не можам да се истуширам како чоек, нокти, салтанати да терам…
Мислам сфаќам дека тоа следува кога ќе добиеш суштество што нема да е способно да се грижи за себе. Ама од денешен POV многу ме плаши
Ептен сум дечарка, ги обожавам, ама еве веќе коа иам во околина другарки со деца, почнувам да се плашам.

 

Ќути за неспиењето!
Мене лично, то ми беше најтешкиот дел, иако неколку месеци, преку цел ден беше кај свекрва ми.

Пост-породилна ме акна, ма откорна.
Ептен бев за нигде...

 

Штета, мојата љубопитност ме уби шо се вели, од тоа читање поќе знам а не ми е ни дојдено времето

Е, истото сакам да го кажам

 

Ама ај шо не спиеш, не моеш ни да го заспиеш, имаат грчеви навечер знам… ни на нив не им е лесно, ама цела вечер да се дупнеш од плачење..
Не знам, мама пример вика ја сум била мирно бебе, и одма сум ,,паѓала” на тракатанции или шо и да правеле да ме занимаваат. ај и моето да е такво

 

Ретко која жена зборува отворено за нејзината психичка состојба за време на бременоста и додека се мали децата.

Сите се проактивни мајки, тука за нивните деца 24/7, сите трудници 'светат' во бременоста сите се пресреќни шо се бремени.

Курац мој лепи!
Морав да прекинам скроз терапија за време на бременоста и не! ич не ми беше забавно!

Второто тромесечје беше лабаво, третото физички мачно, првото фул-блоун паника.

 

Во на мајка ми селото им давале 'каша' на бебињата за да спијат ноќе.

Знајш од шо ја праеле 'кашата'?
Од цвет од афион

... па види сеа ти, колку е лесно

 

Ај бе па ти, не е квантна физика, си има финти...ама да знаеш- се што си замислила како би можело да биде, може да биде обратно. Е некои салтнати минус, некои други плус, за баланс во универзумот. Не се децата вечно бебиња, и не зборуваш вечно во групна множина, ама еднаш дете, вечно ти е дете.

 

Треба да се збори реално.
Ја еве ок не сум у тие години за деца, шо се вика и ја сум дете ама пошо сум факинг овертинкер и бутам нос на форумов сегде сфатив дека да си мајка значи серење да ме извините.
Коа ќе забремениш, се тресеш дур да го родиш да не го изгубиш, дали е сѐ во ред, да не има изместување хромозоми, па дали е сѐ океј.
Ќе се роди, плаче првите година дена нонстоп се плашиш да не е болно, да не му студи, да не го боли нешо.
Ќе почнат да идат, пазиш да не се утепа негде.
Се плашиш дали и кога ќе прозбори.
Ќе тргне у градинка, се плашиш како ќе издржи без тебе, а и ти без него.
Ќе почне у школо, се замараш за оценки, за другарчиња.
Средно више дабетер, навечер го мислиш кај е, со кој, шо праи, дали ќе дое читав/а, а шо ако му се деси нешо…
Итнитн
Дур не дое време за ојдење горе…
И уствари живееме безгрижно до двете цртки на тестот. После више влагаме у друга зона

 

Абе добро, не плашете се... тешко е, ама ништо не го грее повеќе срцето од детската насмевка, детската прегратка, од првите направени чекорчиња, од слаткото гласче кога ќе рече мама, од првата песничка изрецитирана на приредба, од цретежот нацртан за мама... сите тие маки вредат, се раѓа таа љубов што го прави сето тоа подносливо. Не се опишува, ама се чувствува.

 

е имаше еден скеч од Џорџ Карлин, Бог да го прости...
Вака вели (парафразирам):

“Зошто сите мислат дека откако ќе починат, нашите родители не чуваат 'одозгора'?
Замисли, цел живот ги чуваш, ги одгледуваш и пазиш, па после и ко ќе умриш???
Каков е тој 'Рај' ако мора и од таму да чуваш деца???“

Да се разбериме... да бидеш мајка е најтешката, ама и најблагодарната 'работа' која некогаш ќе ја 'работиш'.
Никогаш не треба да заборавиме дека родителството е најодговорната обврска на која сме се нафатиле...
Практично, создаваме луѓе

Магија има во родителството... не се заебавам... чувства шо никогаш нема да ги осетиш за никој друг на планетава!

 

Баш така...
Ко шо и велам на ќерка ми: Низ тебе уште еднаш го живеам животот...
Буквално, ми поклони уште еден живот...

Нека се здрави и живи само

 

Пробуваат да зборат ама најчесто добиваш коментар ‘Тоа е мајчинството’ или ‘Епа така е, сите сме го поминале тоа’… Никој да те ислуша, да ти ги валидира емоциите.

Не си го сретнала маж ми, како свекрва е.

 

Можи да има вистина и то.
Кај нас мажите се научени дека не треба да покажуваат емоции... треба да се 'вистински мажи' - whatever the f**k does that mean...