Немаш право на мислење за мајчинство ако не си мајка...

Никој никого не треба константно да напнува, оти тоа не е пријателство.. без оглед на темата. Другарка е во ред да се пожали, или да се пофали, дали за дете, дали за работа, дали за брак, врска сеедно... не е во ред константно ако досадува без да и е гајле што има и што се дешава кај другата страна. Јас многу за децата не напнувам, ама имало моменти кога требало да се пожалам, поплачам, па фала Богу што имам другарка што ќе ме сослуша ако треба и ќе си разговараме да ми олесни... и јас сум за неа тука за истото.
Среќа па ако се пожалам не ми вели ајде мори па ти, рудари онде копаат, ти ќе се жалиш оти не си била наспана, детето ти било болно.
Ви фалат здрави другарства мислам... од тука ви се фрустрациите. Не ви чини друштвото, или другарките ви се напорни, или вас па не ве интересира за другарките па ве нервираат ако отворат уста. Едно мора да е.

 

Другарка не е должна да чува дете.Родителите се должни.
И не е куќна помошничка, па да чисти.Тие кои живеат во куќата се должни.
Јас не ругам ако другата страна не руга.

 

Јас се изнаспав и со двете. Малото спиеше цела ноќ без будење, а големата само за доење се будеше и пак заспиваше. Реално ако ти се мирни децата ќе имаш време за сѐ. Е сега нема да е исто како порано нормално. Ако ти е позахтевно детето, а ти цел ден сама тешко е. Малата е лепенка за мене и кога одам во тоалет тропа на вратата и вика по мене. Тоа е. Не може да е ништо како порано. Ама па растат,се менуваат,а исто и ние. Се ќе мине, јас така се тешам.

 

Еве ова читајте го.

За мерак ја сумаризира темава

 

Зависи каков им е односот. Јас никад не би остаила другарка да ми зачистува, језда не верувам и дека некоја ќе се нафати. Ама па има другарки што се блиски ко сестри и тоа нормално им е.

Океј е друг да ПОМОГНЕ на било каков начин. Помошта треба да се нормализира, не е за осуда, не си помалку родител ако друг своеволно ти помогне некако околу детето.

П.С. Јас лично со најблиските другарки кои немаат деца одбегавам муабет за ќерка ми. Ептен ако ме прашаат (а ме прашуваат) или се деси нешто исклучително интересно.

 

Никој не е ништо должен.
Ама некој ако можи и сака да ти помогне, зошто да не?

Како прајте, ко да чека некоја да дојди другарка и' да и' чисти.

 

Све океј ама треба прво да замолиш, не да очекуваш сама да дојде да подзачисти ко што пишале горе.
Исто важи и за баби и дедовци.
Мислам основна култура е да замолиш нели?

 

Кај пиша дека очекува?

 

Должни? Реков јас должни, куќни помошнички или ајде да пумпаме да биде позвучно.
Ако си ми другарка, ако те сакам, ќе ме боли што си уморна, неизбањата, раздразлива и ќе направам се што можам да ти помогнам. Не мора во кафана да те извадам ама ќе бидам тука за тебе. Тоа што вие сте заборавиле што значи другарство е друга работа.

 

Леле што направите ко да чека да и слугува. Сешто.

 

Друго е кога другарката сама се нуди да помогне.
Ама, не е во ред некоја да очекува помош од другарката како да е должна, а не е.
Разбирливо е само за итни ситуации кога нема кој друг да го почува детето.

 

Каква другарка си ти што нема желба да ѝ помогне на другарка ако виде дека не е добро.

 

Јас некни имав малку незгодна ситуација на работа.

Се оперирав минатата недела и не знам што ми текна да се пожалам дека не знам како ќе го издржам постоперативниот период, оти знаев што ме чека.

И имаш коментар, ајде ништо не ти е, немаш деца за чување.

Видете, јас разбирам дека мајчинството е најодговорна работа. Не е парт тајм, не е нешто што е ограничено на време туку е цело време, 24/7, 7 дена во неделата, секој ден од месецот и од годината. Јас секогаш, апсолутно секогаш имам огромна емпатија према жени лавици што жонглираат и со мајчинство и со обврски и со животот. Ама тоа не дава за право цело време мене некој да ми префрла како мене прелесно и прејако ми е оти немам дете.

Прво не ми го знае животот, не ми ги знае маките, сама живеам, сама се борам за се, без никаква поддршка од страна, 2022 од погреби и болести глава не кренав, од разводи, судии, кадии, дијазепами, солзи, плачење, липање, трескање од земја и тага.

Операцијава мораше да се направи од компликација ради паднат имунитет и жаришна точка што пукна кога ми подослабна организмот.

И не беше ова прв пат.
Ако речам дека сум уморна од работа, ајде ајде ќе одмораш сеа немаш дете.
Ако речам дека не можам да отидам негде вон работно време за работна обврска, е што деца да не те чекаат дома?
Ако кажам дека имам генералка дома за перење, е што да не переш за цело семејство.

Како јас да не смеам да имам проблеми оти не сум се остварија во таа улога. И тука се раѓа фрустрацијата.

На никој во животов не му е прејако и не ужива. Ама затоа кога соговорникот ти кажува нешто треба да се покаже емпатија и да се проба да се разбере, а не одма некој да го сечеш оти не ги дели истите проблеми со тебе.

Не е убаво и не е фер.
Жал ми е што малце дрско и бурно изреагирав и вратив ама преку кур ми дојде више.

 

Ок... заклучоци:

-Не треба да доминираш во разговорот со пријатели/другари.
-Секој има право да се искажи.
-Пријателството има давање и земање
-Ако некој не ни одговара за дружење, го избегнуваме, или целосно се дистанцираме

 

Без ралика која улога и да ја имаме во животот моментално, треба да имаме разбирање за другите, да не ги потценуваме, да не се преценуваме и да прифатиме туѓо мислење (не мора да го примениме), без додатни коментари од типот не си мајка, не си доктор, не си баба и како и да е.

 

Ете сумирано, може да се заклучи темата после ова.

 

Види, јас можам сама да понудам помош.За луѓе што ми се крв безброј пати сум рекла и направила.
Исто и на другарка ако увидам дека не може друг да ѝ помогне.
Но, не е во ред да бара ко да бара од дадилка или помошничка.

 

Записничар да бидА