Немаш право на мислење за мајчинство ако не си мајка...

Мерењето е глупо.
Тешко му е и на здрав и на болен.И со биолошко дете и со посвоено и со дете привремено и со дете повремено оставено на чување.И без дете оти некој нема дете за кое треба да се грижи, но има родители и/или миленици за кои треба да се грижи.Или работни обврски кои и при болест не може да ги запостави.

 

Јас немам дете. ЗНАМ! дека со дете се е многу потешко и пострашно- и умор, и болести, и непланирани финансиски трошоци. Нема дискусија околу тоа. На секој свесен и паметен човек тоа му е јасно.

Утеха, добар збор, прегратка, а не натпревар на кого му е потешко во моментот.

За жал, некои луѓе едноставно сакаат да бидат жртви, и тие секогаш се најболни, најуморни, најнамачени. Со и без деца.

 

Можи и е...

Не знам поќе шо е паметно...

 

На никој му немам речено, ама искрено сама си имам речено oд што бев уморна порано пред да имам толку обврски, хаха. Секоја фаза во животот си носи свои предизвици и тешкотии, и во иднина како ги прерипуваме ни стануваат смешни... но не треба да ги заборавиме и како сме се осеќале тогаш.

 

Ај нека трепка!

 

Ако не се трпат муабети, тогаш тоа не е пријателство.Ако едната страна преовладува, тоа станува неподносливо.Заради тоа треба еднаков третман од двете страни.

 

Се нервирам од шо е опсолитен муабетов.
Ко се' друго кај нас...

Која е поголема жртва?
Кој е поголем патриот?
На кој му е поголем?

 

Тоа е егоцентричност.
Моето е потешко од твоето иако се си има своја тежина.
Таквите ги елиминирам од околина.

Мене една ми рече дека моето искуство на пораѓање не било воопшто тешко и трауматично, нејзиното да сум го слушнела.
Оца беше некои 3 недели после пораѓање, каде уште имав трауми. Не сакам да ја видам ден денес.

 

Вака некои мислења кога ќе прочитам од одредени членови, ми се ствара слика за нив. Условите и очекувањата за пријателство ви се ко по некој закон напишани, сѐ на кантар измерено кој колку дал и земал, па какви очекувања имате и ако се изневерат, толку, личноста добива црвен картон. И оттука ми е јасно со кој можам, а со кој не можам да дискутирам на темава. И не само на оваа, туку и воопшто.

Инаку мислам дека темава веќе доби друг тек, шо е ок. Само веќе не се дискутира тоа што треба, туку се бара начин како да се докаже дека другата страна има погрешни ставови. А мислам дека сите се согласивме дека секој има право на мислење.

 

има право на мислење но не и за совет
искуството си го прави своето за Се

 

Па, и ние бездетните спомнавме за искуство.
Дека не мора да родиш за да стекнеш искуство.Можеш и преку чување и одгледување на дете кое не си го родила.
Ама, поголемиот дел од мајките не го прифаќаат тоа.

 

Е тури му пепел на тоа "пријателство" ако само се трпите со муабети.
Јас би се осеќала ужасно да знам дека некој само ми го трпи муабетот. Одма би сменила тема. Претпоставувам и другата страна исто се осеќа.

Ако некоја другарка станала мајка ја ислушуваш затоа што ја сакаш и сфаќаш дека моментално на тоа и се сведува моментално животот, на бебето. Ако осетиш дека е преоптоварена и "се дави", секако дека ќе понудиш помош и без да праша. Тоа е ако искрено ја сакаш и ти значи личноста. За осет се работи.
На сета мака, не би и дотурала и мои маки лично. И не би замерила дека е лоша другарка за тоа. Ама ова е како што реков према претходно искуство, да знаеш дали моментално не е во можност да е тука за тебе (а претходно секогаш била) пошто е преоптоварена или пошто не сака да се замара. Вторите ги бришеш од пријателства.

 

нормално било какво искуство

 

Е сепак е различно да си мајка и тетка. Еве на страна на мајките сум, дека не е исто твое и туѓо дете. Искуството е различно ама мислење можеш и смееш да кажеш.

 

Па не дека не се прифаќа ама не се споредува.
На пример на внук или комшиче не му бдееш над глава цела вечер ако е болно, не трчаш по болници, не го доживуваш еднакво емотивно првото чекорче, или првиот заб, не му ја анализираш пелената (каката) која боја е, па да се туфкаш дали е ок, не му го пратиш развојот до детал, поглед, моторика и сл., не му ја мислиш за финансискиот дел дали ќе имаш или ќе немаш за месецов се да му овозможиш, не си поставуваш приоритети каде мораш да мислиш за детето што е најдобро, не правиш компромиси животни (поврзани со работа или сопствено здравје).

Туѓо дете го играш, можеби нахраниш, напиеш, прошеташ и го враќаш на родителите кои се ова го прават.

 

Секој човек си има поглавја во животот каде има супер околина и некаде каде што има болна точка.

Јас немам дете. Тоа е факт дека и да легнам болна, како што беше викендов никој не зависи од мене и не треба никому и покрај болеста да му се посветам.

Ама па од друга страна немам ни кој да се грижи за мене, мораше сама да поминам низ тоа, затоа што јас седам оперирана со рана, а моите на суд се докажуваат кој е појак.

Ако некој еве хипотетички е болен, родители, сопруг, ќе се најде некој ќе помогне. Кај мене не е така.

И не ми е поента овде мене да кажувам колку ми е претешко, или дека курот ми е поголем отколку на некоја мајка што главата не знае кај и е, туку да кажам дека никому не му се сите коцки наредени.

Ако негде е кратко, од друга страна капи. И така е кај секој човек, стокмено ја нема никој.

И се што треба да се направи е бар дури трае разговорот да се стаиш во чевлите на човекот што ти збори, да го разбереш и тоа е тоа.

Верувајте, премногу фрустрира егоцентричност дека само нас ни е тешко, а на другиот му е полесно ради рандом х причини.

 

Да, во право си... многу е тешко... се надевам дека си подобра. Дали најде помош барем деновиве? Со помин.
Гушки

 

Ок, и јас не бев поарна со утехата во лп

 

Колку добро те разбирам за ова.