Кога се збори за неправда луѓето си поаѓаат од лични побуди кога сакаат да ја дефинираат неправдата, така што во прв план секогаш ги ставаат своите интереси. Дали сме свесни колку нашите поими за правда/неправда се реални и немаме вмешано лични афинитети и потреби ? Веднаш да се надоврзам - дали имаме обзир кон туѓите потреби ? Дали кога збориме што е праведно а што не излегуваме од нашиот микрокосмос и воопшто не се земаме себе во обзир? Обично , праведно е тоа што нам ни одговара, а се останато е неправедно. Како се однесувате во ситуација кога некој ви се жали дека му е нанесена неправда а всушност не е така ?
Сметам дека темава е доста обемна но еве го моето мислење. Ако збориме за ситуација кога ни се жали некој на нас, јас обично ги гледам двете страни, прашувам каква е приказната на другата страна па тогаш давам совет (освен ситуации кога ги познавам доста добро двете личности па можам да претпоставам за околностите), а ако е очигледно дека не е нанесена неправда тогаш кажувам отворено дека нема потреба за таква драма, ако реално не е таква ситуацијата. Сметам дека треба да се каже вистината отколу уште толку да ја ставаме во заблуда личноста и со тоа да си завземе за право да се прави жртва. (нормално вистината да се каже на благ начин а не директен и нападен) Ако се најдеш во таква ситуација каде што ти самата мислиш дека си неправедно третирана, не би можела целосно да ја согледаш таа ситуација. Може тука да преовладат нервозата, избувливоста, љубовта, среќата и многу други работи кои што ќе те направат слеп пред реалноста. Исто тука важи и карактерот на личноста, зависно од тоа дали е слаба карактерно и неможе да се справи лесно со ситуацијата па само збори или ќе плаче само да не признае дека она погрешила. Секоја чест на исклучоците кои можат да признаат дека згрешиле.
Одсекогаш мразев направди како на свој грб така и на туѓ. Разликата од тогаш до сега е во тоа што, бев бунтовник, мислев дека неправедноста како појава ќе може да се искорени или пак сведе на минимум, ако се бориш против истата и говориш гласно. Знаев да се борам за други, углавном за оние кои не можеа/умееја да се одбранат сами, и пак јас го јадев подебелиот крај. Од сторителите на неправдата а и индиректно од 'жртвите ', со тоа што никој не беше т.е не остана благодарен за истото. Немав ништо добро добиено освен лична морална сатисфакција. Денес, созреав многу у меѓувреме, научив дека најфино ќе пројдеш ако се вардиш исклучиво себе, да знаеш кога треба да збориш, кога преќутно да одиграш некои ствари, за да испадне добро на крај. Знам да проценам кога треба да сум бунтовна, таму каде што знам дека можам да направам нешто, во други ситуации, дополнително главење, повеќе не. Само себе, пошто ќе дојдат ситуации кога тебе ќе ти треба заштита, а нигде ќе ги нема, ни тие на кои си им бил поддршка ниту пак други рандом луѓе. Не би рекла дека станав себична, туку освестена. Се помируваш на некој начин дека неправдите се дел од секое општество и сечиј живот, не ги земаш толку при срце и не даваш да ти влијаат и да ти го дефинираат денот.
[QUOTE="lovestoneddd, post: 4432257, member: 1249 Разликата од тогаш до сега е во тоа што, бев бунтовник, .[/QUOTE] Ниту сега не си нешто поарна, бунтовник без причина, само што немаш време за себе, расправајќи за други, да си ги видиш своите маани!
Ниту сега не си нешто поарна, бунтовник без причина, само што немаш време за себе, расправајќи за други, да си ги видиш своите маани![/QUOTE] Awww
Секој ќе си каже за себе дека мрази неправда и дека се бори за правда, пошто никој не се гледа себеси како неправеден, така да џабе коментирање за себе, исто мислење сите си делиме.
Она што за мене е правда,за друг е неправда и обратно. Различни луѓе сме,па не можеме да мислиме исто за се во животов. Јас слушам кога некој ми се жали дека е обесправен.Ако мислам дека греши,отворено му кажувам.
Генералните премиси за неправда, ги делиме повеќето.. пример: Не е праведно да го убиеш, искрадиш, наместиш, направиш штета некому... Но има многу 'видови' на неправди кои се субјективни.. Односно, повеќето се субјективни... пример: Тој е убиец и треба да лежи доживотно во затвор/ Тој е убиец и треба да добие смртна казна/ Тој е убиец, но го познавам и сакам, и сметам дека казната е превисока.
Ако бе, нека тера. Јас не се објанувам. Ќе кажам, ама бе убедувам. Некогаш и треба да се згреши за да се научи. Оставам да грешат
[QUOTE="referentka, post: 442926 Обично , праведно е тоа што нам ни одговара, а се останато е неправедно. [/QUOTE] Многупати во животот наш, се доведуваме во состојба кога НЕ СМЕ ПРАВЕДНИ КОН САМИТЕ себе, знаеме свесно дека грешиме, но некои чувства и емоции не прават да направиме неправда.
Ако зборуваме за неправда во меѓучовечки односи... никогаш нема да сме во право. На пример: зошто другарка ми не е тука за мене во оваа ситуација, кога јас сум секогаш тука за неа? Јас можеби мислам дека сум "секогаш" тука за неа, но, дали и таа исто мисли? Поаѓаме од себе, што е нормално. Сите конфликти меѓу луѓето потекнуваат од тоа што едниот мисли дека другиот е неправеден. Во друга смисла неправда, неправда е јас и уште еден да аплицираме за работа, притоа имајќи исто квалификации, а тој ја добива бидејќи: - има врски (партиски, роднински) - физички е поатрактивен - маж е, нема да раѓа и да зема боледување за деца - итн Понатаму постојат неправди во образование, во судство, во здравство... тоа се оние "опипливи" неправди на кои можеме да работиме и треба да работиме, за општеството да го направиме што е можно поправедно за сите. Но, првото, или ќе разговараме и со разговор ќе го решиме конфликтот и ќе најдеме компромис, или ќе се оддалечиме од личноста за која сметаме дека е неправедна кон нас.
