Нереагирање од страна на партнерот во важни ситуации

Од некни се наканувам да ја отворам темата и денес е денот.

Иако првично ова почна од друга феминка (@steampunk), ќе го цитирам подолу мислењето на @Dust. Како што е напишано и во самиот наслов, темава е со цел дискутирање на конкретни, битни ситуации. Не класика тинејџерски, туку апла битни.

Спојлер: Види мислење

Сметам дека кога станува збор за подолги врски и те како е потребно да се дискутираат и искомуницираат „навидум“ обични настани. Ако досега сте имале приметено, многу малку (да речам дека и воопшто ги нема и/или се бројат на прсти) моменти каде се омаловажуваат машките. Поточно, женските се секогаш на мета да бидат критикувани. Критикувани од аспект на кажани нешта во доверба, и сега тука ќе застанам. Кажаното во доверба секогаш може да биде искористено против вас и не е целта да се однесе темава во правец „ако немаш доверба, зошто си со него“ и слични фрази. Гаранција нема никогаш и никаде, во никој човек. Е сега да се вратам на следново. Некако ко со тек на времето да се подместуваат одредени сопствени граници и ова го има и кај двата пола. И тоа е во ред. Не е во ред кога се подместуваат сопствени граници со цел премолчување на работи кои се битни за нас, зашто така се повлекувате и самите себе т.е не се заземате за вас. Воедно, не мислам дека е наша одговорност постојано да го потсетуваме парнерот колку пати преминал граница.


1) Што мислите, колкав треба да е прагот на толеранција?
2) Колкава поддршка би уживале од тие околу вас, доколку вака лице в лице со некоја поблиска другарка би споделиле што ве повредило?
3) Често слушам дека добро е да се премолчат некои работи, за да не настане големата. Што за вас е тоа?
4) Дали времето сепак не е мерило за тоа колку некого познаваме?
5) Дали врските периодично асоцираат на заробеништво, па некако се губи силата во женскиот пол и се повлекуваат молчешкум во чест на годините?


Не мора да одговарате со работи кои се лични за вас во детали, доволно е да споделите како се соочувате со нив. Односно, пристапот. Дали ги игнорирате, дали одвојувате барем минута, дали често ви одѕвонуваат во моменти кога треба или сте фокусирани на нешто друго..?


Ги замолувам машките членови да не ми ја уништуваат темава, оти и те како е битна. Секако дека има (ретки) исклучоци и кај вас. Пак ќе кажам, не е за тинејџерски случки.

 

Да си одговорам, како што е редот. Не ми дозволуваше во првото мислење, па морам вака.

1) Според мене треба да се има здрав праг на толеранција, пред сѐ одвреме-навреме преиспитување на тоа дали сопствените граници се погазени од страна на парнерот. Комуникација без да ви биде темана однесена на пауза т.е за подоцна. Зашто тоа подоцна, не доаѓа никогаш. И ова е најчесто знак за неодговорност од страна на парнерот. Се разговара, без разлика дали темата е помалку допадлива. Зашто замислете, „магично“ се дискутираат теми кои не бираат место и време ако на машкото му е битно.
2) Не верувам дека некоја би имала слух, впрочем сега разговорите се сведени на брзи, монотони реплики каде веќе и воопшто не сте слушани. А и да сте, тоа ќе биде тема на..трач.
3) Јас не премолчувам, скоро секогаш се трудам да сум гласна. И ако не сум слушана, тоа посекако ќе се одрази и на врската. Ако јас можам да го слушам пример партнерот за работи кои него го повредиле, таков ист однос очекувам назад. Знам и да се повлечам, ама тоа повлекување во мене повлекува премногу испитување и анализирање и би излегло барање влакно во јајце кое не мора да значи дека не е валидно. Ако нешто ме поттикнало да размислувам од повеќе аспекти, има и зошто.
4) Имам дилема околу ова. Времето може, но и не мора да е мерило за тоа колку некого познаваме. Ама ако морам да дадам некаков одговор тоа би било дека парнерот најмногу се гледа во тешките времиња.
5) Делумно да, врските се вид на заробеништво само во оние моменти кога парнерот свесно нѐ повредува. Мене конкретно ми е тригер некој да ми ги спомне моите и има партали да летаат. Буквално ќе летаат, без разлика во каков однос сум во нив. А и вакви работи, скоро воопшто не заборавам.

 

Ако зборуваме општо, мене ме фрапира тука од форумот дека некоја членка ќе пише дека е исполнета, среќна, се остварила и после читаме некоја тажна приказна, развод, несогласувања.

Ако зборувам за мене лично, не сакам да споделувам со пријатели веќе ништо, затоа што никој не ви е пријател, само ви бара слаба точка, и дали ќе е за 1 година, или за 5 години, ќе ви забие нож во грб, а со повеќе време, ќе ви собере само повеќе материјал и ќе добие повеќе идеи што да ви напакости. Од партнер сакам лојалност, емпатија, поддршка. Во Македонија е така како во примерот погоре, класично тероризирање, ајде свадба, ајде деца, ајде второ, ајде трето, диктати и само диктати. Луѓето испаѓаат полоши од тоа што ние ги познаваме. Не сум многу гласна, ги откачувам ако видам дека се склони да манипулираат, да лажат, искористуваат, изневеруваат.

 

@Tanjamm и јас не споделувам ништо, или ако доаѓа до тоа на секого кажувам различно. Одамна сфатив дека е сето површно. Па дури и со партнер не се споделува секој проблем - треба да се има индивидуален пристап кон решавање, а да се сподели на крај откако ќе се реши. Не дека се покажува некоја ранливост, туку дека повеќе ќе се добие на почит отколку да се бара помош. Зашто стандард е после „па нели ти помогнав..“ или „ти се најдов..“. Ова веќе преминува во благо манипулирање како е „укажана“ помошта. И се случува пречесто, а многу малку се зборува. Затоа решавање колку што се може, па после споделување.

 

@eliesaab ќе си отрпне човек како камен, ќе сфати дека скоро сите се исти и дека секој има проблеми и нема потреба секому да се доверуваме. Има премногу проблематични луѓе и женски и машки, со дискутабилно минато, па не се жалат, глумат, едноставно односите се „крпи -закрпи“, ако трае нека трае, гледаат да извлечат максимум од секој однос, а ако најдат некои наивни овци, лотарија. Во животот двапати кога ме прашаа дали ја знам на пример Станка Станковска чиј татко е инженер, кажав не знам, па ми покажаа слика од Фб, демек оваа е Станка, е арно де, ама ја кажав вистината, таткото на Станка е градежник, и Станка не живее во градот, туку во село на 25 км од градот, значи Станка лажно се претставува на луѓе кои не ја знаат. И испаднав крива на крај, демек сум имала некоја нетрпеливост кон Станка, пример. Сум дознала и други случаи, каде тотално се лаже за професија, работа, место на живеење, така што, што ќе ти блискост со вакви луѓе? Граница со сите, општо со сите.

 

Долга тема ама и битна, браво за темава.
Во однос на врските и односот спрема партерот прагот на толеранција општо кај денешниве врски е мн намален што би се рекло за една болва ќе изгорат све. Тоа обично станува кога едната страна не се согласува за нешто и се води некој инает па ајде попуштање, па и моментот кога ќе премолчиш и попуштиш често нерешениот проблем се провлекува и се бутка под тепих. На што се должи тоа незнам, ваљда на нетолеранцијата и моралноста да биде едниот секогаш во право и доста погрешен пристап е тоа, кога треба взаемна интеракција и заедничко решавање на проблемите, а не само едната страна да е таа која што толерира постојано и е во право.
Зошто на крајот никој не е совршен и секој има мана, ако нема соработка и постојано се преќутува само да се биде е веќе внатрешна тортура дали се работи за мажот или жената во врската.
Подршка во пријатели може да се има од пријател со кој сте ептен блиски кои ве ценат и ви значат зашо се друго шо е површно пријателство не вреди да се споделува зашо ретко ќе се наиде на некоја голема подршка и разбирање па и не вреди секој да знае што е и како е.
За премолчувањето на работите заради мир у кучи не секад пали.
Да ќе премолчиш еднаш ,два пати ама ако станува збор за нешто не толку страшно ама кога станува збор за непочитување и некој да те манипулира и обвинува во врската тоа и те како неможеш да го премолчиш зошо никој неможе да те прави будала при здрав мозок. А често знаат да се премолчат и тие манипулации па и навреди или ете да кажеме да се попушти или премине преку тоа ама ако се алучило повеќе пати тоа веќе не е за премолчување пошо пак ќе се случи и така да се премолчува до недоглед ќе се изгубиш.
Јас лично сум за искажување на свој став па макар тоа значело и крај манипулации и тортура не трпам по никоја цена, зашто на здравје ми се одразува. Не планирам да премолчувам на некој кој си игра како ќе му прдне !
Мислејќи дека некој го познаваш добро на крајот испаѓа дека таа личност може да се преврти 360степени ... и со години да знаеш некој може да те изненади негативно или некој па позитивно. Луѓето се променливи доста.
И да, врските можат и да бидат заробеништво а и немора да значи, се зависи со каков партнер си имаме работа. Ама имам налетано на доста затуцани у стил жената/девојката ако излегува не ме поштува или ете прави нешто, не и доликува да шета сама и тука пак ќе се сведам на манипулациите во врската и на повлекувањето во свој свет, зашто ете шо ќе каже Митре види ја оваа во врска/брак шета кај ќе стигне или ти ме запоставуваш или сл.
Потребен е баланс ама и разбирачка меѓу партнерите...

 

1. Бројам до 2, иде по ред, опомена, жолт - црвен.
2. Ретко споделувам со некого нешто.
3. Добро е некогаш да се премолчи, затоа што може да има и некои невини настрадани, а и да изгорат конструкциите, метафорично.
4. Не е мерило, секогаш може да има изненадувања, маска ако има, кога - тогаш ќе падне.
5. Никогаш не би навредил никого, не паѓам на такво ниво. Just leave, it's easy.

Нaкратко, лесно и едноставно, ама најтешкО.

 

Разбирачката е најбитна за успешна врска.

Кратко и јасно, @Cutiepie1.

 

Ама, не е исклучено и толеранцијата да биде повисока, некогаш некој/а може и да не дојде до број 2. @eliesaab

 

Недостаток на емпатија и веројатно секогаш се става себе си пред сите и развива дефанзивен механизам као демек ова да избегне било какви негативни работи да влијаат на него. На некој начин и не е за сериозна врска. Ми наликува на нарцисист, тие се себични и со мала или воопшто било каква емпатија.

Од мое лично искуство, мислев дека со многу љубов, трпение и разбирање би се подобриле промениле или откај знам ама згрешив.

 

Љубовта менува, ако човек е прво свесен што има пред себе. За да некој се менува треба да има одговорност пред себе оти ако го нема тоа, не ни носи било каква одговорност пред партнер. Најчесто е вака.

Целосното покажување на љубов е искористено зашто те етикетираат ко преварант. По дифолт не смееш веднаш да покажуваш, туку е прифатлива во стилот еве ти прстофат љубов.

***
Да се вратам на нереагирањето. Многуте години во една врска се доживуваат како доаѓање до крајното давање на љубов. Поточно, се тестира дали вистински се сака. Сè повеќе си мислам дека нереагирањето од страна на партнер е повеќе резултат дека самиот не е сигурен во љубовта. Зашто човек што е сигурен во својата љубов заштитува. Заштитува свој партнер, па после и брачен другар. Пред било што.

 

Настрана примерот на даст, малку би сакала друга перспектива да дадам на темата.

Дали партнерот секогаш сака, или му треба, да е заштитуван од другиот?
На пример, јас сум изреагирала порано на одредена индиректна навреда насочена спрема дм. Тој ми рече фала ти што зазеде став, ама не требаше, јас и сам ќе се одбранев ако сакав.

Исто и јас не сакам тој да ме брани и да ме заштитува ако не побарам. Некако успеваме да најдеме средина, кога треба да изреагира (а не сум побарала помош), а кога да остави на мене. Мислам дека е баланс што треба да го најдат партнерите меѓусебно.

 

Точно дека секој треба првенство сам да знае да се одбрани. Ама боли ако партнерот не те одбрани од неговите пример. Да е обратно, ич не треба да се подразмислам за да ти одговорам дека инстинктивно женското одма ќе го одбрани пред своите.

Темата ми е баш за нереагирање, оттаму потекнуваат сите проблеми на денешните жени (доволно е да видиш во делот брак). Затоа и се двоумев каде да ја сместам, па овде ми се виде како да е најскладна.

 

Јас немам партнер но, кога би имала првин треба да биде верен. Секако ако сакате во сѐ да ве поддржува и помага и да биде на ваша страна во сѐ купете си кученце а, не партнер. Никогаш не сум била во долга врска но, не можам да го скријам љубопитството како е да се биде во една таква врска. Многу ќе речат "бегај таму, тоа е поминат брак" без разлика дали се биле во долга врска или не. А, можеби се и во право. И сигурно сѐ.
Мислам треба и двајцата партнери да се трудат околу врската да опстане затоа што брзо ќе му здодееш ако тој само сѐ труди.

 

Не мислам дека тоа е универзален инстинкт кај женскиот пол. Јас воедно и одбегавам да генерализирам врз основа на пол.

Ама се слагам дека постојат ситуации кога треба да се заземе став и да се одбрани партнерот. Но како да одредиме кога реакцијата е неопходна?

Во екстремни ситуации како таа што ја цитираше во воведот, апсолутно! Но, што во поблаги ситуации, каде не се вклучени универзално болни теми, и не се толку очигледни? Тука сметам дека балансот се наоѓа единствено во тоа колку партнерите се познаваат меѓусебно, и колку се отворени во меѓусебната комуникација. Зошто некогаш ќе изреагираш кога не треба, некогаш нема да изреагираш кога треба. Дали партнерот е доволно отворен да ти укаже, и колку си ти (не буквално ти) отворен/а да го слушнеш тоа што ти го кажува, а да го тргнеш егото настрана. И за крај, дали повторно ќе ја направиш истата грешка или ќе успееш навреме да ја препознаеш?

Не сум сигурна дали баш ја сфаќам темата, некако се надоврзав на твоето мислење.


1) Што мислите, колкав треба да е прагот на толеранција?
Прагот на толеранција е индивидуален. Јас сум толерантна се' додека постои доволно добра причина за да бидам.
2) Колкава поддршка би уживале од тие околу вас, доколку вака лице в лице со некоја поблиска другарка би споделиле што ве повредило?
Единствената поддршка на која се надевам е: прво желба да ме сослушаат до крај и да ја разберат ситуацијата, второ да се искрени и реални. Во вжештени ситуации реалноста се замаглува, и затоа ти треба човек кој ќе ти помогне да ги согледаш работите како што се. Не ми требаат празни зборови за поддршка, ниту пак рамо за плачење. Не ми требаат совети извадени од ракав зошто некој не стекнал способност вистински да те ислуша.
Од сите мои блиски луѓе, имам само еден другар на којшто можам да сметам за овие работи. A friend in need is a friend indeed. Со другите, иако имаат добри намери и знам дека се тука за мене, многу потешко ми е да споделувам за посериозни теми.
3) Често слушам дека добро е да се премолчат некои работи, за да не настане големата. Што за вас е тоа?
Премолчувам само ако не ми менува ништо во животот. Премолчувам и ако не е моја работа.
Кога се работи за себе и блиските главно премолчуваме кога ни е страв да влеземе во конфликт. Сум премолчувала и во такви ситуации, и уште ми се случува. Ама зошто неминовно се повторуваат ситуациите што сум ги премолчила, наредниот пат сум спремна да настапам
4) Дали времето сепак не е мерило за тоа колку некого познаваме?
До одредена мера. За да поминеш ситуации со некој, треба време за да се случат. Ама може некого подобро да го запознаеш за 1 година, а друг да не го познаваш добро и после 10.
5) Дали врските периодично асоцираат на заробеништво, па некако се губи силата во женскиот пол и се повлекуваат молчешкум во чест на годините?
Уф, зезната констатација. Баш поетски напишано
Сигурно важи во некои ситуации. Ако е животот со партнерот "not great, not terrible" сигурно не е тешко несвесно да се најдеш тука, молчешкум повлечена во чест на годините.

 

Мора, да...партнерот да ја одбрани од своите ако ја ''напаѓаат'', сепак затоа ја одбрал. Не смее да дозволи, никаква тортура.

 

Затоа и е темата, за битни ситуации. Таа екстремна ситуација на членката сигурно не дошла туку-така. Темава е тесно врзана со карактерот на посилниот пол, ако веќе гледаме така.

Сумирано, само ти ме сфати на што мислам.

Не знам дали вистина читате или читате колку да се најдете на муабет?

Да беше темава една тралалајка ко тикток тренд имаше да растурите.

 

Иначе, за довербата јас гледам како на: дружба си е дружба, служба си е служба. И да не живеете повеќе не смее да се изневери довереното, затоа што - јас мислам и гледам вака:
Испаѓа како да плукаш по себе, затоа што мене ми се свиѓало тоа, тогаш и сега, само поради тоа што не сме заедно - да го изневерам довереното. Е, па - нече мочи - ове ночи.
Добра тема за мене, се надевам ќе има уште нешто што ќе ми текне.

 

@eliesaab одлична тема!

Неколку пати почнувам да куцам и застанувам затоа што си бара темава детален одговор.

Прво и основно многу важно - разговор - до кое ниво имате стигнато со партнерот да разговарате. Колку сте отворени, дали имате слобода да споделите се, зошто да и зошто не. Колку се отворени и до каде им оди мислата.
Тука се тие what ifs, чекај а зошто така размислуваш, сослушај ме мене, може има смисла.

1) Што мислите, колкав треба да е прагот на толеранција?
- Доволно голем за доволно мали проблеми. За големите проблеми се намалува таа толеранција, се бара да се најдеме на средина и да го решиме. Заедно.
2) Колкава поддршка би уживале од тие околу вас, доколку вака лице в лице со некоја поблиска другарка би споделиле што ве повредило?
- Не споделувам од длабоките теми, се осеќам како да ми се рашетува приказната, ја делам таа енергија пошироко и после и нема крај, ќе морам да ја прераскажувам секој нареден пат. Фала му на бога сум немала сериозни проблеми ама и кога би имала не би се истрчала "леле имам да ти кажам". Имам сопруг кој ќе ме сослуша и со кого делам се.
3) Често слушам дека добро е да се премолчат некои работи, за да не настане големата. Што за вас е тоа?
- Сакам разговор, не премолчувам. Не започнувам кавга, водам разговор, доколку има тригер прашувам, зошто? Само прашав.
4) Дали времето сепак не е мерило за тоа колку некого познаваме?
- Точно. Луѓето се менуваат низ животот и низ ситуациите што ги поминуваат, траумите, искуствата. Реагираат скоро секогаш различно. Ама почитта не треба да се промени.
5) Дали врските периодично асоцираат на заробеништво, па некако се губи силата во женскиот пол и се повлекуваат молчешкум во чест на годините?
- Верувам дека животот постојано ќе носи некои препреки, меѓутоа не треба да асоцира ни приближно на заробеништво. Ако така се осети било кој - толку е. Баш спротивно, треба да се осеќаш слободно и исполнето и да веруваш дека ќе се среди и ова, ова е само недоразбирање.

Малце менував пријатели/партнер во одговорите ама мислам дека се разбравме.

P.S. Викајте ме оптимист, ама страшно верувам во добрина, човечноста и љубовта, можеби е поради партнерот. (100% е поради него )