Нешта што ви предизвикуваат солзи во очи...

Изгубени мечти, изнемоштени старци кои толку гордо си ги носат искуствата во секоја бразда на нивното лице. Мајка ми и татко ми кои иако некогаш многу изморени гледаат пак да ни погодат. Нивните очи кога некој ќе каже позитивен збор за мене и брат ми.
Солзи во очи ми предизвикуваат мали гести ама направени од срце како кога плачев а внучето од 1 година ми ги бришеше солзите и ме гледаше ко да ја чувствува болката и тој.
Секогаш ми навираат солзи кога ќе се сетам на едно утро кога ги испараќав моите на пат *(требаше да останат 3 месеци надвор од државата) бев силна додека не тргнаа, кога ги снема едноставно се пуштив да паднам на дворот и нашето кученце седеше до мене цели 2 часа. Испушташе звуци на жал додека јас липав и си ја буткаше главата во мене....

 

Хуманитарци што се утепуваат од донирање по секакви телефони, а кога ќе излезат надвор шутираат беспомошни бездомни кучиња. И остануваат истото гомно од човек што биле. Ама ми предизвикуват солзи како кромид, радо би плачела дур ги сечам.

 

Плачам на се и сешто тоа ми е најголема маана, плачам за бездомници и за тажни приказни песни....сега не баш плачка неќам другите да ме гледаат како плачам ама на само, на филмови неможам да ги сопрам солзите.

 

Некоја силна желба која не била исполнета, но која била сакана од еден човек за многу долго време. Тоа многу ме растажува. Но исто така кога ќе прочитам или кога гледам филм на некоа сцена која е слична на што се случува во мојов живо сериозно... Тешко е, ама се совемам

 

До моите 17-18 год не плачев ама ич собирав се на срце.Сега речиси плачам на се...на филмови,тажни приказни, емисии и тн. Некогаш ми се случува таа особа што кажува некоја случка да не пушти ни солза а јас биљанините извори...

 

се расплакав кога го гледав филмот на владе дивац - еднаш брака .
се расплакав кога македонија славеше независност летово и бев на плоштад
се расплакав кога прв пат отидов на гроб кај бабами/.

 

Јас плакам само за беспомошни животни и за смрт на некој близок

 

Кога ќе видам стари луѓе како се движат и се поткрепуваат еден со друг, е ми иде да ѕвизнам. Колку се прекрасни.

 

Кога стигнав дома таа вечер жена ми ја послужуваше вечерата, ја фатив за рака и реков, имам нешто да ти кажам. Седна и јадеше тивко. Повторно ја видов болката во нејзините очи.
Одеднаш не знаев како да ја отворам мојата уста. Но, морав да и кажам на што мислев. Сакам развод. Ја отворив темата смирено. Таа како да не беше вознемирена од моите зборови, наместо тоа ме праша тивко, зошто?
Го избегнав нејзиното прашање. Тоа ја налути. Таа ги фрли стапчињата за јадење и извика кон мене, Ти не си маж! Таа ноќ, не разговаравме еден со друг. Таа плачеше. Знаев дека сакаше да открие што се случило со нашиот брак. Но, јас едвај можеше да и дадам задоволителен одговор, таа го изгуби моето срце заради Јана. Јас не ја сакав повеќе. Само ја сожалував!
Со длабоко чувство на вина, го подготвив договорот за развод, во кој беше наведено дека таа ќе ја добие нашата куќа, нашата кола и 30% од акциите на мојата компанија. Таа погледна во него и потоа го искина на парчиња. Жената која потроши десет години од својот живот со мене, ми стана туѓинец. Ми беше жал за нејзиното потрошено време, ресурси и енергија, но не можев да го вратам назад она што и го кажав, затоа што толку многу ја сакав Јана. Конечно таа заплака гласно пред мене, што беше она што очекував да го видам. За мене нејзиниот крик беше всушност еден вид на ослободување. Идејата за развод со која бев опседнат во последните неколку недели се чинеше дека сега е уште поцврста и појасна.
Следниот ден, се вратив дома многу доцна и ја најдов како пишува нешто на масата. Не вечерав, веднаш си легнав и заспав многу брзо, бидејќи бев уморен по поминатиот ден со Јана. Кога се разбудив, таа сеуште седеше крај масата и пишуваше. Мене едноставно не ми беше грижа, па се завртив на другата страна и заспав повторно.
Изутрината таа ги постави своите услови за развод: не сакаше ништо од мене, но бараше да помине еден месец пред разводот. Таа предложи во тој месец да се обидеме да живееме колку што е возможно понормален живот. Нејзините причини беа едноставни: нашиот син имаше испити по еден месец, а таа не сакаше да го попречи со нашиот срушен брак.
Тоа беше прифатливо за мене. Но, таа бараше уште нешто, ме замоли да се присетам како ја однесов во нашата свадбена соба на денот на нашата венчавка. Таа бараше за времетраење на месецот да ја носам надвор од нашата спална соба до влезната врата, секое утро. Мислев дека полудува. Но за да ги направиме нашите последните денови заедно поподносливи јас го прифатив нејзиното чудно барање.
И кажав на Јана за условите за развод на жена ми. Таа се насмеа гласно и мислеше дека тоа е апсурдно. Не е важно какви трикови ќе употреби, ќе мора да се соочи со разводот, рече со презир.
Мојата жена и јас немавме телесен контакт уште откако мојата намера за развод беше експлицитно изразена. Кога ја изнесов првиот ден, ние двајцата бевме некако несмасни. Нашиот син ракоплескаше зад нас, тато ја држи мама во неговата прегратка. Неговите зборови ми предизвикаа чувство на болка. Од спалната соба до дневна соба, а потоа до вратата, изминав повеќе од десет метри, со неа во мојата прегратка. Таа ги затвори очите и рече тивко, не му кажувај на нашиот син за разводот. Кимнав со главата, со чувство на вознемиреност. Ја спуштив надвор од вратата. Таа замина да чека автобус за на работа. Јас возев сам до канцеларија.
Вториот ден на двајцата ни беше полесно. Таа се потпре на моите гради. Можев да го почувствувам мирисот на нејзината блуза. Сфатив дека долго време не сум погледнал внимателно на оваа жена. Сфатив дека повеќе не е млада. Имаше брчки на лицето, косата и беше проседена! Нашиот брак го земал својот данок од неа. За една минута се прашував што сум направил со неа.
На четвртиот ден, кога ја кренав почувствував враќање на интимноста. Ова беше жената што даде десет години од својот живот за мене. На петтиот и шестиот ден, сфатив дека нашето чувство на интимност растеше повторно. Јас не ни и кажував на Јана за ова. Како што изминуваше месецот стануваше се полесно да ја носам. Можеби секојдневниот тренинг ме направи посилен.
Едно утро таа избираше што да облече. Проба неколку фустани, но не можеше да најде соодветен. Потоа воздивна, Сите мои фустани станаа преголеми. Одеднаш сфатив дека таа стана толку тенка, дека тоа е причината зошто ја носев се полесно.
Одеднаш почувствував како удар ... таа имаше закопано толку многу болка и горчина во нејзиното срце. Несвесно ја подадов раката и ја допрев по главата.
Нашиот син дојде во тој момент и рече: Тато, време е да ја изнесеш мама надвор. За него, гледањето како неговиот татко ја носи неговата мајка стана суштински дел од неговиот живот. Мојата сопруга со гестикулација му даде знак на нашиот син да се приближи и го прегрна цврсто. Го свртев моето лице на другата страна, бидејќи имав страв дека може да се предомислам во овој последен момент. Тогаш ја земав во моите раце, одејќи од спалната соба, преку дневна соба, до ходникот. Нејзината рака беше околу мојот врат нежно и природно. Ја држев цврсто, беше исто како на денот на нашата венчавка.
Но, нејзината помала тежина ме растажи. На последниот ден, додека ја држев во моите раце јас едвај можев да направам чекор. Нашиот син отиде на училиште. Ја држев цврсто и реков: не забележав дека на нашиот живот му недостигаше интимност. Возев во канцеларија .... скокнав надвор од колата набрзина без да ја заклучам вратата. Ми беше страв дека секое одлагање ќе ме натера да се предомислам ... одев нагоре по скалите. Јана ја отвори вратата и реков, Жалам, Јана, не сакам повеќе развод.
Ме погледна, вчудоневидено, а потоа ми го допре челото. Да не имаш треска? рече таа. Јас ја тргнав нејзината рака од мојата глава. Жал ми е Јана, реков, јас нема да се разведам. Мојот брачен живот беше здодевен веројатно затоа што таа и јас не ги ценевме деталите од нашите животи, не затоа што ние не се сакавме повеќе еден со друг. Сега сфаќам дека штом ја внесов во мојот дом на нашиот свадбен ден, би требало да ја задржам се додека смртта не не раздели. Се чинеше како Јана одеднаш да се разбуди. Ми удри силен шамар, а потоа ја тресна вратата и прсна во плач. Се симнав надолу и заминав. Во цвеќарницата на патот порачав букет цвеќе за мојата сопруга. Продавачката ме праша што да биде напишано на картичката. Се насмеав и напишав, Ќе те носам секое утро, се додека смртта не не раздели.
Таа вечер стасав дома, со цвеќе во моите раце, со насмевка на моето лице, трчајки по скалите, само за да ја најдам жена ми во кревет мртва. Мојата сопруга се борела со ракот со месеци, додека јас бев толку зафатен со Јана што дури и не бев забележал. Знаеше дека ќе умре наскоро и сакаше да ме спаси од негативните реакции на нашиот син, во случај да продолжев со разводот. Барем во очите на нашиот син - Јас сум саканиот сопруг ....
Малите детали од вашите животи се она што е навистина важно во врската. Не се работи за куќата, за автомобилот, имотот, парите во банка. Тие создаваат средина погодна за среќа, но не може да дадат среќа самите од себе.
Затоа најдете време да бидете пријател на вашиот брачен другар и да ги направите оние мали нешта едни за други, кои ја градат интимноста. Имајте навистина среќен брак!
Ако не го споделите ова, ништо нема да ви се случи.
Ако го споделите, можеби ќе спасите нечиј брак. Многу од неуспесшните луѓе во животот, се оние кои не сфатиле колку блиску биле до успехот, кога се откажале.

Непознат автор

 

Solzi vo ocite imam sekogas koga ke poglednam dete malo, a zosto? se razbira tocno znam znam deka toj ke pati vo ovoj surov zivot sekogas i sekogas i sekogas i neznam uste kolku ke mi nadogat solzi

 

Нивниот суров поглед и недостаток на капка разбирање..

 

Премногу работи.

***Започнувајќи од соочувството со сиромашните, повредените, болните, животните...

***Самоанализата.
Кога во некој друг човек ја видам неговата преголема душа, љубов, ревност за нешто да направи, па следствено на тоа си ја поставувам дијагнозата. Дека сум ништо во споредба со нив и колку треба да учам од другите, од нивните добродетели.

***Но, најмногу созли ми измамува една работа.
Помислата за тоа што Господ се ми дава, ме чува како капка роса на дланките, ми го подарил се она што сум го посакала, а јас како му враќам?
Колку му го возвраќам се тоа секој ден?
Дали правам нешто достојно за да ја покажам таа љубов?

 

шесто тоа е да имам солзи во очи е некоја моја рана,,нешто ако гледам или слушам на тв,нешто емотивно....али највеке тие мои рани во мене...

 

Кога ќе гледам некој тажен филм на телевизија, премногу сум емотивна и чувствителна за некои работи...да не речам скоро за сите...
Кога ќе видам некоја тажна слика на интернет, кога ќе се присетам на некој починат...

 

...малиот со големо срце.
Ми се јавува пред некој ден, а јас се стресувам читајќи го неговото име на мобилниот. Како по обичај, помислувам на најлошото.
Потоа му го слушам гласот-радосен е. Вели дека е добар, со другари е излезен. Чувството е како сонот кога станува стварност. Дури не можам да поверувам, по се што поминавме.
Му велам дека нема ден да не помислам на него.. И јас, ми вели, ...да не беше ти...

Им кажувам потоа на моите дома. Радости - како за најблизок.
И солзи, но овојпат радосници.

 

Голема емпатија имам кон стари лица, некој дедичко или бабичка кога ке видам, солзи сами ми течат...
Сиромашни луѓе а насмеани, или некој кога видам во контењер да чепка, срцево ми плаче...
Болни луѓе, кои се мачат со болеста...
Луѓе кои се добри, кои се почитуваат и сакаат безрезервно и во ова никакво време...
Исто солзи ми идат кога видам некои платонски љубови наоколу, ама тие за убаво се

 

Во денешно време,многу работи.
На кој страна да се свртиш има нешто што е тажно.
Се сложувам со коментарите до сега.Тоа е тоа што предизвикува солзи.

 

мене у последно време се ми предизвикува солзи у очи,како ми иде даа плачам на глас да вриштамммм ,па затоа све и свашта ми предизвикува солзи у очи

 

- Песни
- Романтични филмчиња
- Стари спомени
- Неправди
- Мали дечиња
- Кога моите најблиски се тажни
- Кромид
- Депилација
- Сонцето во последно време

 

не знам зашто ама од секогаш кога ќе помислма на нашиот ТОШЕ и кога слушам песни едноставно не можам да се контролирам а друго ништо можам да се контролирам