Ние околу и преку 40...

Баба ми се самоубила со бесење.

 

Лајков е за подршка,тоа го знаеш,ке пишував уште нешто што ми тежи,но подобро да прекинам

 

Немаш гајле... не ја ни памтам.. Сум имала 2 години кога се случило тоа.

 

Многу е тенка линијата помеѓу анксиозноста и депресијата.
Депресијата е сурова и тешка.
Анксиозноста знае да доведе до депресија доколку не се контролира. Многу ми е жал за Беличанец. Депресија или не, сеедно е,млад човек е и штета на ваков начин да го напушти овој свет.
Не ја сметам за себична, сум видела во каква состојба се во тој момент. Недај боже никој да види такво нешто.
Да не се лажеме, како нација сите страдаме од анксиозност, само табу тема е кај нас и срамно е да се признае.
Ме потишти веста за неа, и за многу други млади кои не напуштиле. Сеуште сум во шок.
Постојат психолози, посетувајте ги, не е срамно, ни треба вентил.
Штом јас издржувам без никаква терапија да живеам, може секој.
Психолозите треба да се посетуваат, и не се срамам зошто и јас го правам тоа.

 

Рачунај, како е да си растен во околина во која е срамота да кажеш дека имаш психички или емотивен проблем?
Моите ме носеа по психијатри, ама мајка ми, постојано ми повторуваше дека не треба на никој да кажувам оти ќе ми се смеат...

Што е најтрагично, кога кажав на соучениците во основно, и се рашири муабетот, навистина имаше деца кои ми се смееа и ме навредуваа за тоа.

 

Ама зошто да е смешно, зоштооо???
Не ми е јасно, многу ги молам и овде да одат, не сакаат, што ќе рекле другите. Ми се лутат кога ги праќам на психолог/психијатар.
А им се познава, погледот им го знам, стравовите им ги знам.
Што од искуство, што од книга.
Ги познавамнавремено одење, нема да доведе до вакви самоубиства,ќе се спречи

 

Добро е,мене сликата ќе ме јади дури сум жива,нема заборав,за жал,тука е од време на време,не се брише.....

 

Од светлата страна: Како смо се надали, добро смо се удали

 

Па тоа мислев.
Можеби се работи за депресија и во 80%е така.
Ама можеби е и нешто друго.
Кога се работи за политика најчесто други причини се мотив за самоубиство.

 

@Peco фала ти за тагот,а на Бубале што веднаш ми ја пружи својата помош.
за двајцата.

 

Да ти кажам, сега како мајка и јас исто би постапила. Знаеш зошто? Затоа што децата се многу брутални. Кога некое друго дете се издвојува од "калапот", неверојатно е колку другите деца знаат да бидат злобни. Значи не дека би ми било срам, туку дека сакам да го заштитам детето од навреди и исмејување.

 

А тие деца се брутални, оти имаат родители, кои ги учат дека е срамота и смешно да си со психичка болест..
Дури не им дојди на глава... После, ќе се чешаат.

 

Ај што е табу тема да одиш и да побараш помош поготово во помалите места нема да ја добиете.
Прво нема психолог на државно а приватно не секој може да си дозволи.(има на нервологија во моето место но по нервозна др нема видено уште толку ме вознемири)
Второ те поминуваат онака ќе те ислуша и ќе ти дадат ад и толку во мојот случај ни тоа не добив добив совет да променам нешто во животот.(до душа ај може и мојот случај е таков никој и не ми дал дијагноза до сега депресија ниту др дијагноза одговори добивав дека сето тоа е поради ситуациите што ме снајдоја болести на блиски луѓе родители,стерилитет)
А башка што во помалите места секој со секого се знае па и не може да се отвори како што треба и довербата пациент доктор се разнишува.
Малку е потешко да се отвориш пред позната личност.
Сепак отвораш ум и душа.
Мене ми западнаа во око оние групни терапии на гаспар и планирам да ги посетам .
Единствено добро кое колку толку позитивно ми влијае на мојата психа е работава таа ми е машина која ме движи напред.
Пак ве удавив со моите проблеми и негатива.
Извинете.

 

Аууу на државно беее...
Кога ми отиде психијатарката во пензија.. Одев неколку пати на државно, оти баш тогаш се погоди законот, на неколку месеци, да ти ја обновува рецептата стручно лице.

Влегувам внатре... Сестрата седи во иста соба со нас, таму и' беше бирото..
Во ординација, влегуваат-излегуваат пациенти, доктори, сестри, познаници на докторката и сестрата.. Урнебес внатре... И јас сега, треба да зборам за тоа што ме мачи, пред цел град... буквално

 

Е ова е тоа што го зборам а не секој има финансии за на приватно.
Но ќе морам имам кај двајца психијатри и еден психолог и веќе таму не здравје на есен одам за Скопје.

 

Уште немам најдено психијатар што ми прај ќеф овде..
Лутам од еден до друг.. 5 години скоро..

 

Точно. А тие уште дополнително ги подбуцнуваат од дома.

 

Од дома учат такви работи..
Кругот се повторува..
После овие деца, нивните деца ќе ги учат така..

На почетокот ми беше многу тешко, и ми се влошија симптомите од тоа.. Па после дојде периодот кога не одев една година на школо.. буквално, од дома не излегов ич.

Арно ама, после уште една ваква епизода на 21 година, ми се скурчи, и почна да не ми е гајле кој што мисли и дали се смее, и почнав на сите да им кажувам дека страдам од анксиозност и од депресија..

Не сите, ама од оние што ми беа другари, навистина поддршка добив.
Пошто, се случувало да излезам, и да ме фати паника, па ме носеле дома .. баш тие..
Ако криев и од нив, немаше и тогаш ич да излегувам...

ај сега за секс да збораме

 

Депресивно време депресивни теми тука Ај да ве насмеам со сликава, пола саат се смеам Уживајте у животот

 

Мене на форумот ми го користеа како навреда фактот дека сум признала дека сум била кај психијатар. Како сум можела да зборам за мислење, како сум смеела да солам некому памет кога сум била ненормална. Ич не ме тангира, ама еве, интернетот е опасно место за луѓе со депресија. Посебно форумот, кај што ставот на админите за такви работи е: "право на мислење е, што сакате, по рамо да се тапшаме и да се правиме дека животот не е суров?"
Бев 2 пати. Ми помогна многу. Ми помогна да сфатам дека ја користеше мојата состојба за личен профит. Не ме слушаше што зборам, не се заинтересира што ми е проблемот, сакаше само да ме стави на антидепресиви. Излегов од кај него, ги фрлив рецептите во првата корпа за отпадоци и не се вратив повеќе. За недела дена бев како нова. Ама јас тоа го можев, кај некој друг би било само полошо.
Најлошо е што ваквите состојби не доаѓаат од еднаш. Се темелат тие со години, се туркаат полека и подло. Не си исчистил веќе месец дома, ништо не е кај што му е местото, ама ти немаш сила да мислиш на тоа. Немаш желба. Немаш волја. А додека не исчистиш нема да ти биде подобро, оти целиот тој неред ќе те потсетува дека не си добро. И сѐ така во круг. Магичен круг од кој тешко се излегува.
Гледаш како ти минува животот пред очи, те фаќа паника од тоа ама и немоќ да смениш било што. И се предаваш, тонеш, веќе ништо нема смисла.
На повесела тема: немате појма колку локум изедов денес . Не го сакам, ама ништо не лежи со кафе како нешто слатко. А кога ти носат локум од Турција ќе јадеш и ќе ќутиш. Бујрум.