Ние околу и преку 40...

Да за облекување
Пишував веќе на темава кај колешка ке идам.Видов фини раб низ град ама не ми се пробуваше ништо.
не сум баш во најдобар период моментално.Што и да облечам ништо не ми се допага

 

Sekogas rafinirano drmas vo srzta na nestata,za tie sto te razbiraat sepak.

 

Виши пред неколку месеци кога се жалеше од свекрвата те сожалував и те бодрев, тешев, советував и соочустував со тебе секогаш, за возврат добив навреди и прости муабети.
Бидна и тоа..
Но, тек сега ги разбирам маж ти и свекрвата твоја како ли е да се комуницира со тебе а тек да се живее ТЕШКО НИВ богами, секоја чест како успеваат да те трпат.
Јас да сум не бравата, се ќе ти сменам по пропис па нека оди друг со челични нерви и трпение нека те слуша!

Се надевам дека и маж ти и свекрвата ќе се спасат од тебе. Ете така.

Трпи, трпи, советувај, брани ја, се направи и таа на крај пак ќе те навредува со простотилк.
Епа се има граница.

 

Поздрав екипо!

 

Денес тренирам нерви,
Решив да бројам до 1000000000,
Да се праам дека не слушам,не гледам,не читам...
Закачив од сабајле од уво до уво и ќе се потрудам ништо да не ми ја тргне од лице
Убав денот
Од денес сум ТОШО,не се правам на,туку сум ТОШО

 

Баш така
Исто како што има денови кога се осекјам добро од внатре и без грам шминка сум си најубава

Или обратно кога сум тажна нервозна и ке се шминкам шминкам и на крај ефектот пак е никаков во огледало

 

Немам јавно напишано на форумот за тоа, онака, секогаш со шифри било кажаното де... Еднаш се отвори темата и почнав, ама душата ме здоболи и затворив. Пишувам за да ги охрабрам сите што имаат потреба, а не побарале помош. Значи болеста, односно, болестите, се подмолни, за жал, ретко кој се изборил сам против нив.

Постарите членови памтат, многу бев, не на работ, ами доле, во дното, во провалијата стркалана. Јас тогаш викав наеднаш, ама ништо не е наеднаш, одев лека-полека по работ, а паднав кога најмалку очекував. Се собраа куп работи, плус тлеено и збирано ми беше моето со години. Спиев со денови, со саати можев да лежам и да немам желба да направам ништо, ова проплакувањава сега се ништо... Тие што ме знаат знаат дека сум прилично активен и енергичен човек, зборлив, секогаш во движење, насмеана, со некакви планови и желби и амбиции. Тогаш лежев и само плачев и плачев и плачев. Си викав дека ги утнав сите работи што можев да ги утнам, дека сум на пат кој не е наменет за мене, дека се изгубив себеси како личност, како човек. Еднаш памтам дека поминав покрај погребална опрема и почнав да си плачам, си викав, па што, дај да си умрам Боже, секако ова не е живот. Ме молеа да им кажам што ми е, зошто сум тажна, а како да објасниш дека плачеш не оти си тажен, ами оти со плачењето се чувствуваш троа пожив, иначе внатре во тебе една нааа, толкава пештера.

Бев на психијатар и веднаш ми дадоа лекови, нормално, хелекси, ад, чуда... Пожално од тоа на мои години да имаш пред тебе ад и хелекс, нема, се почувствував бедно, како промашај на векот. И ги пиев некое време, ама толку отапеност, толку злоба, толку себичност се немаа собрано во мене никогаш. Уште ме боли душата што тогаш, на многу блиски и драги луѓе, кажав работи што не се вистина, а ги кажав само за да ги здоболи. И гледаш дека ги боли и влечеш некое чудно, бедно задоволство, као ЕЈ, ве повредувам, ЕЈ можам да ве повредам, ЕЈ вие не ми можете ништо, во мене е само пустелија, џабе е, што и да ми кажете, џабе е. Дури се грозам од ова што го пишувам.

И сама престанав да ги земам, демек, не ми требаат. Па тонеш уште подлабоко, ти се враќаат какви-такви чувства. Еден ден, по еден, за мене, многу трауматичен настан, мајка ми ме седна и ми рече дека вака повеќе не оди и дека мора да побараме помош. Сите навалуваа да пијам ад, ама јас одбивав и наместо тоа, најдов психолог на место, жената буквално ми вдахна живот мене. Беше една од ретките што се сложи да работи со мене без терапија, единствено ми дозволуваше по едно бедоксинче ако сум некогаш многу вознемирена. Другото, се' беше техники на смирување, техники на кревање самодоверба, техники на елиминирање страв, техники на наоѓање радост во најсекојдневните работи... Сакав да знам дека јас свесно се борам против чудото, затоа што јас под ад не бев јас-јас... Ама никако не осудувам, кој треба, слободно, ако помагаат, нека ги зема и тука нема што понатаму да се дискутира. Никогаш нема да им се оддолжам на моите што се изнадаваа пари за ова, моето лекување чинеше ѓавол и пол, одев на приватни сесии, ни збор не ми пререкоа тогаш, ниту пак ми го префрлиле некогаш тоа.

Многу поддршка добив од блиските околу мене, никој не ми се налути што се оддалечив, што не ми беше дојдено до кафенца и испаѓања, напротив, ме проверуваа, поддржуваа... Никогаш нема да заборавам колкава поддршка добив од многу луѓе овде, знаат кои се и што се. И така, по некое време, навистина почнуваш да ги применуваш советите што ти ги дале на психолог/психијатар, навистина има техники што функционираат, што ти помагаат да се спастриш, да видиш кој си, што си, до кај си... Па сфаќаш дека не си толку промашена инвестиција, дека не си толку дебел колку што мислиш (опседната сум со ова, абе бог да чува), дека секој човек е прекрасен сам по себе, дека не ти треба некој да те усреќи, сфаќаш што сакаш и што очекуваш од животот, сфаќаш и дека не можеш да бегаш и да бегаш постојано, ами некогаш треба да се смириш и да му дозволиш на животот да те фати... И јас сфатив дека сакам да верувам во Бог и дека вербата ми дава некоја сила и некој спокој.

Се распишав, муабетот ми беше, мора да се побара помош. Блиските ќе пробаат да ви помогнат и да ве разберат, ама не е исто, како што си има пример, очен лекар за очите, така си има и лекар за ова. А да ви кажам, некогаш психичката болест со себе си повлекува и физичка, чудо колку луѓе живеат со депресија и анксиозност и никогаш не се излекуваат.

Животот е еден и единствен, премногу краток за да спиеме по 12 саата и да плачеме, (иако понекогаш и тоа е океј и не е биг дил ако се случи такво нешто) борба е, нема откажување... како што се борат луѓето против разно-разни болести, мора да се бориме и да победиме над болестите што ни ја јадат душата.

 

Леле времево вчера облачно некако денес пука сонце утре велат ќе врне.
И после немало глава да не боли

 

Ova poslednovo za pozdrav. Epa i kaj mene vaseto pluvanje ima granica. Ohoho sto ubavo se olesniv pod tusot od tugite gnasosti i fizicki i psihicki.
Sega sum osvezena.
A kako velis se spasile maz mi i svekrva mi od mene.
Cul te Gospod i jas od niv.
Ama od sami sebe si naznam koj ke gi spasi.
Da ne ima dobrovolki???
Tesko. Mene ne me trpite a kamo li svekrvami.
Abe samo ona vi e za ovde,a i odgovara iznad 40 e neli,jas ne sum za ovde.

 

@Doozy Те имам читано на форумот и многу ми е мило што си сега ок, и дефинитивно си пример и млад човек за восхит

 

И ти ко него сакаш да пружаш се,само мразиш кога треба веш да пружаш....

 

Ако вака свекрва и свекор пречекуваме ние како они нас ќе не пречекаат Данке?
Ова и за нас има малце нели? Ми се пријаде нешто

 

@Doozy и @Lady Phoenix .
Вие сте ми едни од најпозитивните членови на форумот и просто не можам да поверувам дека сте се чувствувале така како што сте се чувствувале .
Изгледа точно е дека најнасмеаните често се и најтажните особи истовремено.
Се надевам дека поминал овој лош период од вашиот живот и дај Боже никогаш да не се повтори.
Од мене само виртуелна поддршка и ви се восхитувам на храброста и умеењето вашите чувства да ги преточите на хартија.
БРАВО .
Поддршка и до сите кои се соочуваат со вакви проблеми и што побрзо минато да се за вас .

 

Фемина инстаграм ми е дефинитивно нај-катче на феминава - прав одмор за мозок. Мада, сé си сакам кога зјапам во тоа сликите.. добро што го имам истренирано мозокот,па, ко рипката доли е кога се буреци,баници,благички,ова,она..во прашање. Сабајле ми се појави на фб некој рецепт за чурос валкани во цимет и шеќер сакам,сакам,сакам! Ама нејќам пржени.. дал ќе испаднат печени тоа се трудам да размислувам за да не се замарам со сé друго..тука и надвор од тука.

Инаку, имам возачка - не возам. Претпочитам друг да му ја мисли каде и како вози...јас пре би да си ја погодам песната, да дрдорам дур зјапам во луѓе, кучиња,дрва.. како да се фокусирш на патот, побогу, покрај сé друго?!

Кафе немам пиено цел ден. И, фино ми е.

Кој си има мува на капата нека си ја ишка до сабајле. Така и со проектирањето... со терањето на водичката во една те иста насока..
Другарка, пред некое време ми имаше пратено разгледница од едно фино гратче во Белгија со завршна реченица.. сите ќе заршиме во лудница. Глупости. Поголема лудница си имаме по дома, на работа, на улица, во кафиќ...на форум и, не..не е само еден член во прашање!

Чуроси со цимет и шеќер му е мајката. Еве ви и едно смајли од сомнителните: „“ со пост-ит..не ве гледа попреку,не се смее под брк. (освен кога го прави)

едит: мале Данке, малее

 

Само да знаеш колку ми фали тоа, ама за жал се нема пари за таков луксуз да полнам када и сл за некои нормална работа а за мене е тоа луксуз. И после некој ќе ми каже битна била љубовта а не матрејалното, ако е така земете да се бањате со кофа вода и место со туш посипувајте се со чашка од ќисело млеко па ќе видите колку е битно матрејалното.