Ние околу и преку 40...

Само седам и зјапам во телефонов, а всушност во ништо не гледам.

Периодов од лошо, полошо испадна. Што и да пишам, нема да биде доволно добро, доволно утешно.

Што стана, луѓе?

Само не се давајте и бидете силни. Ако ви треба помош од психолог/психијатар, немојте да се колебате да ја побарате. Треба да останете на нозе и понатаму во животот. А за нестручен разговор, тука сме сите и ве поддржуваме.

Ако има некој потреба, слободно стојам на располагање и преку ЛП.

Не знам што да кажам...

 

Не е опербилен
Мезотелиум е
Метастаза на хепар и надбубрежна жлезда

 

Лутината ја надминав, таа ми беше првата фаза во тагувањето, гнев, бес се тоа го поминав, надминав, нешто сама, нешто со подршката од татко ми, нешто и со разговор со психолог, немам потиснати емоции, се изби оддамна на површина, меѓутоа болката за изгубен родител никогаш не се надминува исто боли и после 20 години, времето не го лечи.

Не се програмирам, некогаш ме опфаќаат црни мисли, стравот не ми е за мене, за децата ми е, не би сакала и тие да го поминуваат тоа јас што го поминувам, кажав кратко време ми траат, само сум реална, никој не е вечен па ни јас.

Позитивност и заблуда, залажување се две различни работи, на мајка ми иницијално и дале 3-6 месеци живот, живееше 5 години после дијагнозата, позитивна беше во односот со мене, брат ми, татко ми, не кукаше, не се жалеше на судбината, беше спремна и за позитивен и за негативен исход на болеста, најдовме со брат ми после нејзината смрт дневници и видеа спремани за нас, да биде присутна во нашите животи и кога нема да биде, мене ми се тие најголемото богатство, тоа е оно што би спасила во случај на пожар.

Нема зошто да не пишуваш, тешка тема е да ама некој ќе најде утеха, некој решение, некој емотивно ќе изреагира и така, нормално е да не можеме за се да се сложиме или еднакво да гледаме.

 

Ме рaсплaкaвте... верувaм декa не е леснo, aмa и верувaм вo мoжнoстa декa чoвек мoже дa се избори сo се штo ќе му сервирa живoтoт. Амa верувaм и декa нa сите ни дoaѓa дa дигнеме рaце пoнекoгaш и дa oстaвиме кaкo штo е. Нo тoa не е решение.
@joy1, @MilaP, @Umbrella22 ве гушкaм. Имaте мoјa пoддршкa вo вaшите битки, и се нaдевaм и мoлaм зa пoзитивен исхoд. Зa сите!

 

Ме расплакавте и мене.

@joy1 @MilaP Вие сте храбри и силни жени и останете такви, не се предавајте! Имате голема поддршка од сите нас тука, пишувајте, споделувајте, ако тоа ќе ви олесни бар малку.

@Umbrella22 Биди со позитивни мисли мила, и немој да го бркаш ако сака да биде до тебе. Многу е полесно да бидеш силна кога имаш потпора и поддршка.

 

Според дијагнозата цени го трудот на мајка ти. Не е залажување ако предвидени неколку месеци живот се претворат во 5.
Ако некој има терминална болест секој ден е позитивен исход на позитивната мисла и воља. Мајка ти направила свое чудо кога немала веќе избор за повеќе. Убедена сум дека ако не била позитивна прогнозите на докторите ќе се оствареле. На крајот од денот доживеала вечност со тоа што те научила на вредни работи.
Сето тоа е за огромна благодарност за неа.

Јас не викам дека среќните луѓе не се тажни, туку знаат да бидат благодарни и над грубата реалност.
Имате и прочитано, и јас имам мнооогу тешки денови и стравови, но не се помирувам. Правам се за да ги надминам.
Имам и смешка.
Бев на тренинг и надминав голем страв на истиот, тренерот ми рече, сега внимателно и релаксирано во наредните денови. Стигнувам дома и ме чека шок, стрес на работа... Тој страв го заменив со нов...со страв со работата. Потсвеста е жива смешка, ако нештото што не окупирало не го замениш со нешто фино, ќе се закачи за првото негативно што ќе наиде.

Да бидеме реални и искрени, никој не е имун на страв, полни сме со стравови сите до еден. Можеме да негираме, ама тука се. Лошото е ако заглавиме со нив и ништо не правиме околу тоа (така се стекнува анксиозност, по линија на помал отпор се оди на психијатар и се препишуваат апчиња кои не ти требаат, ама се полесна опција него ли да се соочиш сам со себе,па и да видиш нешто што не ти се допаѓа). Уште полошо е ако си ја присвоиме улогата на жртва и сирот јас позиција. Ќе добиеме симпатии од многу, ама нема да има резултат.

Еве јас и стравот за работата ве поздравуваме, до крај на месецов ќе си оди и он. Ама си ветив дека после тоа ништо нема да правам, само ќе спијам, ќе шетам во природа и ќе го сакам, барем три дена.

 

@joy1 види распитај се за лекар од Холандија што продава уље од канабис предходно бара да виде документација од пациентот Немам контакт од др мој близок го излечи татко му ама од некоја причина не дава контакт
@MilaP нормално е да се плашиш знам како е исти мисли имам и јас ама медицината оде напред јас силно верувам дека ке се најде лек

 

Имам едно прашање до оние кои се скоро па и од поодамна иселени. Кога ќе ве прашат од каде сте и кога ќе им одговорите дека сте од Македонија знаат каде е и каков впечаток им остава вашето потекло.

 

Сакав да кажам нешто но неможам од оваа што го прочитав овде ... ќе кажам некој друг ден.
Ме расплакавте и натаживте,се замислив , Господ нека не чува сите а и нашите најблиски. Многу боли кога најмилите патат а уште повеќе боли кога ќе почуствуваш на своја кожа.

@joy1 @MilaP @Umbrella22 издржете и бидете силни,негативните мисли само ќе ве турнат надолу,бидете позитивни и имајте верба дека се ќе се среди колку и да е тешко.
Ве гушкам

 

Poshto ke ve lajkam do zadutre vaka da vi kazam, fala vi najmnogu na svet, od mene i mojot lepotan. Nie sme super, uzivame, ne gledaat ko carchinja, ne za dzabe mama carica magarica beshe. Mnogu ne mozam da ve chitam ama bitno site ve gushkam

 

^Цунки го од тета Френди.

 

Купив таблети сода + цинк, на фармавитал. 150 таблети, 299 ден, од Зегин.
Јас решив да и пркосам на киселоста.

 

Паметно. Утре и јас ќе купам. Не за друго, не дека може да влијаеме на нештата да се случат, некогаш и на глава да дубиме ќе се случат, ама што е до нас можеме да направиме секако.

Јас уште минатата недела имам одлучено за ова дека ќе одам по упат за кожен. Еве дојде и оваа недела, уште не отидов
Мене тетка ми пред две години почина од ракот на кожата (67.годиште беше). Имаше бемка на грбот некаде која неколку пати ја закачуваше и ја раскрваруваше. Последниот пат се случи да ја скине и таа после некое време почна да расте и расте... Не знам дали таа бидејќи не реагираше навреме или секако ќе беше ист исход.
Мада и јас имам две бемки, посебно една која ме загрижува, од бременоста почна да расте...
Чисто сакам да ме видат.

Друго, на баба ми имаат извадено матка, уште пред 30тина години. На тетка ми (ќерка и) пред некоја година исто така. Долго време и јас имав стравови (не дека се уште немам такви загрижувачки мисли некогаш), ама ко што кажа Битер се трудам да не се задржувам на нив.

Да, стравови сите имаме и мора да се соочиме со нив. Во 90 посто случаеви стравови се покажале како неосновани, ама чувството знае да не опседа, изједа, спречува да живееме во сегашноста, во животот, во убавите нешта во моментов.

Мене ми многу помага вера во Бог. Верувам дека Тој има контрола над се што се случува, и се е со Неговата промисла за која не знаеме точно зошто некогаш нештата се случуваат.
Верувам дека ние гледаме само едно делче од целокупна слика, како сложувалка, додека Тој ја види целосна.

 

Многу сакам кога ќе го отворам форумов и кога ќе ме пречека со убави вести...

Денес ве читам со кнедла во грлото...не знам ништо паметно да кажам...сочувствувам со сите вас...
од срце ,ко најсвои ве доживувам...Бог сила нека ви дари а ние стоиме на располагање ако можеме некако да олесниме...

за загубите имам и претходно пишувано..татко ми почина ненадејно,на 58 год.долго ми требаше да се справам со гневот,болката а тагата ми е иста некогаш и поголема од денот на загубата....за близок човек неизмерно е тажно и болно....борете се до последен атом,не потклекнувајте нека потклекне болеста и ценете го секој ден поминат со нив.

 

Не знам што да кажам после се што прочитав.Не е лесно во вакви моменти човек ни утешни зборови да најде. Бидете силни, позитивни, војувајте ги битките со болестите на блиските, не дозволувајте да бидете победени од тага, гнев, разочараност. Гледајте надеж во позитивните примери на оние кои се избориле со болестите.

@joy1 има надеж. Во болница до мајка ми лежеше жена што со хемотерапија го довела канцерот до фаза кога може да се оперира. Тешка борба ви следи, но мисли позитивно, ништо не е невозможно. И пробајте со масло од канабис, на многумина има помогнато и тоа што побрзо.

@MilaP немој такви мисли. Медицината е се понапредна, се надевам ќе се најде лек и детето ќе ти доживее длабока старост.

@Umbrella22 не знам што мака имаш конкретно, нема да ти кажам ништо за твојата состојба, но оној кој не треба да биде во твојот живот, сам ќе си замине. Се додека е подготвен да се носи со тоа, не го бркај на сила.

Ве гушкам сите

 

Инаку да ви кажам добив трофеј Лудуваат по тебе. Можеби за некому се малку, ама мене многу ми значи и тоа малкото.

 

Нервозата и болката ги лечам готвејќи или правајќи некој украс/кутија што и да е нешто креативно и така се смирувам.

Пред малку пак ме нападнаа оние црни чувства и мисли од сабајле и за да се смирам еве ме барам рецепти, слики од некои изработки, туторијали.
И еве помага.

 

Да се пофалам и јас дека добив трофеј Магнет за допаѓања Благодарение на @eloves што ми го ставила 20.000 лајк

 

ЖенЦки како сте?
Нешто ве нема тихи сте зарем сите легнавте?
@ninja35 гледам имаме заедички пријател накрај ке испадниш и дргар со мојов па ке треба кафе да пиеме заедно