Ние околу и преку 40...

Завидливост? Инаку

 

обесправеност.

 

@lunicka Работам месарка значи сечам лупам со сатарот на мои 27 години и стално си доаѓаат друштва си купиваат за скара, и јас си сечам си лупам со сатарот они си се смешкаат па едни си се бакнуваат па следува она не така вака,па една ми кажа девојчее ова е машка работа значи ми зовре ама си реков несмеам да гледам така на работите ова е привремено.
И кај тебе е истото верувај се ова е повремено и ќе дојдат подобри денови,како на мајка и од срце ти кажувам.

 

Женски јас ве поздравувам одам малку да се дотерам,ќе прошетаме сами со маж ми
Да си го одбележиме денов

 

Добро бе до кога!! Пак терор во Мол во Минхен. Најмалку 15 мртви.. http://telegraf.mk/aktuelno/svet/ns...a-vo-trgovski-centar-vo-minhen-fotovideo.nspx

 

Тие се жaпче...

 

Денес ја читав темава и расправата, но ете твојот пост ме испровоцира да пишувам.
Јас не знам како е да немаш пари, сум имала одсекогаш. Моите, иако финансиски добро стоевме, ме ,,тераа“ да си го заработувам џепарацот, па дури и дел од студиите, работам од 16 години и имам доволно, да не звучам нескромно и повеќе од што можам да потрошам. На парите никогаш не сум гледала поинаку освен на средство со кое треба да управуваш. Парите никого не може да направат среќен кога ги имаш , но можат да те напарават несреќен кога ги немаш. Звучи нелогично, но вистинито. Јас би рекла можеби те прават да се чувствуваш сигурно и несигурно.
Ама, нели секогаш постои едно ама, со парите не можеш да купиш се . Кога би можело би ги дала сите пари и би ,,купила“ едно бебе и би почнала се одново, од нула.
Но животот не е фер, и за оние кои имаат и за оние кои немаат.
Секоја слика во што последено купивте и секој лик од форумот и од реалниот свет има своја приказна и има нешта кои не може да ги купи со пари.

 

Вечни да сте и имајте убава вечер.

 

@zvecarka те разбирам.Но кога го пишував постот пишував исклучиво за материјални работи.
Теми од типот љубов,бебиња,здравје ,семејство,не ги опфатив ,и се неспоредливи со материјалното.
@jasna83 честита годишница.
Одам да пеглам...или сепак не...

 

За расправата. Ја повикувам @Bridget да тагира и посочи кој тоа тука и смета и да завршиме со ова. Веќе станува смешно.

 

леле страшно. А вчера шетав со децата во еден трговски ама со страв. Сите ми беа сумљиви ... аман веќе

 

Не бе лудило е ова. Никаде да не си сигурен. А според мене Германија ќе биде тек најлошо. Кога бегалците што ги собра ќе почнат да страдаат од посттрауматски стрес синдром. Онај пат и се што поминале да стигнат до таму тек ќе се рефлектира.

 

@joy1

Спојлер: :)

мм е веќе извесен период вака. Од кога фирмата е практично во негови раце. Во овие убави денови сакам заедно да си правиме планови.

Проблемот е што често патува, се шират, он договара се, он одлучува за се. А мене паметот само таму ми е. Вози ноќе, тргмува рано сабаље, вози уморен. Некогаш е сам, нема кој да му зборува.

И кога некој ќе спомне пари , па есап ми доаѓа да му брцнам во очи оти не знае низ што минуваме.

Ми тежеше да си кажам.

 

Издишавте готово.

 

Луѓе неделава лоша, ептен лоша. Оваа оптегнатава на плажа лево, далеку е, далеку. Сакав да антиципирам убаво лето, ама ете..

Не знам од што попрво да се жалам. Стариве како да склучиле пакт против мене. Сите четворица одеднаш неарни. Работава да не раскажувам...

Пред некои десетина години, помлада и поамбициозна направив едно истражување за изворите на работно незадоволство во нашата работа. Имав и презентација, одлично поминав со многу пофалби, во смисла ете може да се направи неште за унапредување на задоволството, условите. Утредента една колешка и раскажувала на ќерка и која тогаш беше невработена и оваа прокоментирала нешто во смисла -некој плаче за работа, тие за работно незадоволство дискутираат.

Колку се субјективни нашите фалби/жалби/задоволства/незадоволства, толку се субјективни и туѓите доживувања на истите. Понекогаш и со некој обичен муабет, без намера може да отвориш нечија рана... Мојата мака никој не ја знае. Луѓето зборат, без намера и знаење ми создаваат болка во моментот. Ќутам, стискам во себе, продолжувам да се борам понатаму. Знам дека ќе биде подобро.

Имаше четириесетина години. Ја имав видено на слики од помлада, лепотица. Сега беше многу пропадната. Ги знаев сите нејзини желби, соништа, планови. Денес ги гледав незините последни издишувања. Не знам кој момент беше полош тој или погледот на мајката и сопругот. меѓу толку доктори и сестри ме бараа мене, да прочитаат надеж. Немаше.
Кога го гледаш секојдневно лошото, повеќе го цениш доброто, или би требало да е така. Во прв момент велиш веќе не се нервирам за глупости, си ги гушкам моите, им се радувам. Утре на првото криво влакно збеснувам...Човек