Ние околу и преку 40...

Не сум скржава, го давам

 

Културно во ред си чекам стрпливо

 

Abe ti go davas ama...da ne se popismanis na sred svadba

 

@Peco ептен ме погоди со фустанот таман по мој вкус ама би го позајмила и на другарката @Ariel без проблем.
А да одиме Бт да се оладиме блазе си им со дождот мислам да заврне надвор ќе седам.

 

Елaјте си...кo шo сум пoд нaпoн вечервa бaш дoбрo ќе ми дoјде друштвoтo

 

Што викенд поминавме, топ. Јас, јатрва ми и уште две самостојни и едно полусамостојно дете.
Едвај се освестив денес за на работа, телово како да не беше мое. На состанок се разви остра дискусија, па адреналини, кортизоли до плафон ми се качија. И глава ми се разбистри и нозе ми се размрдаа. Не се фер значи, не иставаат еден ден да ти остане трага од прекрасен викенд. Се утепав од работа, не ни јадев, само едно брзо кафе.

@CameliaMiller, ја знаеш српската поговорка-колко људи, толко чуди
Кога бев помлада често се случуваше пациент да ме извади од такт. Последниве години не можам да се сетам на некоја таква ситуација. Не дека нема незгодни пациенти, семејства, но веќе научив како да се справувам со различни проблематични ситуации. И да се задржи нивото на професионализам, и да се заштитам самата себе од дополнителни нервози. А некогаш кога ќе згрешам, се преиспитувам, често имам и грижа на совест. Сега скоро имавме една пациентка негде моја возраст, со карцином, со мс промени, во терминална фаза. Ептен се сочувствував со жената, маките не и се гледаа. Еден ден доаѓа ќерката, некои 24-25 години. Не можам да опишам колку беше дотерана, изнашминкана како за на писта. И така некако дистанцирано се однесуваше. Не знам што ми стана, прокоментирав пред неколку колешки за изгледот на девојкава, односно колку е соодветен на состојбата на мајката. После се чувствував глупо...Која сум јас да судам, може тоа и е некој одбрамбен механизам да се справи со ситуацијата.

 

Poslednata recenica...
Maskara i tusot me imaat spaseno vo mnogu emotivni situacii...
Odbranben mehanizam ...za mene da.

 

Ко принцеза ќе сум тамам.
Грацијас

 

@Peco и јас сакам ф'стан.На едно рамо ко Бошка и ја,ама ко со карнер да е онака со волумен,доле нека паѓа слободно+ шлиц долж едната нога обавезно,и обетки така помасивни дека косата врзана ке ми биде.Јас ке ти помогнам за смокинг кога ке треба

 

Хм, во контекст на муабетиве од погоре. Фала му на Бога не сум имала не знам какви тешки ситуации во животот. Ама се борам со мои лични демони и многу едноставни работи ги доживувам преемотивно иаако тоа не се гледа.
Секогаш кога сум била најдолу и сум се чувсвтвувала најлошо, се истите оние периоди во кои најмногу се шминкав и се средував за секое излегување ко за на свадба.
Ко маска ми беше, за се што беше лошо внатре во мене и неубаво во душата. Затоа се трудев потсвесно надворешноста да е беспрекорна.

А во најубавите периоди пак, шетам без шминка, во стартки и фустан ама и без безпрекорната надворешност од мене зрачело среќа.
Не можеме да судиме по физички изглед, не знаеме со што се бори личноста длабоко во себе.

 

Периодот ми е претежок.
Зедов и се офарбав. Се шминкам секој ден. Средена и насмеана.
Иако е маска, ама многу убаво се чуствувам.
Секој наоѓа начин како да се справи со болката и проблемите.

 

Јас кога бев во најтешкиот период од црна станав плава. Што никогаш не верував дека ќе го направам.
И добивав комплименти како никогаш во животот а одвнатре се распаѓав.
Се чувствуваме убаво можеби, зашто сме задоволни со вниманието што го добиваме и убавите зборови, ама позадината на сето тоа е дека всушност сме несреќни.
Живот, тоа ти е...

 

Само жена може (и знае) болка да претвори во убавина...

 

Исто.
Од црна станав плава. Внимание добивам од секого. Комплименти. Ми годат. Се убаво, ама позадината е всушност дека се е маска и си длабоко несреќен.
Пријателка ме гледа и ми вели колку си поинаква, блескаш, те гледам надминуваш полека. Околината ме доживува поинаку.
Од една страна ми влијае и на самодовербата, нема да лажам дека колку и да е маска, шминката ми ја развеселува на моменти душата. Делува на психа многу.

 

Јас се нервирам некогаш што не ги гледам пациентите. Мислам, ги гледам, ама... Некако површно. Како еден од многу. Навистина се многу, во сред лето и сред одмори 164-165 имавме. Колку и да сакам да сочувствувам некогаш со овие со "обични" болести (читај - нема да го убие болеста) не можам кога пред него поминал некој како женава што зборуваш.
Мене околу осуди, ги осудувам оние кои доаѓаат во болница (на хирургија, патем) за болниот "да полежи малку во болница". Значи не е ова старечки дом, не, не може да "полежи" освен ако не треба да се оперира. Башка за такви на кои им треба некој пелени да им менува, немаме персонал. Ноќе остануваат 1 сестра, 1 болничар и 1 доктор на одделение. Каде попрво.
Е, јас ги разбирам дека е тешко за таков човек да се грижиш (двајца имав по дома), но ако не можеш, постои геријатрија и постои Сју Рајдер.
А најчесто, овие што бараат да "полежи" пациентот, се или сопружник или деца на истиот, скоро секогаш скоцкани, дотерани, а пациентот крајно запустен.
Живци ми играат кога ќе видам неподвижен пациент небањат барем 2 месеци. Ако е неподвижен не значи дека треба да се запусти. Ама тука игра улога "што ќе кажат комшиите" ако го дадат во институција, полесно е да кажа т дека го задржале во болница.

Тоа се луѓе кои не се замараат со човекот што умира, туку како да си зачуваат "образ" а и да не се малтретираат со него истовремено.

 

Каква свадба мор? Навистина наскоро сум на свадба

 

Вoзевме тoчaци, пиевме кaфе, сегa ми се јaде и ми се спие. Не мoжaм ни еднoтo ни другoтo.
Првoтo, не oдaм вo кујнa дoдекa утре не нaпрaвaм претрес дaли Џери имaл другaрчињa.
Не мoжaм дa спијaм oд мaкa декa фустaн не дoбив.

Утре пoвтoрнo рaзделбa. Секoјa ми е се пoтешкa. Кoгa е тукa се ми е пoеднoстaвнo, веселoтo пoвеселo, тaжнoтo пoтaжнo.
Ќе следaт месеци нa вибер и тaпшaње пo рaмo - мoждa физички не сум тaму aмa ме имaш.... Дa, бaш истo е...

 

Јас па не знам да ставам маска кога не сум добро.Тогаш нити се шминкам,нити се дотерувам...Не плачам ,не кукам ама оддалеку ми се познава дека нешто ме мачи.
На поблиските најчесто си се доверувам веднаш што е ,иако денес имав ситуација дека изгледа веќе незнам кој ми се блиски и ќе морам да чувам уста позатворена...

 

Не кажа каков сакаш