Ние околу и преку 40...

Мене ме потсеќаат на детство.
...еден постар пост:
Кога одам во Велес се чувствувам како своја на своето.
И не е дека нема зошто, но зошто е тоа чувство толку силно е необично и несватливо.

Можеби заради посетите на мојата прабаба кога бев мала. Заради жената со бело лице и сини очи, долга побелена коса и плетенка свиена во мала пунџа.
Можеби затоа што одевме премногу ретко, а беше толку поразлично од нашето Скопје.
Се сеќавам на
... големата куќа со порта
... чешмата на големиот зид од оградата
... шеширот на дедо ми, костумот и вратоврската и утринското кафе во чаршијата со неговите пријатели
... лижавчињата од прегорен шеќер со најразлични форми
... стрмните камени улички
... комшиското куче во дворот
... кога мајка ми ќе речеше - ако сте мирни ќе ве носам во НАМА
... повозрасни парови кои рака под рака шетаа во топлите летни денови
... приказните на мојата прабаба за тоа како со крпа врзана на стап мавтала и тоа било знак дека ја повикува сестра и, која живеела од другата страна на Вардар да дојде кај нејзе... и чекањето на зелено знаме (крпа) како одговор - ќе дојдам
...малите портички кои порано ги спојувале дворовите и од каде бегале партизаните
... собата која ни беше забранета за влегување... ние мислевме којзнае што кријат таму, па кога ќе се прошверцувавме во нејзе се обидувавме да најдеме што е тоа толку необично во таа соба, а несваќавме дека е тоа гостинска соба и забраната е за да не направиме лом ... сега ми е драго што во спомените имам една таква соба
...прозорецот кој се отвараше со подигање и заради дебелите зидови имаше место за седење
...чардакот
....
Сега во Велес ја нема мојата баба, ја нема дури ни куќата, нема лижавчиња .... но сеуште овој град има енергија која ме исполнува, дедовци со весник под пазувите и шешир на главата кои ја изнудуваат мојата насмевка, парови кои занемарувајќи ги своите години шетаат рака под рака....
Јас и овој град засекогаш ќе имаме нешто наше заедничко... неколку среќни детски денови.

 

Шо убај спомени си имам од детство, ја би да ми се врати... ама нема...
нашиве деца со технологијава хендикепирани се... имам чувство дека не знаат да си играат заедно.... или може грешам, не знам... во маало наше има деца, го носиме големиот на игралиште, кога како, кој е слободен, ама децата се поголеми, но и ги нема многу...

 

Гравов од густ и солен, стана таман и за цело село

 

ју мејд мај деј!!!!!

 

си одам накај дома, се смеам, а жениве ми викаат што се смееш

 

Dobro na cevlite sto si ostanala....
..

 

Мoетo детствo сo детствoтo нa мoетo дете не мoже дa се мери. Негoвoтo е пoдoбрo кaкo и дa гледaш. Се нaдевaм и пoнaтaму ќе е и немa дa требa aмa бaш вo ништo дa се спoредувa сo мене. Не декa имaв лoшo детствo, aмa oнaкa...мех. Вo секoј случaј, јaс немaв супер кул рoдители кaкви штo имa мoетo дете И тoa е негoвaтa нaјгoлемa преднoст.

 

Значииии ЗНАЧИИИИИИ ПУКНАВ!!!!!

 

Рефи денов ми го направи убав,си се изнасмеав

 

Леле бе Рефке на работа на глас се смеам, не ми се верува, си му го направила денот.

 

Детство имавме убаво,игри на улица,цела маала собрани,од џамија,ластик,лажи топка,паризани и сл.Зимите ладни,со многу снег,но и тоа не ни сметаше да бидеме надвор,црвени во лиценцата,прстите измрзнати,ама дома никако.Сеуште го памтам мирисот на компирчиња прежи со сало,кои баба ми ни ѓи пржеше,па така премзнати ќе се навтевме над тепсијата до другарките и со раце јадевме,страв од бактерии,немаше тогаш голем.Немавме големи пари,некако скоро сите бевме исто,па и тие што имаа повеќе не ни отскокнуваа,ама имаше повеќе соживот,повеќе прави другарства,се живееше поедноставно,ама поубаво.

 

Кај мене има игри на улица. И фудбал играат сите и жмурка и јаже скокаат. Е сега и "флор ис лава" играат ама нормално е да бидат "модерни"
Рефка, царица си! Си требала да прошеташ со ногата горе долу ко на филм

 

Ручеков

 

Утре е петок

 

Таман од денес за утре

 

Се собираа децава и кај нас во малово летово,но си имаме комшии кои редовно пријавуваа во полиција дека им сметале,викотници и смеа,играа децата со топки и сл.Сега сите некако имаме помал праг на толеранција,додека ние растевме и игравме надвор,никој не пријавуваше и не викаа полиција.Додуша полицијата рака на срце сосем коректни беа,им кажаа дека не можи да им се забрани на децата да играат надвор,но пак истото.Рефи човекот на голема мака си го ставила ,кој знае колку се има потено

 

За до нова година има