Јас треба да одам Германија на две недели следниот месец и уште од сега ме фаќа носталгија за домашните, за Македонијава, за другарките. А па како би ми било ако треба да живеам таму. Ама мислам дека со тек на време се навикнуваш и на новата средина и на новите луѓе,Ама ако си емоционален како мене, треба да си се навикниш да бидеш носталгичен секој ден. Слушаш некоја песна, ти се навраќаат спомени, се слушаш со твоите домашни кои ќе споделат некоја радосна вест(а богами и тажна )па не си со нив во тие моменти.
Многупати знае да ме фати носталгија, така кога размислувам... За многу работи: за детството кога бев безгрижна, за лудориите кои ги правевме ние другарките, бидејќи сега сите испофаќавме дечковци и ретко кога сите да се собереме и да излеземе заедно. Ме фаќа носталгија за класот мој најсакан од средно училиште, а еве неполни два месеца како не сме заедно. Носталгична сум многу и знам колку многу работи ќе ми фалат од октомври кога ќе се преселам во Скопје
А што да кажам јас што живеам во Германија сама веќе една година? Ме убива носталгија ама тоа е, мора да се справува човек и со такви ситуации...Се осамостојуваш побрзо, една од добрите страни на живеењето сам далеку од твојата земја и сите сакани.
Зависно од приврзаноста кон местото е голема носталгијата. Меѓутоа таа повторно ќе се јави и после враќањето дома, по она другото место. Не знам како ќе се справам летово со Фиренца. Ќе го нема Скопје, мама и тато, ниту моите пријатели, станот и така натаму...
Јас бргу се приврзувам кон одредени нешта, луѓе и места. Така што и многу сум носталгична. Кога и да патувам некаде, кога сум таму ми недостига домот и пријателите. Кога сум овде ми недостига местото каде што сум била. Ама сепак постојат и такви моменти, сепак се пребродува и тоа некако
Носталгичар сум и јас.На денешен ден пред две години имав убаво поминато време.Сега се вракам на денот,времето,спомените се беше толку убаво.Минатата година бев во Црна гора на места кој прв пат ги видов сисе присетивам убаво беше.Ме фака некоја носталгија за минатото сакам да сум во малото гратче мегу лугето кој ги сакам.
Убаво ви било кога би се преместила темава во Психологија, типична како за таму е, а и не е дупла Инаку носталгична сум, не би можела да живеам надвор од Скопје, само на одреден период можам да сум негде на друго место, ама зависи и со кој. Сама да сум, нема да можам. А да сум со некој што го сакам дали родител, сестра или дечко би можела, ама ако одам со еден од нив ќе ми фалат и другите и фактички пак нема да можам. На одмор кога одев со моите ме фаќаше носталгија за дома, ама тоа дека бев со нив и досада ме фаќаше од време на време, ми фалеа луѓето тука, интернетот, телевизорот, нечистиот воздух тука..се` буквално ко ќе размислам подобро.
Илинден голем и убав македонски празник.Пишувам и ми навираат солзи. На овој празник додека дедо ми беше жив,а и после тоа редовно се собиравме кај него дома во куката и от тму сите заедно одевме на излет.Сите живеевме во различни градови и тоа ни беше традиција за тој празник да бидеме сите заедно.Секоја година по некој од братучедите ке фалеше ама поширокото семејство беше собрано.Кави убави излети имвме во гората со убава скара,изладено пиво од реката,шливка ракија издробени салати во пластични чинии и черги послани по тревата.Паметам колку се радувавме како деца на тие излети ,ретко се гледавме и тие средби ни значеа многу на нас децата а и на нашите родители. Убаво детство,убави спомени секавања што вечно ке ги паметам.Некој од нив не се ни меѓу живите и ми недостасуват многу.Секогаш завршувавме со песна и оро разделбите беа со солзи.Каде сте години поминати братучеди мои одамна не видени. Коцељево,Струмица,Скопје,Пехчево и Штип ке се собереме ли пак заедно???Носталгија ме фати душичката ми се разнежни,срцето растрепери,а очите полни со солзи.
Темава.... за ова имам да кажам доста милиони пати сум му ветила на татко ми дека кога ќе отидам кај него помалку од 1 месец нема да седам ама... јебига кај 15-20 ден ме фаќа криза за дома, ме фаќа носталгија, и му кажувам отворено јас си одам дома у Македонија лел колку пати го имам изнервираноо ооо среќа што не смее да ме удри инаку... Памтам пред две години баш за божиќот отидов и зимно време, нема море, нема сонце, нема компијутер абе умрев од досада, за дена спакував куферот и си тргнав...
Носталгија најмногу ме фаќа за деството. Не сум била долго време отсутна од дома(освен на одмори и за време на расупст на поседоци)и не знам како е да те фати носталгија за дома, ама од есен и тоа ќе го искусам.
Многу сум носталгична за детството.... Ехх, се би дала да се вратат тие денови. Од дома не сум била подолго време отсутна, најмногу 15тина дена и толку
Безразлика дали сум надвор од државата или родниот град се чуствуваат носталгии но најмногу имам носталгија за детството за безгрижните моменти кога единствен проблем ми беше како да ги облечам барбиките
Јас сум многу носталгична, иако мислев дека не сум. И на кратко време да се одделам од дома, цело време мислам за дома и како сакам веднаш да се вратам
Носталгична сум по детството и тинејџерските години,ме убива секоја помисла кога се сеќавам и посакувам да се вратам во тие периоди Носталгична сум одкако ќе се вратам од некое патување,и си евоцирам спомени и стартно посакувам да се вратам пак таму