Објаснување на детето за смртен случај

Таткото на дм почина пред месец дена, исто на внуците така им објаснија, дека дедо им починал и дека е сега како Каспер добриот дух. Со оглед дека го сакаат Каспер, некако појасно им стана и поприфатливо.

 

Темата е навистина жална, а и болна. Знаев дека едноставно на се доаѓа крајот, луѓето умираат никој не е вечен. Меѓутоа смртта се до тогаш беше навистина далеку од нас, сите беа живи од поблиската фамилија буквално сите. Ретко и слушав за некој смртен случај, а камо ли пак да отидам на погреб, немав видено никогаш мртовец во животот.
Имав 18 години, а брат ми беше многу мал, ја изгубивме мајка ни. Жена која имаше 50 кг а беше како карпа. Не го зборувам ова зошто ми била мајка или е почината туку навистина беше храбра, силна жена поради неа денес сме такви какви што сме. Не покажуваше слабост никогаш, се бореше храбро со се. Права, здрава, никогаш не верував дека нејзе може да и се случи нешто. Не бевме многу блиски како мајка и ќерка ама ја сакав најмногу, а и таа мене. Ниту во најлошиот кошмар не можев во тие денови да замислам што ќе се случи. Имавме недоразбирања, кавги, проблеми меѓутоа тие денови пред да почине бевме навистина во убави односи, во спротивно да бевме искарани немаше да си простам никогаш. Последните нејзини саати од животот ги помина покрај своите деца среќна и насмеана. И немаше потреба никој, ништо да ми кажува едноставно знаев дека ќе умре, колку и да звучи лошо го имав тоа предчуство и се случи. Растрчани доктори, испаничени сестри, колку само молев да ми кажат што и е ама сите молчеа со наведнати глави. Не сакав никакви дизапами, никакви инакции сакав само братот да си го видам и ништо повеќе. Никој немаше храброст и нему да му каже, како издржавме ние си знаеме на крај секој си ја знае сопствената болка. Голем шок и траума беше за нас, не се одделивме од сандакот цело време, не давав да го спуштат во земја едноставно не верував дека внатре е мајка ми, прв пат се соочив со вакво нешто. Стиснав заби, неколку дена подоцна на брат ми му објаснив дека мама веќе ја нема, нема да дојде сега е на подобро и помирно место.
Знаевме дека умираат братучеди на баба и дедо, животните, гледавме на филмови смрт ама никогаш не мислев дека смртта била толку блиска до нас. Кратко по мајка ми починаа и други луѓе кои не ни беа баш блиски и го прифативме тоа најнормално, ние да сме живи и здрави. Висевме по гробишта, не јадевме, не спиевме но мора да се живее со мртвиот во гроб не се влага.
Сум против давања дизапами на деца. Зависи и од дете до дете, колкаво е детето. Меѓутоа мислам дека кога ќе се дојде до некоја возраст 5/6 годинки би требало да се објасни што и како значи смртта, зошто и тоа е дел од животот.

 

Толку малечок е, а како да сфати нешто. 3ипол има, сега кога ке го прашаме каде е дедо? Горе на небото е вика. (Прадедо му беше инаку и првите пати кога кажавме дека го нема веќе, многу беше тажен и бараше да го однесам кај него доле за да видел, ептен си го сакаше). Од кога кажавме на небото дека е, уште 2,3 пати тажно со солзи викаше ама сакам да дојде да го гушнам... сега 2м поминаа, не прашал за него веќе..

 

Имав неполни 5 кога почина брат ми.... тој 11.
Пробале да сокријат. Ама јас сум знаела веќе да читам, па сум видела некролог и сум и рекла брат ми умрел... вие ме лажетее...
Сум знаела што значи смрт.
После 3 години, почина дедо ми, кога ја видов баба ми ноќта дојдена дома, а не кај него, знаев дека нешто се случило.. сабајлеѕо ми кажаа, дедо почина. Летото 6према 7 одд почина татко ми... ама знаев дека ќе се случи тоа, беше болен и мајка ми ме спреми. Ми кажа дека не ја бива работата, дека ќе го загубиме... да бидам храбра.. но колку може да си храбар... дента кога почина во болница, искрено почуствував... знаев дека е тој ден...
Баба ми почина во 8 одд... 1 април..
Дојдов дома ама не ме пушти мајка ми во соба..
Трауми немам од реалноста. Сурова е ама таа е за жал. Со апчиња не ме клукале никогаш.
Мајка ми ми велела секогаш, да знаеш дека те гледаат, се радуваат на се што се радуваш ти.
Ама проклето боли... е тоа не знам дали може да се избегне...
Сметам дека треба искрено да се збори со детето.
Не само за смрт, туку и што све може да ја предизвика... мораат да знаат за некои опасности.
Ама да сфатат дека на старост смрт секако е болно, ама дека тоа е циклусот на животот.

 

Јас бев 12г. Кога почина татко ми... Уште пред да почине јас бев свесна дека ќе умре, зашто го гледавме како се топи во моментот кога почина, ние спиевме кај мојата најдобра другарка ... Утрото кога дојде мама да ни соопшти беше, смирена и сталожена, и ни кажа дека дошол крајот, дека сега мора да сме силни и да се бориме заедно, јас, таа и брат ми За мене поголема траума од погребот и соопштението беше и уште е, збогувањето никогаш нема да го заборавам последниот бакнеж за татко ми

 

Татко ми почина пред неколку месеци, ќере се сеќава на него, скоро секојдневно го спомнува. Знаеше дека беше болен и во болница. Сега прв пат ме праша ижж зачудено ме праша: а кај е дедо, бидејќи редовно се слушавме на вибер.Молк ??!!? Само реков он има нов дом,тој е на небото и не чува.останав затечени, не спремна ме фати