Одбрана тема : Згаснат пламен

Одбрана тема : Поглед полн со надеж

Беше тоа една студена ноќ. И додека да трепнам, сфатив дека заврши се. Пред моиве очи, и она малку што го имав ми се лизна низ рацете. Некоја чудна топлина, чувство на вознемиреност, разочараност, болка ми го обземаа телово. Пред моите очи видикот беше празен. Хоризонтот покажуваше сивило и тага. Бурата веќе започна да се движи накај мене, посилна од кога и да е. Свиснаа црните облаци над мојата глава...
И во целата таа темнина, продолжив понатаму. После долго време, повторно ги погледав тие очи. Имаше некоја искра. . Надеж. Нешто што ми влеваше сигурност... Можам да се заколнам дека овој пат видов искреност...

 

Одбрана тема : Поглед полн со надеж

Поглед полн со надеж
Се обидував полека да го спакувам куферот и да си заминам. Се обидував да ја напуштам додека дожтот удараше по стариот прозорец. Во тој момент се сетив на неа. Се сетив на сите изминати години, се сетив на танцовите под дожд, на лудувањата. Се сетив на бескрајната љубов која некогаш владееше меѓу овие ѕидови... денес тоа беа само стари испукани ѕидови. Пред да заминам ме погледна уште еднаш со тој поглед кој некогаш ми припаѓаше мене, овојпат имаше само надеж во погледот. Падна една солза и полека изусти „Не заминувај“...

 

Одбрана тема : Поглед полн со надеж

Поглед полн со надеж
Се слушна силен тропот од старата дрвена врата,а сонцето молчаливо навлегуваше во собата.На малата полица од ѕидот се прикрадуваше пожолтено парче хартија.Ветерот ги разбиваше шарените спомени како избледени моменти.Тапи чекори одекнаа доцна во ноќта додека ѕвездите правеа крошна на небото.Крцкаа скалите под превезот на годините.
Тоа беше неговиот мирис,погледот на неуморниот патник во темнината...
Одважниот став го правеше сериозен и мистериозен во намерата дека верува во патувањата.Беше во потрага на топлина и искреност.
Месечината му беше патоказ низ животното талкање.
Не го слушнав неговиот глас,но парчето хартија криеше зборови низ кои препознав поглед полн со надеж...
Очекуваше убави денови и живееше со очекувањето.

 

Одбрана тема : Поглед полн со надеж

Поглед полн со надеж
Доживеа нешто чудно...нешто што не помисли и дека можеби ќе се случи.Беше така повлечена,тивка,со тажен поглед ти се чини...Но зошто беше толку тивка?Ретко можеше да се насмее.Но,што се случи тој ден? Што?Кога,каде,како...одеднаш нејзиниот поглед беше поинаков...Сите се гледаа во нејзиното лице,почнаа да и зборуваат,а тоа претходно не го правеле.Одеднаш од чудна,секогаш со машки алишта облечена и пуштена коса,денес во плетенка,со нова маица,се ново...ја имаше таа полунасмевка на нејзиното лице. Таа беше убедена дека нема надеж,дека нема да ја прифати било кого..ниту на училиште,ниту пак во новата куќа каде што се пресели..Тоа невино лице,таа прекрасна костенлива коса на која сонцето и даваше се поубав и поубав сјај...Кој ја промени така одеднаш?Пак е тивка,чудна како што си беше..но не беше тоа тоа...Таа сега имаше нов поглед,малку поинаква јас...
-Застани!
-Тргни ми се!
-Ама зошто плачеш?
Се тргна настрана...и следниот ден писмо...Од кога го прочита писмото таа се реши на промена..Што ли пишуваше во писмото?
Сега имаше нов...нов..Имаше поглед полн со надеж.

 

Одбрана тема : Поглед полн со надеж

Дајте нов наслов, умре темава.

 

Одбрана тема : Поглед полн со надеж

Дали исчезна мотивацијата за нова тема???????????

 

Одбрана тема : Поглед полн со надеж

Можете да предложите тема

 

По предлог на членката TheBlueMoon, следната тема е Капка солза од твоите очи.

 

Како лета времето, како вчера да беше таа доцна есен кога мрзневме пред влез и се расправавме кој прв да влезе. Сега ни вратата на влезот не е иста. Нова е и во бела боја ама на неа сеуште стои твоето презиме, а до него виолинскиот клуч.
Се сеќавам многу добро на сите наши глупости, буткањето во кални вирови, тркалањето во купови суви жолти лисја, моја порака напишана на стаклото на твојата кола, дупнати гуми за да не одиш без мене кога бев лута и кога ми го крадеше кучето за да ме вадиш од кожа. Ха, сеуште се смеам на овие работи и како мало дете им се радувам.
Се сеќаваш ли и ти колку пати го гледавме Скопје од твојата тераса и колку пати се обидуваше да ми го убиеш стравот од височина наслонувајќи ме на оградата? Се сеќаваш ли колку врескав?
Сега е истата улица прекриена со жолтило, сиво е и магливо како тогаш кога многу се сакавме, и студено е како тогаш. И скоро се е исто, само што на твојата тераса наместо твоите кошули сега оптегнати се сушат шпикозни, бодиња и маички во сина боја. Речиси се е исто само што во колата имаш вградено седиште за бебе и низ дворот ти се расфрлани колички и точачиња. Се е исто само што веќе не живееш сам.
Јас не те сакам, вскушност никогаш и не те сакав, ги сакав само работите што ги правевме заедно, начинот на кој ме смееше и ме правеше да се чувстувам слободна и своја, пред тебе можев да бидам се што сакам. Јас не те сакав тебе, јас се сакав себе си кога сум со тебе. Никогаш и немав прилика да ти кажам колку вистински ми значиш и колку навистина сакам да можеше да останеш во мојот живот засекогаш, но ти и јас сме како плус и плус и минус и минус, никогаш немаше посебна хемија, искри и романтична љубов, само длабоко чисто и искрено пријателство, пријателска љубов. Што зборувам јас кога очигледно дека тоа е она што јас го мислам, а ти, а ти остана така. Ти остана така немо во потрагата што побрзо да заборавиш и да си го продолжиш животот, јас останав само една дамка која сакаше да ја снема.
И што направи?
Кога повторно ќе те видам знам ќе биде исто. Ќе ми кажеш дека имаш синче и капка солза ќе се стркала по твојот образ исто како кога ми кажа дека ќе се жениш.
А јас ќе пролеам повеќе солзи и ќе се проколнам што неможев да усреќам прекрасен човек како тебе.

 

Го повредив, знам. И тоа многу. Си заминав без збор, без поздрав. Тој заслужи многу повеќе од она што му го пружив. Но што можев да сторам. Немав друг избор.
Еве сега, после две години се вратив дома, во Скопје. Талкам по улиците, двоумејќи се дали да одам кај него.
Но каде е сега тој? Што прави? Ќе ми прости ли? А што ако има друга? Што ако ме заборавил? Незнам... Незнам ниту еден од одговорите на овие прашања.
Се наоѓам пред неговата куќа. Во мене се јавува некоја чудна нервоза, почнувам да се потам. Вдишувам длабоко, издишувам, пробувам да се смирам и притискам на ѕвончето. Во главата ми прелетуваат сеќавањата од сите наши доживувања. Сите наши мигови во среќа и љубов. И тогаш, го гледам денот на моето проклето заминување.
Вратата се отвора. Ме облева ладна пот. Што ли ке биде сега?
Се појавува тој. Косата му е разбушавена, веројатно станал од спиење. Сеуште е истиот спанко по кого копнеев две години.
Стоиме еден спроти друг, незнаејќи што да кажеме. Оставаме очите да зборуваат место нас. Веројатно поминаа две вечни минути. Незнаејќи што друго да кажам, од мојата уста излегува само едно: "Прости ми".
Не ми одговори. Се доближи до моето лице и ме бакна. Устите ни се споија. Срцето ни чука во ист ритам. Осетив како му потече една солена солза. И тогаш сватив: Една солза од неговите очи е повледна од било што во мојот живот!

 

Би сакала
да можам да те опишам
Онака во прозен текст,
но не ме бидува
многу со физички описи,
Ќе се обидев да ја насликам
секоја твоја болка,
секоја твоја тага
што ти се собира е баш Онаму!
на горниот десен агол од
левото око,
за десното секогаш
ме лажеш онака детски и неумешно
(но, сепак делува слатко)
Тоа ми е само прашинка
на клепкиве, цитирам
и знам следи потоа
наведната глава
Во тежиштето и лежат
Безброј соништа.
Ја гледам,
тихо се слизнува,
Колку може таа да биде различна
од сите други во морето;
Капка солза од твоите очи.

 

Нема да дозволам.
Ти ветувам дека нема да дозволам.
Додека сум жива ни една капка
солза од твоите очи да ми избега.
И милиони нека се, на моето рамо ќе се!

 

Безимени лица чекорат на гратското тло.Чувство на студенило,јад и по некоја скриена насмевка го обзема трулото секојдневие.Чиниш тоа се само некои случајни минувачи кои не допираат до нас.
Тогаш се сетив на оној проклет ден кога разговорот ја разби неподносливата тишина во малата соба.
Одвај ги извлекував зборовите од твоето тешко его.А ти,самоуверен и горд,непоколеблив и таинствен, со изразена висина на гласот се обидуваше да ме разубедиш со својот исказ.
Се сеќавам на погледот...
Недефиниран,конфузен и по малку чувствителен.
Дали тоа беше онаа силна и цврста личност што ја познавав? Каде исчезна човекот на кој му се восхитував кога се спушташе мракот?
Беше подготвен и од невозможното да ја извлечеш вистината.Но,кога таа требаше ти да ја изговориш,навистина затајуваше и вешто ги одбегнуваше одговорите на сите прашања што останаа отворени меѓу нас.
Тогаш твоите крупни очи со боја на костен како да не ги препознавав.Одеднаш прочитав некаква мистерија.Тоа ме трогна,ме заболе до срж,само ја проголтав кнедлата и премолчев.Молчев затоа што тебе ти го препуштив говорот.Јас бев нем слушател во глувата тишина.Сакав да те слушам и повторно да ти се восхитувам.Знаеш...Така беше некогаш,ама не и сега.
Сега ти си далечен,непознат лик во моите сеќавање.Патник,странец,туѓинец.Не знам...Само не си мојот херој,оној во кој верував и со кој се гордеев.Тишината не победи.Завледеа меѓу нас како никогаш до тој момент на соочување.Зборовите ги премолча,ги закопа во себе,ги зачува за себе,а мене ми подари дел од твојата машка емоција.Капката солза што се лизна по твојот образ беше едно големо признание за она во што се сомневав.Но,за мене не е доволно тоа.Сакав да слушнам зборови.Не сакав солзи,очекував покајание.
Тебе ти недостасува машкост,а мене ми е потребен човек што ќе ми биде потпора во животот.
Ти не си тој...

 

Сфатив,
дека неможам да гледам
како плачеш.
Сфатив,
дека твоите солзи
се претешки за мене.
Сфатив,
дека ти е тешко,
и мене ми е.
Сфатив,
се каеш, во ред е,
ќе помине.
Сфатив,
дека те сакам,
ќе пробаме од почеток.
Се ќе биде подобро.
Но те преколнувам,
нека ова биде последната
капка солза од твоите очи.

 

Тивко...на небото веќе полека си доаѓаат ѕвездите...сама шетам низ улиците,полека си одам накај дома. Тивко е се’,тивка сум и јас.Ветер.Да,си поигрува со мојата коса,ги разбранува моите мисли и јас стигнувам...те наоѓам тебе...повреден,на тревата.Што ти е?Се загрижив..имаше рана на ногата...Те повреди некој.Ах,ама зошто невино суштество како тебе?Зошто?Е сега сум гневна,бесот зборува во мене. Веднаш се решив да ти помогнам,но како што забележав...веќе беше доцна...забележав капка солза од твоите очи,од тие мали мили очиња,се тркалаше една капка по твоето лице.Последната капка солза.Јас не можев да заплачам заедно со тебе во последниот миг.Не знам,во тој момент ми се исушија солзите,ми се исуши срцето.Горе,горе ќе си го најдиш мирот...Ох,колку боли баш јас да ја видам таа капка солза од твоите очи,колку боли што дел од мојата душа се откина од мене и замина...последната капка солза...но сеуште беше малечко...невино,мило,весело...

 

Одбрана тема : Капка солза од твоите очи

Предоцна. Секогаш е така. Ти станало навика да доцниш. Но јас одамна прекинав да те чекам. И сега што? Ме остави нема кога погледнав во твоите очи од кои се одрона солза. Зборовите ми застанаа во грлото,сакав да те утешам, да те прегрнам.... Но не можев. Веќе имам друг живот. Не можам туку така да оставам минатото да ме повлече на старото место. Јас одамна ги спакував куферите и заминав. А со што ги спакував? Ех.... Со она малку што остана. Неколку спомени, море од солзи, изумрени надежи,погледи и тишина. Најмногу со тишина. А сега доаѓаш и ме бараш повторно. Па како да ти простам? Веќе имам друг живот, веќе не патам по тебе. Имам некој кој пред спиење ми посакува добра ноќ. Секоја вечер. А сега ги гледам твоите очи како очајнички ме проколнуваат додека солзата уште се тркала по твојот образ и ти запира на усните. Првите усни кои ги вкусив. Го спуштам погледот, мора така да биде.... Не можам да го гледам тоа синило светнато од тага. Нашето одамна го однесе виорот на заборавот и ниту еден ветер нема да го врати.Доцниш. Навистина премногу доцниш.

 

Згаснат пламен
Прв пат те гледам...прв пат ти пријдов...треперев...мислев никогаш..никогаш нема да бидам блиску до тебе. Но ти си премногу блиску до мене.Симпатијата во љубов ја згрутчи.Кога и да поминеше,кога и да те погледнев,кога и да ми го речеше твоето единствено Здраво,мојата крв зовриваше како сонцето да течеше низ моите вени...Толку пламен да гори,толку срцето за малку љубов да те моли...толку обиди,толку сигнали...ти...не ни се осмели на некаков чекор,не ти трепереше срцето како на мене,не ти бев во мислите како ти кај мене,не ти бев гостинка во сонот како што секоја ноќ во сон те очекував тебе?
Па не...јас и ти,ти и јас немало.Така?Па и немаше..имаше,но платонски.Од едната страна?А другата?Полна прашина на чисто стакло.Пајажина нема да фатиш ти кај моето срце.Само ќе бидеш катанец на една од моите врати на срцето.Ќе те заклучам и клучот ќе го загинам.Пламенот што гореше,сега пуф,паф!Го нема!Згасна...Твојот глас го започна,но твојата незаинтересираност го згасна..Го згасна,ме слушаш ли?Го згасна...

 

Во малата куќарка распослана покрај речниот шум на крајот од балконот заспана стои старата дрвена масичка. Поминати денови, засенети месеци и испишани години остануваат зад неа со секој изминат миг. Време и невреме низ глетката на природата и по некој одвеан разговор со силината на студениот ветер.
Го памети таа белиот растреперен лист со кој си поигрушуваше кога најмалку требаше да го стори тоа. Спомени, сеќавања, игри и насмевки исцртани низ магловитите утра и сонливите ноќи.
Разгорен пламен на чувства ја подгреваше топлината на телото и ја одржуваше светлината на зборовите. Испишана белина на листот кој одвај го задржуваше моќта на распуканиот камен. Одекнуваа силни гласови во далечината како ек во планина. Тлееја мислите во жолто-портокалов раскош се до мигот кога не падна прав во сива наметка. Пепел и тежина на прагот од трошната куќа ја разурнаа прекрасната идила.
Никој не стапна таму повеќе.... Се потона во заборав...
Исчезна и последната искра дека некој ќе го заживее животот во далечната тишина каде некогаш имало виталност и џагор.
Згасна пламенот што гореше и ја осветлуваше куќата како лампион полна со убави моменти, а со тоа замре и последниот здив на живот.