Добро, ме интересираше туѓо мислење, си виксв да не си преувеличувам јас. Мислам сериозно што воопшто дете бара по гробишта? Освен недај боже ете некој ептен близок, ама и во тој случај ќе размислам. Она многу сака да оди по цркви и по гробишта и се е тоа во ред, ама дете бе да тегнеш мермери да гледа... Внук и од золва ми одеше со свекрва ми, два три пати, 5 годишен, ама демек на гробот на баба му, (свекрва од золва ми) млада е почината, ама пак бе што знам
Мене дури и ми е чудно таквото однесување. Премногу е мало детето, ама па што има потреба самата таа да го води. Ок ќе речеш еднаш, ама постојано?? Којзнае што му зборува и прави таму. Тоа запознавање на претците ми е некако само изговор. Никако не го пуштај детето, посебно не без тебе.
@Nevenche26 ич не го пуштај. Деца не се за по гробишта. Јас не ни одам, ако сум возрасна. Под притисок си бев години наназад со држење лекции како мора на гробишта. А не дека не сум одела, сум висела и сум паѓала од стресови. Едноставно не издржувам да доседам онаму.
Па брат и е починат млад и демек "еве да си го видиш внукот" да му речела. Абе недај боже, секако јас нема да го пуштам, ама си реков да не претерувам јас стално, па ај да слушнам и туѓо мислење, зошто кога ќе каже нешто све на нож и дочекувам. Ама во право сум била.
За возрасен може да не е ништо, дете може да се потресе од одење по гробови и запознавање со претците па таа да му каже нешто што него ќе го исплаши, ко што гледаш три чисти нема од пазење со деца, па сигурно нејќеш детето да ти се растажи и исплаши. Возрасни луѓе се плашат и од духови и од сеништа и од какви не приказни имам слушано, дете не е спремно со таква тежина да се носи па уште секоја недела, јас освен тоа денот кога ќе го однесе детето на гроб, тоа да е депримирано цел ден и којзнае за што ќе размислува и ќе се стресува, друго не мислам дека ќе се случи. Дете мало на гроб се носи само кај блиски преблиски, родител или брат, сестра. Не кај претците.
Што е најјако, прееска му го кажувам муабетот на мм и не искоментира ништо конректно, освен дека не било ништо страшно да го однесела некогаш. И јас му се почудив и ми додаде дека него го носеле кога бил мал, го интересирало, а искрено еве 4 години како сме заедно не е стапнат на гробишта. WTF, ја му реков дека мене не ме носеле и наше дете кога ќе сака (ако некогаш сака,ќе отиде). Што е тоа бе, он како возрасен не оди, како дете којзнае што му зборела, за да се заинтересира да отиде. Искрено за оваа тема прв пст правиме муабет, чудно ми е. Знам кога правевме крштевка за син ми, она и золва ми ќутенката отидоа, ама после дознав, отишле да ги канат мртвите на крштевка, адет било. Лом ги направив тогаш. Незнам или јас сум будала што овие работи ми се глупост или некој друг е
Абе не рече ок нека оди, ама демек не е чудноо и он одел. Ме чуди зошто скоро за се е против неа, за ова дури и ме изнервира. Секако нема да оди, пак на крај со мене ќе се согласи,ама која глупост бе.
Не знам зошто те чуди. Чим го носеле и него, вообичаено му е. Исто како што тебе не те носеле, и не ти е вообичаено деца да одат на гробишта.
Па да, во право си. Еве сега со една комшика го правевме муабетов и ми вика, ако бе не е страшно некогаш да отиде и јас малата ја пуштам со мајка ми неколку пати годишно. Баш зошто јас не сум одена, ми е чудно да им е нормално да им одат децата. Сепак би оставила оога би бил спремен да разбере што е како е и кога би изразил сам желба за тоа, во спротивно ми нема поента.
@Nevenche26, ни под разно да не ѝ го даваш детето ниеднаш да го мкне, не па редовно. Не преувеличуваш воопшто. Прадедовците и прабабите може преку слики и раскажување да му ги претстави и дома, на топол и весел начин. На 20 години го загубив татко ми, сакан и почитуван родител и со многу болка и тага, а досега немам отидено освен за обичаи и годишнини само ради мајка ми и другите постари околу мене, и и тогаш без исклучок ми било физички лошо од стрес и траорност цело време додека сум таму. Едноставно грозна и морбидна ми е атмосферата, со немоќ и бесмисленост, а и така не верувам дека може да ме слушне. И нема ни да одам, и не ми е гајле кој што мисли, само јас знам како се чувствувам. И за возрасни треба да се нормализира дека на различен начин тажиме во зависност од верување, емоции и карактер, и дека не е непочит отфрлање на обичаите, а па за дечиња не треба ни да станува збор. Ним им е време да се радуваат и безгрижно да уживаат во животот, последно место на кое треба да бидат се гробишта, па уште за подалечни предци. Језа.
Е со последиов пасус ми ја погоди поентата. Истово буквално истово го мислам. И кажувам на мајка ми ми вика газот да му го јаде на детето, цел живот ќе го има како возрасен да оди, дел од што мора, дел од што можда ќе сака.
Мајка ми е почината пред 3 години,ама ете таква сум и многу ретко одам на гробишта. Не сакам да одам и да си расипувам расположение, некогаш дома си палам свеќа и си велам дека е исто како да сум била. Тетка ми постојано оди и пали свеќи, го чисти гробното место, носи цвеќиња,кафе и такви чуда. Јас не го правам тоа, некогаш чувствувам вина, но сепак не сакам да одам, ептен тешко ми е таму да гледам споменик со нејзина слика.. Се присетувам и се навраќам на погребот, на сите тешкотии и не сакам така да се чувствувам. Роднините ме запнале и син ѓи да го носам, а бебе е , едвај има 2 месеци, што бара бебе на гробишта? Демек мајка ми да го видела.. Бесмислено ми е..
Нема потреба да одиш со бебето, исто како и во мојот случај. Ти си мајка, ти одлучуваш. Мислам кој е тој муабет бе, дете да носиш на гроб на некој роднина, за да го видел/а детето. Не сум некој преголем верник, искрено грубо звучи, ама под тие плочи има коски од некоја личност и толку. Ако веќе веруваме дека душата шета или демек има нешто, сигурно умрениот не седи над плочата и чека да дојде некој за да го види
Потполно истото го мислам. Само некако грубо звучи да го кажам. Јас воопшто не сум верник и не гледам потреба од одење на гробишта премногу често. Направен е споменик колку за да се сеќаваме на личноста и да остане некој белег.
Ехее Јас на гробишта идам од мои 7 години. Сликата како мој близок го закопуваат и сите го жалат ја памтам како вчера да беше. Еве сум жива здрава. Нит трауми иам. Нит последици.
Не секој Човечки организам е ист,ти немаш трауми,ама друг би имал.Кај секој е различно,секој различно ги доживува овие трагедии,некој помалце,некој повеќе.
Јас ретко одам на гробишта. Минатата недела бев. Не од што не ми се оди, туку немам време. Децава ги имам носено. Го прифатија фактот дека баба им (мајка ми) е таму. Како мала не ме носеа на гробишта, па затоа како постара имав големи трауми.
Пред многу години, на ХРТ1 имаше една прекрасна емисија, за соочувањето со смртта и стравот од неа итн. Се сеќавам зборуваше една психијатарка и раскажуваше за проблемот што го имаат Хрватите со соочувањето со смртта, правејќи споредба со Индија. Вика таму, во Индија, смртта е нормална појава затоа што децата уште од мали се соочуваат со неа. Ги гледаат телата на своите мртви прадедовци и прабаби, дедовци и баби, учествуваат во нивните погреби и нивната психа се го прифаќа фактот дека сите ќе умреме и дека тоа не е ништо чудно и престрашно. Од друга страна, вика, во Хрватска многу луѓе, дури и ворасни немаат видено покојник. Кога ќе умрат веднаш ги покриваат и ги испраќаат во претпријатие за средување, ковчезите се затворени итн. Смртта ја доживуваат како табу, но кога ќе се случи смртта на најблизок: родител, брат/сестра, брачен другар или дете, тогаш страдаат многу повеќе поради непознатоста на смртта.
Ме однесоа баба ми и дедо ми ко детенце на погреб, кај личност што не ја ни знаев. 5 години дали имав. Колку бев назад во поворката, а ги слушав и ден денес ги памтам плачот, врискањата и зборовите на најблиските на починатиот. Кога бев сега, после повеќе од 15 години на погреб, јас бев таа што одеше најнапред. Тоа што присуствував на погреб ко дете, не ме направи "посилна" во поглед на смртта. Напротив, кога ќе се спомне погреб, ми текнува на таа случка. Не викам дека ако не бев тогаш, дека ќе ги доживував погребите помалку тажно. Ама барем немаше да ја имам таа траума и сеќавање. Така да стварно нема потреба децата да се соочуваат со нешто толку стресно. А за одење на гробишта општо, го имам истиот став. Кога детето само ќе биде доволно големо за да разбере што се случува и како да се сноси со тоа, во ред е да се однесе ако сака.
