Личност која многу ме караше ама не дозволуваше татко ми да ме кара. Очи му вадеше ако викнеше малку посилно по мене или сестра ми. Секоја недела, по цел ден укорување, зошто сум се вратила во 5. А претходната вечер цел час се расправала со татко ми за да ми даде дозвола да излезам. Наредниот викенд повторно истото. Ме чекаше будна додека се вратам. Постојано урлање за донесена 4-ка на тест Се сеќавам дека бев веќе воздрасна кога имав темперетура а таа спиеше до мене за да се увери дека ќе биде се во ред Најдобра другарка - во никој случај. Имам преголема страво - почит спрема мајка ми за да ја наречам другарка. Не сум зборувала отворено, за се, пред неа ама пред да ги родам децата таа била личноста која најмногу ја сакам на светот. Најголемите жртви направени за мене биле токму од неа. Тоа би го кажала до пред 7 години. Сега откако се омажив сфатив дека нејзината љубов била огромна. Единствена која се јавува по 10 пати во денот за да ме праша како ми е. Единствена која се заглави до гуша за јас да живеам убав живот. Единствена која ме жали затоа што моето дете не спие. Единствена која, еднаш неделно, доаѓа дома да ми чисти и не ме осудува. Единствена која ме прашува дали ми треба нешто. Сега баш сакам да легнам до неа и да ме чешка по грбот, како порано, па да заспијам.
Не ме разбра @Daleron . Истото го правам и јас како мајка, но децата си се деца. Тие сами ја поставуваат барикадата. Некои подоле, други погоре. Со годините има и варијации во нивното однесување. Можеме да ги научиме, да им всадиме во памет и да им покажеме дека сме секогаш тука за нив. Да бидат сигурни во нас и да безгрижно ги споделуваат нивните проблеми, радости и тајни со нас. Да бидеме мајки. Но треба да им дозволиме и да си имаат најдобри другарки. Термините и дефинициите за мајка и другарка се бог и шеширџија. Да бидеме секогаш тука да им ја отвориме врата, да им дувнеме ветер во грб. Но, и да се сетиме дека и ние за првите симпатии со другарките, а не со мајките, надолго и широко прикажувавме. Мене лично ми е доволно да ми каже (да има слобода да ми каже) тој и тој ми се свиѓа, а со другарките нека ужива во прераскажувања, доверувања околу и за првата симпатија, љубов. Нека дишат децата. Нека имаат умни, грижливи и пожртвувани мајки. И нека имаат другарки.
Со мајка ми имаме доста убав однос.Секако дека понекогаш има некој испади од моја или нејзина страна,но сето тое е до пубертетот и моите 15 години , а и нервите нејзини секако. Ми има кажано многу лоши зборови кои сеуште ги памтам, али не сум ја потсетила сеуште за тоа.Сигурна сум дека памти, а и мислам нема потреба ради тоа што премногу ќе се оддалечиме после тоа. Таа е единствената личност која има кренато рака на мене, само од неа сум добивала ќотек како мала, ни тато ме нема пипнато воопшто.Понекогаш за банални работи, и тоа го памтам ете.Злопамтило.Поради тоа едно време се плашев коа доаѓаше да ме бакне или гушни, мислев ќе ме подмавни повторно. Долго време не можеме да бидиме во иста близина, многу се караме, и тоа за глупости.Али кога не ја гледам доволно, односно не се гледаме, многу си фалиме една со друга и се однесуваме предобро.Ме сфаќа, ми дава совети, можам пред неа да се отворам за доста работи.Не баш за се, али за поглавни работи да.Некогаш претерува, се дери и урла низ куќи, ама ништо страшно. Сума Сумарум-имаме прилично добар однос, не сме лоши.
Со мајка ми имаме супер однос. Немало кавги и непотребни забранувања, знаела само да се налути и да ме тера да учам за да поправам некоја оцена . Ме поддржувала отсекогаш за се. Не и било битно што ќе речат другите за мене, за разлика од татко ми на кој секогаш му бил побитно што ќе речат/помислат роднините, пријателите, комшиите... Нема тајни меѓу нас, разговараме апсолутно за се, од најинтимни прашања и проблеми до банални глупости. Мрази кога сум нервозна и се нервира заради мене уште повеќе. Нема ден без да се чуеме повеќе пати, обавезно и дома разговараме кој што правел дента. Неможеме една без друга буквално. Една е мојата мама Горда сум со неа, а знам и дека таа е горда на мене. Те сакам мамо! И биди ми жива и здрава уште 100 години.
нејзиниот карактер и мојот се вода и оган сосема различни работи кои никогаш нема да се спојат неможам да бидам во иста просторија од 1 саат а да не најде рачка и да се скара со тебе и темата ке почне од нејзин проблем а ке заврши како јас да сум причината на сето тоа.Како мала постојано ги гледав со татко ми како се расправаа имало и моменти како татко ми употребувал сила,многу го мразев поради тоа и секогаш ми кукаше како демек ја тепал искрено кога веке станав возрасна и како почињаа сериозните проблеми си велев блазе си му на татко ми шо не ја отепал имало ситуации каде буквално ме вадела од контакт.Од како се омажив на почетокот одев кај нив нагости од носталгија кон куката многу ми фалеше подоцна не ни сакав да одам и мирна глава,и да сакав да отидам и да ги видам неможев од таа причина да не се карам и да не се расправам.
Блискоста во однос на споделување проблеми и тајни со мајками е сведена на минимум, речиси никогаш не го правам тоа. Едноставно не сум таков тип што ќе седнам со мајка ми да разговарам за некој мој проблем или да и се доверам за нешто. Ако имам проблем, сама си го решавам, без ничија помош и совет, колку и да е тоа добронамерно. Ова најмногу го почувствував пред две години, а пред тоа можеби и не бев толку самостојна и знаев да споделам нешто со неа. Сега не, со тек на времето станав таква да кога си имам некоја мака или проблем не ни помислувам да го споделам тоа со било кого, сама си наоѓам решение а ако неможам да најдам, ќе живеам со тоа и толку. Ама оваа блискост во однос на тоа, не сум ни таква да ја одбегнувам и оддалечувам неа од себе, понекогаш сум и предосадна со гушкање и зборување, мајка ми е таков човек што и да сакам да ја одбегнам неможам. Не мислам дека има некаква врска споделувањето со неа било што со општата блискост и односот мајка-ќерка. Една е.
Паа кога е во прашање за тајни,дечко ова она не кажувам едноставно имам срам,а увек ми вика кажи не се срами,однесувај се како најдобра другарка,меѓутоа ете...едноставно нешто не ми дава,се надевам понатака ќе се опуштам,а што се однесува до нешто друго тоа е веќе супер, и кажував...
Prekrasna zena,malku stroga no ne po nejzina vina tuku zaradi tatko mi moralo nekoj da bide cvrst vo familijata (taka vikase ) . Ne pamtam koga sum bila bolna a taa da ne bila pokraj mene pa i od koga se omaziv.Se slusame sekoja den minimum 5 pati,za nekoj moze e preterizam no jas ne mozam a da ne i se javam ili taa na mene.Koga imam sloboden moment odam da ja vidam ili taa kaj mene no poretko,ne saka zenata da preci i da se nametnuva na mladite..mnogu osetliva e Prekrasna zenicka i mamicka ja obozavam i da mi ja cuva Gospod uste mnogu godini
не ја сметам за блиска воопшто и никогаш не би и кажала нешто за мене, т.е. не се замараме толку една за друга, затоа што е таа ладен тип што не разговара а од такви ми е преку глава. не дека не ја сакам ама на моменти едноставно ме нервира.
Многу ми сметаше кога некој ќе кажеше ,цела си на мајка ти,, Јас не сакав да личам на неа, особено не во карактерот. Често бев во ,,војна,, со мама и мислев дека се караме затоа што сме многу различно. Но, и двете бевме страшно тврдоглави, и двете упорни за да докажеме дека сме во право, и двете избувливи па затоа често се караме. Како пораснував така се повеќе станував свесна дека е вистина тоа што други оддамна го забележаа- јас личам на мама. Избувлива, тврдоглава, директна, упорна, плачка, гласовита... Не беше проста во врска со дечковци и излегување, но беше многу љубопитна и овде најмногу се карваме. Се надевам барем јас нема до толку радознала и нема да ја распрашувам ќерка ми, ќе и оставам простор ако сака сама да каже без да одигрувам детектив. Барем во тоа да не заличам на мама. Многу сум благодарна на мамица што ми обезбеди работа, поточно ја продолжив нејзината работа а таа многу верува дека ќе напредувам и дека ме бидува баш за таа професија. Ми значи таа поткрепа од неа. Благодарна сум и на тоа што ми допушти да студирам, иако од старт сметаше дека е подобро да работам бидејќи и со и без факултет секако ќе го продлжам нејзиното. Се надевам дека ќе го задржиме тој однос до крај, и се надевам дека ќе ја убедам малку повеќе да се чува и грижи за своето здравје.
Мајка ми отсекогаш беше строга. Што и да направев ме караше и ми викаше. На училиште мораше сите оценки да ми бидат 5, па еднаш кога добив 3 на тест, во седмо одделение, страв ми беше да и кажам па дојде на училиште да се распраша и наставникот и кажа па таа дојде таму и ме фати за врат, почна да ме тресе и ми рече нешто но не се сеќавам, па ме пушти и замина. Се плашев да и кажам дека добив менструација. Ништо не можев да и кажам. Многу посакував да имам близок, пријателски однос со моите родители, но беше сосема спротивно. Тие не ме ни познаваат доволно. Принудена сум да ја лажам за многу нешта. Отсекогаш и сметаа моите другарки, ги навредуваше сите мои блиски. Ретко и од дома излегував, за подоцна да почнам да излегувам без да и кажам каде и со кого. Денес не можам да и кажам дека не сум положила испит, три дена за тоа ќе ми вика. Но и покрај се, таа ми е мајка и јас ја сакам.
колку би сакала мајка ми да беше како други мајки кои ги гледам.... барем еден дел од нив... но не, не ми беше другарка, не ми беше мајка. поради неа сум денес личност без карактер, поради неа сум како јагне меѓу волци, без самодоверба. ме направи да бидам зависна од други. од мала ме тераше да чистам низ дома, дури и да вадам во дворот кога сите играа надвор а таа пиеше кафе со комшивките. си отварам рани на душава... ниту еднаш не ми купи нешто што јас сакам... никогаш не ми даде пари да имам во себе... и даваше на сестра ми за двете... останав без другарки заради неа... ми ја полнеше главата со тоа како ми мислат лошо, не можев да ги повикам дома ни да одам кај нив. кога си фатив дечко викаше и наместо да ме крие ме кажуваше на татко ми... уште во главата ми звонат зборовите... прашај ја ќерка ти кога си дојде. ми течат солзи.... немав пари за шминка, за дезодоранс, за парфем... за ништо. на факултет одев со 50 денари а таа во денот даваше 50 за цигари. не бев ни на една студентска забава заради неа, еднаш дури и го наговори татко ми да ми го земи индексот и да ми рече дека нема повеќе да одам на факултет. кога почнав да работам заштедив некој денар но морав да им ги дадам на заем. кога и ги побарав бидејќи ми требаа - сеуште ми излегува сликата пред очи како ми се смее и ми вика не ти ги давам бе, не ти ги давам. и не ми ги даде... кога се омажив, од мм родителите беа ужасни, ме избркаа тогаш мајка ми наместо да ме теши ми попуваше над глава. намештај ми купија по нивен избор и многу пати сега кога ќе и речам нешто ми вика па ти тоа си одбра. мислев дека ми помагаат ама сваќам дека ми правеле само проблеми. вчера оставив дете и маж и одам да им помогнам и вечерта кога реков ќе си одам се налути. мислеше дека ќе останам јас а таа ќе си легни. така направи претходно - си легна јас во 12 се прибрав вечерта за да и помогнам и пак не е задоволна. јас се карам со мм заради нив а тој во право е цело време. како што ги остави тој родителите така треба и јас.... имам златно дете за гледање... кога следен пат ќе се жалам од него потсетете ме ве молам
Мајка ми ми е идол! Мајка ми е личност на која бескрајно и се восхитувам. Личност која ми е пример како треба да се оди низ животот, прескокнувајќи ги нејзините грешки. Моја мајка, моја најдобра другарка, мојата најмила . Неможам ништо да направам без да ја прашам. Никогаш не сум целосно сигурна во нештото дур не ми потврди таа. И не е дека немам свое јас, туку дека секогаш сакам да го слушнам нејзиното мислење, зашто знам дека секогаш ќе ме упати кон она што е најдобро за мене. Мајка ми е борец и НИКОГАШ во живот нема да им го заборавам ни неа ни на татко ми ова што го прават за мене. Никогаш нема да заборавам колкави жртви се за мене. Неможе утро да помине, ден да помине без да ја слушнам. Вечер, а јас да не и посакам добра ноќ. Spoiler П.С. Знам дека звучам како мало детенце
Односот секогаш ни бил одличен.Прав психолог е мајка ми и со неа за се и сешто разговарам.Нема нешто што не знае за мене.Најдобра пријателка ми е.Ми се чини од ден на ден се повеќе се зближувам со неа.Фала ти боже што ја имам.
Ја изгубив на 11 години, за тоа кратко време што имав чест да ја имам покрај себе, се согласувавме ненормално многу. Таа на мене и на брат ми не ни беше само мајка, ни беше пријателка, животен сопатник. Секогаш на наша страна, без разлика на се. Жена со огромна нежност во себе, огромно трпение. Жена што не знаеше да повиши тон. Жена што не знаеше за лош збор. Жена што се немаше скарано со никого. Кога почина, местото нејзино го пополнуваше баба ми. Таа ја изгуби својата единствена ќерка, па логично, на прво место јас и бев. Сиве овие години, таа е мојот херој. Таа ме научи на се што сум денес. Всушност и таа и мајка ми беа подеднакво исти. Нежни жени, а храбри и силни. Со нежен лик и тивок глас. Вечно насмеани лица и позитивен дух. Ситна градба и коси очи. Штета што на нив само физички наликувам. Камо да бев и јас толку прекрасна личност како што се тие две.
Мојата мајка работеше пејачка го сакаше таквиот живот замене и сестрами ретко да и текнеше дали имаме за јадење дали сме капени дали имаме за хигиена живее за друштво шетање за деца нема чуство дека е мајка кога бев мала ме тепаше секоја ден ама баш секоја главата мислев ке ми експлодира со нозе ме газеше од зид главата ми ја удираше ми даваше еднаш апчина да ме труја голи не слекуваше сите да не гледаат во двор ја тепаше и сестрами ама неа не толку како мене јас и бев изгледа едно животинче каде што си истураше нервоза . И еднаш ме однесе кај една жена гледачка поточно неа да и гледала и тогаш таа жена и рече мн ја тепаш следниот пат наместо ке умри и се зачуди како тоа го знае таа ама како да не знае нормално таа гледаше и памтам од тогаш не ме удри се до прва год почна да кажува по роднини како сме оделе за 20евра а немаше врска не бркаше од дома алишта ни кинеше немав со што да одам на училиште така останав не завршив средно се преживеав и сеуште се потсекам на се мн е болно толку болка во глава имав еднаш ме однесе на доктор ставаа едни ме снимаа не ми кажа ни што ми како е. до ден денес патам од тоа тепање и страдам од болки во главата тоа е односот со мојата мајка и никогаш нема ништо да и заборавам. имав судбина таква и од сопругот да се одделам имам детенце мило се трудам да го воспитам со зборување без тепање некогаш викам кога не ме слуша и оди на места штетни за неа а кога ке е мирно плачам психата ме удира зошто ми викам а има недај боже струја вода и мора да викам а потоа се чуствувам како мојата мајка имам многу трауми се надевам ке излезам до крај нормална и дека тоа плачење ке го надминам дека ке сватам дека мора да свикувам за доброто на малото да е здраво живо и моето дете ке се гордее со мене кога ке порасни пошто од мојта мајка јас не видов срека
@Lantra09 , ич да не ти е криво кога ја караш малечката. Така се учат децата... не чини ни тепање, не чини ни разгалување. Двете се подеднакво лоши. Секогаш кога ќе направи белја или чепка каде што не треба, на пример, искарај ја.. така ќе знае дека не треба да прави во иднина. Твојата судбина била лоша, и жал ми е што си поминала низ тоа... но тука си ти, да го исправиш тоа и да бидеш мајката која си сакала да ја имаш.
