Откажување од родителство

Ехе од кога не постои 11 октомври ниту домот за доенчиња во битола.
Поточно кажано постојат, ама нема деца таму

 

Па домот 11 октомври, е заменет со мали групни домови на Водно, слични на детско село само што не се така на едно место.
А за домот во Битола не знам како функционира сега.

 

Исто и Битола, исто и Демир Капија

 

Слободно кажи, баш ме интересира.

 

Ја испратиле во поправен дом тој што е за деликвенти, покрај тоа што абортирала по втор пат.

 

Знам дека за жал имало злоставување, па и клукање со дијазепами на децата.
И многу ми е жал што било така, но и во она семејство од кое потекнуваат би можело да им биде вршена истата тортура и уште ред други ѕверства како на пример изгладнување, станување од спиење со ќотек, терање да работи тешки физички работи и слично.

Со оглед на тоа што во околина познавам деца кои се посвоени и се растени со многу љубов и грижа, сметам дека опцијата дом за згрижување ја остава и таа мала шанса да доживеат поголема среќа со посвојување од луѓе кои искрено и од се' срце ќе го сакаат тоа дете.

 

Па ако е силувана не и е детето виновно ,нека го абортира.
Ако нема доволно финансии да му обезбеди ,што не мислела пред време туку откако забременила и текнало?
Имав пријател од дом ,за разлика од тие какви се по домовите он беше прилично нормален и културен ама не му беше сеедно дека неговите го оставиле ми кажа дека неговите никогаш не биле заедно ,ми кажа дека условите во домовите биле многу лоши .

 

Центар за социјална грижа.
Они се одговорни за такви работи.
Само не знам кој сектор поточно

 

А кој тоа рече дека детето ѝ е виновно?
Јас никаде не сретнав такво тврдење.

За недоволно финансии муабетот беше во контекст на првичната претпоставка.
Требало да планира дека ќе биде силувана?

Навистина не сакам веќе да ја раздолжувам на темава, затоа што и онака не верувам дека било кому му е лесно да се откаже од дете, а уште повеќе да собере храброст да праша на форумов за соодветни институции со оглед дека еве испаѓа дека оправдан е стравот од осуди.

Можам да изнајдам уште претпоставки зошто го прави ова, но навистина нема потреба да разглабаме нечиј живот за сметка да го задоволиме дневното ниво на судење за туѓи постапки.
Ова не е една од тие кои треба да се на дневен ред и јас тука завршувам со дискусија.

 

Поплава, мајка со три деца се бори да ги допази да не се удават. Поминува чамец преполн луѓе, но нема место. Мајката моли да земат барем едно од децата. Некој се сожалува, зема едно, толку има место. Другите ќе ги допази некако.

Е сега гледано од страна некој може ќе рече водата не беше доволно длабока, да сакаше можеше да ги спаси сите три. Или пак некој физички посовремен ќе се чуди како не можела да издржи. Или по пет минути водата заминала и со неа и опасноста, но и чамецот со детето во неповрат.

Секој различно гледа, од различна перспектива, зависно од моменталната состојба, животно искуство. Не треба да се осудува за вакви работи. После може некој ден ќе се кае за постапките, но назад нема.

 

Poprvo ke se kachis vo vselenski brod I ke patuvas vo kosmos odkolku da se posvoi dete. Nekoi proceduri teraat 5-6 godini po redoven pat.
Ima mnogu lugje I parovi koi sakaat da posvojat no se zaglavuvaat vo sudskite lavirinti. Kolku poskoro se dadat decata vo semejstvo tolku pomali traumi imaat I pobrzo se prilagoduvaat.

 

Детето не е предмет па да му правиш нати го - дај ми го.
Долга е процедурата ама не 5-6 години, најмногу до 3 години. Освен судски постојат и психолошки тестирања на двајцата родители.
Организациите се свесни на многу дупки во браковите па сакаат да бидат сигурни дека детето ќе завршии во вистински раце.

 

Ако сакаш навистина да посвоиш дете, ќе направиш се што ти бараат од тестирања, време да помине да видат колку ќе ти биде желбата за дете дали ќе ја имаш и после некое време. Не може ти да го земеш детето одма како што викате да посвоиш дете, па после не ти чини врати го. Значи убаво е некој период да чекаат за да се види колку се истрајни во желбата за дете, бидејќи тоа не е кутре ако видиш дека е тешко да чуваш дете да го вратиш.

 

Што зборувате бе луѓе? Која истрајност побогу?
Не ти ја тестираат истрајноста, туку никој со ништо не се замара тука.
Парови по 15+ плус години не можат да посвојат дете, а се во одлична финансиска состојба, без доаие и кривични прекршоци и со сите тестирања кои се потребни.
Викаш си одела во домови, си гледала како е, па слепа ли си?
Им киднапираа штитеничка пред 1 година, никој не пријави во полиција и се криеше како змија нозе. Се дозна од кога девојчето му избегало на манијакот. Па на вести 6 верзии кажуваа.

 

NE si bila po tie vrati za da vidis kakvi nebulozi ima. I nikogas da NE odis. Normalno procedura za posvojuvanje trae of 6-15 god. Zar treba zelbata da mu ja vidis na nekogo shetajki po dokumenti ili barajki mu pari?
Nikoj ne dava za posvojuvanje dete ako toa ne e poslednata opcija, no podobro e da se usreki nekoj par koj ne moze da ima potomstvo ili koj saka da si posvoi. Ne stigmatizirajte, zivotot kolku e I ubav tolku e I surov.

 

Zosto ima mnogu baranja za dete a malku posvojuvanja iako domovite bea polni so deca?
Zosto samohrani roditeli po teshko imaa moznost za posvojuvanje? Zosto finansiskata sostojba vo golem del vlijae na posvojuvanjeto?
Jas ne poznavam nitu eden par koj posvoi dete za 3 God.

 

Во однос на финансиската состојба.
Па битна е бидејќи детето треба да биде најадено, напиено облечено секогаш.Треба да живее во здрава и чиста околина.Финансиите за битни во издржавање на детето.
Како иначе ќе има храна облека, книги играчки итн ако семејството нема доволно финансии?
Државата сигурно нема да го даде на некој што не може да му ги обезбеди основните потребштини.
Ова не треба да се дискутира уопште.Секое дете заслужува сѐ најубаво.

 

Родителите не бараат само деца. Бараат бебиња, имаат преференции за националност, имаат преференции дали да е со пречки или целосно здраво. Кога ќе ги вметнеш овие работи, има помалку барања одколку деца.

 

Темава ме потсети на колешка од работа.Премногу млада за мајка, на 22 бившиот ја оставил трудна, на 23 родила и го дала во дом, среќа што не била со тој венчана, ќе немаше да се согласи тој бидејќи лично го познавам, сакаше да има деца.
Колешката моја сега е на 32, (поголема е таа од мене многу) во ниту еден момент се нема покајано за детето.Пресреќна е, работи, патува, изучи и ужива во секој момент. На тема деца знае да каже-Ако го растев детето немаше ни патување ни работа ништо да видам. Инаку мојот партнер ич не ја сака, се лути што ми е другарка, ама па од друга страна ја поддржувам, нејзините не и помогнале за абортус, зошто е должна да се грижи за непосакувано дете што е намерно направено? Јас ја подржувам темава.