Откажување од факултетот

Ако губиш волја, значи немаш желба за факултетот.
Два и два.
И јас немам волја и имам еден тон проблеми на грб.
Кој е проблемот со татко ти? Кажи ќе најдеме начин да ти помогнеме тука.

 

Не знам.Можеби сте во право сите.Би споделила за целиот проблем, но е долго.Можеби ќе ме сфатиш.Јас би живеела и во мала куќа и би работела, само да бидам среќна.Ете, ако со дечко ми заминиме некогаш здравје.. би работела и како сестра.Ќе ми биди криво што нема да бидам доктор, меѓутоа како? Еве како да продолжам? Уште 4 години се во прашање Можеби ќе квадрирам.Тие маки нема да ги издржам.Мене многу ми сугерираа и јас прифатив се А не сакав да се запишам многу многу . Со тек на време го засакав ова.И сега немам надеж од една страна а ид друга имам.И како што кажа мислам и дека не знам што сакам воопшто Можеби само да се изолирам.

 

Би сакала да најдам решение.Ама размислувам долго.А здравје веќе немам.Како би продолжила?Навистина е макотрпно тука, издржав досега ама после се што ми се случи неможам некако.Станав ранлива, тоа што порано имав проблеми со дечкото една работа, тоа помина и се реши.После тоа имав уште проблеми и кажав неможам да ги пишам долго е.. пиши инбокс ако сакаш ќе напишамм кога ќе можам..
Паднав и неможам да се кренам.А единствено сум смирена без нервози покрај дечко ми.
Ама ќе напоменам не е причината тој.Само ете .. тој ме смирува.Тој ќе ми помогни да научам, ќе мее мотивира.. ама друг ме демотивира.И еве.. ден денес јас незнам дали да се откажам или да продолжам.Ако се откажам останувам без факултет само со средно.. друго нема.Вие што би направиле?

 

Е сега и ти, гледаш колку совети ти пишавме што да правиш, што да ти кажеме уште? Еве на кратко: НЕ СЕ ОТКАЖУВАЈ ОД ФАКУЛТЕТОТ! Прочитај погоре што ти пишав и за другарка ми, имаш доволно поддршка, речиси цела фамилија плус и дечко ти, наспроти татко ти еден што не те поддржува!

Ако се откажеш сега од факултетот, после цел живот ќе жалиш верувај ми. Што ќе работиш после само со средно, ќе се задоволиш со платата што ја земаат сестрите, а како доктор би земала многу поголема? Размисли малку околу ова, па после реши дали вреди да го оставиш факултетот.

 

За тоа дали да се откажеш или не, ќе поразговараш со оние кои ти го плаќаат студирањето. Седни и разговарај со мајка ти, баба ти и дедо ти и раскажи им ја целата ситуација, остави го татко ти на страна. Една членка те посоветува дека можеш како опција да го ставиш факултетот во мирување. Ако ти е толкава желба да заминеш со дечкото во странство, тогаш разговарај на оваа тема и со него. Објасни му дека не се чувствуваш мотивирано за да продолжиш со факулетот и дека сакаш барем на кратко да се оддалечиш од сите и да пробаш нешто ново. Барајте понуди за работа надвор, пробајте таму. Можеби ќе ви тргне работата па ќе собереш доволно средства за кога ќе се вратиш да можеш да продолжиш со студирање со мирна глава и со свои пари. Не избрзувај во одлуките, девојки се мажат, раѓаат деца, па дури потоа го завршуваат факултетот. Имаш време за се, само размисли што ти е најбитно во моментов.

 

Зошто си се убедила дека немаш сили и не можеш да станеш и да продолжиш? Со такви мисли што ќе постигнеш и како ќе си го решиш проблемов ? Ова ти е вид на искушение и една препрека која треба да ја надминеш. Одлично те разбирам јас од најамбициозната личност на свет паднав сосема психички поради проблемите кои ги имав и почнав да ги паѓам испитите и потполно паднав во депресија се изгубив буквално. Ама нема да останам доле поради моето семејство кои немаат пари а сепак наоѓаат за да успеам и да ја земам таа диплома и да си ја обезбедам иднината. Како можеш да го дозволиш ти тоа? Знам колку е тешко да учиш кога поминуваш низ тежок период, буквално сум плачејќи сум учела. Ама ова ми е искушение и како ќе се изградам како личност ако паднам на ова а сигурно следат потешки работи? Се уште се борам да станам ама се борам не мислам на откажување за мојата иднина се работи. За се постои решение. Ништо не треба да те интересира ни тоа дали татко ти го сака тоа што го учиш или некој друг. Ова е твој живот и иднина која ти си ја градиш како можеш да дозволиш да влијае некој на тоа па макар и родители да ти се??? Едиствено ако финансиски не можете да издржите тоа е друга приказна ама не доаѓа во предвид откажување ни во овој случај. Ќе си го ставиш во мирување година дена и ќе работиш ќе си заработиш пари и ете ти ќе можеш да си платиш сама. За се има решение и начин само треба да сакаш. Не дозволувај никој да ти кажува за твојата иднина ако ти дал живот не значи и дека треба да ти го контролира. Ако те сака како ќерка ќе те поддржи ако не нема што да си ја уништуваш ти иднината за човек кој како родител не може да ти пружи поддршка која би требало да ја добиваш. Биди паметна.

 

Пред време размислуваш за квадрирање аман.Зошто едноставно не си признаеш на таа во себе дека моментално не е тоа тоа,не ти се учи ,не ти прај кејф и готово.Како да цело време чекаш одобрување од нас да ти кажеме е ако де отпиши се голема работа.

Велиш учам а не сваќам..е тоа е тоа..можеби едноставно не ти лежи медицината.Медицината е како математика не се учи на памет .

Проблеми вечно ке имаш некакви.Неможеш нонстоп ради нив да се откажуваш од се што сакаш

 

Аκо пρоблемот е татκо ти односно пρоблемот пρоизлегува семејството моментално најголема гρешκа ќе ти биде отκажувањето од фаκултетот. Аκо не е татκо ти сега поκρај тебе во иднина уште помалκу. Ти пρед себе κаκо млада личност го имаш цел живот во κој тρеба да стваρаш да одиш напρед и да бидеш успешна ЗА СЕБЕ СИ ПΡЕД СЕ. И јас сум на студии во дρуг гρад и мноху донρо знам κаκо е да имашжпρазен фρижидеρ и неделата да ја вρвиш со 300 денаρи вџеб. Κажа деκа имаш помош од баба ти и дедо ти. Биди благодаρна и возвρати му и нив и на мајκа ти со тоа што ќе учиш и ќе бидеш успешна. Психолошκи κρизи, неρвози и анκсиозност во теκот на студоρањето не се баш ноρмална ρабота но исκρено ги има сеκој студент. Јас лично за пρв пат во мојот живот почнав да живеам сама без моите тешκо е да но не е доволна пρичина за да се отκаж. Смогни сили, пρибеρи се и фаκултетот неκа ти биде најважен и да не ти теκнало да се отκажеш. Обезбеди си ја иднината бидејќи животот оди бρзо утρе неша да бидат поκρај тебе миту твоите ниту баба ти и дедо ти. Животот дава сегогаш шанса плус ти си млада и јас сум сигуρна деκа аκо си упоρна ќе успееш. Во овој момент фаκултетот неκа ти биде пρиоρитет. Момемталната κρиза во твојот живот κоја пρоизлегува од татκо ти и психичκи те ,,тепа" нема да ρеши аκо ти го напиштиш фаκултетот. Мапρотив ќе се вρатиш дома меѓу сите пρоблеми и ќе си ја испиштиш можеби и шансата за еден подонаρ живот. Со самото созρевање во животот ќе имаш можеби и потешκи пρонлеми но тоа не е пρичина се да оставиш и да заминиш. Ρазмисли κаде се гледаш себе си и κаκва цел имаш во животот и одлучи дали ќе се вρатиш дома илу ќе нидиш јаκа и ќе пρодолжиш напρед. ЈА ИМАШ НАШАТА ПОДДΡШΚА И ТЕ МОЛАМ НЕ СЕ ОТΚАЖУВАЈ

 

Подобро стави го во мирување. Нека не биде залудно потрошено времето, трудот и парите. Ќе продолжиш кога ќе помине овој период.

 

doctorgreyxo
Оленка*
Вие девојки сте се шекнале. Учете и само учете се друго е минливо. Јас ќе ви ја раскажам мојата судбина а вие одлучете.
Имам среќен брак но многу протргав со болно дете.
На 18 години се омажив со завршено средно образование(бремена). Се вработив во меѓу време и на 19 се породив. На работа ми беше плата 12,000 денари а работник сум голем и имам познавање. Родив и второ дете за 3 години после првото. Во меѓу време во мојата фирма се вработија за нишај врата земај плата. Ме фати инает земаа скоро дупло од мојата плата а јас незнам ова, јас неможам она. Со 2 деца од кои помалото немаше ни година се запишав и завршив факултет.
А на работа бидејќи се докажувам постојано немаше потреба да ургирам(иако им доставив диплома, барање) за мојот труд веднаш ми излегоа во пресрет и платата ми стигна скоро дупло. Сега и детето ми е скоро здраво и успешен брак со мнооооооогу љубов и подршка од сопругот
doctorgreyxo па крајно ако неможеш да го трпиш татко ти и ако тој е виновен за твојата психолошка состојба земете се со момчето и гледај да се средиш психички зошто во таа состојба тешко ќе се бориш со предизвиците во животот а и во странство.
СРЕЌНООООООО!!!!!

 

А со оглед на тоа дека студирам во друг град? Понатаму како ќе биди тоа? Па ако сакам да работам можам ли да ги земам документите од факс?

 

Имаме 20 години.Не е време за брак, барем јас така мислам, а и тој го мисли истото.Само поради лошата психичка состојба и условите во кои живеам јас и него му кажав дека би се омажила.
Многу претприв, многууу.
Јас цело време во постов кажувам дека сум психички истрошена поради проблемите и дека поради тоа кас станав депресивна, немам волја, овде воопшто не ми се живеј, и со оглед на тоа дека имам и австриско државјанство и пасош, јас живеам во мк.Имам еве и други шанси, можеби ќе немам факултет ама па можеби ќе бидам среќна.Не знам.
Денес еве полагам ама јас исто ко да не полагам.Учев ама ко со сила.Колку да не е бадијала идењето и парите.Не верувам дека ќе положам, не сум спремна а психички пак 0.
Не сум храбра да продолжам.Зборував дома на оваа тема.Мајками ме поддржува, баба и дедо не.Викаат дека тоа е грешка.Дека потрошив пари и труд.Парите секако ќе се дадат, ама здравјето ќе се врати?
Колку и да ви изгледа како да барам да ми викате да се откажам не е така...сакам само да знам како да продолжам вака кога неможам, немам ни концентрација и сакам само дома да си одам овде не ми се живеј...колку и да звучи занесено јас реков дека навистина покрај дечкото имам мир,спокој.Сите сакаме да имаме спокој,мир.. да бидиме таму каде што сме среќни.Што ако имам желба кога нееможам да ја исполнам ако сум ваква?
Медицината бара труд, одрекување од се,психичка стабилност и гоооолеми пари.И парите се проблем.Знам дека немаат а мора да ми дадат.Ептен е скапо, со кофинансирање сум и башка секакви други трошоци.
Јас одам тами каде што има мир.. ..не знам дали ме разбравте.
Го сакам ова ама вака нема да завршам можам само да заглавам и со факултет и в болница.

 

Те читав и во другата тема.
Мислам дека твојот проблем е што не си посветуваш доволно време на себе и не ги ставаш твоите потреби на прво место.

Тргни на страна дечко, родители, баба и дедо. Што сакаш ти? Твој е животот, секако треба да се прават компромиси, ама не смееш да се ставиш во втор план.

 

Чекајте малце другари.

Баш пред некое време читав едно истражување, се покажало дека кај студентите во втора/трета година на факултет имало зголемување на депресијата и анксиозноста. Зошто? Затоа што мислеле дека донеле погрешна одлука, почнале да сфаќаат колку всушност чинат студиите, чувство на вина што трошат толку многу, итн. Или во превод - полека почнале да влегуваат во светот на возрасните.

И јас имав еден чкљ период во тоа време, се разочарав, се случија и некои други неубави настани и сосема изгубив волја. Ме фати инает, ме нервираа професорите (па како баш тој семестар се погодија тие што најмалку ги сакав ), почнав да не одам на предавања... ми потонаа сите бродови. Изгубив волја, интерес, оптимизам. Да бидам искрена, да не ми беа (блиските) колеги, немаше ни да одам на полагања, не знам уште зошто толкав револт ми се јави кон факултетот. Односно, сега знам.

Е сега, добрата работа е што е само период, според мене. Ми требаше малку време да се стабилизирам, испити не паднав и не презапишував ништо, ама не беше тоа-тоа и не беше со толкав мерак како кога почнав да студирам.

Ова за да те утешам, затоа што мислам дека моментално си толку збунета што не можеш ни јасно да ги гледаш работите.

Уште нешто многу важно е тоа што ако имаме некој поголем проблем на друго место, се' друго ни смета. Пример, во лоша врска - па ти сметаат колегите на работа, ти смета работата, ти сметаат домашните, ти смета градот, државата, соседите, другарите, пријателите... сам себе си сметаш на крај.

Додека не расчистиш што е тоа што тебе ти смета, мој совет ти е да не преземаш ништо. Лесно е за отпишување, ама за повторно запишување не е. Ако не се лажам, ставањето во мирување не чини ништо или се плаќа некоја минимална сума.

Секој од нас поминал низ некоја чкљ фаза (копирајтс за зборов? ) и тоа е тоа - само фаза е. Живот... Секој си знае со каков проблем се расправа. Не можеме да бидеме цело време среќни, ама не можеме ни цело време тажни, колку и да се трудиме. Така да, смири се, размисли убаво и со „изладена“ глава. Јас мислам дека проблемот не ти е во факултетот, туку во нешто друго.

п.с. А види, ако планираш навистина да работиш во полето на медицината, треба да си многу стабилна личност и со многу цврст карактер, а богами и со големи предиспозиции. Како стигна до овој факултет, како го одбра? Нема да можеш сред операција да доживееш мал нервен слом и да кренеш раце, да си отидеш, па што знаат - нека прават.

 

Охоо кај нас од кога се употребува.

 

Тоа мислев, ама некогаш заборавам дека не ми се сите во главата да ме прочитаат, па морам убаво да се објаснам. А доста често не се дообјаснувам, дури ни сама со себе. Не знаев од кај ми е изваден, а едно-две - чкљ.

 

Јас се согласувам со Doozy, чим велиш дека го сакаш факултетов а проблемите ти се од дома, тогаш имаш една финта која се вика IGNORE, игнорирај го татко ти, нека не постои у овој период за тебе, дечко ти ако може нека дојде у Ск или Шт кај и да учиш па ако он ти е позитив ау живот тогаш полесно ке ти биде.

Ако се откажеш, верувај дека тек тогаш ке осетиш тортури од татко ти посебно, ако до сега те вреѓал сеа уште повише ке почне. Јасни ми се тие психологии.

Друго е да не го сакаш ова, ако е тоа причина тогаш откажи се јер стварно доволно имаме лекари у здравство што не си ја сакаат професијата. Но, ако го сакаш ова, игнор на татко ти и сконцентрирај се на учење.

 

Документите треба да останат на факултет но мислам дека по потреба ги даваат на студентот па тој после ги враќа. Не сум сигурна за ова, најдобро да се информираш на студентски прашања.

 

Девојчето цело време фокусот го става на тоа дека не е добра психички, знаете ли што значи тоа? Не е она нешто што сите на моменти се чуствуваме така, туку константно да те гуши, да немаш волја да се помрднеш од кревет, а не пак да фатиш книга. Можеби пати од депресија, а може е само период. Но она чуствува, не може да учи. Е за ова дека не се учи под таква состојба во право си. Лично ја искусив и милион пати бев во конфликт со себе дека не можам, но знаеш што правев тогаш? Вложував дупло повеќе напор и положував со десетки. Сега се чудам од каде толкава сила, а и психологот за ова ми симнуваше капа, вели не сретнал таков случај. Да е потрагично се запишав и на постдипломски. Биди и ти "вториот" случај. Кај мене не беа моменти, туку депресија и знам како депресијата влијае на памтењето, волјата и колку фрустрира. И кај мене проблемите потекнаа од дома. Татко ми иако го пишува на дипломата денар ми нема дадено за факултетот. Можеби и изборот
на факултетот тоа што треба да учиш толку години, а и плус твојата состојба ти делува демотивирачки, но не се откажувај. Финсиски не се загрижувај, колку толку те издржуваат, не се жалат, најголема желба на семејството е детето да заврши факултет. Не се откажувај, ако толку чуствуваш дека не можеш поради околностите, направи пауза, работи на себе и земи залет уште посилно. Можеби дипломата од средно ќе ти донесе пристоен живот во странство, а замисли што би било со дипломата по медицина од факултет. Мораш да имаш нешто да те води напред.

 

Значи тебе дечко ти ти е решението за проблемите што ги имаш , за мирот и спокојството што ги немаш од другите работи. Кога тој би бил покрај тебе би ти исченале сите проблеми??