Пасија наспроти стабилност

И љубовта кон професијата е важна. Без љубов не бива ништо, ако го нема тој жар, џабе е. И најлошо е кога се работи нешто онака колку да се земе плата. Знам луѓе кои работеле во маркет, бутик, само затоа што им требаат пари и муабетот бил „секое утро одам на работа, нозете назад ми се враќаат“. И примерот со продавачката и менаџерот не ми се допадна. Зошто да заглавиш 10 години во маркет? Каде ќе бидеш после 10 години работа како менаџер? Друг фактор кој треба да се земе предвид, е што ти нуди работата? Какви контакти создаваш? Дали стекнуваш нови знаења? Треба да се мисли и на долг рок.

 

Од дете ја сакав медицината и ради глупи причини не успеав..Како и да е..
Во текот на годините си открив талент за учење јазици ,на многу лесен начин без курсеви и сл научив неколку странски јазици..
И од секогаш сакав нешто да работам во врска со тоа ,комуникација со луѓе ми е супер skils.
И мечтаев по едно работно место едно 4/5години од други причини неможев да успеам да се вработам таму..предходно имам се работено од помошник во кујна ,шивачка,продавачка,оператор во кладилница..па сега ова.
Сега веќе работам во Teleperformance..како Costumer service...Тука се пронаоѓам себеси во ваков вид на работа или слична..
Секако тоа незначи дека само на таа позиција треба да останеш...сега сум Ментор...
Како и да е она што си го зацртал во глава те влече биди упорен да стигнеш до тоа,бидејќи таму ќе напредуваш во истото...
Секогаш велам кога работата од 8часа нема да ја осеќаш ко работа на која мораш да седиш ,туку ја осеќаш ко дел од твое секојдневие,тука ќе се покажеш најдобро и ќе напредуваш...
Секој може да успее ,само целите кон тоа што го сакате.

 

Го работам тоа што го сакам и уживам секој ден во мојата работа.
Сум работела и нешто што само ми давало пари, ама ми било многу тешко. Можам да направам споредба со двете. Јас сум тип на човек што неможе да трпи многу нешто што не сака.
Секогаш верував во себе, иако не секогаш имав поддршка од околината (моите да, маж ми не), ама сега кога гледам наназад сум многу горда на себе што не сум се откажала. Се водам од тоа кога сакаш, секогаш ќе најдеш начин, а кога мораш заради... е тешко да најдеш добар личен мотив, освен финанскиски кој ќе те исполнува.
Сепак, додека не пробаш неможеш да знаеш. Не е страшно да пробуваш, да менуваш и да се бараш себе, така најдобро ќе дојдеш до одговорот.

 

Јас пак би работела и за малку пари,во почеток,како менаџер него на некоја позиција каде нема да те боли глава и ќе го ставиш мозокот на пасење(не мислам дека касиерка не е стресна работа).Работата не е тоа да ме викаат менаџер само или да се фалам дека сум менаџер,него во учењето,напредувањето.Прво научи ја работата а потоа кога ќе бидеш доволно компетентен ќе бараш и поголема плата.Некако во последно време сите сакаат така право работодавецот да ти даде големи пари без да се докажеш прво дека знаеш да ја работиш работата,некако сме навикнани да бараме нешто без да вложиме труд.

 

Баш напротив не сме навикнати да бараме туку само ведеме глава и не газат колку шо можат. Работодавецот ќе си плати спрема тоа шо бара ако бара искусен менаџер ќе си плати колку шо вреди искусен менаџер ако сака помалку да плати ќе си земе менаџер без искуство…
Колку пари толку музика. Умре таа

 

На темава имам да кажам 1000% првото. Ќе дадам сè од себе за да ми успее она што на мене ми е сон. Онаа стабилност што ја носи работата е само привидна и ништо повеќе. Уште па и ако е некоја работа со минимална или малку над минимална плата, онда би се викало преживување, а не "стабилност".

 

Јас мислам дека ако го работиш тоа што го сакаш, ниеден ден нема да бидеш на работа.

Thanks God, we are there...Good night world.

 

Тоа зборам и јас работодавецот ќе плати менаџер колку вреди ама проблемот е што многу луѓе посебно млади бараат големи пари мислејќи си дека вредат и дека разбираат нешто а во суштина не е така и не се трудат да се подобрат кога некој ќе и каже дека не работат како што треба.Туку мислењето и се сведува на "што разбираш ти јас колку знам ".

 

Јас сум на раскрсница...Веќе 12 години работам иста работа ( што не ми е по обрзаование ) туку ми излезе на патот и пусто ради пари ја терам ете....ама не сум среќна ич.Освен што ја работам без љубов, и ми е тортура,почнува да ми биди и товар во флексибилноста со децата, обврските со нив.Седам досега само ради пари. ама во последно сум со задњи сили и секоен утро нозе ми се враќаат.Би сакала да се обидам во она што ми е од секогаш љубов ( да имам свој приватен бизнис е, а имам како за почеток простор мој за истото)....се плашам од ризик... незнам од кај да почнам....и затоа сум тука кадешто сум од страв.... не бидете како мене оти еден ден ќе ви скисни и ќе станите исфрустрирани

 

Чим имаш простор ич не се мисли, само треба фамилијата да те поддржи со чување деца, плаќање сметки, правење ручек.

 

Максимално имам помош.Кај мене е проблемот во self-doubt, а ресурсите ги имам...

 

Зависи што ти е пасија. Некои пасии можат да се претворат во доходовна работа, зависи колку си подготвен на макотрпен пат, ризици, откажувања, борба, пожртвување. Има луѓе кои се подготвени на такво нешто и луѓе кои не се. Еве на пример мене ми одат јазици, ама кога требаше да се упишам на факултет одлучив да ги послушам моите и да запишам друг факултет, наместо филолошки.

Тогаш, со филолошки тешко се наоѓаше работа и свесен бев за тоа, им се инаетев на моите, ама на крај попуштив и ги послушав. Сега, со куп странски фирми кај нас, веројатно е полесно да најдеш работа со филолошки.

 

Кај нас и со средно можеш да најдеш работа, како пример во контакт центар.

Некогаш си помислувам дека џабе ни е филолошкиот, коа колегите што ги ставија на позиции беа со средно.
Деца од 20 години земаат плата колку некој со факултет.

 

sekogas go slusam srceto ali ne sum pogresila za sega
a i fakultetot sto ke go izberam voopsto ne e perspektiven a kao sakam da go ucam