Плачете ли на филмчиња?

Ептен треба да ме погоди па да се расплачам .До сега тоа им успеало само на Титаник и Шиндлеровата листа .Вториов иако не е романтичен и те како ме погоди ....

 

Последен пат плачев на Три метри над небото, кој завчера го гледав по 14 пат...Интересен ми е никогаш не ми здосадува, се си го гледам..

 

јас имам плачено на еден филм ама незнам како се вика филмот, беше со едно куче, кое оди кај една жена која си живее со детето, кучето е всушност нејзиниот починат маж кој бил успешен бизнисмен, бла бла на крајот е тажен кога кучето седи на гробот и жената и детето ке сватат дека тоа е нивниот сопруг и татко, но кучето си заминува и ги остава да си живеат на раат. ако на некој му текне на филмот нека ми каже како се викаше.

 

Се сложувам во потполност.
До 3 сабајле рикав како ненормална, уште откако го врати топчето претпоставував што ќе се случи и почнам да плачам. Никогаш не ми се случило такво нешто, не можев да се приберам. Па кога му се ставив на кучето мое да го гушкам, да го бацувам, го изгњавив.

http://www.youtube.com/watch?v=DjwC6sqJlsQ

И на ова имам плачено премногу и пак заплакав кога го пуштив. Јез да е цртан филм, ама гаѓа ептен.

 

Плачам на филмови ,дури и на тажни цртани. Од мала па се до сега. Жива срамота е ако гледаме поголемо друштво па поткашлувам, се забришувам да не се примети.

 

Голема плачка сум.Плачам и тоа како,било да е среќен или тажен крај јас плачам.
Дури плачам и на комедија
Ако се вбројуваат цртаните,морам да кажам дека секогаш плачам кога ќе го гледам The Lion King,жал ми е многу кога ќе умре таткото на Симба.

 

^
Ретко плачам на филмчиња, али и јас кнедли подголтнував кога умира Муфаса (јас го викав Мустафа), ама татко ми многу ме зафркаваше и срам ми беше да плачам.
Инаку највеќе имам плачено на Marley & Me и Notebook кога на крај ќе умрат старчињата гушнати.

 

Колку само имам плачено на ова видео...

 

Плачам кога ќе наидам на некој лош карактер , ама цел филм дечкото е смешен и забавен и те тера да го изгледаш цел филм за на крај да го убијат на лош начин

Еве на пример Во старите batman фимлови со прашалникот кој го глумеше Ајс вентура се растажив кога згина човекот а толку интересен ми беше

 

плачев на вчерашната епизода од Зет домазет кога Назли разговараше со Еге, а исто така плачев и на Tres Metros Sobre El Sielo на крајот, многу тажен ми беше

 

A Walk To Remember си се исплакав убаво онака и на Титаник
колку се смеа ко ке ми текне

 

Леле и така ми се побркаи емоциите во бременоста плачам за се и сешто, а не пак кога ке ме погоди некое филмче и си плачам и

 

Прано не плачев никако, сега оваа последна година се случува солза да ми се стркала ама да плачам гласно не.

 

Последно на Маќеа.

Тазе беше. И ме потсети на неа

 

Плачам, „crybaby“ сум. Посебно ако се работи за разделба, смрт, болест, се отварам како дете кое го оставаат во градинка.
Затоа вакви филмови си гледам на само. Да се изнаплачам како чоек.
Инаку меѓу последните беше 50:50. Цел фим бев воздржана, и таму некаде , кога сфати дека нема назад, му истекува времето, го фати бес и лудило, желба за живот, почна да вика, плаче и не плачев како по обичај, туку ми се загрутчи душава. Неможев да дишам од болка. Прекраснотија од филм. Баш за олеснување е. Да сфатиме колку треба да го искористуваме секој момент.

Потоа на „Sweet November“ . Нема да коментирам. Кој не гледал, не знае.
На почеток, се претопуваш во силата, хиперактивноста на девојката, и на кајрот те треска од земја, и те претвора во милион парчиња. Ми требаше време да се соберам после филмот.

 

Никогаш не плачам пред телевизор
Одам во соба и таму плачам

 

Многу ретко

 

последно плачев на филмот Hachi: A Dog's Tale и не памтам кој беше другиот филм...инаку ретко плачам на филмови

 

Само Мерил Стрип знае здраво да заебе!

 

Не,емам плачено на ниеден