Колку што се сеќавам само на Титаник имам плачено на други мислам не, а и ретко гледам филмови и кога гледам преферирам да не бидат тажни, не дека ќе се расплачам туку мразам филмови со тажен крај.
Исклучиво ретко, не се ни сеќавам кога последен пат, како тинејџер вееувам. Фикција не ме погодува, добра глума да , ама пак двојам глума од реалност и тешко се идентификувам. За смеење мнпгу повеќе им успева на филмовите. Колку што паметам, европски филмови беа тие што плачев. Ваљда титаник еден од ретките амерички кога излезе.
Порано ретко, на некои трагични краеви, а сега ме расплакуваат хумани, алтруистични пораки, или мисли поврзани со семејството, тоа се кратки сцени на кои никој не би плачел, но јас си ги врзувам во крпче.
Се заебавав за филмо, ама се изнаплакав на Тома филмот, значи онака ми се слизгаа по образи солзи и не можев да ги запрам.
Во последниве неколку месеци си потплачнувам на свашта, секој поемотивен момент (разделби, reunions, некој ептен значаен и мотивирачки успех на лик и сл.) од филм или серија што успеале да допрат до мене. Дури и на ситкоми, на пример плачев пола од епизодата кога Мајкл Скот си отиде од The Office. Најмногу имам плачено на Grave of the Fireflies, а од серии мислам никоја ме нема погодено ко After Life со Рики Џервејс.
